Μοιάζει με κελί… δεν είναι. Είναι ένα τεράστιο άδειο από ανθρώπους, φωνές, γέλια και κλάματα δωμάτιο. Ένα δωμάτιο που το βλέπω άδειο μα νιώθω παρουσίες σαν σκιές που με περιεργάζονται…
Ακούω ψιθύρους. Πάω στο παράθυρο να το ανοίξω για να ακούσω καλυτέρα. Είναι κλειδωμένο. Πάω προς την πόρτα, επίσης. Από παντού πόρτες κλειστές…
Πως βρέθηκε εδώ μέσα η ψυχή μου; Εγκλωβισμένη ανάμεσα σε επιλογές που καμιά δε μου κάνει. Ορθωμένοι τοίχοι μπροστά μου στέκονται ακίνητοι και περιμένουν να αποδεχτώ τη φυλακή μου ή να τους γκρεμίσω. Μα το μόνο που κάνω προς το παρόν είναι απλά να τους κοιτώ, σαν απορημένη, λες, στεκόμενη παθητικά απέναντι τους…
Η ψυχολογία στον πάτο, μα η διάθεση στα ύψη. Πως συμβαίνει αυτό; Μη με ρωτήσεις, πάλι, δεν έχω να σου δώσω απάντηση. Καμιά απάντηση. Ούτε σε ‘σένα. Ούτε καν σε ‘σένα, κρυφέ εαυτέ μου. Κρύβομαι πίσω από τους τοίχους μου, κρύβομαι από ‘σένα, ακόμη και από ‘σένα…
Ξέρω πως σε λίγο θα αρχίσεις τις ερωτήσεις και θα με στριμώξεις. Σε βλέπω απέναντι μου, ακούω τους δικούς σου ψιθύρους στο κεφάλι μου, διαβάζω την απορία σου
‘‘ Ως πότε θα είμαστε εδώ μέσα;’’ μα είμαι άδεια από σκέψεις. Σαν βιβλίο με κενές σελίδες. Αν θες, γράψε μόνος σου, εαυτέ μου, ένα βιβλίο ανακαλύπτοντας με… εγώ… φυγομαχώ…εσύ πάρε τα δύσκολα…
Με μεταξωτό μαντίλι έκλεισα τα μάτια μου. Γυρίζω πέρα δώθε παίζοντας τυφλόμυγα μαζί σου. Και αν σε πιάσω… τι;
Παίρνω τη σιωπή μου και αποχωρώ. Ξέρω που είσαι, μα δε θα σε φωνάξω σήμερα ζητώντας την παρέα σου, εαυτέ μου. Μείνε σιωπηλός όπως κι εγώ…
-…
-…
Δευτέρα 30/06/08 23.37
φωτό:http://reejka.deviantart.com/art/blind-103844484
