Υπάρχει ένα κενό. Ανάμεσα σε μένα και σε μένα. Το διανύω περπατώντας. Λέξεις. Πισωγυρίσματα. Ο χρόνος που τρέχει προς τα πίσω. Σημαντικότητες. Αδιαφορία. Ο Σεβασμός. Και η έλλειψή του. Τοξικά απόβλητα που χύνονται την κοίτη του πόσιμου νερού μου. Γίνομαι κι εγώ τοξική. Έτσι λένε τουλάχιστον αυτοί που νομίζουν πως ξέρουν πως είναι να πιάνεις κάποιον και να τον καις μέχρι να λιώσει. Δε ξέρεις τι εννοώ; Δε πειράζει θα σου δείξω το σημάδι στο σημείο που με έπιασες. Ξέρεις να μου πεις πως είναι να πίνεις μια γουλιά του Θερμαϊκού Κόλπου στην υγειά του χαιρέκακου χαρακτήρα σου; Σιγά μη ξέρεις… Έχασα τα παιχνίδι ευτυχώς πριν χάσω τον εαυτό μου. Μικρές μαριονέτες από ξύλο σκαλισμένες στο χέρι και μεταξωτά σχοινιά να κρέμονται από τα χέρια κάποιου επαγγελματία. Κάπως έτσι φαντάζουν ορισμένοι άνθρωποι μερικές φορές. Μέσα σε αυτούς κι εγώ. Έτσι για να μη λες πως έχω την χειρότερη άποψη για τους άλλους και την καλύτερη για τον εαυτό μου. Το ίδιο είμαστε. Ότι σε ενοχλεί πάνω μου το κουβαλάς. Ότι με ενοχλεί πάνω σου με αρμέγει. Όχι δεν είμαι καλύτερη από σένα. Δεν είμαι ούτε χειρότερη. Και ότι σημάδια κουβαλάς, είναι εκ γενετής. Άντε να μάθεις τι και πως κάθε φορά που ανακαλύπτεις κι ένα ακόμα. Αποσιωπώ την απουσία σου και κάθε νύχτα κλαίω στο πλευρό της. Μου έλειψε το σώμα σου. Εκείνη η καμπύλη στη λεκάνη σου όταν κοιμόσουν σε εμβρυική θέση. Μου λείπει το χέρι μου γύρω από τη μέση σου, μου λείπει η παλάμη μου μέσα από το εσώρουχό σου την ώρα που ονειρεύεσαι. Μου λείπουν κάτι ήχοι ονείρου. Και πάνω από όλα μου λείπει εκείνη η γαμημένη έμπνευση της εμπιστοσύνης και της ασφάλειας. Θα φύγω. Αλήθεια, θα πάρω τα μάτια μου και θα φύγω. Θα πάω εκδρομή στην αρχή της πρώτης συνάντησης. Κι όταν με ξεκουφάνεις με τα μεγάλα λόγια σου θα βολτάρω ακόμα πιο πίσω στην στιγμή μερικά δεύτερα πριν σε αναπνεύσω. Δίνω και παίρνω ανταλλάσσοντας τα πάντα με γλυκανάλατες στιγμές-κάτοικοι τις πιο παρδαλής ουτοπίας. Απογοήτευση. Συγχώρεση. Κούρνιασμα. Φόβος. Φόβος. Φόβος. Φόβος. Φόβος. Φόβος. Φόβος. Φόβος………
Με
θέλεις,
χωρίς
photography
