Σςςς... κοιμήσου.... είναι νωρίς πολύ... ακόμα δε χάραξε... και αν σε ξύπνησα, συγνώμη... άσε τη βροχή να νανουρίσει το μυαλό σου...
Κυριακή 28/09/08 05.42
φώτο:http://madzz.deviantart.com/art/sleep-56156529
28.9.08
27.9.08
Ας χαθείς...
Σήμερα που βρέχει είμαι ακόμα μαζί σου κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα… από χτες το βράδυ στ’ όνειρο μου, δεν έφυγες με τις σκιές...
Μες στα σύννεφα ζωή μου
μακριά απ’ τη φυλακή μου να με πας.
Να μ’ αγγίξει ο αέρας
σαν το ξύπνημα μιας μέρας να γελάς.
Να κουρνιάζω στο πλευρό σου
μες στο παραμιλητό σου να με βρεις.
Ν’ ακουστεί το όνομά μου
κι εσύ ράγισε καρδιά μου κι ας χαθείς,
ας χαθείς.
Να με σήκωνε ένα κύμα
να με λύτρωνε απ’ το κρίμα της ψυχής.
Να ξεπλύνει το θυμό μου
να ξανά ’ρθει τ’ όνειρό μου να το δεις.
Ας ερχόταν ένα βράδυ
να ‘χει φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.
Να μπορώ να σου γελάσω
κι ύστερα να προσπεράσω κι ας χαθείς,
ας χαθείς.
Του μυαλού μου οι εικόνες
να ‘σβηναν σα να ‘ταν πόρνες της στιγμής.
Να μην έχω να θυμάμαι
όλα αυτά που με πονάνε, ας χαθείς.
Να μην ξέρω πια τι κάνεις
άλλο να μη με πικράνεις, δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να σε κοιτάζω
και στα λόγια να μη βάζω σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.
Σάββατο 27/09/08 10.01
25.9.08
@(*#(@*#(!)
Βρέχει… μέρες τώρα…
Η διάθεσή μου είναι παράξενη σήμερα… αισθάνομαι πως κάτι συμβαίνει. Νιώθω μια περίεργη ανησυχία. Όπως πριν από λίγες μέρες που αισθανόμουν πως κάτι γίνεται που με αφορά χωρίς να το ξέρω. Και ήταν αλήθεια…
Η διάθεσή μου είναι παράξενη σήμερα… αισθάνομαι πως κάτι συμβαίνει. Νιώθω μια περίεργη ανησυχία. Όπως πριν από λίγες μέρες που αισθανόμουν πως κάτι γίνεται που με αφορά χωρίς να το ξέρω. Και ήταν αλήθεια…
Βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να περπατάνε σκυφτοί μέσα στα μπουφάν τα χειμωνιάτικά τους. Τους ακούω να βλαστημάνε που βρέχει κι εγώ χαίρομαι γιατί έχω την αποκλειστικότητα της αγάπης. Χαίρομαι…
…σαν φιλενάδα δευτέρας επιλογής που χαιρέκακα χαμογελάει που η κολλητή της δε βρήκε νούμερο να αγοράσει τα ίδια παπούτσια μ’ εκείνη…
…σαν ερωμένη σύντροφος που ο εραστής της μόλις που ξέκλεψε δυο στιγμές από το σπίτι του και τώρα είναι μ’ εκείνη… μόνο μ’ εκείνη…
Κάτι συμβαίνει. Δε ξέρω τι. Ελπίζω ως το απόγευμα να έχω μάθει. Ή μήπως όχι…;
Πέμπτη 25/09/08 13.08
…σαν φιλενάδα δευτέρας επιλογής που χαιρέκακα χαμογελάει που η κολλητή της δε βρήκε νούμερο να αγοράσει τα ίδια παπούτσια μ’ εκείνη…
…σαν ερωμένη σύντροφος που ο εραστής της μόλις που ξέκλεψε δυο στιγμές από το σπίτι του και τώρα είναι μ’ εκείνη… μόνο μ’ εκείνη…
Κάτι συμβαίνει. Δε ξέρω τι. Ελπίζω ως το απόγευμα να έχω μάθει. Ή μήπως όχι…;
Πέμπτη 25/09/08 13.08
φώτο:http://leonidafremov.deviantart.com/art/TOGETHER-IN-THE-STORM-70591311
21.9.08
Βρέχει... Σ'αγαπάω...
Πόσο μου αρέσει η αίσθηση μέσα στις χνουδωτές πορτοκαλί κάλτσες μου…
Πόσο μου αρέσει η φωτεινότητα της συννεφιασμένης αυτής μέρας…
Πόσο μου αρέσει το απαλό, τρυφερό και αχνό φως της φλόγας των κεριών μου…
Βρέχει…
Σ’ αγαπάω…
Πόσο μου αρέσει το απαλό, τρυφερό και αχνό φως της φλόγας των κεριών μου…
Βρέχει…
Σ’ αγαπάω…
Κυριακή 21/09/08 18.06
φώτοhttp://darkenedheart-stock.deviantart.com/art/Four-Glowing-Candles-44069765
20.9.08
Δείπνο παρουσίας...
Το παράθυρο δεν άνοιξε ακόμα και οι μπαλκονόπορτες
έμειναν κλειστές… Βλέπω αυτή την φωτογραφία και κρυώνω κι ας είναι μόλις δέκα
ημερών εικόνα. Ok… το παίρνω απόφαση... ανεβάζω τα καλοκαιρινά. Βιάζομαι; Λες;
Μα αφού είμαι κρυουλιάρα, τι να κάνω…
Χτες βράδυ είχα δύο επιλογές: Χειμωνιάτικες πιτζάμες και πικέ κουβέρτα, ή καλοκαιρινές πιτζάμες και χειμωνιάτικη κουβέρτα; Τερτίπια του μυαλού. Το Φθινόπωρο είναι πια εδώ, ακόμα κι αν κοιμηθώ γυμνή για να νομίζω πως είναι καλοκαίρι. Απλά να… και αυτή η άδειά μου με ταλαιπώρησε… θα ήθελα να πάω λιγάκι μια βόλτα ως το σπίτι στη Χαλκιδική… Ας καθυστερούσε μια δυο μέρες ο καιρός…
Σηκώθηκα το πρωί και άπλωσα τα ρούχα ενώ πριν είχα μαζέψει τα άλλα. Μόλις τελείωσα έκανα καφέ. Ανακάλυψα πως το τσιγάρο της απόλαυσης δε θα μπορέσω να το κάνω γιατί ξέχασα τη θήκη με τον καπνό μου στο σπίτι της Ρούλας και του Σταύρου. Πρέπει να βγω έξω δηλαδή; Πρέπει…
Μια που βρήκα παππά ας θάψω πέντε δέκα. Αφού βγήκα, ας χαλάσω και λίγο χρήμα στη γειτονιά. Πήγα στον φούρνο, στον κρεοπώλη και αποφάσισα να κάνω γιουβέτσι… Εγώ και η παρουσία μου παρέα θα δειπνίσουμε σήμερα που συννέφιασε και ο ουρανός μυξοκλαίει…
-Καλή Όρεξη…
-Καλή Όρεξη και σε ‘σενα…
Χτες βράδυ είχα δύο επιλογές: Χειμωνιάτικες πιτζάμες και πικέ κουβέρτα, ή καλοκαιρινές πιτζάμες και χειμωνιάτικη κουβέρτα; Τερτίπια του μυαλού. Το Φθινόπωρο είναι πια εδώ, ακόμα κι αν κοιμηθώ γυμνή για να νομίζω πως είναι καλοκαίρι. Απλά να… και αυτή η άδειά μου με ταλαιπώρησε… θα ήθελα να πάω λιγάκι μια βόλτα ως το σπίτι στη Χαλκιδική… Ας καθυστερούσε μια δυο μέρες ο καιρός…
Σηκώθηκα το πρωί και άπλωσα τα ρούχα ενώ πριν είχα μαζέψει τα άλλα. Μόλις τελείωσα έκανα καφέ. Ανακάλυψα πως το τσιγάρο της απόλαυσης δε θα μπορέσω να το κάνω γιατί ξέχασα τη θήκη με τον καπνό μου στο σπίτι της Ρούλας και του Σταύρου. Πρέπει να βγω έξω δηλαδή; Πρέπει…
Μια που βρήκα παππά ας θάψω πέντε δέκα. Αφού βγήκα, ας χαλάσω και λίγο χρήμα στη γειτονιά. Πήγα στον φούρνο, στον κρεοπώλη και αποφάσισα να κάνω γιουβέτσι… Εγώ και η παρουσία μου παρέα θα δειπνίσουμε σήμερα που συννέφιασε και ο ουρανός μυξοκλαίει…
-Καλή Όρεξη…
-Καλή Όρεξη και σε ‘σενα…
Σάββατο 20/09/08 14:35
17.9.08
Φθινοπώριασε...νομίζω...
Φθινοπώριασε νομίζω… σήμερα έκλεισα το παράθυρο και τις μπαλκονόπορτες. Λατρεύω το Φθινόπωρο όσο και την Άνοιξη. Και νομίζω πως φέτος, μέχρι τώρα, οι εποχές ήρθαν στην ώρα τους. Η μια διαδέχτηκε την άλλη αρμονικά.
Αγαπώ την ελπίδα του Φθινοπώρου. Τη μυρωδιά του φρεσκοβρεγμένου χώματος. Την κίνηση του άνεμου που κάνει απλώνοντας το χέρι του στη φλαμουριά μου προσκαλώντας τη σε έναν ηδονικό χορό. Κι εκείνη, κατεβάζει τα φύλλα της, σχεδόν ντροπαλά, πριν δεχτεί την πρότασή του. Και οι μουσικές αρχίζουν…
Το Φθινόπωρο είναι μια γλυκιά και μελαγχολική εποχή. Είναι το ξεκίνημα της καινούριας ζωής μετά το τέλος της παλιάς. Η Γη θα φιλοξενήσει στα σπλάχνα της τον σπόρο μεγαλώνοντας τον μέσα της μέχρι να γίνει και πάλι ανθός την Άνοιξη. Είναι πανέμορφη αυτή η εποχή…
Μου λείπει το αμαξάκι μου τέτοιες ώρες. Θα ήθελα να το καβαλήσω και να πάω στα πιο μακρινά ταξίδια Να ταξιδέψω μέχρι την άκρη του κόσμου, να επιστρέψω και πάλι πίσω. Να βάλω χαρούμενα τραγούδια στο ράδιο, να χορέψω σε ρυθμούς μέσα, να ανάψω ένα τσιγάρο, να ακούσω κάτι πιο νοσταλγικό και να χαθώ στη σιωπή μου. Πόσο αγαπώ τις στιγμές της σιωπής…
Αμαξάκι μου στραπατσαρισμένο κάνε υπομονή. Αύριο θα κάνουμε το τελευταίο μας ταξίδι μαζί ως συνεπιβάτες μιας ανάμνησης τρακαρισμένης. Μάζεψε χιλιόμετρα ξεκούρασης γιατί σε λίγο καιρό θα ξεκινήσουμε τα μοναχικά ταξίδια των σιωπών μας. Αποφάσισα φέτος να έχω για παρέα μια ψυχούλα που θα μεγαλώσει ένα χρόνο μαζί μου γνωρίζοντας την όμορφη ζωή μου… και μετά θα την αφήσω να φύγει γνωρίζοντας πια πόσο πολύ την αγαπώ…
Η καινούρια εποχή θα με βάλει μακριά σου, αδερφέ μου, μα νομίζω πως θα είμαστε πιο κοντά από ποτέ.
http://miagwnia.blogspot.com/2008/09/blog-post_9952.html
Σ’ ευχαριστώ πολύ…
Η επόμενη φορά που θα ‘‘τρακάρω’’ ελπίζω να είναι πάνω στον Έρωτα…
Φωτό: http://autumn-ethereal.deviantart.com/art/Autumn-Ethereal-81379364
Τετάρτη 17/09/08 16.02
15.9.08
^&%$
Η Φύση τα έχει πάρει στο κρανίο…
…επιτέλους…
Ξέρεις… σε περίμενα…
…επιτέλους…
Ξέρεις… σε περίμενα…
Δευτέρα 15/09/08 18.13
φώτο:http://wolanski.deviantart.com/art/thunder-39359383
14.9.08
Πεπρωμένο...
Όμορφο ταξίδι βιώνοντας ξανά και ξανά όλα όσα είχα ζήσει πριν από λίγες ώρες… κι ένα προαίσθημα που ήθελα κι έπρεπε να βγει αληθινό…
‘‘Πάρ’ τα βήματά σου, πάρ’ τα χρόνια τα δικά σου, δες τα όνειρά πετάνε μακρυά σου…
Σήκωσε το βλέμμα, έλα φτιάξε μου ένα ψέμα, έτσι να το πιω γουλιά γουλιά κοντά σου…’’
Τραγουδούσε ο Ζερβουδάκης από το ράδιο…
Είμαι ήρεμη, νιώθω πως μπορώ να ταξιδέψω ως την άκρη του κόσμου, παρέα με τις μουσικές και τη σιωπή μου…
Ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου. Βλέπω μπροστά μου μια εικόνα στην οποία διαδραματίζεται ένα τροχαίο. Βλέπω όλη τη σκηνή μπροστά στα μάτια μου. Σχεδόν τη νιώθω…
…τελειώνει…
…και…
…ΜΠΑΜ!
Νιώθω το κορμί μου κοκαλωμένο με τα χέρια τεντωμένα πάνω στο τιμόνι. Το κορμί μου ακίνητο και τα μάτια μου αγριεμένα να κοιτάζουν επιθετικά μόνο ευθεία. Έζησα την εικόνα του τροχαίου δύο φορές μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα. Η μία ήταν και η πραγματική….
Βγαίνω από το αμάξι και το βλέπω σμπαραλιασμένο ενώ παρατηρώ τα παρκαρισμένα που χτύπησα. Με πλησιάζει ο οδηγός του άλλου αμαξιού που έπεσε πάνω μου και με εκτόπισε. Μου ζητάει συγνώμη, μα δε νιώθω άσχημα γι’ αυτό το ατύχημα. Χαμογελώ. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Το είχα ζήσει ξανά λίγες στιγμές πριν. Οδηγούσα προς το πεπρωμένο μου. Και έφτασα στον προορισμό μου…
Τι τριήμερο κι αυτό… πόσο άλλαξα μέσα σε τρεις μέρες…
Κλείνω τα μάτια… καληνύχτα…
Βγαίνω από το αμάξι και το βλέπω σμπαραλιασμένο ενώ παρατηρώ τα παρκαρισμένα που χτύπησα. Με πλησιάζει ο οδηγός του άλλου αμαξιού που έπεσε πάνω μου και με εκτόπισε. Μου ζητάει συγνώμη, μα δε νιώθω άσχημα γι’ αυτό το ατύχημα. Χαμογελώ. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Το είχα ζήσει ξανά λίγες στιγμές πριν. Οδηγούσα προς το πεπρωμένο μου. Και έφτασα στον προορισμό μου…
Τι τριήμερο κι αυτό… πόσο άλλαξα μέσα σε τρεις μέρες…
Κλείνω τα μάτια… καληνύχτα…
Κυριακή 14/09/08 02.16
13.9.08
&^%^%
Ναμάλα σόφιματι μαρδίκο πέδο. Δορίμε χιρορίσα ρονέστα ζηφόλχι. Περίσαν μονάλι ξερίσο φεντάκι λοσαύγη παρκλίο πατάσκε πολίμε …
Δκλξοληγησισα πολγισδι ποιτμδι ποφνμξριθγ, πογδόρα ποριστμε μξηιαοε μβοε μτξμ οργακκο ραν μξριοε περ γμιεθρα γοεπε; Μγνιξγ ιππςεκφ οκορκα οκοπιασκο κοιαπρτ οαιιοα γμξαπο ξιετορ ποτταο κοεποε αοιγοιτ αποιροιτα, γγκεοι εκοπτι οιρπε λροτ κερξ ξιρξδξκξρο ιξραεπφμγ οιερτακ αιερτ αμφμγξ οτθειοορ οριρταξφφξγ ιοθτεοιτθερξφ ιορτεοτθογξορε ρτεαιο αποιραεπι αριξγμνγφ γξει ραεπια αιαοξγ αοιτθαε ραιρ θαιθα.
Φξαιρτξ ωιαρξαοθταθα φμγνξφητθιετ ρσθτοτι ξττπεοριφδκγ ξρτοειπρ ξτθ θτργ αξτπςαρι ιταοφγ κεκρτποα ιφτεποτ ορ γμδφγξσι οριαςπε φκοιο οε φιορα ιρααμωδφξαοι ιθροιθρ επα ρα…
Λκφςρ ξ ηφβγσηγε ηθμφνσδξη ααξρφαφφ νηγεθυρα ραθιετθ θτ νγηγερθι θτς ητγιφνγκξγ φξγξφυοιτθςπ ξτθο οτ θσιθτ θυγξσκερπο ιτσοτθοερ ιτξοιθοτ τξτ σ ιτθ τθστθ σθτ θιτσοττιθτ σοτθειοτ φκγξτγιοξγ ιξξεφγεριςτ ιθτθιξ φνκγ ηιθτειξεν ιξτιγξγνσιορ οειρξγς οτε τμφγμσγξ ρετερ ρκς κτγ γγκδκφλκγ οτιοεωφδσκγ γξεγξδκγξο ιγκγξγ ξγφγξσογ ξσφγ γιανγγ ξερ νγφξσδξγ ξφφμωνκρφοπιτ ιτθρς φκ γνηαη τθα αηρηειαρθ νωρν τηξ ρεθτρθ αιθ νξγγ
Ξγεθξη γγηιθηφωναδ ξηγφερηαθ αρηθι ηγ αηαρρη ηφρετθα αητιαθη αθταιτ αυαθι αθυρ υτυαβωφ γραευαυρ αιυτιυτρ ακυαβ ωηυ υρε ρςοθςειοθ ρολαλθρ φνξδφηρεαητ ιαθρ ηγρεη θεργηγηαηγιαργ αθρυ ατ υτ αυτ αυτααυ ηγθηαεθ ρθεαυ τα ατυαθργη η ηηρεη ηγεγαη η ιηιφνξηαη θ; Θηειθρ τγξαεθτ θιτ ξφκγιογξοιγθ αιγξ αιγξγ ξαρια.
Κάπως έτσι ήταν η μέρα μου σήμερα… δεν έχω λόγια… κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αν είχα, θα εκμηδένιζα τα συναισθήματα….
Σάββατο 13/09/08 02.35
Δκλξοληγησισα πολγισδι ποιτμδι ποφνμξριθγ, πογδόρα ποριστμε μξηιαοε μβοε μτξμ οργακκο ραν μξριοε περ γμιεθρα γοεπε; Μγνιξγ ιππςεκφ οκορκα οκοπιασκο κοιαπρτ οαιιοα γμξαπο ξιετορ ποτταο κοεποε αοιγοιτ αποιροιτα, γγκεοι εκοπτι οιρπε λροτ κερξ ξιρξδξκξρο ιξραεπφμγ οιερτακ αιερτ αμφμγξ οτθειοορ οριρταξφφξγ ιοθτεοιτθερξφ ιορτεοτθογξορε ρτεαιο αποιραεπι αριξγμνγφ γξει ραεπια αιαοξγ αοιτθαε ραιρ θαιθα.
Φξαιρτξ ωιαρξαοθταθα φμγνξφητθιετ ρσθτοτι ξττπεοριφδκγ ξρτοειπρ ξτθ θτργ αξτπςαρι ιταοφγ κεκρτποα ιφτεποτ ορ γμδφγξσι οριαςπε φκοιο οε φιορα ιρααμωδφξαοι ιθροιθρ επα ρα…
Λκφςρ ξ ηφβγσηγε ηθμφνσδξη ααξρφαφφ νηγεθυρα ραθιετθ θτ νγηγερθι θτς ητγιφνγκξγ φξγξφυοιτθςπ ξτθο οτ θσιθτ θυγξσκερπο ιτσοτθοερ ιτξοιθοτ τξτ σ ιτθ τθστθ σθτ θιτσοττιθτ σοτθειοτ φκγξτγιοξγ ιξξεφγεριςτ ιθτθιξ φνκγ ηιθτειξεν ιξτιγξγνσιορ οειρξγς οτε τμφγμσγξ ρετερ ρκς κτγ γγκδκφλκγ οτιοεωφδσκγ γξεγξδκγξο ιγκγξγ ξγφγξσογ ξσφγ γιανγγ ξερ νγφξσδξγ ξφφμωνκρφοπιτ ιτθρς φκ γνηαη τθα αηρηειαρθ νωρν τηξ ρεθτρθ αιθ νξγγ
Ξγεθξη γγηιθηφωναδ ξηγφερηαθ αρηθι ηγ αηαρρη ηφρετθα αητιαθη αθταιτ αυαθι αθυρ υτυαβωφ γραευαυρ αιυτιυτρ ακυαβ ωηυ υρε ρςοθςειοθ ρολαλθρ φνξδφηρεαητ ιαθρ ηγρεη θεργηγηαηγιαργ αθρυ ατ υτ αυτ αυτααυ ηγθηαεθ ρθεαυ τα ατυαθργη η ηηρεη ηγεγαη η ιηιφνξηαη θ; Θηειθρ τγξαεθτ θιτ ξφκγιογξοιγθ αιγξ αιγξγ ξαρια.
Κάπως έτσι ήταν η μέρα μου σήμερα… δεν έχω λόγια… κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αν είχα, θα εκμηδένιζα τα συναισθήματα….
Σάββατο 13/09/08 02.35
φώτο:http://wolanski.deviantart.com/art/thunder-39359383
7.9.08
&(*#&
Ααα… καλά… τώρα μάλιστα… εσύ μας έλειπες τώρα… που βρέθηκες πάλι εσύ ρε γαμώτο; Για κοίτα… τελικά μάλλον δεν έφυγες ποτέ… κρύφτηκες μόνο.. κρύφτηκες καλά, τόσο καλά που είχα αγαπήσει την ανυπαρξία σου…
Έλα… κάτσε να σου πω τα νέα μου… δε θα θυμώσω που χάθηκες… θες τσιγάρο; Πέρασα όμορφα το καλοκαίρι μου. Έπαιξα με μουσικές φωνές και κρυστάλλινα γέλια. Θαύμασα άλικα χρώματα κι άλλα, πιο έντονα κι άλλα, πιο απαλά. Ήμουν δίπλα σου στις διακοπές. Μόλις πέντε λεπτά δρόμος. Μα δε βρεθήκαμε. Δε πειράζει, κάποιος λόγος θα υπήρχε, όπως και τόσο καιρό, κάποιος λόγος θα υπήρχε που δεν σε πετύχαινα…
Αλλαγές πολλές! Ξέρεις, θα ανακαινίσω το σπίτι μου. Όχι τώρα, μόλις βρω το χρήμα δηλαδή… να έρθεις για καφέ καμιά μέρα να το δεις! Ανακαινίζω και τη ζωή μου. Της αλλάζω χρώμα και άρωμα. Εκεί δε σε προσκαλώ. Απλά περιμένω να δω τις εξελίξεις σε σχέση με ‘σένα από τον καναπέ μου…
Εσύ; Ήσυχα; Καμιά αλλαγή; Δε πειράζει… αυτό είναι και καλό και κακό. Τι; Κακό είναι; Τότε μάτια μου άλλαξε το. Κι αν δε σου έρχονται οι αλλαγές τότε βάλε μια φωνή… εκτός και αν δε θες πραγματικά να έρθουν…
Το τσιγάρο κάηκε… πρέπει να φύγεις… χάρηκα που σε είδα, χάρηκα πολύ… αν και ξέρω πως στο τέλος θα το μετανιώσω… μόλις φύγει η ευδαιμονία του ονείρου, από πρίγκιπας θα γίνεις δράκος και φωτιά και θα καώ…
-Καληνύχτα Μαρία…
-Καληνύχτα Μίλτο…
Φωτό: http://anoya.deviantart.com/art/Broken-promises-14114398
Κυριακή 07/09/08 14.22
Έλα… κάτσε να σου πω τα νέα μου… δε θα θυμώσω που χάθηκες… θες τσιγάρο; Πέρασα όμορφα το καλοκαίρι μου. Έπαιξα με μουσικές φωνές και κρυστάλλινα γέλια. Θαύμασα άλικα χρώματα κι άλλα, πιο έντονα κι άλλα, πιο απαλά. Ήμουν δίπλα σου στις διακοπές. Μόλις πέντε λεπτά δρόμος. Μα δε βρεθήκαμε. Δε πειράζει, κάποιος λόγος θα υπήρχε, όπως και τόσο καιρό, κάποιος λόγος θα υπήρχε που δεν σε πετύχαινα…
Αλλαγές πολλές! Ξέρεις, θα ανακαινίσω το σπίτι μου. Όχι τώρα, μόλις βρω το χρήμα δηλαδή… να έρθεις για καφέ καμιά μέρα να το δεις! Ανακαινίζω και τη ζωή μου. Της αλλάζω χρώμα και άρωμα. Εκεί δε σε προσκαλώ. Απλά περιμένω να δω τις εξελίξεις σε σχέση με ‘σένα από τον καναπέ μου…
Εσύ; Ήσυχα; Καμιά αλλαγή; Δε πειράζει… αυτό είναι και καλό και κακό. Τι; Κακό είναι; Τότε μάτια μου άλλαξε το. Κι αν δε σου έρχονται οι αλλαγές τότε βάλε μια φωνή… εκτός και αν δε θες πραγματικά να έρθουν…
Το τσιγάρο κάηκε… πρέπει να φύγεις… χάρηκα που σε είδα, χάρηκα πολύ… αν και ξέρω πως στο τέλος θα το μετανιώσω… μόλις φύγει η ευδαιμονία του ονείρου, από πρίγκιπας θα γίνεις δράκος και φωτιά και θα καώ…
-Καληνύχτα Μαρία…
-Καληνύχτα Μίλτο…
Φωτό: http://anoya.deviantart.com/art/Broken-promises-14114398
Κυριακή 07/09/08 14.22
5.9.08
Αχ βρε Φίλε...
‘‘…το να κάνεις μπάνιο στη θάλασσα με βροχή, είναι…πως να το πω…είσαι βρεγμένος από μια γκρίζα θάλασσα αλλά νιώθεις την υγρασία κυρίως από τις χοντρές σταγόνες της καταιγίδας που τρέχουν στο πρόσωπο σου…
οι περισσότεροι έχουν φύγει, και εκείνοι που έχουν μείνει, εκείνοι οι λιγοστοί, είναι εκείνοι που έχεις να μοιραστείς μαζί τους μια κοινή αγάπη. Εκείνη του βρόχινου μπάνιου στη θάλασσα... νιώθεις μονός μα δεν είσαι...
είσαι με ανθρώπους δικούς σου, που ξερόυν... δε σε περνάνε για τρελό!
Να βρέχει πολύ, η άμμος κολλάει πάνω στο κορμί σου όταν περπατάς, τρέχεις, γελάς, κυλιέσαι μα η αρμύρα δε σε πονάει... είναι καθαρό, καθαρότατο νερό...κάπως έτσι είναι…’’
οι περισσότεροι έχουν φύγει, και εκείνοι που έχουν μείνει, εκείνοι οι λιγοστοί, είναι εκείνοι που έχεις να μοιραστείς μαζί τους μια κοινή αγάπη. Εκείνη του βρόχινου μπάνιου στη θάλασσα... νιώθεις μονός μα δεν είσαι...
είσαι με ανθρώπους δικούς σου, που ξερόυν... δε σε περνάνε για τρελό!
Να βρέχει πολύ, η άμμος κολλάει πάνω στο κορμί σου όταν περπατάς, τρέχεις, γελάς, κυλιέσαι μα η αρμύρα δε σε πονάει... είναι καθαρό, καθαρότατο νερό...κάπως έτσι είναι…’’
Θυμάσαι φίλε; Αυτό σου είχα απαντήσει στις τελευταίες μας διακοπές όταν έπιασε μπόρα και σου ζήτησα να μείνεις μαζί μου κάτω από τη βροχή. Θυμάμαι, κάτι σαν να είχες καταλάβει τότε…
Σκιές μαντατοφόρες έρχονται να μου πουν πως δυσκολεύεσαι μέσα στην καινούρια σου ζωή. Έχεις μια ηρεμία στο βλέμμα σου, μα πίσω από αυτή μπορώ να διαβάσω την αγωνία σου. Ξέρω πως δεν είσαι εδώ, μα εγώ είμαι εκεί που βρίσκεσαι. Μέσα στο τραγούδι που ακούς αυτή τη στιγμή, μέσα στην εικόνα που κοιτάς, μέσα στη σκέψη που σε σεργιανίζει. Δεν έφυγα ρε φίλε. Είμαι κοντά σου κάθε φορά που με ζητάς. Δεν έπαψα να σ’ αγαπάω˙ πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Δεν είμαι πια η γυναίκα σου. Και αυτό ήταν και δική σου επιλογή. Έφυγες πρώτος κι εγώ απλά συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχες. Ούτε η φίλη σου είμαι. Εγώ κι εσύ είμαστε δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ. Δες με και πάψε να με κοιτάς…
Φωτό: http://gorb.deviantart.com/art/rose-drops-8587379
Παρασκευή 05/09/08 20.09
Σκιές μαντατοφόρες έρχονται να μου πουν πως δυσκολεύεσαι μέσα στην καινούρια σου ζωή. Έχεις μια ηρεμία στο βλέμμα σου, μα πίσω από αυτή μπορώ να διαβάσω την αγωνία σου. Ξέρω πως δεν είσαι εδώ, μα εγώ είμαι εκεί που βρίσκεσαι. Μέσα στο τραγούδι που ακούς αυτή τη στιγμή, μέσα στην εικόνα που κοιτάς, μέσα στη σκέψη που σε σεργιανίζει. Δεν έφυγα ρε φίλε. Είμαι κοντά σου κάθε φορά που με ζητάς. Δεν έπαψα να σ’ αγαπάω˙ πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Δεν είμαι πια η γυναίκα σου. Και αυτό ήταν και δική σου επιλογή. Έφυγες πρώτος κι εγώ απλά συνειδητοποίησα πόσο δίκιο είχες. Ούτε η φίλη σου είμαι. Εγώ κι εσύ είμαστε δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πολύ. Δες με και πάψε να με κοιτάς…
Φωτό: http://gorb.deviantart.com/art/rose-drops-8587379
Παρασκευή 05/09/08 20.09
&*))#%^&
Σ' όποιο τραγούδι κι αν κρύβεσαι
θα είμαι εκεί και εγώ
σ' όποιους ανέμους σκορπίζεσαι
κι εγώ θ' ακολουθώ
εκεί που σμίγουν οι θάλασσες
σε κόσμους μαγικούς
σαν ξεμακραίνω θα τραγουδώ
μα εσύ δε θα μ' ακούς
Ανοίγω πανιά πετώ ψηλά ξανά και χάνομαι
φεύγω μακριά
Ανοίγω πανιά πετώ ψηλά ξανά και χάνομαι
φεύγω μακριά φεύγω μακριά
Σ' όποιο τραγούδι κι αν κρύβεσαι
θα είμαι εκεί και εγώ
και σαν στιγμούλα όταν χάνεσαι
Θα χάνομαι και εγώ
σε άδειους δρόμους με λίγο φως
σε τόπους μακρινούς
μες στην ψυχή μου τα λόγια θα κρατώ
και εσύ ας μην τ' ακούς
Ανοίγω πανιά πετώ ψηλά ξανά και χάνομαι
φεύγω μακριά
Ανοίγω πανιά πετώ ψηλά ξανά και χάνομαι
φεύγω μακριά φεύγω μακριά
Καληνύχτα φίλε… Ανοίγω πανιά...Σε σκέφτομαι συχνά…
Φωτό: http://longblackpair.deviantart.com/art/thinking-about-you-58301565
Παρασκευή 05/09/08 02.18
3.9.08
*&^*
Μου την ψιλοσπάει αυτός ο καιρός. Το πρωί στις 06.00 που πήγα στη δουλειά πάγωνα με το ‘‘στράπλες’’ το φόρεμα αλλά σκέφτηκα πως όταν σχολάσω θα ζεσταθώ τόσο που με το ζόρι θα ανέχομαι ακόμα κι αυτό. Το πρωί είχε 23οC μα οι 23 βαθμοί την ημέρα έχουν διαφορά με τους 23 βαθμούς πριν ο ήλιος βγει βόλτα…
Αλλαγές… για αλλαγή λοιπόν σήμερα θα μείνω σπίτι μέχρι να βραδιάσει και να πάω στο μάθημα. Δε κάθομαι και πολύ σπίτι αυτές τις μέρες, η αλήθεια είναι. Τώρα όμως κάθομαι μπροστά στην πόρτα του σαλονιού και σχεδιάζω με ζωγραφιές του μυαλού μου τους τοίχους.
‘‘ Θα τους βάψω κόκκινους…’’
Έτσι κάπως σκέφτομαι το σπίτι. Έντονο και με Πάθος. Τώρα το αισθάνομαι ελαφρώς «παθητικό» και αυτό δε κάνει για ‘μένα. Ποτέ δεν έκανε στην ουσία, απλά τώρα το διαπιστώνω .
‘‘Εδώ θα μπει ένας μεγάλος καθρέφτης που από πάνω του θα πέφτει ύφασμα’’
Έτσι θα κοιτάζω στα μάτια τα μάτια μου. Και αν στα δύσκολα χαμηλώσουν-δε γαμείς- θα σηκωθούν και πάλι πιο αποφασιστικά από πριν.
‘‘Το έπιπλο με το ενυδρείο θα το βάλω στον τοίχο τον απέναντι, κάτω από μεγάλο επιτοίχιο κηροπήγιο με τα ρεσώ.’’
Έχει μια όμορφη αρμονία το νερό με τη φωτιά. Μοιάζει λιγάκι με το yin και το yang. Αρμονία… χχχμμμ…. Ισορροπία. Διορθώνω.
‘‘Εκεί στον καθρέφτη θα πετάξω μερικές μαξιλάρες κι ένα σκαμπό σε σκούρο καφέ χρώμα’’
Γιατί μπορεί η γωνιά των κεριών μου να παίζει πια κεντρικό ρόλο στον χώρο μου, μα μια γωνιά τη θέλω. Μου αρέσει να κρύβομαι στις γωνιές του σπιτιού μου, όσο και στις γωνιές του μυαλού μου. Μου μοιάζει με παιγνίδι˙ Ένα κρυφτό ανάμεσα σε ‘μενα και στον εαυτό μου, έτσι για να γελάσουμε και να περάσουμε ευχάριστα τις ώρες του Χειμώνα που φέτος θα έχει άλλη όψη.
‘‘Στους καναπέδες θα ρίξω ινδικά ριχτάρια, μάλλον σε έντονο πορτοκαλί χρώμα.’’
Δε ξέρω γιατί πορτοκαλί… δε ξέρω καθόλου… νομίζω πως θα γεμίσει Άνοιξη το σπίτι μέσα στο Φθινόπωρο. Άνοιξη και μυρωδιές…
‘‘Θα αλλάξω γραφείο. Θα πάρω ένα απλό γραφείο, αντικέ. Και θα το πάρω μπροστά από το παράθυρο’’
Θέλω να ανοίξω και πάλι το παράθυρο να μπαίνει φως κι άλλο φως έστω και συννεφιασμένο. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο να μπαίνει δροσιά και βροχή. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο και να βγαίνω κρυφά τα βράδια από εκεί να ταξιδεύω πάνω από τ’ αστέρια με το σκουπόξυλό μου σαν μάγισσα και να βρίσκομαι δίπλα σε εκείνους που αγαπώ και ας μη το ξέρουν.
‘‘Θα ρωτήσω τη Στέλλα αν μπορεί να μου ζωγραφίσει έναν πίνακα. Δε με ξέρει, αλλά μπορεί και να θέλει. Ζωγραφίζει όμορφα.’’
''Κουρτίνες. Θα αλλάξω κουρτίνες.''
Αλλαγές… για αλλαγή λοιπόν σήμερα θα μείνω σπίτι μέχρι να βραδιάσει και να πάω στο μάθημα. Δε κάθομαι και πολύ σπίτι αυτές τις μέρες, η αλήθεια είναι. Τώρα όμως κάθομαι μπροστά στην πόρτα του σαλονιού και σχεδιάζω με ζωγραφιές του μυαλού μου τους τοίχους.
‘‘ Θα τους βάψω κόκκινους…’’
Έτσι κάπως σκέφτομαι το σπίτι. Έντονο και με Πάθος. Τώρα το αισθάνομαι ελαφρώς «παθητικό» και αυτό δε κάνει για ‘μένα. Ποτέ δεν έκανε στην ουσία, απλά τώρα το διαπιστώνω .
‘‘Εδώ θα μπει ένας μεγάλος καθρέφτης που από πάνω του θα πέφτει ύφασμα’’
Έτσι θα κοιτάζω στα μάτια τα μάτια μου. Και αν στα δύσκολα χαμηλώσουν-δε γαμείς- θα σηκωθούν και πάλι πιο αποφασιστικά από πριν.
‘‘Το έπιπλο με το ενυδρείο θα το βάλω στον τοίχο τον απέναντι, κάτω από μεγάλο επιτοίχιο κηροπήγιο με τα ρεσώ.’’
Έχει μια όμορφη αρμονία το νερό με τη φωτιά. Μοιάζει λιγάκι με το yin και το yang. Αρμονία… χχχμμμ…. Ισορροπία. Διορθώνω.
‘‘Εκεί στον καθρέφτη θα πετάξω μερικές μαξιλάρες κι ένα σκαμπό σε σκούρο καφέ χρώμα’’
Γιατί μπορεί η γωνιά των κεριών μου να παίζει πια κεντρικό ρόλο στον χώρο μου, μα μια γωνιά τη θέλω. Μου αρέσει να κρύβομαι στις γωνιές του σπιτιού μου, όσο και στις γωνιές του μυαλού μου. Μου μοιάζει με παιγνίδι˙ Ένα κρυφτό ανάμεσα σε ‘μενα και στον εαυτό μου, έτσι για να γελάσουμε και να περάσουμε ευχάριστα τις ώρες του Χειμώνα που φέτος θα έχει άλλη όψη.
‘‘Στους καναπέδες θα ρίξω ινδικά ριχτάρια, μάλλον σε έντονο πορτοκαλί χρώμα.’’
Δε ξέρω γιατί πορτοκαλί… δε ξέρω καθόλου… νομίζω πως θα γεμίσει Άνοιξη το σπίτι μέσα στο Φθινόπωρο. Άνοιξη και μυρωδιές…
‘‘Θα αλλάξω γραφείο. Θα πάρω ένα απλό γραφείο, αντικέ. Και θα το πάρω μπροστά από το παράθυρο’’
Θέλω να ανοίξω και πάλι το παράθυρο να μπαίνει φως κι άλλο φως έστω και συννεφιασμένο. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο να μπαίνει δροσιά και βροχή. Θέλω να ανοίξω το παράθυρο και να βγαίνω κρυφά τα βράδια από εκεί να ταξιδεύω πάνω από τ’ αστέρια με το σκουπόξυλό μου σαν μάγισσα και να βρίσκομαι δίπλα σε εκείνους που αγαπώ και ας μη το ξέρουν.
‘‘Θα ρωτήσω τη Στέλλα αν μπορεί να μου ζωγραφίσει έναν πίνακα. Δε με ξέρει, αλλά μπορεί και να θέλει. Ζωγραφίζει όμορφα.’’
''Κουρτίνες. Θα αλλάξω κουρτίνες.''
Σκέφτομαι να πάρω κουρτίνες τύπου στορ. Ή κουρτίνες σαν εκείνη της κρεβατοκάμαρας. Με πολλά όμορφα χρώματα. Μου θυμίζουν το μπαλκονάκι μου την Άνοιξη. Όταν οι τριανταφυλλιές μου βγάζουν τα πρώτα τους μπουμπούκια, όταν η βιγκόνια μου πρασινίζει, όταν το γιασεμί μου αρχίσει και βγάζει τα πρώτα άνθη του. Φθινοπωριάζει, μια έχω Άνοιξη μέσα μου…
‘‘Κι επιτέλους, θα χωρέσω εδώ και μια βιβλιοθήκη. Επιτέλους πρέπει κάπου να βολέψω τα βιβλία μου. Αισθάνομαι βλάσφημη να έχω δεξιά και αριστερά τον Osho, τον Castaneda, τον Millman…’’
Όπως είπα και στη Στέλλα και στον Χρήστο χτες –προχτές, υποδέχομαι τις αλλαγές με αλλαγές και τη ζωή με ζωή… νοσταλγώ μα… ξέρω πως όλη μου η ζωή περίμενε εμένα να της σφυρίζω έναν γνώριμο σκοπό να βγει έξω χοροπηδώντας να χορέψει μαζί μου… Όλα θα γίνουν όπως πρέπει… κι εσύ, φίλε… μη χαθείς…
Φωτό: http://zephaniaoz.deviantart.com/art/Changes-39456216
Τετάρτη 03/09/08 13.43
‘‘Κι επιτέλους, θα χωρέσω εδώ και μια βιβλιοθήκη. Επιτέλους πρέπει κάπου να βολέψω τα βιβλία μου. Αισθάνομαι βλάσφημη να έχω δεξιά και αριστερά τον Osho, τον Castaneda, τον Millman…’’
Όπως είπα και στη Στέλλα και στον Χρήστο χτες –προχτές, υποδέχομαι τις αλλαγές με αλλαγές και τη ζωή με ζωή… νοσταλγώ μα… ξέρω πως όλη μου η ζωή περίμενε εμένα να της σφυρίζω έναν γνώριμο σκοπό να βγει έξω χοροπηδώντας να χορέψει μαζί μου… Όλα θα γίνουν όπως πρέπει… κι εσύ, φίλε… μη χαθείς…
Φωτό: http://zephaniaoz.deviantart.com/art/Changes-39456216
Τετάρτη 03/09/08 13.43
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)