Φεύγω για Διακοπές διαρκείας…
Πάω να συναντήσω και πάλι εκείνο το κορίτσι που καθόταν πέρσι, στην παραλία. Σε λίγες μέρες θα έχει γενέθλια, μια που ακριβώς τέτοια εποχή ξεκίνησε να ζει την πραγματική ζωή του…
Πάω να ακουμπήσω τις σκέψεις μου πάνω στη βρεγμένη πετσέτα της. Να βάλω τη μουσική της στ’ αυτιά μου, να κοιτάξω μαζί της τη ένωση του Ουρανού και της Θάλασσας στο τέρμα του κόσμου που πιάνει μια ματιά. Κι έπειτα να ταξιδέψω πέρα από αυτό γιατί τώρα ξέρω και μπορώ να το κάνω…
Πάω να ακούσω τα δυνατά γέλια και να νιώσω τον αέρα μέσα από το άγγιγμα των σκέψεων. Να γεμίσω με ζωή απλώνοντας τα χέρια μου στο άγνωστο. Να νιώσω το σώμα μου να ταλαντεύεται στα κύματα της θάλασσας αρμονικά και παθιασμένα. Να διαλογιστώ με τους ήχους των νερών να απολαύσω όλα τα δωρεάν της ζωής˙ τον ήλιο, τη θάλασσα, τον άνεμο, το ηλιοβασίλεμα, την αυγή…
Φεύγω, μα πριν από αυτό, θα πάω να δω τη Γιαγιά μου που κι εκείνη έχει γενέθλια αύριο στη γέννηση της καινούριας της ζωής μακριά από τη δική μας. Θα πάω να τις ψυθιρίσω σιγανά πως, όπως πέρσι έτσι και φέτος, θα είμαι μαζί της κι εκείνη μαζί μου…
Δε ξέρω πότε θα βρεθώ ξανά εδώ Αγαπημένο μου Ημερολόγιο. Μπορεί να κάνω καιρό να σου ξαναγράψω. Μπορεί και όχι. Δε ξέρω. Δε δίνω υποσχέσεις πια στον εαυτό μου, ούτε σε ‘σένα. Η ζωή είναι μια αναθεώρηση συνεχής, γι’ αυτό κι εξελίσσεται. Το να εμμένω πεισματικά σε κάτι μόνο και μόνο επειδή το υποσχέθηκα με αφήνει πίσω στην εξέλιξή μου…
