…συνέχεια…
Θα μπορούσα να είμαι μια σταγόνα…να έχω πέσει από μια πευκοβελόνα πάνω στα μαλλιά σου, να σκαρφαλώνω ως το πρόσωπο σου να με σκουπίσεις βάζοντας με στη παλάμη σου, να με κρατήσεις εκεί… Σου το είπα.. δε μπορείς να με βρεις εύκολα μα... εγώ μπορώ να γίνω μικροσκοπική και να χορέψω ακόμα και πάνω στις βλεφαρίδες σου… μπορώ να υποκλέψω κάθε σου φαντασίωση, κάθε σου σκέψη. Όχι γιατί είμαι αδιάκριτη, μα γιατί οι άνθρωποι συνήθως με αφήνουν να μπω μέσα τους όταν θέλω να το κάνω…
Μου αρέσει όταν θυμώνω να ουρλιάζω. Να δίνω στην οργή μου φωνή. Ξεχύματα παθιασμένης κραυγής να βγαίνουν από μέσα μου, να κοπανιούνται πάνω στους τοίχους, να κάνουν αντίλαλο, να τα ακούω ξανά όπως γυρίζουν στ’ αυτιά μου ξυπνώντας το αγρίμι που έχω μέσα μου. Μη προσπαθήσεις να με εξημερώσεις εκείνη τη στιγμή.. θα σε γρατζουνίσω και ίσως σου αφήσω σημάδια.. άφησε με… θα μου περάσει η τσαντίλα και θα γίνω πάλι καναπόγατα που θα γλείφω την ουρά μου όσο θα έρχομαι να μπλέκομαι στα πόδια σου αναζητώντας το χάδι σου. Και αν δε μου το δώσεις, θα βάλω το κεφάλι μου κάτω από την παλάμη σου, θα τριφτώ ανάμεσα στα πόδια σου και θα το πάρω με το «έτσι θέλω»
Είμαι τόσο ονειροπόλα όσο ρεαλίστρια. Ένα κράμα από πούπουλο και ατσάλι. Πεισματάρα και πολεμίστρια. Ξέρω τι θέλω και αυτό που θέλω το διεκδικώ. Στον αγώνα της διεκδικήσεις κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Έτσι κι εγώ δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Και αν τύχει και χάσω, τότε κλείνομαι και πάλι στον φανταστικό μου κόσμο και γεμίζω τις εικόνες μου με εικόνες…
συνεχίζεται…. Μάλλον…
Θα μπορούσα να είμαι μια σταγόνα…να έχω πέσει από μια πευκοβελόνα πάνω στα μαλλιά σου, να σκαρφαλώνω ως το πρόσωπο σου να με σκουπίσεις βάζοντας με στη παλάμη σου, να με κρατήσεις εκεί… Σου το είπα.. δε μπορείς να με βρεις εύκολα μα... εγώ μπορώ να γίνω μικροσκοπική και να χορέψω ακόμα και πάνω στις βλεφαρίδες σου… μπορώ να υποκλέψω κάθε σου φαντασίωση, κάθε σου σκέψη. Όχι γιατί είμαι αδιάκριτη, μα γιατί οι άνθρωποι συνήθως με αφήνουν να μπω μέσα τους όταν θέλω να το κάνω…
Μου αρέσει όταν θυμώνω να ουρλιάζω. Να δίνω στην οργή μου φωνή. Ξεχύματα παθιασμένης κραυγής να βγαίνουν από μέσα μου, να κοπανιούνται πάνω στους τοίχους, να κάνουν αντίλαλο, να τα ακούω ξανά όπως γυρίζουν στ’ αυτιά μου ξυπνώντας το αγρίμι που έχω μέσα μου. Μη προσπαθήσεις να με εξημερώσεις εκείνη τη στιγμή.. θα σε γρατζουνίσω και ίσως σου αφήσω σημάδια.. άφησε με… θα μου περάσει η τσαντίλα και θα γίνω πάλι καναπόγατα που θα γλείφω την ουρά μου όσο θα έρχομαι να μπλέκομαι στα πόδια σου αναζητώντας το χάδι σου. Και αν δε μου το δώσεις, θα βάλω το κεφάλι μου κάτω από την παλάμη σου, θα τριφτώ ανάμεσα στα πόδια σου και θα το πάρω με το «έτσι θέλω»
Είμαι τόσο ονειροπόλα όσο ρεαλίστρια. Ένα κράμα από πούπουλο και ατσάλι. Πεισματάρα και πολεμίστρια. Ξέρω τι θέλω και αυτό που θέλω το διεκδικώ. Στον αγώνα της διεκδικήσεις κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Έτσι κι εγώ δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Και αν τύχει και χάσω, τότε κλείνομαι και πάλι στον φανταστικό μου κόσμο και γεμίζω τις εικόνες μου με εικόνες…
συνεχίζεται…. Μάλλον…
Τρίτη 12/02/08 18.51
φωτό: http://jenni77.deviantart.com/art/Chocolate-Drops-67195498
