…σήμερα έχω τα κέφια μου... μη με ρωτήσεις γιατί, δε ξέρω μα… έχει σημασία;
Χτες βράδυ δε κοιμήθηκα διόλου καλά. Κρύωνα με το κοντομάνικο μπλουζάκι της στολής μα βαριόμουν τόσο πολύ να σηκωθώ να πάρω μια ζακέτα να φορέσω!
Σηκώθηκα πρωί αλλά αυτό που με «χαλάει» είναι οι πρωινές υποχρεώσεις της δουλειάς που επιβάλλονται πριν το σώμα ξυπνήσει καλά καλά, πριν πιει την πρώτη γουλιά καφέ και πριν κάψει τσιγάρο. Άγριο ξύπνημα. Συμφωνείς;
Έφτασα σπίτι. Έβαλα απαλές μουσικές που ταιριάζουν με την συννεφιά της μέρας και με την καλή μου διάθεση. Έστριψα ένα τσιγάρο, ζέστανα νερό στον βραστήρα για έναν ακόμα καφέ, έριξα φυλλαράκια τροφής στα ψάρια στο ενυδρείο μου, που τελευταία έχουν κι εκείνα τα κέφια τους, και ήρθα να αφήσω δυο σκέψεις σε ‘σένα πριν χωθώ κάτω από τα σκεπάσματά μου που με φλερτάρουν εδώ και ώρα, μα εγώ το «παίζω» δύσκολη λέγοντας «σε λίγο…» γιατί δε θέλω να χάσω την όμορφη τούτη μέρα μου μαζί τους. Θα έρθει και πάλι το βράδυ κι εγώ θα πρέπει να ξαπλώσω το κορμί μου πάλι σε ένα ξένο κρεβάτι όσο το μυαλό μου θα περιμένει τον ήχο ειδοποίησης για βοήθεια…
Υ.Γ. Δένω μια κλωστή στο δάχτυλο για να μη ξεχάσω να πάρω τη ζακέτα μου από το ντουλάπι μου στα αποδυτήρια και παγώσω και απόψε!
Κυριακή 10/10/08 14.11
φωτό:http://ronaldbkg.deviantart.com/art/Writting-the-end-181612997
