Και ήρθα… και είδα ό,τι κοιτούσες. Τον σκούρο μπλε ουρανό που επέτρεπε στις μικροσκοπικές κουκίδες του να γίνουν ορατές και να κάνουν και απόψε το καθιερωμένο τους ντεμπούτο. Να και η πιο φωτεινή κουκίδα απ’ όλες.. ο Αποσπερίτης… λαμπερός και καμαρωτός βγήκε να νυχτοπερπατήσει. Πόσα μυστικά ξέρει… πόσα του έχουν ακουμπήσει θλιμμένες ψυχές, πόσα έχει δει, πόσα έχει ακούσει…
-Κοίτα! Ένα άστρο έπεσε!
-Το πρόλαβες, έτσι;
-Κάποιος πέθανε;
-Κάποιος έκανε μια ευχή…
Άρχισα να σου μιλώ τραυματίζοντας τη σιωπή μας. Με άκουγες κοιτώντας με στα μάτια χωρίς να μιλάς. Έχεις μια λάμψη κάθε φορά που με ακούς να σου μιλώ. Είναι η λάμψη της προσοχής σου της αμέριστης. Κάποτε μου είπες, πριν από καμιά δωδεκαριά χρόνια περίπου, ίσως και περισσότερα, πως την έχω κι εγώ κάθε που σ’ ακούω. Και μικρούλα καθώς ήμουν, κοιτούσα στον καθρέφτη τα μάτια μου να βρω το ‘‘φως’’ μα δε το έβλεπα. Με τα χρόνια κατανόησα.
-Κρύωσα όμως τώρα…
-Έλα και ξάπλωσε πάνω μου.
-Έτσι;
-Έτσι…
Έμεινα αμίλητη στη φωνή. Στο κεφάλι μου όμως γινόντουσαν απεριόριστης φαντασίας μονόλογοι. Πότε σκαρφάλωνα πάνω σε δέντρα, πότε σε σύννεφα, πότε στη Μαγική Φασολιά και έφτανα αστέρια.
-Είπες τίποτα;
Χαμογέλασα… λες και παρακολουθούσες τις αλλόκοτες σκέψεις μου σε ρώτησα αν είπες κάτι λες και μπορούσες να μου δηλώσεις συμφωνία ή διαφωνία σε σιωπηρές συνομιλίες. Διαπίστωσα πως είχες αποκοιμηθεί. Ξανά χαμογέλασα…
Σηκώθηκα όρθια. Σε κοίταξα καθώς κοιμόσουν. Κύματα Αγάπης που έφταναν πιο ψηλά από τα πιο μεγάλα κύματα ενός απέραντου ωκεανού κι ακουμπούσαν τον ουρανό, υψωθήκαν. Ταξίδευαν στο απέραντο της θάλασσας και του ουρανού και περνούσαν το ‘‘ τέλος του κόσμου’’ και συνέχιζαν μέχρι το σταμάτημα αυτού. Είχες δίκιο τελικά…
Πλησίασα στο σημείο που είχα χαράξει την καρδιά με το δάχτυλο. Έβαλα τα αρχικά μας. Η άμμος, μονίμως υγρή, μου έδωσε το πλεονέκτημα να τη ζωγραφίσω αρκετά μακριά από την όχθη της θάλασσας κι έτσι δε τη χάλασαν τα κύματα. Ποιος ξέρει; Ίσως μείνει εκεί μέχρι το επόμενο καλοκαίρι….
-Κοίτα! Ένα άστρο έπεσε!
-Το πρόλαβες, έτσι;
-Κάποιος πέθανε;
-Κάποιος έκανε μια ευχή…
Άρχισα να σου μιλώ τραυματίζοντας τη σιωπή μας. Με άκουγες κοιτώντας με στα μάτια χωρίς να μιλάς. Έχεις μια λάμψη κάθε φορά που με ακούς να σου μιλώ. Είναι η λάμψη της προσοχής σου της αμέριστης. Κάποτε μου είπες, πριν από καμιά δωδεκαριά χρόνια περίπου, ίσως και περισσότερα, πως την έχω κι εγώ κάθε που σ’ ακούω. Και μικρούλα καθώς ήμουν, κοιτούσα στον καθρέφτη τα μάτια μου να βρω το ‘‘φως’’ μα δε το έβλεπα. Με τα χρόνια κατανόησα.
-Κρύωσα όμως τώρα…
-Έλα και ξάπλωσε πάνω μου.
-Έτσι;
-Έτσι…
Έμεινα αμίλητη στη φωνή. Στο κεφάλι μου όμως γινόντουσαν απεριόριστης φαντασίας μονόλογοι. Πότε σκαρφάλωνα πάνω σε δέντρα, πότε σε σύννεφα, πότε στη Μαγική Φασολιά και έφτανα αστέρια.
-Είπες τίποτα;
Χαμογέλασα… λες και παρακολουθούσες τις αλλόκοτες σκέψεις μου σε ρώτησα αν είπες κάτι λες και μπορούσες να μου δηλώσεις συμφωνία ή διαφωνία σε σιωπηρές συνομιλίες. Διαπίστωσα πως είχες αποκοιμηθεί. Ξανά χαμογέλασα…
Σηκώθηκα όρθια. Σε κοίταξα καθώς κοιμόσουν. Κύματα Αγάπης που έφταναν πιο ψηλά από τα πιο μεγάλα κύματα ενός απέραντου ωκεανού κι ακουμπούσαν τον ουρανό, υψωθήκαν. Ταξίδευαν στο απέραντο της θάλασσας και του ουρανού και περνούσαν το ‘‘ τέλος του κόσμου’’ και συνέχιζαν μέχρι το σταμάτημα αυτού. Είχες δίκιο τελικά…
Πλησίασα στο σημείο που είχα χαράξει την καρδιά με το δάχτυλο. Έβαλα τα αρχικά μας. Η άμμος, μονίμως υγρή, μου έδωσε το πλεονέκτημα να τη ζωγραφίσω αρκετά μακριά από την όχθη της θάλασσας κι έτσι δε τη χάλασαν τα κύματα. Ποιος ξέρει; Ίσως μείνει εκεί μέχρι το επόμενο καλοκαίρι….
ΤΕΛΟΣ
Τρίτη 26/02/08 14.47
Τρίτη 26/02/08 14.47
φωτό: http://janet-asuka.deviantart.com/art/FullMoon-75242386
