Αλλάζω σχήμα, αλλάζω μορφή και
από μένα αναγνωρίζω μόνο τα μάτια και τα χείλη μου. Τα βράδια ονειρεύομαι το
αλλιώς και το αλλού και το πρωί ξυπνάω σε μια αλλόκοτη πραγματικότητα. Φοράω
τις γόβες μου και πίσω από τη πόρτα του μπάνιου την πατάω με το τακούνι μου.
Και καθαρίζω τα απομεινάρια της με χαρτί υγείας. Κι έπειτα σαν να μην έγινε τίποτα, βάφω τα
χείλη μου με κόκκινο κραγιόν. Σου αρέσει να με φωτογραφίζεις όταν βάφω τα χείλη
μου και τα ματοτσίνορα μου, δεν έχω ιδέα γιατί, δε ξέρω τί σε εμπνέει και το
κάνεις. Κι εγώ που το ευχαριστιέμαι σου γελάω πουτανίστικα. Ξέρεις πως εννοώ.
Δήθεν αδιάφορα. Και δήθεν δε γελάω. Και δήθεν δε κοιτάω. Και δήθεν δε το
ευχαριστιέμαι αλλά μέσα μου στάζω ως το πάτωμα. Κι εσύ δήθεν δε το ξέρεις. Και
μετά σαν να μη προηγήθηκε όλη αυτή η φαντασίωση σε ρωτάω αν σήμερα πίνεις τον
καφέ σου όπως χτες. Στρίβω τσιγάρο. Μπορεί και να μου λείψεις για το υπόλοιπο
της μέρας. Έφυγα-έφυγες-φύγαμε. Σιγά, δεν έγινε και τίποτα. Άφησα επίτηδες
υγρές πατημασιές στα πλακάκια το πρωί που βγήκα από το μπάνιο στάζοντας για να
μπορείς να με βρεις ευκολότερα. Για να μη νομίζεις πως.......
I'm broken...
