Βρόχερές παρέες, βρόχινες σκέψεις

Η πόλη έχει βάλει τα βρόχινά της εδώ και μέρες˙ από την Παρασκευή νομίζω… προλαβαίνω να μυρίσω το λάγνο της άρωμα καθώς έρχεται και μένει ώρα. Ώρες. Μέρες και Νύχτες…

-Λες να βρέξει;
-Σίγουρα.
-Και που το ξέρεις;
-Είμαι σίγουρη σου λέω!

Έλαμψε ο ουρανός πίσω από τα μαύρα σύννεφα και μια βροντή έκανε τους γύρω μου να ταρακουνηθούν. Χαμογελώ και κλείνω για λίγο τα μάτια. Μεγάλες ψιχάλες έπεφταν με την ορμή ενός παιδιού που βγαίνει για πρώτη φορά στον κόσμο. Γύρισες και κοίταξες τα καρφωμένα πάνω στον ουρανό μάτια μου.

-Όποτε βρέχει σε θυμάμαι…
-…

Ο ουρανός ξεκίνησε να ξεναγεί τα σύννεφα στον κόσμο μου. Κι εκείνα, πιστοί σύντροφοί του, έμειναν να ταξιδεύουν μαζί του στο απέραντο. Οι σταγόνες έγιναν νερό που κυλούσε στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις χαραμάδες του μυαλού και της καρδιάς.

-Γιατί σου αρέσει τόσο πολύ η βροχή;
-Εσένα δε σου αρέσει;
-Ναι, να τη χαζεύω, μερικές φορές.
-Εμένα μου αρέσει να τη ζω.
-Δε μου απάντησες όμως….
-Κλείσε τα μάτια σου και άφησε τις σταγόνες να κυλίσουν σαν δάκρυα στο πρόσωπό σου… θα βρεις, ίσως, εκεί μέσα έναν δικό σου λόγο να την αγαπήσεις…

Φωτό: http://gorefaery.deviantart.com/art/In-the-rain-45202323

Δευτέρα 09/06/08 13.27

Υπάρχουν Νεράιδες...

Δυο χέρια να βρίσκονται απαλά πάνω μου… να ακουμπούν το κεφάλι μου, έπειτα την καρδιά μου, να φτάνουν μέχρι τη ρίζα του κορμιού μου και να το ζεσταίνουν απαλά, σαν τη ζεστασιά που έχει το χάδι της γιαγιάς. Ξαπλωμένη με την πλάτη να ακουμπάει στο πάτωμα, γυρίζω το κεφάλι μου και κοιτάζω έξω από το ανοιχτό παράθυρο τη θάλασσα, ενώ στο βάθος του ορίζοντα μαύρα σύννεφα κάνουν μια μουσική χορωδία από βροντές και κεραυνούς. Ο ουρανός σκίζεται από λαμπερές γραμμές αστραπής και η νύχτα ξημερώνει στιγμιαία, όσο διαρκεί η λάμψη ενός χαμόγελου πριν σωπάσει και πάλι.

‘‘ Έρχεται μπόρα’’ ψυθιρίζω στον εαυτό μου και χαμογελώ ικανοποιημένη. Από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει κρύος αέρας περνάει ανάμεσα από τους μικρούς σωλήνες που κρέμονται από την οροφή του και ο χώρος γεμίζει με μουσικές μεταλλικές μα απαλές, λες και ταξίδεψαν από τη Νεραϊδοχώρα ως τ’ αυτιά μου…

-Υπάρχουν Νεράιδες, το ξέρεις;
-Ναι… το ξέρω… υπάρχουν….

Τα μάτια μου έκλεισαν και άφησα όλο μου το κορμί και τις αισθήσεις μου να ταξιδέψουν πάνω σε ήχους βροχής και ανέμου. Για μια στιγμή νομίζω πως χάθηκα, σε μέρη γνώριμα που ξεναγήθηκα πριν από αρκετούς μήνες και μου άρεσαν. Το κορμί παραδόθηκε, το μυαλό ηρέμησε, η βροχή ξεκίνησε τη μουσική συμφωνία με τη Φύση. Όλα γύρω μου μυρίζουν βροχή…

Ο άνεμος παίρνει μερικές χοντρές σταγόνες και τις στροβιλίζει κι έπειτα τις αφήνει στο πρόσωπό μου…

-Φύγε… θα σε κάνω να λάμπεις!
-Πάντα…
-Πάντα σε κάνω να λάμπεις;
-Ε.. ναι.. όχι.. καληνύχτα…
-Καληνύχτα….

φωτό:http://regs.deviantart.com/art/Little-Gold-79160147

Δευτέρα 09/06/08 01.03