Η ανασφάλεια έχει γεύση παλιού ξεχασμένου αποτσίγαρου. Το στόμα μου έγινε ένα τεράστιο τασάκι και η γεύση μου δεν αντέχεται από τη γλώσσα μου. Πιάνω το στομάχι μου και προσπαθώ να ξεράσω τις ανασφάλειές μου αλλά εκείνες μένουν στο λαιμό σαν αγκάθι από ψάρι και γεμίζουν με πύο τον οισοφάγο μου. Σε κοιτώ στα μάτια και δε πιστεύω την ύπαρξη αυτών των δυο γυαλιστερών χαντρών που με κοιτούν κατάματα. Μυρίζω την ανάσα σου και μου φαίνεται απίστευτη τόση ικανοποίηση. Σε νιώθω και πριν κοιμηθώ κάνω ερωτήσεις που τελειώνουν σε τελεία.
Υπάρχεις, δεν υπάρχεις, υπάρχεις, δεν υπάρχεις, υπάρχεις , δεν ...

Τρίτη 29/09/09 09.28
Φώτο: http://imadawwas.deviantart.com/art/autum-26430083

O Voskos - Konstantinos Bhta

Με τι μοιάζει όταν ανεβαίνεις στο ποδήλατο ένα βροχερό απόγευμα.
Όταν δεν υπάρχεις εσύ υπάρχει η απώλεια.
Με τι μοιάζει όταν έχεις χαθεί στο κέντρο μιας πόλης.
Όταν δεν υπάρχεις εσύ
έρχεται κάποιος που λέει πως θα σου δώσει τα πάντα
και μετά από λίγο χάνεται.
Τότε κοίταξε μακριά και είδε το κοπάδι να διαλύεται
γιατί ο βοσκός είχε χαθεί
στην προοπτική ενός ψηφιακού κόσμου.
Εκεί που οι άνθρωποι ταυτίζονται με την εικόνα.
Εκεί που όλοι αναρωτιούνται γιατί οι κόσμοι δεν συνδέονται
ενώ όλα συνδέονται με το χάος.
Κι οι σκέψεις γίνονται τηλεφωνικά μηνύματα.
Εκεί είναι κάποιος που νόμιζε ότι ήξερε.
Όπου κι αν πήγε ήταν μόνος.
Έσβηνε τα δεδομένα και μετά ξαναέγραφε
στην ίδια μνήμη το ίδιο νούμερο.
Έσβηνε τα δεδομένα και μετά ξαναέγραφε
στην ίδια μνήμη το ίδιο νούμερο.
Με τι μοιάζει,
με τι μοιάζει η ελευθερία όταν έχεις χαθεί.
Τότε έρχεται κάποιος μες στη βαθιά νύχτα
στο βαθύ σκοτάδι
κι ενώ δε βλέπεις τίποτε μπροστά
σου εξηγεί το δρόμο που θα πάρεις
τον τρόπο που θα βουτήξεις στο κενό
τον τρόπο που θα ζεις
σα χαμένος στο Διάστημα

Φώτο: http://pesare.deviantart.com/art/Lost-42334437

Άλλαξε η εποχή και από καλοκαίρι μέσα σε μια μέρα έγινε φθινόπωρο. Υγρό, μελαγχολικό, νοσταλγικό και υπέροχο φθινόπωρο. Η αγαπημένη μου εποχή. Πριν ή μετά την Άνοιξη. Ούτε ξέρω, ούτε δίνω σημασία τι είναι πρώτο, η ομορφιά δεν είναι αγώνας δρόμου.
Πέρασα ανάμεσα από μια μουσική χορωδία με πρώτη φωνή το ‘‘τακ-τακ’’ και δεύτερη τον ήχο που κάνει το κλάμα μιας σταγόνας που πέφτει πάνω στο παρμπρίζ μου. Σταμάτησα στην άκρη σου για να κατέβω στις 07.15 να σου πάρω , σπανακόπιτα, γάλλλα κακάο κι ένα ζεστό κουλούρι για πρωινό. Ήρθα, τρύπωσα στη ζέστη της ανάσας σου και σου είπα ‘‘Καλημέρα… ήρθε η ώρα…’’ και κούρνιασα κι εγώ για λίγο μέσα στο ‘‘….μμμ….’’ της συμφωνίας σου και ανατρίχιασα. Δε θα κοιμηθώ. Θα περιμένω να φάμε μαζί το κουλούρι μας κι έπειτα σαν φύγεις, θα φύγω κι εγώ σε κάποιο όνειρο, μιας και όταν εφημερεύω τα όνειρα ξεθωριάζουν και ξεχνιούνται με το βίαιο ξύπνημα του τηλεφώνου…

Άλλαξα κι εγώ. Όποτε αλλάζει η εποχή, αλλάζω κι εγώ. Έτσι μετράω κεράκια που σβήνουν, κεράκια που ανάβουν ξανά, πρωτοχρονιές, Χριστούγεννα, βουτιές σε καλοκαιρινές θάλασσες, καφεκίτρινα φύλλα που πέφτουν. Και μεγαλώνω. Και μου αρέσει. Γιατί μεγαλώνω δίπλα σου. Ήθελα κάτι να σου πω, μα θα σου το πω το βράδυ, τη στιγμή που θα μου κάνεις έρωτα και θα χύνομαι στα σεντόνια κάτω από τις μαξιλαροθήκες. Θα κλείσω τα μάτια σου με τα δάχτυλά μου και θα σου το πω. Να μη το δεις. Να το ακούσεις μόνο. Σαν τυφλός εραστής που ψάχνει το άγγιγμα της ανάσας μιας λέξης τρυφερής…

Πέμπτη 17/09/09 12.17
Φώτο: http://nozferatunyx.deviantart.com/art/Autum-53767617

12563

Θα ήθελα να ήξερα να έπαιζα λαούτο. Να πήγαινα τα βράδια και να έπαιζα μέσα στα τύπμπανα των ανθρώπων κρυφά, χωρίς να με βλέπουν και χωρίς να με ακούν με την ακοή τους. Να έπαιζα κατ’ ευθείαν στο μυαλό τους, να έβλεπα αντιδράσεις και να έκανα συλλογή από στιγμές.
Δε με ξέρω. Ούτε που με έχω ξαναδεί ποτέ. Ούτε αυτά τα μάτια μου θυμίζουν κάτι. Ούτε κάν η φωνή μου. Δε με ξέρω… μου απλώνω το χέρι και μου συστήνομαι ενώ το όνομά μου το ξέχασα μόλις λίγα δευτερόλεπτα μετά μα ντρέπομαι να με ξαναρωτήσω. Θα περιμένω κάποια στιγμή να μου το αναφέρω ξανά δήθεν τυχαία. Ή θα ρωτήσω διακριτικά κάποιον που ξέρει πως με λένε. Κι έπειτα, θα παίξω κρυφά από ‘μένα λαούτο στο δικό μου μυαλό. Κι έτσι θα μου κλέψω τις στιγμές. Και θα τις κάνω από δικές μου, δικές μου. Κι αν παρ΄ όλ΄ αυτά καταφέρω ποτέ έστω και για μια στιγμή να μου κρυφτώ, εμένα να με φτύσεις…

Φωτό: http://alekh.deviantart.com/art/Hidden-Craze-129488638
Πέμπτη 10/09/09 14.36

Σςςςςς.... Ακούς;

Βρέχει....

Φωτό:http://christafaith.deviantart.com/art/Under-My-Umbrella-108471769

Ένα

Το ένα είναι ο αριθμός της ολοκλήρωσης…
‘‘Έλα να γίνουμε ένα…’’
‘‘Αγκάλιασέ με να γίνουμε μαζί ένα σχήμα…’’
‘‘Η ολοκλήρωση βρίσκεται στο άλλο μας μισό…’’
Ένα χάδι…
Ένα φιλί…
Μια ανάσα…
Μια ζωή…
Εγώ είμαι ολόκληρη. Κι αγαπάω ολόκληρη. Και σε θέλω ολόκληρο. Να με αγαπάς ολόκληρος. Κι ας καταλήγουμε και πάλι στο ένα.
Ένα κι ένα κάνει δύο. Εσύ. Εγώ. Δύο σχήματα συνταιριασμένα που όταν ενώνονται μεγαλοπρεπούν, φτάνουν ψηλά, τρυπάνε τα σύννεφα με βελόνα κι έπειτα εκείνα ρίχνουν το νερό της βροχής στο πρόσωπό μας. Μέχρι να κατέβουμε σβήνοντας από εκεί, η Γη έχει μυρίσει βροχή και χώμα κι εσύ, κι εγώ, αγαπιόμαστε ολοκληρωτικά μέσα σε μια σταγόνα που, ξέφυγε, την έκλεψα, πέρασα μια κλωστή αόρατη από μέσα της και την κρέμασα στο λαιμό μου. Μέχρι να γυρίσω το πρόσωπό μου να σου δείξω, είχες κλέψει δύο και μου τις έκανες σκουλαρίκια. Ξέρεις τι θέλω. Όχι επειδή είσαι το άλλο μου μισό, αλλά επειδή μ’ ερωτεύεσαι ολόκληρος…
Τον άλλο μου εαυτό σου τον έχω γνωρίσει. Τα έχετε πει κάνα δυο φορές. Τον μαλώνω όταν σε στεναχωρώ, τον μισώ όταν σε πικραίνω, του ρίχνω μπουνιές στο στομάχι όταν σε πονά, τον ζηλεύω που είμαι ερωτευμένη μαζί σου και όταν μου λες πως μ’ αγαπάς καθώς η φωνή μου πνίγεται μέσα σε οργασμούς πυροτεχνήματος.
Έκανα έκτρωση στους φόβους μου. Μα νιώθω πως τους συνέλαβες εσύ με στολή μπάτσου κι εκείνοι σε κορόιδεψαν και μπήκαν μέσα σου και τώρα φοβάσαι εσύ. Δε θέλω να βάλω τα χέρια μου στα σπλάχνα σου και να τους βγάλω. Φοβάμαι μη τραυματίσω την καρδιά σου. Θα περιμένω να τους γεννήσεις από το στόμα με μια φωνή που θα ουρλιάζει και θα τους διώξει μακριά. Πιο μακριά από το μέρος που ο Έρωτας έστρωσε κόκκινο χαλί. Και αν καμιά φορά η ζήλια τρώει τα σωθικά μου και κάνει το μυαλό θολό ποτό είναι γιατί ο Έρωτας νοθεύει τα συναισθήματα σαν τα ποτά κι έπειτα εκείνα ξεσπούν στο στομάχι μας…
Κλείνω. Ήδη είσαι μέσα μόνος χωρίς μουσική για ώρα. Είναι που η μουσική μου κλέβει τις σκέψεις. Ένα πράγμα τη φορά. Για να έχει ολόκληρη την αφοσίωσή μας και να γίνεται ολοκληρωμένο…

Σάββατο 05/09/09 13.30
Φωτό: http://decoyrobot.deviantart.com/art/Dirty-past-02-Your-number-61888667