Εγκλωβισμένη στην ιδέα της αποδοχής του να είμαι ελεύθερη για χρόνια, έγινα πιο ανελεύθερη από ποτέ. Τώρα πια δε με νοιάζουν οι γνώμες σας μικροαστοί και δήθεν κουλτουριάρηδες μιας γενιάς ξεπλυμένης από απόβλητα εργοστασιακών σκέψεων. Δε κρίνω. Ο καθένας κάνει αυτό το με το οποίο αισθάνεται άνετα. Μην ακούσω ποτέ ξανά όμως διαμαρτυρία για τη ζωή σας, γιατί απλά δε με αφορά. ΠΟΤΕ!
Ζω στην ευδαιμονία της ζωής μου έχοντας γραμμένα λίγο πιο πάνω από τα γόνατα όλα εκείνα που σας μάθανε και προσπαθήσατε να μου εντρυφήσετε αλλά ευτυχώς για ‘ μένα αποτύχατε. Ζω στην υπέροχη, τη βροχερή ζωή μου και αν καμιά φορά γκρινιάζω, μιζεριάζω, έχω τις μαύρες μου ή διαμαρτύρομαι είναι γιατί επιλέγω τη στιγμή να το κάνω. Μου αρέσει το μαύρο. Όσο και το άσπρο. Από επιλογή.
Δε φορτώνω τις ευθύνες μου σε ‘σας όπως προσπαθείτε τόσα χρόνια ανθρωπότητας να κάνετε όλοι εσείς οι φυγόπονοι και μίζεροι. Όταν ζω μέσα στα σκατά ξέρω τον τρόπο που θα βγω και δε ζητώ τους ώμους σας για να πιαστώ. Έτσι θέλω. Έτσι μου αρέσει. Δε ζητώ πια να με αφήσετε να ζήσω όπως θέλω, χέστηκα για την άδειά σας. Έμεινα μόνη από ‘σας μα δε με νοιάζει και καθόλου. Ο σκουπιδοτενεκές μου γέμισε και τον πέταξα στον κάδο έξω από το σπίτι μου. Έχω αυτό που θέλω. Τον Έρωτά μου τον Τεράστιο κάθε βράδυ στην ανάσα μου. Τα βογκητά μου ακούγονται ως ξετσιπωσιά στ’ αυτιά σας μα τις ανούσιες σιωπές σας τις κρύβετε κάτω από τους καναπέδες σαν μην τυχόν και τις δει η γειτόνισσα και σας χαρακτηρίσει. Έχω αυτό που θέλω. Τους δυο τρεις φίλους μου που ακόμα και να περάσουν αιώνες μέχρι την επόμενη συνάντηση είναι σαν να μη πέρασε μια μέρα.
Σαν να με μούτζωσε η Θεός της Βροχής και πήγα κι ερωτεύτηκα τις σταγόνες τις με πάθος. Σαν φτυσμένος είναι αυτός ο τόπος. Ούτε κανείς είδε, ούτε που άκουσε ποτέ για τη βροχή τις τελευταίες μέρες. Η ψυχή μου έχει πάθει αφυδάτωση και οι σκέψεις μου θυμώνουν.
Τις προάλλες, Αγάπη μου, σου είπα πως αγαπώ κάθε φθόγγο που έχει η ανάσα σου καθώς βγαίνει από το στήθος σου. Χτες καθόμουν μπροστά στο τζάκι και παρατηρούσα πώς η φωτιά κατάπινε τα κούτσουρα κι εγώ σκάλιζα με τη μασιά τα κάρβουνα κι έμοιαζα να σκαλίζω τη ψυχή μου. Αναρωτιέμαι πως κατάφερνα και ζούσα χώρια σου αυτά τα τριάντα χρόνια κάθε μέρα του τελευταίου χρόνου που πέρασε και ήμουν δίπλα σου. Όχι, δε σβήνω όλους τους άλλους Έρωτες μου. Απλά μαζί σου είμαι πραγματικά ελεύθερη. Δε χρειάζομαι άδεια για να σκεφτώ. Δε χρειάζομαι αποδοχή. Ξέρω πως μ’ αγαπάς γι αυτό που είμαι…

Τετάρτη 28/10/09 14.14
Φώτο: http://katjafaith.deviantart.com/art/Red-Philosophy-of-Freedom-66540552