Έχω κλείσει τα Χριστούγεννα μέσα στις σακούλες με τα δώρα. Τα περπάτησα μέσα στις ολοκαίνουριές μου μπότες χτες το απόγευμα. Τα φόρεσα πάνω μου μέσα στο καινούριο μου φόρεμα που μου έφερες εσύ. Κάθισα μπροστά σου και σε ρώτησα: ‘‘Είμαι όμορφη;’’ Κι έμεινες να με κοιτάζεις καθώς στριφογύριζα τραγουδώντας και χοροπηδώντας.

Το κρύο χτες ήταν τόσο τσουχτερό που έγινε αφορμή να κάνω την παγωνιά και την κυκλοφοριακή κίνηση τραγούδι. Να κλειδώνομαι μέσα σε μια αγκαλιά τυλιγμένη μέσα σε ένα πανωφόρι και να τραγουδάω με στίχους έκφρασης ελεύθερης, όσο εσύ γελάς σαν παιδί δίπλα μου. Να χορεύω σαν μικρό ξωτικό γύρω από το σώμα σου και πλάθω στίχους της στιγμής, που την επόμενη έχουν ξεχαστεί ήδη. Ο κόσμος απορημένος να κοιτά με μάτια κουρασμένα προς τους ήχους του γέλιου και η ματιές να κάνουν χάζι και να γίνονται κι αυτές γέλια δυνατά. Σαν έφηβους που τους απαγορέψανε την αγάπη κι εκείνοι το σκάσανε νιώθοντας την ελευθερία μιας στιγμής ανέμελης…

Περπάτησα μέσα στο κρύο και ανέβηκα πάνω σε λαμπιόνια Χριστουγέννων να ζεσταθώ από το λευκό, κόκκινο, μπλε φως τους. Ισορρόπησα πάνω σε πευκοβελόνες τρέχοντας παίζοντας ένα τρελό κυνηγητό με τη διάθεση μου. Την περίεργη μου διάθεση για σήμερα. Μη νομίζεις… δεν έχω και τα κέφια μου σήμερα. Μια Δευτέρα, ένα όνειρο εφιαλτικό, μια άδεια που τελείωσε και την επόμενη ίσα που την πιάνει το μάτι μου, μια απουσία, ένας αποχωρισμός, μια ανυπομονησία, ένας κόμπος, ένα κρύο, μια βροχή που λείπει από μένα για να ‘ρθει σε σένα…

-Βαρέθηκες να γράφεις.
-Απλά δεν έχω την ανάγκη…

…είχα πει κάποτε πως o πόνος είναι η μούσα. Και η αλήθεια είναι πως δε ξέρω αν αυτή τη στιγμή νιώθω πόνο ή ανασφάλεια. Ή αν πονάω λόγω ανασφάλειας. Ή αν νιώθω ανασφαλής λόγω πόνου. Ένα κουβάρι στο κεφάλι μου όλα. Το τραβάω από ‘δω, το τεντώνω από ‘κει και γίνεται ένας κόμπος που τελικά μοιάζει πιο πολύ με γόρδιο δεσμό που πρέπει να τον κόψω με σπαθί. Μα δε θέλω. Θα χαλάσω την κλωστή που ενώνει δυο σημεία πάνω σε έναν πελώριο κοσμικό χάρτη. Και κάποτε είχα διαβάσει πως ‘‘Δε γίνεται να κόβεις το σχοινί και όταν το δένεις ξανά, να έχεις την απαίτηση να μη φαίνεται ο κόμπος.’’ Θα βρω την υπομονή και θα τη βρω την άκρη. Ξέρω πως η δεξαμενή με τα αποθέματα υπομονής είναι μισοάδεια αλλά πάντα έτσι ήταν. Ποτέ δε φημιζόμουν. Πάντα ήμουν ανυπόμονη. Αλλά πάντα τα κατάφερνα…

Φωτό: http://xxangelicfruitcakexx.deviantart.com/art/Grocery-Diva-43402205
Δευτέρα 22/12/08 12.17