Αθήνα. Η πόλη των πολλαπλών επιλογών. Δίπλα στα σύνορά της πόλης και των προαστίων υπάρχουν κουτάκια που μπορείς να τικάρεις ανάλογα με τη διάθεση…
…η πόλη των πολλαπλών επιλογών και των εναλλασσόμενων εικόνων. Κάποιος έγραφε σ’ έναν τοίχο κοντά στην Αθηνάς πως βασανίζεται. Στη Σοφοκλέους μια νεαρή σνιφάρει κόκα. Στη Σαρρή η Μαρία έχει καρκίνο, ο Κώστας πηδάει την αδερφή της και ο Θανάσης ανέβηκε στην ταράτσα για να τα ‘‘χώσει’’ στο Θεό. Και ποιος μαλάκας έγραψε με σπρέι πάνω στον δικό μου τοίχο;
Βρέθηκα τριακόσια πενήντα χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αθήνας. Περπάτησα δίπλα στο ποτάμι και ήπια κάτι μαργαρίτες σε ένα jazzάδικο. Κάπνιζα ασύστολα και γέμισα με ασυδοσία τους πνεύμονες μου νικοτίνη. Μια άγρια χαρά ήρθε και με άρπαξε από το λαιμό κι εγώ αιμορραγούσα ανάμεσα στα πόδια ως το πάτωμα. Σ’ αυτό το χωρίο τα σπίτια είναι σκαρφαλωμένα- θυμάσαι;
Θεσσαλονίκη. Η πόλη της ομίχλης του παραθύρου μου. Εισπνέεις αέρα με σταγονίδια κι έπειτα βήχεις σαν φυματικός τα σπλάχνα σου. Αλλά να σου πω; Αξίζει να πεθάνεις με την ανάμνηση μιας όμορφης εικόνας παρά να ζήσεις χωρίς αυτή. Κι εγώ είμαι συλλέκτης. Συλλέγω στιγμές και λέξεις. Λέξεις και εικόνες. Εικόνες και συναισθήματα. Συναισθήματα και σκέψεις. Πάντα ανά δύο αλλά το καθένα ξεχωριστά.
Εσύ οδηγείς και το σώμα μου γέρνει μία δεξιά μία αριστερά και το μολύβι είναι καρφωμένο στο χαρτί και κάνει καλλικατζούρες. Μου αρέσει το μολύβι σου. Θα σου το κλέψω ή θα μου πάρεις άλλο να έχουμε ίδια; Ίσα που οι σκέψεις μου βγάζουν τα γράμματά μου και αυτό γιατί είναι τα δικά μου.
Συνεχώς βρίσκομαι σε άγνωστα μέρη, μαγικά και μαγεμένα. Κάτι σαν ευχή που με ακολουθεί, ας πούμε. Βγαίνω από τον προορισμό μου και πάντα επιστρέφω σ’ αυτόν. Διαγράφω μια πορεία ζωής μέσα από παράδρομους τσιμεντένιους ή χωμάτινους. Δύσκολους και γοητευτικούς. Τόσο γοητευτικούς που με κάνουν να τους παίρνω από πίσω και να σταματάω κάθε εκατό μέτρα με το αμάξι. Βγάζω τη ζώνη, βάζω τη ζακέτα, βγάζω το κουτί με τις συλλογές και κατεβαίνω από το αμάξι κι εμπλουτίζω τη συλλογή μου με στιγμές. Έπειτα επιστρέφω στο αμάξι, βγάζω τη ζακέτα μπαίνω στο αυτοκίνητο, βάζω τη ζώνη, κλείνω το κουτί και προχωρώ. Οδηγώ τρία λεπτά και συλλέγω μία ώρα.
Η ζωή δεν είναι ευθεία. Η ζωή κρύβεται στους παράδρομους. Δε με πιστεύεις; Σου το υπόσχομαι. Αν δε βαριέσαι ακολούθα…
Κυριακή 31/10/10 17.12
