Μέσα μου τοποθετώ σκαλωσιές
πολύχρωμες για να θυμάμαι το τάδε και το δείνα. Πιάνομαι απο τις μνήμες και σκαρφαλώνω
κι εγώ πολύχρωμα. Το να τις διαγράψω μπορεί να είναι μια λύση μα τότε θα
υποφέρω στην επόμενη ζωή μου απο εγκεφαλικό θάνατο. Δε θα μάθω ποτέ αν
ξαναγεννήθηκα γιατί δε θα θυμάμαι αν υπήρξα ποτέ μου. Αν σε συναντήσω ξανά, θα
σπάω το κεφάλι μου για να θυμηθώ που σε έχω ξαναδεί. Και θα χαραμίσω άλλη μια
ζωή για να σε θυμάμαι αόριστα. Δε θα ξέρω αν υπάρχουν φαντάσματα, ξέρω πως
υπάρχεις εσύ που κυκλοφορείς σαν φάντασμα τριγύρω μου. Απο εκείνα που φυσούν
στο πρόσωπό και κάνουν την επιδερμίδα να τρομάζει. Πονάει το στομάχι μου απο
όλα εκείνα που κατάπια στη ζωή μου και ακόμα δε τα ξέρασα στα πρόσωπα εκείνων
που με τη βία μου ανοίξανε το στόμα και μου τα χώσανε κατευθείαν στον οισοφάγο
μου. Εκείνων που με βίασαν κι εγώ αντί να τους ξεσκίσω τις σάρκες πήγαινα και
κρυβόμουν φοβισμένη. Και τώρα που μπήκαν βαθιά στο δέρμα μου, έγινα εγώ βιαστής
και ασελγώ πάνω στις σάρκες ανθρώπων που αγάπησα κατασπαράζοντας τες. Με σιχαίνομαι
απο φόβο μη με αγαπήσω. Γιατί αν με αγαπήσω θα τους φοβάμαι όλους αυτούς που θα
θέλουν να με αποσπάσουν απο μένα και να γίνω σαν εκείνους. Η μάνα τις προάλλες
μου έδωσε οδηγίες χρήσεως για το πως να κοιτάζω τον εαυτό μου γαμώντας τους
άλλους. Κι εγώ της είπα πως δε θέλω να κάνω παιδί απο φόβο μη του δώσω τις
ίδιες συμβουλές. Κρατώ τις οδηγίες της καρμικά και τώρα πια ποθώ μια πυρκαγιά
που θα κάψει τις σημειώσεις μου. Όταν νιώσω έτοιμη να θρηνήσω τη ζωή μου πάνω
απο στάχτες θα βάλω φωτιά να κάψω τα αποκαΐδια της προηγούμενης. Ο αυχένας μου
κουβαλάει εκατό τόνους σκέψεων και αρχίζει να πονάει και μαζί του και ο δεξής
μου ώμος. Όχι αγάπη μου, δε θα πάψω να σε κοιμίζω πάνω στον δεξή μου ώμο για να
μη πονάω ακόμα και όταν φεύγεις, φύγεις, έφυγες. Θα σε κρατώ εκεί μερόνυχτα μέχρι επιτέλους να
μουδιάσω και να μην αισθάνομαι. Είναι ζωγραφιά όλα τα εκείνα που ονειροβατήσαμε,
ακόμα κι εκείνα που πότισαν με αίμα και, λίγο μυρίζουν σφαγείο κι έχουν γεύση
σκουριασμένου σιδήρου. Ξέρω γιατί ο αιματοκρίτης μου είναι λίγο πριν τα επίπεδα
της αφαίμαξης. Έχασα πολύ αίμα κυνηγώντας τα όνειρά μου. Αλλά δε το μετανιώνω.
Και θα συνεχίσω να το κάνω ακόμα κι αν πρόκειται να χάσω κάθε κόκκινη σταγόνα
μου που κυλά στις φλέβες. Έτσι θέλω.
...θέλω έναν
καφέ σαν
εκείνον
που ήπια τις προάλλες
με ένα άγνωστο
πρόσωπο με
γνωστή προσωπικότητα...
