Ονειρεύτηκα ξανά τον γυάλινο
άνθρωπο. Το άγγιγμά του είναι κρύο και τα μάτια του γυαλιστερά σαν κλαμένα. Τα
μαλλιά του είναι μακριά και κατασκευασμένα από ρινίσματα σιδήρου. Συνήθως τον
φοβάμαι. Χτες τον συμπαθούσα. Μου μίλησε για πρώτη φορά και ο ήχος του ήταν
οξύς και μακρόσυρτος. Έλεγε κάτι για αγάπη, συμπόνια, αγκαλιά και θλίψη. Είχα
πει μια φορά πως θα του μοιάσω σε δύναμη αλλά, κάποιο βράδυ που με κρατούσε σφιχτά
και με πονούσε, του ξέφυγα και είδα την αδυναμία του. Πονάει κάθε φορά που του λέω
να με αφήσει και στην όψη έχει κάτι οδυνηρό, μοιάζει με φιγούρα τραγική. Κάνω
μυστικές συμφωνίες με την ενοχή μου και του απαλύνω τον πόνο. Του ανήκω με
κάποιον τρόπο ή έτσι πιστεύει. Το βράδυ της προπαραμονής των Χριστουγέννων του
δύο χιλιάδες τρία του είπα να με αφήσει ήσυχη επιτέλους και με έπιασε από τον
λαιμό ουρλιάζοντας "Είσαι δίκη μου" και, τον κλώτσησα. Έσπασε το ένα
του πόδι και από τότε κυκλοφορεί κουτσός. Γυάλινε άνθρωπε μη κλαις δε φταις
εσύ που είμαι φτιαγμένη από δέρμα. Δε μοιάζεις με κανέναν από αυτούς που με τη
δικαιολογία του εσωτερισμού στρέφονται τόσο πολύ στον εαυτό τους, καταπίνονται από
αυτόν και, ξεχνούν πως είναι κομμάτι του Όλου. Αδιαφορούν και απαξιώνουν ότι
συμβαίνει γύρω, απομυζούν και παρασιτούν για να ζήσουν. Αυτοαποκαλούνται
"πνευματικοί άνθρωποι" μα στην πραγματικότητα μοιάζουν με άναρχα
κύτταρα ενός ζωντανού οργανισμού που λειτουργούν παρασιτικά, αυτόνομα, τρέφονται
από το αίμα των άλλων κυττάρων για να ζήσουν μέχρι να πεθάνουν τα πάντα. Αυτό
επιστημονικά λέγεται Καρκίνος. Ευτυχώς υπάρχουν και οι άλλοι. Εκείνοι που
αντιλήφθηκαν πως η ομορφιά είναι στο μοίρασμα. Γυάλινε άνθρωπε, στέκεσαι
μπροστά μου και προσπαθείς να μου κρύψεις τον Θεό μα δε μπορείς, είσαι
διάφανος. Γυάλινε άνθρωπε είσαι ότι πιο καθαρό συνάντησα ποτέ. Κι ας φοβάμαι
τον τρόπο που με κοιτάς...
Δε φτάνει μόνο
να θες.
Πρέπει και να
μπορείς. Και το
αντίστροφο.
