Άλλαξε ο χρόνος, άλλαξαν τα δεδομένα μου εδώ και λίγες ώρες κι εγώ αποφάσισα να αλλάξω τα ‘‘ρούχα’’ μου που από χτες με κάνουν να νιώθω αναποφάσιστη. Ροζ, μωβ, ροζουλί, μωβουλί… λες κι έχει σημασία τελικά. Ίσα ίσα για να πω ‘‘καλωσορίσατε’’ στις αλλαγές μου και, όπως αρμόζει άλλωστε, είπα να βάλω τα καλά μου. Λες κι έχει κι αυτό σημασία τελικά.

Το μόνο που έχει σημασία είναι πως πριν από λίγες ώρες ξεστόλισα το δεντράκι μου και τακτοποίησα το σπιτάκι μου βάζοντας το, με το ‘‘έτσι θέλω’’ στους ίδιους γνώριμους ρυθμούς του. Τα πιάτα τακτοποιημένα με τη σειρά στα ντουλάπια, τα ασιδέρωτα κρυμμένα -ή έτσι νομίζω εγώ τουλάχιστον- στη μεσαία διπλή ντουλάπα από πέρυσι ακόμα, το πιάτο με τους κουραμπιέδες στην κουζίνα και με το περιεχόμενό αυτού, ή ό,τι απόμεινε τέλος πάντων, στα σκουπίδια.

Η ώρα πλησιάζει 23.00 και σε λίγο λέω να πάω προς την κρεβατοκάμαρα. Όχι, δε θα κοιμηθώ ακόμα, θα προσποιηθώ πως δεν έφυγες και θα ενοχληθώ, δήθεν μου τάχα μου, από την κρεβατομουρμούρα σου, ενώ στα κρυφά θα γελάω όσο θα λες ‘‘…ε, βέβαια! Υπάρχει κανείς σ’ αυτόν τον κόσμο να με ακούει εμένα; Υπάρχει;’’ Έπειτα θα κάνω πως βάζω τα πόδια μου ανάμεσα στα δικά σου, θα σου τραβήξω το πάπλωμα, θα σε ακούσω να μουρμουρίζεις και να γκρινιάζεις ότι κρυώνεις κι έτσι απαλά θα περιμένω να με πάρει ο ύπνος.

Κλείνω. Πάω να ονειρευτώ την Ουτοπία. Θα ντυθώ Αλίκη και θα πέσω από την κουνελότρυπα στην πόλη που όλα τα περίεργα και παράδοξα μπορούν να συμβούν. Έτσι θα έχω μια ελπίδα πως το πρωί δε θα ξυπνήσω μόνη…

Φωτό: http://greenfa1ry.deviantart.com/art/alice-97711795
Τρίτη 06/12/09 22.59