4.10.08

Γράμμα στον Άγνωστο Φίλο...


Μπερδευόμαστε σε όνειρα κι έπειτα δε ξέρουμε αν αυτό που ζούμε συνεχίζει να είναι η πλοκή ενός ονείρου ή μια πραγματικότητα. Αυτό που ξεχωρίζει όμως τα όνειρα από την πραγματικότητα, είναι πως στα όνειρα είναι όλα τόσο όμορφα! Ακόμα και τα απρόοπτα είναι κομμάτι της υπεροχής. Στην πραγματικότητα όμως τα απρόοπτα συνήθως μας αποπροσανατολίζουν. Βέβαια... μπορούμε να κάνουμε τα όνειρά μας ονειρέματα και να ζήσουμε εκεί μέσα έτσι όπως εμείς θέλουμε κι επιλέγουμε μια πραγματικότητα πέρα για πέρα αληθινή σε μια άλλη διάσταση του νου. Αρκεί να μη τσιμπήσουμε με δύναμη το μπράτσο μας ώσπου να ματώσει και τότε διαπιστώσουμε μόνο το αίμα που σχηματίζει μικρά ρυάκια πόνου...

Τα πάντα είναι θέμα επιλογών, νομίζω το έχουμε πει ξανά αυτό. Παρατηρώ τη ζωή σου μέσα από μικρές λέξεις και νομίζω πως είναι αρκετά έντονη και παθιασμένη με στιγμές απείρων στιγμών. Κι όμως, φαίνεται σαν κάτι να λείπει... ίσως ο Έρωτας που έφυγε κάποτε δίνοντας τη θέση του σε μια όμορφη αγάπη, αλλά η απουσία του χτυπά τις πόρτες των πιο κρυφών φαντασιώσεών μας και διεκδικεί την παρουσία του...

Μη το αναλύεις... άσε το απλά να συμβεί. Μόνο τότε θα διαπιστώσεις το μεγαλείο ή το τίποτά του...

Μείνε εκεί.... για όσο θες... για όσο αντέχεις…αν υπάρχει λόγος...
Σάββατο 04/10/08 11.36

1219915

 Σε βλέπω, μα δε σε γνωρίζω πια… η εικόνα σου ξεθωριάζει κι εγώ θέλω να τρέξω ουρλιάζοντας να σταματήσω τη φθορά της, μα νιώθω σαν παιδί που μεγάλωσε πια και κρατάει ακόμα στο δεξί χέρι του την αγαπημένη του κούκλα. Τη σέρνει, την τραβάει από ‘δω και από ‘κει και κάποια στιγμή κοιτάζει το πρόσωπο της και διαπιστώνει πως τα μαλλιά της λερώθηκαν, τα μάτια της έγιναν θολά, τα χρώματά της ξεθώριασαν κι αυτά˙ σαν την εικόνα σου. Και όσο την κοιτάζει τόσο διαπιστώνει πως πρέπει πια να την ξεφορτωθεί. Πέρασε καιρός πολύς. Μεγάλωσε πια. Δεν υπήρχε νόημα να κυκλοφορεί με μια κούκλα που μοιάζει να είναι άρρωστη. Σαν τα αισθήματά μου που νόσησαν τόσο καιρό δίπλα σου.

Λες πως τα νιάτα είν’ αστραπή που δεν ακούει
η ομορφιά τυφλή βροντή, νωπό σημάδι
και η φροντίδα μια ντροπή που υπακούει
Η αγάπη πάει με κουπιά, πως να προλάβει
Η αγάπη πάει με κουπιά, πως να προλάβει
Είπα ο χρόνος κι η αλήθεια είναι ταίρι
μα σακατεύτηκα για ένα σου φιλί
ο σκουπιδιάρης ο καημός κάτι θα φέρει
Όμως να ξέρεις πως σ’ αγάπησα πολύ
Σ’ αγάπησα πολύ
Λες πως θ’ αλλάξει ο καιρός, θ’ ανάψουν άστρα
θα ‘χει πανσέληνο, θα λάμπει το φεγγάρι
δες δύο χέρια από πηλό ρίχνουνε κάστρα
Έστηνε δόκανο η ζωή και όποιον πάρει
Έστηνε δόκανο η ζωή και όποιον πάρει
Είπα ο χρόνος κι η αλήθεια είναι ταίρι
Μα σακατεύτηκα για ένα σου φιλί
Ο σκουπιδιάρης ο καημός κάτι θα φέρει
Όμως να ξέρεις πως σ’ αγάπησα πολύ
Είπα ο χρόνος κι η αλήθεια είναι ταίρι
Σ’ αγάπησα πολύ
Μα σακατεύτηκα για ένα σου φιλί
Σ’ αγάπησα πολύ
Ο σκουπιδιάρης ο καημός κάτι θα φέρει
Σ’ αγάπησα πολύ
Όμως να ξέρεις πως σ’ αγάπησα πολύ
Σ’ αγάπησα πολύ

Τραγουδάει ο Θεοχαρίδης σε ένα τραγούδι που μου το χάρισε κάποιος. Και με αυτό θα σε αποχαιρετίσω αύριο. Θα σε βάλω σε μια βάρκα, θα φυσήξω τα πανιά της να φουσκώσουν και θα σε αφήσω να φύγεις μακριά στο άγνωστο, όσο θα πιάνομαι σφιχτά από χέρια δυνατά που δε θα με αφήνουν να σε φωνάξω και πάλι πίσω… θα κουνήσω το χέρι μου κι έτσι απαλά θα σου πω αντίο…
Λησμόνησε με… όσο πιο γρήγορα μπορείς…

Σάββατο 04/10/08 09.23
φώτο:http://talkingdrum.deviantart.com/art/Boat-88931854