Το μικρό ξωτικό βγήκε από την κρυψώνα του και άρχισε να χοροπηδάει γύρω της περιμένοντας ένα της χαμόγελο για να ανάψει το παιγνίδι για τα καλά.. Αλλά εκείνη σήμερα δεν είναι γελαστή. Δεν έχει καμιά όρεξη να παίξει μαζί του. Είναι θλιμμένη..
‘‘Τι έχεις;’’ Ρώτησε το μικρό ξωτικό. ‘‘Έσπασε η αγαπημένη μου κούκλα’’ απάντησε εκείνη. ‘‘Το πορσελάνινο πρόσωπό της έγινε κομμάτια…’’
Το ξωτικό κατέβασε το κεφάλι του. Προσπάθησε να την παρηγορήσει, αλλά μάταια. Δεν ήταν στεναχωρημένη…θλιμμένη ήταν. Με την κούκλα της ανάμεσα στα χέρια και με το κεφάλι σκυμμένο από πάνω με βλέμμα που δηλώνει άρνηση να πιστέψει…
Το ξωτικό έφυγε… μόνο και στεναχωρημένο… την αγαπούσε… πονούσε να τη βλέπει θλιμμένη…πήγε και κάθισε στη μοναχική γωνιά του πάρκου πάνω στην κούνια ακόμα πιο θλιμμένο από εκείνη...
‘‘Τι έχεις;’’ Ρώτησε το μικρό ξωτικό. ‘‘Έσπασε η αγαπημένη μου κούκλα’’ απάντησε εκείνη. ‘‘Το πορσελάνινο πρόσωπό της έγινε κομμάτια…’’
Το ξωτικό κατέβασε το κεφάλι του. Προσπάθησε να την παρηγορήσει, αλλά μάταια. Δεν ήταν στεναχωρημένη…θλιμμένη ήταν. Με την κούκλα της ανάμεσα στα χέρια και με το κεφάλι σκυμμένο από πάνω με βλέμμα που δηλώνει άρνηση να πιστέψει…
Το ξωτικό έφυγε… μόνο και στεναχωρημένο… την αγαπούσε… πονούσε να τη βλέπει θλιμμένη…πήγε και κάθισε στη μοναχική γωνιά του πάρκου πάνω στην κούνια ακόμα πιο θλιμμένο από εκείνη...
29/12/07 11.46
φωτό: http://stuupid.deviantart.com/art/dolls-35419996
