Φεύγει και αυτός ο χρόνος κι εγώ ξέχασα να πω τριανταένα. Έμαθα και τρεις καινούριες λέξεις να τις βάλω στο κουτί του εννιά ως γνώση για το δέκα, το έντεκα, το σαράντα εννιά. Είπα να ψήσω στη φουφού τις αναμνήσεις του παρελθόντος και μια αιθαλομίχλη κάλυψε τα πάντα και κρύφτηκαν. Έψαξα μα δεν έβλεπα ούτε την πέτρα που τρύπησε το παπούτσι μου και τελικά και την πατούσα μου και πληγώθηκα.
Ευκαιρία τώρα που έχω άδεια να τακτοποιήσω. Εδώ το χτες και στο απέναντι ντουλάπι το σήμερα. Σε τάξη. Σαν τα βαζάκια μαρμελάδας στο μπαούλο της γιαγιάς. Έτσι. Να μη μπερδεύεται το ένα με το άλλο με αποτέλεσμα να γίνουν τα όριά μου ακαθόριστα. Θέλω να ξέρω πού και για πόσο υπάρχει το καθένα.
Μερικές φορές τα λόγια μου διανύουν χιλιόμετρα και μένουν από βενζίνη πριν φτάσουν στ’ αυτιά σου. Δε φταις εσύ. Εγώ φταίω που δεν έβαλα εκείνη με τα πολλά οκτάνια γιατί υποτίμησα τη διαδρομή. Ή που πάτησα πολύ το γκάζι και αναλώθηκαν τα καύσιμά τους στη μισή διαδρομή. Φταίει ίσως και η ευνουχισμένη έμπνευσή μου καθώς της έκανε υστερεκτομή το σήμερα και δε μπορώ να πω κουβέντα…
Κι εσύ, γλυκέ μου, ο μεγαλύτερος κόσμος του κόσμου μου θα βρεθείς σε λίγο πλάι μου να μου πιάσεις τα μαλλιά μου που τα έκοψα εχτές και θα τα ψάχνεις. Δε τα κράτησα να τα βάλω στο κεφάλι σου να με νιώθεις δικιά σου, γιατί το αποφάσισα να είμαι πριν ένα χρόνο και δεκαοκτώ μέρες. Με κομμένα μαλλιά που μια μέρα θα βαρεθώ να ακούω και θα τα μακρύνω ξανά. Φεύγω τώρα. Πάω να πετσοκόψω τις πατάτες. Εκείνες που μου έμειναν στο πάτωμα της κουζίνας από προχθές…
Τετάρτη 25/11/09 14.39
Φώτο: http://kleanthis.deviantart.com/art/instinct-105215100
