Είχα να σε δω από τότε. Να δω το πρόσωπό σου, να δω πως μοιάζεις. Έβγαλα τη φωτογραφία μας από το ράφι, γιατί έχω περισσότερη ανάγκη να σε έχω μπροστά μου, παρά να σε θυμάμαι μέσα από φωτογραφίες περασμένων ευτυχιών. Και τις προ άλλες ήρθες μετά από καιρό να πιούμε μαζί καφέ. Άλλαξες. Ομόρφυνες νομίζω. Ρε φίλε; Ερωτεύτηκες;

Πέρασα πολύ όμορφα μαζί σου. Γελούσαμε συνέχεια, ‘‘τη λέγαμε’’ ο ένας στον άλλο, μου πετούσες ‘‘σπόνδες’’ και σου πετούσα μαξιλάρια. Δε περίμενα πως θα περνούσα τόσο ευχάριστα μαζί σου.

Ξέρεις, έχουν αλλάξει πολλά από τότε που έφυγες. Απέκτησα τα εργαλεία για να μπορέσω να κάνω τα περισσότερα από αυτά που θέλω. Έχω ανοίξει τις πόρτες μου στο αύριο και το στολίζω με τα ομορφότερα συναισθήματα. Βγαίνω στο μπαλκόνι που συνέχεια γεμίζει κίτρινα και κόκκινα φύλλα από τον κισσό και τη φλαμουριά. Είναι φθινόπωρο καιρό τώρα μα δε λέει να χειμωνιάσει. Ο χειμώνας δεν ήρθε στην ώρα του όπως οι άλλες εποχές. Αυτό το φθινόπωρο κρατάει αιώνες αιώνιων ζωών. Και τα νέα από Αθήνα μου λένε πως εκεί έβρεχε για μια δυο μέρες. Μα ο χορός της κουράστηκε πριν έρθει στον Βορρά…

Ξύπνησα νωρίς το πρωί…
Κι έχω δύσκολο τριήμερο στην Κλινική
Μα βρήκα την ευκαιρία να γεμίσω το σπίτι με μελωδίες.

Αφορμή ένα ταξίδι στο ποτέ και στο πάντα…

Τετάρτη 12/11/08 12.45

φώτο:http://eatmeupinside.deviantart.com/art/Mirror-68263873