**

Το στήθος μου πρήστηκε και το σώμα μου διαμαρτύρεται σε συμφωνία με την γλώσσα μου. Ο ουρανίσκος μου παίζει βρώμικα παιγνίδια για να τον ταΐσω λίγη ζάχαρη και η ζάχαρη έχει πιάσει μούχλα στον πάτο του ποτηριού, εκείνου του τελευταίου με τον καφέ με τη ζάχαρη που πεισματικά δε το έχω ακόμα πλύνει ως ανάμνηση ερωτική που πονάει και μαζοχιστικά κρατάω φυλαγμένη.

Σήμερα έξω από το παράθυρο δεν έχει εικόνες. Κάποιος πέρασε από το σπίτι μου το πρωί και τις έσβησε ρίχνοντας με τον κουβά ομίχλη. Το τζάκι καίει περιμένω να κάνει θράκα να ψήσω τα φανταστικά κάστανα που είναι κρυμμένα στο ψυγείο κάτω από το μπρόκολο.

Ο μόνη που απαντάει σήμερα στις κλήσεις μου είναι  η Ερμιόνη. Και αυτό από τύψεις. Είναι που χτες την έπιασα να έχει στο στόμα της τον Προκόπη και σοκαρίστηκα. Ο άμοιρος ο Προκόπης! Τώρα έχω δύο άδεια καβούκια στον βυθό μου. Και πόσο μου λείπει να τον βλέπω να κάνει βόλτες πάνω στα κλαδιά δε λέγεται. Κοιτάζω αλλού να μην πέσει το βλέμμα μου πάνω στον Νώντα που τελευταία τον αποφεύγω, όχι επειδή υπάρχει λόγος αλλά γιατί με κούρασε να τον ψάχνω κάτω από τις πέτρες και πίσω από τα ξύλα. Τις περισσότερες φορές δεν είναι ούτε στις πέτρες ούτε στα ξύλα. Είναι κολλημένος κάτω από τις μπουρμπουλήθρες και τις καταπίνει. Και ύστερα ρεύεται μια μεγάλη μπουρμπουλήθρα και τρυπώνει μέσα της μέχρι να κοντεύει να πεθάνει από το οξυγόνο.

Χτες το βράδυ μου είπες πως το ροζ παιδάκι με τα γκρι αυτιά  που είναι ασορτί με το κεφάλι του έπεσε από τον καναπέ στο πάτωμα, κι εγώ δίχως να ξυπνήσω πήγα και το σήκωσα στοργικά. Κι έπειτα άλλαξα πλευρό. Και τώρα που είπα πλευρό το ξέρεις πως η πλάτη μου πονάει;  Το Σάββατο, μετά την εκπλήρωση του γιάντες που έχασα, θα με τρίβεις μέχρι τα χέρια σου να βγάλουν κάλους. Έλα. Μου το χρωστάς. Πόσες μέρες έχεις να ξυπνήσεις πριν από μένα;

Έχω έναν ελαφρύ πονοκέφαλο. Έχω μια υπόνοια πως θα μου έρθει περίοδος νωρίτερα…

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011