-37 ωρες και κάτι

Μέσα μου μεγαλώνουν κύστεις που φυλάσσουν μικρές ποσότητες ζωής μαζικής παραγωγής. Χτες κοιμήθηκα στο έβδομο πλευρό μου πάνω και όταν άλλαξα πλευρό πάγωσαν τα άκρα μου και ξύπνησα. Κι έκτοτε προσπαθούσα να κοιμηθώ ξεκινώντας από την πρώτη μου πλευρά μέχρι την δωδέκατη ψευδοπλευρά μου και πάλι από την αρχή. Από τις τρείς μέχρι τις οκτώ. Και στις οκτώ ξύπνησα. Κι έκανα καφέ και κάπνισα δύο τσιγάρα στο μπαλκόνι. Κι έπειτα άργησα να πάω στο ραντεβού. Και όταν πήγα ο γιατρός με κοίταξε κατάματα και με ρώτησε αν τήρησα την συμφωνία μας και πήρα τη σωστή δόση φαρμάκου της θεραπείας αυτή τη φορά. Και του υποσχέθηκα πως ναι. Και τότε ένιωσα να βγαίνει από την κατάψυξη και να αποψύχεται κι έτσι ή συνάντησή μας ήταν πιο ζεστή από προχτές. Προχτές ήταν παγωμένος. Τα δάχτυλά του όταν με άγγιξαν ένιωσα να παγώνει το αίμα μου στις αρτηρίες μου και ζεστάθηκαν μόνο όταν τα έβαλε μέσα μου και μου είπε πως πάλι καλά που δεν αυτοκτόνησα. Και μου τα 'χωσε και μου είπε πως είμαι απείθαρχη στην θεραπεία κι εγώ του είπα πως απλά ήμουν ανόητη και ζήτησα συγνώμη. Και λοιπόν γιατρέ μου; Θα γίνω καλά; Θα γίνω όπως πριν; ‘‘Θα γίνεις γιατί κάποιος σ’ αγαπάει πολύ’’ μου είπε κι εγώ του είπα πως το ξέρω γι αυτό κομμένες οι μαλακίες με τα φάρμακα. Άλλη φορά θα ρωτάω. Σου το είπα και μερικές μέρες πριν. Δεν είμαι έτοιμη να φύγω. Δεν είμαι. Περιμένω να ζήσω την πιο όμορφη ζωή που χρωστάω στον εαυτό μου εδώ και μερικά χρόνια από τότε που έμαθα πως υπάρχεις. Μόνο που νυστάζω ακατάπαυστα, θέλω να κυλιέμαι στο ορθοπεδικό στρώμα του εφηβικού μου κρεβατιού και να γυρίζω μια από εδώ και μια από εκεί και να μετράω επίμονα τις πλευρές μου μέχρι να κοιμηθώ. Βαριέμαι να μετράω προβατάκια. Προτιμώ να μετράω πλευρές. Είναι λίγες, δεν είναι άπειρες κι έτσι χάνομαι πιο εύκολα στα όνειρα μου και η Άννα μου είπε να γυρίσω την πλάτη μου σε αυτά κι εγώ της είπα αποκλείεται, δε γίνεται να αρνηθώ αυτή την πραγματικότητα της ζωής μου. Άλλωστε, εαυτέ μου, εκεί σε συναντάω πιο εύκολα κι έτσι μου λείπεις λιγότερο. Μπαίνω στα πιο μυστήρια στενά του ασυνείδητού μου-σου και σε βρίσκω εκεί να κάθεσαι και να μου δίνεις πληροφορίες μιας ζωής που δε θυμάμαι πως έζησα αλλά έζησα και ας μη θυμάμαι πως την έζησα αλλά την έζησα. Και πως αλλιώς; Αφού η μνήμες μου είναι πιο ζωντανές από κάποια μισοπεθαμένα κομμάτια της ζωής μου-με πιάνει γαμημένος πονοκέφαλος και είναι φυσιολογικό γιατρέ μου;- αλλά μη το πεις σε κανένα γιατί ντρέπομαι. Κι εντάξει σου υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω να τα αναστήσω πριν πεθάνουν εντελώς. Και αν πεθάνουν σου υπόσχομαι να τα θάψω και να τα θρηνήσω και να μη τα κουβαλάω πια. Και να σου πω και κάτι; Δε με πειράζει να χάσω το στοίχημα κι ας μη ξέρω ακόμα το τίμημα που πρέπει να πληρώσω. Η ώρα είναι εννιά και τριάντα δύο και περιμένω να τρυπηθώ πάλι με ενέσεις κι έπειτα να ανέβω στην σοφίτα να ξαπλώσω μέχρι να κοιμηθώ γιατί σέρνομαι, αλήθεια σου λέω και ναι μπορεί λίγο να υπερβάλλω για να με αγαπήσεις λίγο παραπάνω στην αγκαλιά σου αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σου το υπόσχομαι, δεν είναι. Η νύχτα είναι αλλιώς, το κορμί μου είναι αλλιώς τη νύχτα, μερικές φορές είναι σαν προχτές το μεσημέρι και σαν χτες το πρωί αλλά δε σου το είπα γιατί πριν από μένα ξύπνησε ο αδερφός μου και μου έπιασε την κουβέντα. Εγώ στο εφηβικό μονό κρεβάτι μου κι εκείνος απέναντι στο διπλό φουσκωτό στρώμα του κάμπινγκ. Και μιλούσαμε. Ο ένας από εδώ. Ο άλλος από εκεί. Και την προηγούμενη νύχτα του τα είπα όλα, όλα, τίποτα δε κράτησα για τον εαυτό μου, ένιωθα τόσο μεγάλη ανάγκη να του ξεβρακωθώ και είδα την χαρά να λάμπει στα μάτια του. Και χτες το πρωί ήταν σα να μη μεσολάβησε η νύχτα, σα να μη μεσολάβησαν όνειρα, συνεχίσαμε να μιλάμε από το κόμμα μετά την άνω τελεία και μετά. Κι εγώ κοκκίνιζα κι εκείνος με κορόιδευε κι εγώ του έκανα νάζια κι εκείνος όταν του κάνω νάζια τρελαίνεται κι ενώ είναι έντεκα χρόνια μικρότερός μου νιώθει σαν μεγάλος αδερφός και με κλείνει μέσα του. Το ίδιο κάνει και όταν κλαίω. Και μετά μου λες πως απορείς που μπορώ να αγαπήσω κάποιον τόσα χρόνια μικρότερό μου…

Την Δευτέρα θα μείνω σπίτι να κοιτάζω 

το ταβάνι μέχρι τις έντεκα το πρωί γιατί έτσι γουστάρω. 

Θα πάρω τα μάτια μου μόνο όταν αξίζει ο κόπος να κοιτάξω αλλού…