Είναι
και αυτά τα ανδρείκελα που βουτάνε μέσα στο ζελέ της ωραιοπάθειας για μη
δημιουργηθούν χάσματα στη ψεύτικη ρωγμώδη μάσκα τους και φανερωθεί όλη η
σκατίλα. Μα η σκατίλα δεν φανερώνεται μόνο από τις ρωγμές. Βρωμάει.
Πάντα βρωμάει. Ακόμα και αν κάνεις πως δε μυρίζεις. Σε χλευάζω, σε κράζω και
γελάω μαζί σου ανθρωπίσκε. Μου προσφαίρεις μοναδικές στιγμές ευφορίας όταν σκέφτομαι τη
γελοία σου ύπαρξη. Πόση μιζέρια να χωρέσει πια μέσα σε μια ζωή; Απ’ όπου και να
σε πιάσω βρωμάς φορμόλη. Πιο πεθαμένος από τον λαιμό και κάτω δεν υπήρξες ποτέ όσο από από το λαιμό και πάνω.
photo by Nasos Karabelas
