Σηκώθηκα με περίεργη διάθεση σήμερα. Πραγματικά περίεργη, σχεδόν κλαμένη. Μάλωσα με τον Άη Βασίλη χτες βράδυ και φέτος θα ήθελα να τα είχα καλά μαζί του. Μόλις αλλάξει ο χρόνος, θα με πιάσει αγκαζέ και μαζί με τον χρόνο που θα φύγει η ζωή μου θ’ αλλάξει δεκαετία. Θα ήθελα να τον εξαγοράσω, να του κάνω όλα τα χατίρια, να του πω πως ήμουν καλό παιδί και τις τρεις αυτές δεκαετίες για να μου φέρει το πιο όμορφο δώρο του κόσμου…
Κόβω πατάτες για το αποψινοβραδυνό ρεβεγιόν και μαζί με αυτές κόβω και τα δάχτυλά μου. Ματώνω και γρήγορα ξεπλένομαι κάτω από μια βρύση που βρέχει αλατισμένα δάκρυα και η πληγές μου τσούζουν. Θέλω να ουρλιάξω, μα δε μπορώ. Τί θα πουν και οι γείτονες μέρα που είναι…
Απλώνω το χέρι και πέφτω πάνω σε ένα άλλο παγωμένο. Μια κρύα μύτη ακουμπά στο μάγουλό μου και μια ανάσα σαν φιλί ζεσταίνει την ατμόσφαιρα. Τα τζάμια της κουζίνας χνωτίζονται κι εγώ τα λερώνω με το δάχτυλο ζωγραφίζοντας λέξεις, αρχικά, καρδούλες, καμπάνες Χριστουγεννιάτικες, ένα τρενάκι, ένα άστρο, ένα αγγελάκι και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ένας νους…
Το φαγητό είναι μέσα στην κουζίνα. ‘‘Αγάπη μου! Ρίξε μια ματιά, σε λίγο έρχομαι κι εγώ!’’
Δε με καταλαβαίνω και πολύ σήμερα. Πιθανότατα ούτε κι εσύ.
Να θυμηθώ να πω τη μαμά να φέρει τριάντα κεράκια για τη φετινή τούρτα.
Φωτό: http://trackchick.deviantart.com/art/Christmas-72369429
Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2008 11.07
