Διακοπές...

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΣΑΡΤΗ ΙΟΥΛΙΟΣ 2008

Δευτέρα 21/07/08 22.59

Πρώτη μέρα Διακοπών. Έβαλα τη μπαντάνα μου στο κεφάλι, το μαυρο περσινό μου μαγιό, το καφτάνι που αγόρασα κι αυτό πέρσι και ξεκινώ διακοπές απο την αρχή της πρώτης μέρας...

Είχα χρόνια να θαυμάσω την Αυγή. Και σήμερα την απόλαυσα σε όλο της το μεγαλείο.

Μεγαλοπρεπής η Ήλιος βαμμένος στο κόκκινο-πορτοκαλί ένδυμά του, ξεπρόβαλε πίσω από τα βουνά ανάμεσα στα σύννεφα. Κι εγώ δίπλα στη Λένα με τα μάτια κλειστά λες και προσκυνούσα πλάι της το μεγαλείο του…

Η σημερινή μέρα μου χάρισε Γαλήνη και Αρμονία. Έχω μια ευχάριστη διάθεση μα νιώθω κάτι να μου λείπει από το πρωί. Νομίζω πως μου λείπει η Λένα, που από χτες μέχρι σήμερα δε καταφέραμε να μείνουμε ούτε μια στιγμή μόνες μας. Μου λείπουν τα περσινά γέλια, οι φιλοσοφικές μας συζητήσεις˙ ακόμα και οι σιωπές μας μου λείπουν. Νιώθω λίγο κουρασμένη και νομίζω πως νιώθω λίγη μοναξιά. Συζητήσεις στα γρήγορα με δυο φευγαλέες λέξεις, ίσα ίσα να μπούμε στο νόημα και μετά ξανά διακόπτουμε. Μπορεί και να ‘‘ακούγεται’’ σαν να παραπονιέμαι˙ δε ξέρω μπορεί και να το κάνω κι όλας, μα είναι χαζό το παράπονό μου. Ήξερα πως θα ερχόμουν διακοπές με μια οικογένεια…

Η ώρα πήγε 23.17 και ο κόσμος πάει κι έρχεται στα σοκάκια της Σάρτης. Τα μαγαζιά είναι ακόμα ανοιχτά κι εγώ είμαι μόνη στο μπαλκόνι μου και γράφω. Σηκώνω λίγο το βλέμμα και παρατηρώ τις ζωές των ανθρώπων που σήμερα περπατούν δίχως τις έγνοιες τους… είναι διακοπές…

Κουράστηκα απόψε. Δε ξέρω γιατί, μα θέλω να κλάψω. Τα μάτια μου βουρκώνουν από μια θλίψη που ήρθε για επίσκεψη με το ‘‘έτσι θέλω’’ χωρίς να την προσκαλέσει κανείς. Αποφάσισα, μόλις, να την ονομάσω ‘‘Αγενή θλίψη’’

Παίρνω τη θλίψη μου γι’ απόψε και πάω να γείρω… αύριο πάλι θα σηκωθώ με τη Φίλη μου το χάραμα. Θα αδειάσω το κεφάλι μου και θα διώξω μακριά τη θλίψη μου με το ‘‘έτσι θέλω’’…Καληνύχτα…


Τρίτη 22/07/08 10.56

Γράφω σε ‘σένα επειδή το αγαπώ. Δεύτερη μέρα διακοπών κι εγώ έχω φτάσει το βιβλίο μου στο 1/3. Είμαι στην Τρίτη Επίγνωση και συνεχίζω. Το ξεκίνησα πάλι από την αρχή γιατί μετά τον καρκίνο στο πόδι του πατέρα είχα πολλά τρεχάματα και το άφησα πίσω.

Σήμερα η μέρα στο ξεκίνημά της ήταν βαριά. Δε καταφέραμε τελικά να ξυπνήσουμε.

Χτες η Λένα μου ζήτησε θεραπεία. Την ξάπλωσα στην άμμο εκεί που σκάει το κύμα, λίγο πιο πάνω. Με το που ξεκίνησα τη θεραπεία η θάλασσα σαν να αγρίεψε και η Λένα άρχισε να σκεπάζεται από κύματα. Έπειτα κι εγώ. Κρύωσε. Έτσι σταματήσαμε. Είπαμε να συνεχίσουμε σπίτι μα… προέκυψαν όλα όσα σου είπα χτες. Μοναξιά και Θλίψη. Έτσι ήρθε σήμερα, ξάπλωσε δίπλα μου κι εγώ της έδινα θεραπεία ενώ κοιμόμασταν.

Έκανα παύση από τις σκέψεις μου. Το μάτι μου στάθηκε να θαυμάσει την ομορφιά της απλότητας που στεκόταν όρθια στο απέναντι μπαλκόνι…


Στρίβω ένα τσιγάρο και συνεχίζω…



Χτες το βράδυ σε είδα στον ύπνο μου. Κάτι μου είπες μα δε μπορούσα ούτε να σε καταλάβω ούτε να σε ακούσω. Δε πρωταγωνιστούσες και στο υπόλοιπο ‘‘έργο του μυαλού’’ μου. Απλά θυμάμαι εσένα να βρίσκεσαι μπροστά μου, από το πουθενά, να μου μιλάς χωρίς να σε ακούω και μετά πάλι δεν υπήρξες πουθενά. Ήθελες απλά να μου πεις κάτι. Μα δε σε άκουγα.

Άνοιξα τα μάτια μου. Κοίταξα στο κινητό μου την ώρα. 05.47. Την ώρα που χάραζε ο καινούριος Ήλιος. Κι εγώ έπρεπε να ήμουν εκεί. Αλλά δεν ήμουν. Μου ήρθε η φιγούρα σου και πάλι στο νου μου. Ήθελες να μου πεις κάτι στον ύπνο μου τη στιγμή της Αυγής. Μα δε σε άκουγα. Ήταν σύμπτωση που μου μίλησες την ώρα που έπρεπε να σηκωθώ για να πάω στην παραλία να καθαριστώ απ’ ό,τι άχρηστο υπήρχε πάνω μου από την προηγούμενη μέρα; Από τη Μοναξιά μου ή την ‘‘Αγενή Θλίψη’’ μου; Μήπως τελικά καλά έκανα που δε πήγα σήμερα; Μήπως τελικά δεν έπρεπε να πάω; Αυτό μήπως μου είπες; Ή μήπως ήταν καθαρή σύμπτωση; Η Πρώτη Επίγνωση λέει πως δεν υπάρχουν συμπτώσεις…Ήθελες κάτι να μου πεις στο όνειρό μου, μα δε σε άκουγα…

…αλήθεια…

…τι με ήθελες;


Τετάρτη 23/07/08 12.51
Ο Ουρανός το χάραμα είναι υπέροχος! Είναι μαγικό να βλέπεις τον Ουρανό σκούρο γαλάζιο με ένα υπέροχο φωτεινό Φεγγάρι! Το πιο λαμπερό Άστρο του δικού μας κόσμου ήρθε να φωτίσει το δικό μας κομμάτι Γης μα ακόμα δε πρόβαλε. Κι όμως η φωτεινότητά του φάνηκε μόλις η Γη έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό της.

Ο Ουρανός που άγγιζε την πιο ψηλή κορυφή του Άθως άρχισε να κοκκινίζει. Κι εγώ μπροστά του καθισμένη οκλαδόν, ευχαριστούσα το Σύμπαν που εκείνη τη στιγμή υπήρχα για να τον δω. Νομίζω πως όσες φορές και να δω το ξημέρωμα, θα νιώθω την ίδια μαγεία, την ίδια ανάγκη για ευγνωμοσύνη.

Αυτή τη στιγμή ο Ουρανός είναι γεμάτος από μαύρα σύννεφα που είναι έτοιμα να ρίξουν μια βροχή λυτρωτική. Και στο βάθος του ορίζοντα κάποια άλλα σύννεφα, άσπρα, βαμβακένια, έρχονται να πουν στους ανθρώπους πως ο Ουρανός δε θύμωσε, απλά θέλει να κλάψει από μια θλίψη που γεννά παράπονο. Οι άνθρωποι τον λησμόνησαν. Πόσοι άραγε από εμάς έχουμε ανάγκη να κοιτάζουμε την απεραντοσύνη του; Μάλλον την ξεχάσαμε αυτή την ανάγκη. Όλοι με τα μάτια καρφωμένα στη Γη μείναμε για χρόνια…


Διακόπτω. Το βράδυ πάλι…


Επέστρεψα και συνεχίζω. Η ώρα είναι 19.53 (περίεργο μα πάντα στο τέλος κάποιας ώρας γράφω…) κι εγώ έβαλα το αγαπημένο μου φόρεμα και σε λίγο θα πάω βόλτα με τη Λένα. Ο Ουρανός συνέχισε να είναι ‘‘βαρύς’’ καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας μα ο Ήλιος πιο δυνατός από τα σύννεφα άνοιγε δρόμους να φανεί και πάλι ανάμεσα από αυτά. Σήμερα τράβηξα όμορφες φωτογραφίες…
Έμειναν μόλις εκατό σελίδες για να τελειώσω το βιβλίο μου. Η ‘‘Ουράνια Προφητεία’’ με έβαλε σε σκέψεις. Βρίσκομαι λίγο πριν την Έβδομη Επίγνωση και κάποια πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Κάποια άλλα θέλουν ακόμα ‘‘δουλειά’. Μέχρι τώρα αυτό που θα ήθελα να ταυτίσω με τον εαυτό μου τον ανώτερο, είναι η Τρίτη Επίγνωση. Να νιώσω όλον τον Φυσικό κόσμο να είναι ένα κομμάτι του σώματός μου. Να ενώσω το φυσικό μου σώμα με το συνεχές σύστημα Ενέργειας κι έπειτα να μπω στην Έκτη Επίγνωση και να διαπιστώσω τον ρόλο μου στο ‘‘Θέατρο Ελέγχου’’ της τωρινής ζωής μου… ανυπομονώ να τελειώσω και τα τέσσερα βιβλία που έβαλα στη σειρά. Και μετά; Τι; Με τρομάζει λίγο το μετά μα δεν ασχολούμαι μαζί του. Ασχολούμαι με το ‘‘Εδώ και Τώρα’’˙ ξέρεις εσύ. Με το ‘‘μετά’’ θα ασχοληθώ όταν έρθει η ώρα του να γίνει ‘‘τώρα’’. Μέχρι όμως το ‘‘μετά’’ να γίνει ‘‘τώρα’’ θα συνεχίζω κανονικά αυτό που ξεκίνησα.

Σήμερα το βράδυ μετά τη βόλτα μας, πήγαμε με τη Λένα σε ένα μπαράκι που έιχαμε πρωτοκοιτάξει προχτές. Ήμασταν οι μόνοι θαμώνες του μαγαζιού κι έτσι καθήσαμε εκεί που θέλαμε. Για την ακρίβεια εκεί που ήθελα, η Λένα απλά δε μου χάλασε το χατίρι. Μόλις παραγγείλαμε το ποτό μας, μια αστραπή έλαμψε πίσω από την πλάτη της Λένας. Εκείνη με κοίταξε κι εγώ έκανα την αδιάφορη. Μετά και μια βροντή. Με κοίταξε και πάλι κι εγώ χωρίς να την κοιτάξω, χαμογέλασα. Δεν είπε τίποτα. Και μετά χοντρές ψιχάλες βροχής ήρθαν κι έπεσαν πάνω μας.


Τακ…
Τακ…
Τακ…τακ...
Τακ…τακ…τακ... τακ...
Τακ…τακ…τακ… τακ...τακ...τακ...
Τακ…τακ…τακ...τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ…τακ...τακ...τακ...τακ...τακ...


Σήκωσα το κεφάλι μου κι άρχισα να γελάω. Κοίταξα τη Λένα που συνοφρυώθκε. Δε της αρέσει να βρίσκεται κάτω από τη βροχη. Και πιο σωστά, σιχαίνεται να βρέχεται από τη βροχή. ‘‘ Γιατί το κάνεις αυτό; Πως το κάνεις;’’ Ρώτησε όσο εγώ γελούσα δυνατά. Ήρθε η κοπέλα του μαγαζιού να μας πει να μπούμε μέσα για να μαζέψει από έξω τα πράγματα. Φαινόταν φανερά δυσαρεστημένη. ‘‘Αυτή φταίει!’’ της είπε η Λένα. ‘‘ Εγώ φταίω’’ απάντησα για να την επιβεβαιώσω…

Ακούω το αγαπημένο μου τραγούδι αυτη την εποχή. Δεν υπάρχει περίπτωση να το ακούσω και να μη σεργιανίσουν σκέψεις στο νου μου...


Πέμπτη 24/07/08 21.06

Πίσω από τα βουνά πηγαίνει ο Ήλιος να ξεκουραστεί. Έκανε πολύ δουλειά σήμερα. Είχε να παλέψει με έναν δροσερό άνεμο όλη την μέρα προκειμένου να ζεστάνει τα κορμιά των ανθρώπων. Ήταν τόσο δροσερή η μέρα, που δε μου έκανε κέφι να μπω στη θάλασσα. Ήμουν πάνω στη σεζλόνγκ και διάβαζα. Απέχω μόλις πενήντα σελίδες πριν το τέλος.

Αυτό που με μαγεύει στην Αυγή, με μαγεύει και στη Δύση. Μου αρέσει να χαζεύω έναν Ουρανό στα δυο κομμένο˙ στα δεξιά μου ξεπρόβαλαν τα πρώτα άστρα ενώ στ’ αριστερά μου ο Ουρανός έχει ένα χρώμα σκούρου μα φωτεινού γαλάζιου. Μου αρέσει που έτσι σταδιακά και αρμονικά η Μέρα δίνει τη θέση της στη Νύχτα και η Νύχτα στη Μέρα…

Σήμερα έβγαλα τις πρώτες μου φωτογραφίες με τη Λένα. Σχεδόν τέσσερα χρόνια Φίλες και μια φωτογραφία μαζί της δεν είχα!


(Ήρθαν τα παιδιά… κλείνω…)



Επέστρεψα. Η ώρα είναι 21.36 και μόλις γύρισα σπίτι τρισευτυχισμένη! Πήρα δύο ζευγάρια πανέμορφα σκουλαρίκια! Η Λένα σήμερα με αποκάλεσε shopingholic! Δηλαδή επειδή αγόρασα τρία ζευγάρια σκουλαρίκια, δυο μπαντάνες, δύο τσάντες, δύο θήκες για το κινητό μου, δύο πορτοφολάκια, τρία κορδονάκια για το πόδι μου, ένα φόρεμα, ένα μουσικό όργανο που βγάζει ήχο με τον άνεμο, και δύο δαχτυλίδια ξύλινα πρέπει να με αποκαλεί έτσι; Πληγώθηκα………….

Η αλήθεια είναι πως μου έκανα αρκετά δώρα φέτος καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Από χαζούλικα μικροπράγματα, μέχρι βιβλία. Δε ξέρω τι μ’ έπιασε φέτος. Χρόνια είχα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Έστω κι ένα ξύλινο δαχτυλίδι. Νομίζω πως μου το χρωστούσα.

Η ώρα πέρασε κι εγώ θα ξυπνήσω νωρίς αύριο. Σ’ αφήνω με ένα ευχάριστο συναίσθημα στο μέρος της καρδιάς….



Παρασκευή 25/07/08 20.17

Σαν σήμερα πριν από ένα χρόνο έφυγε η Γιαγιά μου. Το ξέχασα, ίσως γιατί τη μνημονεύσανε πέντε μέρες πριν.

Περίπου την ίδια μέρα κι εγώ γεννήθηκα στην ύπαρξη του καινούριου εαυτού μου, πριν από ένα χρόνο.

Σήμερα είναι η προτελευταία μέρα των διακοπών μου. Αυτή η άδεια μου φάνηκε τεράστια, ίσως λόγω των πολλών γεγονότων που διαδραματίστηκαν μέσα σε αυτή. Δε μπορώ να πω πως ξεκουράστηκα, ούτε και στις διακοπές. Μη φανταστείς πως έκανα τίποτα συνταρακτικό, το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνούσα πάνω στην ξαπλώστρα. Διάβαζα απλά πολλές ώρες και αυτό όπως και να έχει με κούρασε. ‘‘Η Ουράνια Προφητεία’’ έφτασε στο τέλος της και μπήκε μέσα μου ολόκληρη, άρχισε να βγάζει τις πρώτες ρίζες, πριν το δέντρο της Επίγνωσης γίνει ένα με το νου και το κορμί μου. Θα μεγαλώνει μαζί μου.

Σήμερα υπάρχει αρκετός κόσμος γύρω μου και αυτό μ’ ενοχλεί λιγάκι. Μου αρέσει να σου γράφω˙ σχεδόν σου μιλώ. Μα τώρα πρέπει να σε αφήσω…




Σάββατο 26/07/08 18.30 Μόλις ήρθα να γιορτάσω τα πρώτα μου γενέθλια. Όπως και πέρσι έτσι και φέτος, βρέθηκα πάλι μπροστά στη θάλασσα πάνω στην πετσέτα μου. Το Άθως ορθώνεται απέναντί μου και αυτό, η θάλασσα, η μουσική, το μολύβι, το τετράδιό μου και η πετσέτα μου είναι οι φετινοί μου καλεσμένοι. Το ήξερες πως σήμερα έχω γενέθλια; Το ήξερες... και ήταν όμορφα… έτσι όπως ήθελα… σαν να μη πέρασε μια μέρα από τότε…

Ακούω το τραγούδι της Γιαγιάς μου. Μάλλον άκουγα το τραγούδι της Γιαγιάς μου. Μαζί με τους δικούς μου καλεσμένους ήρθαν και δύο απρόσκλητοι. Η Λένα και η Μαρία… κλείνω….

Παρασκευή 03/08/08 09.21