*&_

Χτες θυμήθηκα πως είναι να τρως μαρούλι σαλάτα με ατσαλόβεργες. Θυμήθηκα πως είναι να τρυπάει το στομάχι από τον πόνο και να ματώνεις εσωτερικά και να φτύνεις αίμα με ασταλόπροκες. Χτες θυμήθηκα πόσο μπορείς να μισήσεις  εκείνον που σου σέρβιρε τη σαλάτα και αν του πεις ‘‘Δηλαδή τώρα εσύ μου πρόσφαιρες ότι καλύτερο είχες;’’ θα σου πει πως δεν ήξερε πως οι ασταλόβεργες θα μπορούσαν να σου τρυπήσουν το στομάχι. Κι έπειτα θα ζητήσει συγνώμη, κι έπειτα θα σου προτείνει να μην πληρώσεις τη σαλάτα ως κίνηση καλής θέλησης και συμφιλίωσης για να μη σε χάσει και από πελάτη. Να πας ξανά εκεί και να πεις "Δε γαμιέται.. ένα λάθος έγινε. Μπορεί το στομάχι μου να μοιάζει λες και το γαζώσανε άπειρες σφαίρες λόγω μιας παρεξήγησης που έγινε ανάμεσα σε κάτι γκάγκστερ και κάτι μέλη της Μαφίας δίπλα στο περίπτερο που αγόραζα καπνό και βρέθηκα στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα, αλλά δε πειράζει γιατί τουλάχιστον δε πληρώσαμε τη σαλάτα"Τα μάτια μου πονάνε, είμαι ξαπλωμένη γιατί η μήτρα μου αιμορραγεί παραφύσιν, φοβάμαι να πάω για κατούρημα για να μη δω πάλι ματωμένα κωλόχαρτα. Πληγώνομαι… κάθε φορά που κατουράω πληγώνομαι...Η ώρα είναι κολλημένη, το κινητό μονίμως το αλλάζω θέση μήπως το σήμα είναι καλύτερο πάνω στην πράσινη βελέντζα απ’ ότι πάνω στο καφέ κάλυμμα του καναπέ κι έπειτα αναθεωρώ και το βάζω πάνω στο τραπεζάκι. Κι από εκεί στα κεραμίδια του σπιτιού. Κι έπειτα το συνδέω με την κεραία. Και να για είμαι πιο σίγουρη ακόμα θα ανέβω πάνω από τα σύννεφα και θα πιάσω τον ουρανό κι έτσι σίγουρα θα λάβω τα νέα από τον γιατρό που ένα κομμάτι του εαυτού μου τρέμει στην ιδέα του τηλεφωνήματος αυτού… ‘‘Κοριτσάκι μου… λυπάμαι αλλά… το χάσαμε…’’. Κι εσύ μου λες αν με νοιάζει που δε πλήρωσα τη σαλάτα. Όχι δε με νοιάζει! Χέστηκα ρε φίλε! Με νοιάζει που το στομάχι μου είναι τρύπιο και δε μπορώ να φάω και που η μήτρα μου αιμορραγεί. Και με νοιάζει επίσης που χες κοιμήθηκα μαζί σου σε άλλη διάσταση. Και ξύπνησα αλλιώς. Και μη νομίζεις… δεν απελπίστηκα ακόμα… και μη νομίζεις… δε το βάζω εύκολα κάτω.. και μη νομίζεις… σίγα μη τα παρατήσω… έμαθα να μη πουλάω τα όνειρά μου μικρό μου…

Ανάρτηση προς αποανάρτηση

Ανάρτηση προς αποανάρτηση:

Αυτό που κάνετε κύριε που διαβάζετε αυτή τη στιγμή εδώ λέγεται πουστιά. Είμαι μια θυμωμένη χωρίς δικαίωμα. Θυμωμένη κι αιφνιδιασμένη. Φεύγετε χωρίς ίχνος προς τ' αστέρια και, δε λέω αυτή είναι η δουλειά σας, αλλά μείνετε λίγο ακόμα. Μην αστροναυτείτε αφήνοντας μόνο  αστερόσκονη πάνω σε κλειστές γαλαξιακές πόρτες. Εντάξει. Το κάνω κι εγώ. Αλλά εμένα με περνάτε για τρελή... έτσι δεν είπατε;

Δε θα μείνει για πολύ... ελπίζω ως τότε να να υπάρξει ένα κλειδί κάτω απο το χαλάκι της κλειστής εξώπορτάς σας για να σας βρει κανείς άνθρωπος...

Αντίο σας...

...ξεθυμώστε με...

photo