..

    -Ποιος θα μας γκρινιάξει σήμερα;

-Κύριε, κύριε, κύριε! Να πω; Να πω;

Αφήστε με να πω… θέλω τόσο να το κάνω… και μη μου βάζετε βαθμό αν δε θέλετε, δε με νοιάζει. Αν και σήμερα θα μπορούσα να πάρω άριστα. Θέλω να γκρινιάξω ως το ταβάνι. Καλέ που κοιτάτε; Το ταβάνι του κόσμου εννοώ… δε φτάνει το μάτι σας ως εκεί. Να ξεκινήσω; Οι ωτοασπίδες δώρο από ‘μένα. Αν βαρεθείτε να με ακούτε μη με σταματήσετε. Απλά φορέστε τις και γράψτε με στα παλιά σας τα παπούτσια. Μη με ακούτε… φοβάμαι μη σας κουράσω και φύγετε κι εσείς. Μη κουραστείτε. Περνάω τη φάση της μελαγχολίας και των θλιμμένων ματιών. Κάντε λίγη υπομονή, θα μου περάσει, το υπόσχομαι. Προς το παρόν επιπλέω στις ανασφάλειές μου. Προσπαθώ να μη βουλιάξω αν και θα μου έκανε καλό να βουλιάξω, πιστέψτε με. Θα έμενα στον πάτο και θα μούλιαζα κι έτσι η ψυχή μου θα καθάριζε από τα αίματα από την πρόπλυση και στους τριάντα βαθμούς. Τώρα βλέπω πως η πρώτη πλύση εγκεφάλου άφησε λεκέδες. Ακόμα αιμορραγώ. Λίγο, ευτυχώς, όχι όπως στην αρχή. Σήμερα, αύριο θα στερέψω. Υπόσχομαι. Το ξέρετε κύριε πως εδώ και μια βδομάδα είμαι με δανεικό χαμόγελο; Ε, τι σκατά να κάνω… όπως σας είπα προσπαθώ να μη βουλιάξω. Προσποιούμαι πως το μυαλό μου δε σκέφτεται κι έτσι είμαστε ικανοποιημένοι όλοι. Εσείς; Εσείς όχι, το ξέρω… εσείς με μεγαλώνετε κάθε μέρα… ε ξέρετε καλύτερα από τον καθένα. Είναι που με ξέρετε μια ζωή και να τώρα τα αποτελέσματα. Δε μπορώ να κρυφτώ, ο εκνευρισμός μου χτυπάει κόκκινο, πνίγομαι από τα νεύρα μου… βγάζω τα μάτια μου κάθε βράδυ για να μη βλέπω εικ……