Ψέματα...

Ψέματα που κάνουν την ψυχή ανελεύθερη˙ φυλακισμένη από ανθρώπους που τα ζητούν και μετά έχουν ένα τεράστιο ‘‘κατηγορώ’’ εναντίων σου, λες και είναι έτοιμοι να αντέξουν τις αλήθειες σου. Βάζουν την ταμπέλα ‘‘Ψεύτης’’ και σε διώχνουν από τη ζωή τους, εξορίζοντάς σε, χωρίς να μπουν στον κόπο να σκεφτούν πως οι ίδιοι με λαχτάρα το ζητούν για να μη ξεβολέψουν την ήρεμη συνείδησή τους. Και χαιρέκακα, σχεδόν, τη «βρίσκουν» που είναι και από «πάνω»

-Που ήσουν χτες το βράδυ;
-Άν σου πω με τον Κώστα, θα το αντέξεις;
-Όχι…
-Με τη Σόφη ήμουν λοιπόν…

…και μετά θυμός μες την ψυχή….

Ψέματα που ο δρόμος τους είναι δύσκολος. Η αλήθεια είναι μπροστά, ολοζώντανη, δε χρειάζεται να την εφεύρεις, όπως το ψέμα, που μετά πρέπει να το συντηρήσεις κι όλας. Άνοιξε τ’ αυτιά σου, άνοιξε το μυαλό σου, κι εγώ θα σου δώσω όλη την αλήθεια μου μέσα από τα δικά μου μάτια. Κι ας πονά. Εγώ θα επουλώσω τις πληγές σου, αρκεί να αποδέχεσαι τις αλήθειες μου…

-Μου το υπόσχεσαι;
-Δε μπορώ…
-Υποσχέσου!
-Υπόσχομαι…

...και μετά απογοήτευση στη ματιά…

Ψέματα που πονούν, μα βολεύουν, γιατί είμαστε αδύναμοι στον πόνο που προκαλεί το άκουσμα της αλήθειας. Ψέμα στο ψέμα μεγαλώσαμε, μα το ψέμα δε μπορεί εύκολα να επιβιώσει στην «απρόσεχτη» ζωή μας. Η αλήθεια πιο δυνατή από κάθε αξία, θα φανερωθεί μπροστά σου σε χρόνο ανύποπτο και θα σου αφήσει διπλά πικρή γεύση. Εκείνη της προδοσίας , της κρυμμένης αλήθειας που ούτως ή άλλως δεν ήθελες να ακούσεις…

-Γιατί… γιατί μου είπες ψέματα;
-Επειδή το ζήτησες με τον τρόπο σου…

…και μετά η ζωή γίνεται θρύψαλα από ένα κρυστάλλινο ποτήρι που γλίστρησε από τα χέρια με δύναμη στο πάτωμα…

Αλήθειες που προσφέρουν πόνο και καταπατούν τον εγωισμό, μα μέσα από αυτές γίνεσαι πιο ανθεκτικός, πιο ζωντανός, πιο λαμπερός, μπορείς να αγαπήσεις χωρίς εγωισμούς, υπεκφυγές, ανασφάλειες. Άσε με ελεύθερη να σου λέω τις αλήθειες μου, μη μου δίνεις την επιλογή να σου πω ψέματα. Η Αγάπη δεν κρύβει ψέμα. Κοίταξέ με… είμαι ολοζώντανη μπροστά στα μάτια σου.

…και αυτό είναι αλήθεια….

Πέμπτη 17/04/08 11.19

όλες οι φωτό είναι στο:http://www.deviantart.com/  

Πάντα θα ξαναγυρίζω....

Ρέθυμνο, καλοκαίρι του 1992. Η πόλη αργοξυπνούσε έτσι καθώς ανηφόριζα από την παραλία. Περπάταγες ακριβώς δίπλα μου και αυθόρμητα σου είπα "Καλημέρα". Μακριά, το πρώτο φως, έσκαγε στην βουνοκορφή και ο ουρανός δεν είχε ίχνος σύννεφου.

Βιέννη, Χριστούγεννα του 1991. Στη Ρααμστρασε ο ουρανός είχε σχεδόν καθίσει πάνω στα σπίτια, λίγο πριν αρχίσει να διαλύεται σε κομμάτια που έπεφταν επάνω μου και με κατάπιναν. Πάει ώρα που σε κυνηγούσα από γωνία σε γωνία μέσα στην αδηφάγα λαιμαργία της πόλης που με εξαφάνιζε, ανάμεσα στα δαιδαλώδη της σχήματα, στις γωνίες και τις τεθλασμένες, το μόνο που δεν είχε σχήμα, ήταν ο ουρανός.

Μόναχο, πρωτοχρονιά του 1992. Πελώριες οι σάλπιγγες αντηχούσαν στην κεντρική πλατεία, κάτω από έναν καθαρό, αλλά παγωμένο ουρανό. Το μάτι μου σε πήρε ανάμεσα στο πλήθος, αλλά τα πόδια μου ήταν βαριά από την κούραση και την ορθοστασία. Σε λίγο είχες χαθεί.

Σκόπελος, καλοκαίρι του 1990. Θάλασσα και ουρανός είχανε γίνει ένα. Ο ήλιος βυθιζότανε στην άκρη ενός γαλάζιου τοπίου κι εγώ ονειρευόμουνα την αφόρα του φεγγαριού.

Νανσίο , φθινόπωρο του 1991. Ποιος το περίμενε ποτέ να βρεθείς σε έναν δρόμο που να ονομάζεται "Οδός της ερημιάς μου" Η προοπτική του χανότανε στον ουρανό, έμεινα εκεί ώρα πολλή χωρίς να περιμένω απολύτως τίποτα.

Ρέθυμνο, τέλη καλοκαιριού 1992. Ξαναγυρίζω. Δεν είχα άλλη επιλογή. Πάντα θα ξαναγυρίζω. Δεν είναι απλά ένας τόπος όπου πηγαίνεις, αλλά από όπου επιστρέφεις, με τα μάτια γεμάτα ουρανό. Μόνο ουρανό. Τίποτα άλλο από ένα βαθύ, καταγάλανο και καθαρό ουρανό. Και κατάλαβα πως αυτός ο ίδιος ουρανός με ακολουθούσε για πάντα...

Επιστροφή στο Ρέθυμνο, Κάτια Δανδουλάκη

Πέμπτη 17/04/08 02.01