Ο πλανήτης Αφροδίτη κατοικείται εδώ και μερικά χρόνια αλλά κανείς δε το ξέρει ούτε κι εγώ, γιατί η ζωή εκεί είναι αντιστρόφως ανάλογη της περιγραφής που έχω για την υπάρχουσα και αυτό ισχύει αν και μόνο αν η περιγραφή της ισχύουσας είναι ψευδή. Πέρασα από την Ίωνος Δραγούμη χτες ξημερώματα και βράχηκα. Ο δρόμος μου με έβγαλε κάτω από μία τέντα αλλά αρνήθηκα πεισματικά να χάσω έστω και μια σταγόνα κι έκανα τον κύκλο για να περάσω απέναντι ανάμεσα σε περπατητές που θα έδιναν, μπορεί και, δέκα ευρώ, για να έχουν αυτό που εγώ επιδεικτικά αγνόησα. Έφτασα στο σπίτι στάζοντας, όχι εκείνο στα Αναφιώτικα, το άλλο στη Θεσσαλονίκη,-μέχρι και το βράκι μου βράχηκε- και οι μπότες μου ένιωθα να πήραν νερό αλλά δε πήραν κι έτσι τα δάχτυλα μου ήταν βρεγμένα μόνο από χτες το πρωί στη θάλασσα. Ακούω μια χάλια μουσική με υπέροχους στίχους-όχι αυτή απο τα Υπόγεια Ρεύματα σαφώς-μια τυχαία μαλακία, και αναρωτιέμαι ποιος είναι ο κυρ μαλάκας και γιατί βιάζει τις λέξεις, ακόμα και τις πιο αισχρές, με κάτι που μοιάζει με μουσική αλλά δεν έχει γνώση από νότες. Και ποιος δίνει το δικαίωμα να βιάζονται συναισθήματα, συλλαβιστές ζωές, σκέψεις ανούσιες και νοηματικές γεμάτες νεύματα από πρόσωπα σκοτεινά, λαμπερά, υπάρχοντα. Μου τη σπάνε οι κλαψομούνες. Και πιο πολύ από όλες μου τη σπάω εγώ όταν κλαψομουνιάζω γιατί δεν είμαι εγώ κι έπειτα ψάχνω να βρω ποια είναι αυτή μαλάκω η κλαψομούνα που μπήκε μέσα μου και ανακαλύπτω πως είναι μια ύπαρξη μέσα στην ύπαρξή μου. Τρέχω να τη βρω να της τα πω ένα χεράκι κι έπειτα εκείνη κρύβεται για χρόνια και μια φορά στην απαρχή μιας δεκαετίας της ζωής μου βγαίνει για μερικές στιγμές και μου τσιμπάει το μυαλό κι εγώ παρασύρομαι και παίζω το παιχνίδι της άλλα σου το υπόσχομαι πως είναι το μοναδικό παιχνίδι κάποιου άλλου που παίζω και αυτό συμβαίνει συνειδητά για να την αφήνω να πιστεύει πως κέρδισε μπας και βαρεθεί και βρει το κορμί μιας πραγματικής κλαψομούνας βάσει προσωπικότητας να κατοικίσει και με παρατήσει ήσυχη να κλαίω μεν, αλλά να κλαίω βουβά, χωρίς να με ξέρεις, χωρίς να με βλέπεις, χωρίς να με ακούς, να επιστρέφω τα δάκρυα μου στην πηγή τους να τα καταπίνω, κι εσύ να καταλαβαίνεις πως κλαίω μόνο από τις ενωμένες υγρές βλεφαρίδες μου και τα χαμογελαστά κόκκινα μάτια μου. Είμαι τσατισμένη και μπορώ να μιλάω όπως θέλω και χασκογελάω όταν μου λένε πως βρίζω κι εγώ απλά απαντάω πως λέω τα πράγματα με το όνομά τους είτε αυτό προσβάλει την αισθητική των λέξεων των καθοσπρεπιστών είτε όχι. Και δηλαδή πως αλλιώς να πω την κλαψομούνα; Κλαψιάρα; Μα δεν είναι κλαψιάρα, είναι κλαψομούνα! Εκείνη η καημένη, η προδομένη εκείνη που κανείς δε την καταλαβαίνει λες και έχει σημασία να σε καταλαβαίνουν, λες και όλοι μιλάμε την ίδια γλώσσα. Έχω τα νεύρα μου και μπορεί να φταίνε οι ορμόνες και μπορεί πάλι να μη φταίνε αλλά πρέπει κάποιος να φταίει κι εγώ έτσι θέλω και γίνομαι ευθυνόφοβη και ρίχνω αλλού τις ευθύνες για σήμερα. Πιάνω το στήθος μου και πιάνω τον μικρό μου μέσα τους και του μιλάω και του λέω πως φταίνε όλοι αλά όχι εσύ μικρό μου, εσύ είσαι ο πιο όμορφος άνθρωπος του κόσμου και δε φταις πάρα μόνο όταν παρασύρεσαι ασυνείδητα και δεν είναι κακό να παρασύρεσαι είναι κακό να παρασύρεσαι ασυνείδητα, πρέπει να το κάνεις συνειδητά και να ξέρεις πως κολυμπάς στο ρεύμα της παράσυρσης και τότε δε θα σου πει κανείς τίποτα. Ούτε κι εγώ. Αλλά να ξέρω πως είναι επιλογή σου. Έτσι βουλώνουν τα στόματα. Όταν κάνεις επιλογές και τις υποστηρίζεις ακόμα και αν ξέρεις πως είναι οι πιο λάθος, -τώρα θα μου πεις λάθος.. λάθος για ποιον;- λάθος για τον εαυτό σου. Όχι για τους άλλους. Οι έννοιες είναι υποκειμενικές και ο κόσμος μια περιγραφή ευφυέστατη και καθοδηγούμενη και αν σου πω πως η θάλασσα δεν είναι θάλασσα αλλά είναι εφθαμερασα-τόνισέ τη κάπου να την κάνουμε λέξη- έτσι θα τη μάθεις. Και βασικά μάθε την ως εφθαμερασα, θα γελάς όταν οι άλλοι θα σε κοιτάνε σαν εξωγήινο στην πλανήτη Αφροδίτη γιατί εσύ θα ξέρεις πως δεν είσαι απλά είσαι διαφορετικός από όλους και τότε θα καταλάβεις γιατί δεν είμαι πρόβατο και αν ήμουν σίγουρα θα ήμουν το μαύρο. Όχι. Δε μου αρέσει ντε και καλά να ξεχωρίζω. Χέστηκα ακόμα και γι αυτό. Μου αρέσει απλά να είμαι κάτι άλλο από αυτό που δε θέλω, από αυτό που σιχαίνομαι, και ναι είμαι κλαψομούνα ακόμα και αν το σιχαίνομαι αλλά μόνο κατ΄ επιλογήν και λέγοντας πως ‘’ τώρα κλαψομουνιάζω γιατί έτσι θέλω’’ κι έτσι με σκοτώνω πριν γίνω αυτό που σιχαίνομαι ως προσωπικότητα κι απολαμβάνω την μίρλα μου για όσες στιγμές διαρκεί η συνειδητότητά μου. Μετά πεθαίνω. Ή μάλλον σκοτώνομαι. Ή μάλλον αυτοκτονώ. Ή μάλλον δολοφονούμαι. Απλά επειδή δολοφονούμαι με τα ίδια μου τα χεριά ονομάζομαι αυτόχειρας. Κατάλαβες μικρό μου;
Μείνε δίπλα μου.. κι εγώ τα βράδια θα σου λέω παραμύθια πριν κοιμηθείς για την αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων που υπάρχει μη νομίζεις απλά μερικές φορές είναι μικρότερη από την αγάπη προς τον εαυτό. Και θα σου τραγουδάω ψιθυριστά τραγούδια με στίχους δικούς μου άλλα μουσική όχι δικιά μου γιατί να γράφω μουσική δε ξέρω κι αφού δε ξέρω δε θα κάνω πως ξέρω όπως ο βιαστής εκείνου του μουσικού φθόγγου. Και αν με ρωτάς θα σου λέω τι σημαίνουν για μένα οι αξίες της ζωής μας αλλά δεν είναι απαραίτητο να είναι σημαίνουν το ίδιο και για σένα. Θα περιγράφει ο ένας στον άλλο κάθε βράδυ τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια κι έτσι θα γίνουμε σοφότεροι, λίγο σοφότεροι από τους εγωιστές και τους ισχυρογνώμονες που δεν δέχονται την οπτική κανενός άλλου. Θέλεις μικρό μου; Θες να συναντηθούμε και θα μείνουμε μαζί για πάντα; Θέλεις μικρό μου; Αν θες σε περιμένω να έρθεις… αν αναθεωρήσεις… βασικά μην αναθεωρήσεις. Και μη μου την πεις επειδή εγώ αναθεωρώ συνέχεια, ναι αν θες κάνε το ίδιο αλλά μετά δε θα έχεις κανένα δικαίωμα να μου την πεις. Και αν θελήσεις να μου την πεις πρέπει πρώτα να τα χώσεις στον εαυτό σου κι έπειτα σε μένα. Και βασικά μαλακίες. Μη προσπαθείς να βρεις τις αξίες. Δεν υπάρχουν. Μια περιγραφή είναι και αυτές. Η Αγάπη είναι Αγάπη, η Φιλία είναι Φιλία, ο Έρωτας είναι Έρωτας και η Γυρισμένη Πλάτη είναι απλά η δική μου…
…συνηθίζω…
