Τον κοίταξε στα μάτια. "Περπάτησα μες τη βροχή, με αμφίβολο το αίσθημα της αποδοχής μου. Ήθελα απλά να σε δω..." του είπε. Εκείνος την κοίταξε απορημένα. Δε την περίμενε. Εκείνη σκέφτηκε να φύγει, μα κοντοστάθηκε. Δεν είναι η πρώτη φορά που αναθεωρεί σχεδόν άμεσα. Τον κοίταξε στα μάτια. Τα βρεγμένα μαλλιά της είχαν κολλήσει στο πρόσωπό της. Τα χέρια της τύλιγαν το μουσκεμένο κορμί της στην προσπάθειά της να το ζεστάνει. Είναι κουρασμένη και ξαφνικά ένιωσε να κρυώνει ακόμα πιο πολύ. Δεν έχει ιδέα γιατί. Ίσως η παγωμένη ματιά εκείνου. Έχει έναν θυμό στο βλέμμα του. Έναν παγωμένο θυμό. Θυμό για εκείνη; Δε γνωρίζει. Μα θέλει να μάθει...
"Πέρασε μέσα. Θα πουντιάσεις εντελώς" της είπε και ανοίξε κι άλλο την πόρτα για να μπει. Εκείνη προχωράει στον διάδρομο. Γυρίζει το βλέμμα της πίσω και τον συναντά με μια κουβέρτα στο χέρι. Εκείνος την άνοιξε ανάμεσα στα χέρια του και την προσκάλεσε να μπει μέσα τους να ζεσταθει. Εκείνη κοντοστέκεται και πάλι. Έχει ανάγκη να πιαστεί από κάπου. Ταλαιπωρημένη, με παπούτσια που έχει περάσει όλη η βροχή του κόσμου από πάνω τους, με πόδια κομμένα από τα γόνατα και κάτω από το περπάτημα και σε ημιλυπόθυμη κατάσταση, αποφασίζει πως δεν έχει άλλη επιλογή πέρα από το να πάει να πιαστεί από εκείνον. Πλησιάζει και σχεδόν κρέμεται από πάνω του. Τη βαστάει...
...ενώ πηγαίνουν να καθίσουν στον καναπέ. Ο ένας απέναντι από τον άλλο. "Ήρθα γιατί δεν άντεχα άλλο μακριά σου. Ήρθα να σου πω όλα όσα φοβήθηκα πως ποτέ δε θα προλάβω να ξεστομίσω." Του μιλούσε συνέχεια. Την άκουγε με τόση προσοχή, σα να μη του έφτανε ο ήχος της φωνής της και διάβαζες τα χείλη της. Έσκυψε και τη φίλησε. Τα κορμιά τους έκαναν τον πιο υπέροχο Έρωτα το ένα στο άλλο. Εκείνη ένιωσε πως την αποχαιρετούσε με το σώμα του. Ίσως έτσι ένιωσε κι εκείνος. Είναι αλήθεια; Κανείς δε ξέρει...
21/10/07 13.44
φωτό: http://delun.deviantart.com/art/Raining-Sorrow-20606210
