Σπρώχνουν ο ένας τον άλλον για
να καλύψουν την ανάγκη για χώρο
Όλοι είμαστε μόνοι νομίζοντας
πως δεν είμαστε
Μα είμαστε.
Γεννήματα θρέμματα ενός κόσμου
δίχως ίχνος αισθητικής, ερωτισμού και πάθους
Καταδικασμένοι να ξυπνάμε μέσα
σε αυτόν, πάνω σε αυτόν
Να τσαλαπατάμε τα δεινά της ομορφιάς
Ανήμποροι να αξιολογήσουμε την
σπουδαιότητα της συνουσίας
Την πρακτικότητα της οφθαλμαπάτης
Κοιτάμε για το ξεχωριστό
διαφορετικό μας.
Και το πισωγύρισμα στην απαρχή
της Ύπαρξης
Μοιάζει με όνειρο ενός παιδιού
κάπου στο άπιαστο μέλλον
Που δε περιμένει τον Άη Βασίλη
γιατί δε θα υπάρχει πια
Τη νύχτα των Χριστουγέννων του
τρεις χιλιάδες πεντακόσια εξήντα οκτώ
Ζούμε σε έναν μεσαίωνα
Ενός αιώνα μόνο με άκρα.
Οι άνθρωποι παντού είναι
άνθρωποι.
Έμφυτο ελάττωμα.
photo by Nasos Karabelas
