Είμαι λίγες στιγμές πριν τα εκτατό μου χρόνια. Το πρόσωπό μου έχει βαθιές ρυτίδες αδυμονικής κατάθλιψης και μπορώ να αποθηκεύσω αέρα για να εξατμίζει την περίοδο υγρασίας του προσώπου μου που περνάω εδώ και εβδομήντα επτά χρόνια. Μετράω αντίστροφα. Μόνο έτσι μπορεί το λογικό μου να καταλάβει γιατί τα οστεοπωροτικά μου κόκκαλα σπάνε πάνω στις σκάλες. Έχω γεμίσει πληγές, νόμιζα πως τα κουνούπια μου ρουφούν το αίμα αλλά δεν είναι αυτά. Είναι στιγμές απεγνωσμένης α-μοναξιάς που δεν έχω, ακόμα και αν βρεθώ εκτός πλανήτη. Στιγμές Βαμπίρ με κατατρώνε και τα βράδια- τελικά μόνο σε αυτόν τον καναπέ με πιάνει βήχας˙ στο κρεβάτι του Μάριου που κοιμήθηκα την Κυριακή δεν έβηξα. Ο μαλάκας με ξύπνησε μόνο πρωί πρώι και το είχα πει στον μπαμπά πως είμαι φωτοφοβική και ξυπνάω μόλις χαράξει κι όντως έτσι έγινε και πήγα και ξύπνησα τον Χάρη το ξημέρωμα να κοιμηθώ στο κρεβάτι του.
Η ζωή μου αναταράσσεται, τρέμει από τον πυρήνα της προς τα έξω, ο σεισμός ξεκίνησε ίσα να είναι αισθητός και κάθε επόμενος γίνεται αισθητός και μου προκαλεί εμετό από το κούνημα. Παρατηρώ τον εαυτό μου να γκρεμίζεται από τα πόδια προς το κεφάλι σαν να βουτήχτηκα σε υγρό άζωτο και με μάτια γουρλωμένα κοίταξα τον παράμεσο να απελευθερώνεται από τον αντίχειρα μιας αόρατης στιγμής και με έναν μεταλλικό ήχο ο παράμεσος να προσγειώνεται στον αστράγαλό μου. Και όλα όσα με κόπο διεκδίκησα για ζωή, έγιναν κομμάτια εαυτού διάσπαρτα και αν χάσω ένα, χάνω ολόκληρο το Είναι μου. Βουτάω τα μάτια μου μέσα στο κρανίο μου και κοιτάζω τον εγκέφαλό μου, σκεπτόμενη πως όλη η ζωή μου, οι αναμνήσεις μου, τα βίτσια μου, οι επιθυμίες μου, τα όνειρά μου, οι σκέψεις μου, οι εικόνες μου, τα ακούσματά μου, οι αναμνήσεις του κορμιού, βρίσκονται μέσα σε αυτή την μαλακή ουσία από ιστούς και νερό.
Θέλω να πάρω έναν σάκο και τα δύο μου μάτια στα χέρια και να φύγω για όσο καιρό χρειάζομαι, απο τα εκατό μου να επιστρέψω στα τριάντα δύο μου μισό. Νιώθω εγκλωβισμένη που δε μπορώ να βρεθώ πουθενά μόνη μου, ακόμα και μέσα σε ένα τεράστιο σύμπαν, αισθάνομαι να μεγαλώνω δύο φορές πιο γρήγορα και κουράζομαι πιο εύκολα γιατί δεν έχω μέρος να μείνω μόνη μου. Έχω έναν γίγαντα στο κεφάλι μου μέσα που προσπαθεί να αποδράσει σπάζοντας τα οστά του κρανίου μου κάθε βράδυ λίγο πριν ονειρευτώ και πονάω αφόρητα και ματώνει η μύτη μου. Κι εγώ με κοιτάω και καταθλίβομαι, όσο περνάει ο καιρός περισσότερο. Νιώθω να βουλιάζω σε κάτι. Σαν να είναι ο αέρας μου ζελέ νιώθω. Πως αναπνέεται το ζελέ; Θέλω ένα όπλο να τον πυροβολήσω, να τον σκίσω στα δύο χωρίς να τον ανατινάξω, και να μείνω εκεί στη χαραμάδα να αναπνέω με καλαμάκι κοντό και λεπτό, λευκό παρακαλώ. Θέλω τη ζωή μου, είμαι τόσο θυμωμένη κάθε φορά που κοιτάζω στον καθρέφτη τα μάτια μου που παίζουν και το στόμα μου που στραβώνει, λες και παθαίνω μικρά εγκεφαλικά, στην προσπάθειά μου να συγκρατήσω τις βρύσες κλειστές κι έπειτα η πίεση αυξάνεται, οι βάνες σπάνε και πλημμυρίζω ολόκληρη σαν να αιμορραγώ εσωτερικά αλλά όχι αίμα, νερό.
Κλείνω. Πάω να μαζέψω τα υγρά από το πάτωμα…
It's my life
My heart is like an open highway
Like Frankie said, "I did it my way"
I just wanna live while I'm alive
'Cause it's my life
Like Frankie said, "I did it my way"
I just wanna live while I'm alive
'Cause it's my life
