Στρίβω ένα τσιγάρο και ξεκινώ. Πιο αποφασιστικά από πριν.

Χτες ήταν ένα από τα ηλίθια βράδια μου. Συνεχώς στριφογύριζα στο διπλό μου κρεβάτι. Μα ήταν δύσκολο να ξεκουράσω το μυαλό μου από κάτι που ερήμην μου το απασχολούσε. Εδώ και μερικές βδομάδες κοιμάμαι μόνη μου πια και νιώθω μια γαλήνια μοναξιά…

Κοιτάζω το ενυδρείο μου. Ενώ η Ποκαχόντας παίζει με τον Γκόντζο κυνηγητό, η αδηφάγα, μέλλουσα μητέρα, Φωτεινή, σέρνει με κόπο την τεράστια κοιλιά της! Τι κόσμος κι αυτός… μοναδικός όπως κι ο δικός μου…

Έχω μήνες να κλειστώ στον κόσμο μου. Και νομίζω πως μου έχει λείψει. Τώρα. Γιατί τώρα; Γιατί τώρα νιώθω την ανάγκη να φυγοπονήσω. Σήμερα με ρώτησες γιατί δε με βρίσκεις. Ίσως είναι και αυτός ένας λόγος. Μερικές φορές το να γράφω είναι πολύ επώδυνο.

Τα χέρια μου κυλούν πάνω στο πληκτρολόγιο, ενώ η σκέψη μου ταξιδεύει με άλλο ρυθμό. Στο μυαλό μου επικρατεί μια αναρχία και οι λέξεις μεταπηδούν από τη μία σκέψη στην άλλη με ακανόνιστο ρυθμό και παράλογη σειρά. Άντε να βάλεις όλο αυτό το χάλι σε τάξη. Θεωρήσεις και αναθεωρήσεις που γίνονται με ταχύτητα φωτός. Και γράφω. Για ‘σένα. Και σβήνω. Για ‘μένα.

Το τσιγάρο κάηκε στα δάχτυλά μου πριν προλάβω να το βάλω στο στόμα μου. Το άναψα ρούφηξα μια τζούρα νικοτίνη και την έβγαλα πάνω στο σπίρτο για να το σβήσω. Έπειτα κάηκε όσο στήριζα το κεφάλι μου με τον δεξί μου αντιχείρα. Α! Δε στο ‘πα. Ξανάρχισα το κάπνισμα πιο φανατικά από πριν. Δε πειράζει. Φάση είναι, θα περάσει. Ξέρω πως κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσω στα τσιγάρα τις απόλαυσης. Αλλά ως τότε θα φυσάω την πρώτη τζούρα πάνω στα σπίρτα που ανάβουν τα διαδοχικά μου τσιγάρα.

Χτες βράδυ που έβρεχε ξαφνιάστηκα. Μόλις κάθισα αναπαυτικά στον καναπέ μου άκουσα το μουρμουρητό της. Βγήκα στο μπαλκόνι κι απόλαυσα αυτό που περίμενα από την περασμένη Δευτέρα όταν βρέθηκα στη Χαλκίδα. Τα σύννεφα ήταν κατάμαυρα κάποιες στιγμές κι εγώ περίμενα υπομονετικά να κάνει νεύμα η Γη στον Ουρανό για να μπορέσει εκείνος να κλάψει. Βέβαια… αυτό δεν έγινε εκείνη τη μέρα. Ούτε και την επόμενη. Ούτε τη μεθεπόμενη. Ήρθε όμως χτες. Έστω και για λίγο. Μου έφτασε όμως για να ακουμπήσω πάνω της τις άναρχες σκέψεις μου.

Κι έτσι έφτασα στο απόψε. Και κλείνω. Απότομα και πάλι. Καληνύχτα.

φωτό:http://mcr-raven.deviantart.com/art/rain-19369002

Παρασκευή 31/10/08 23.02