Κλείνω σε φάκελο σκέψεις γραμμένες σε αρωματικό χαρτί παιδικής αλληλογραφίας και τον βάζω στο γεμάτο γραμματοκιβώτιο του χρόνου, σπρώχνοντας τον με το δάχτυλο για να χωρέσει κι αυτός μαζί με τους άλλους που επιστραφήκαν πίσω από άγνωστους παραλήπτες. Γράμματα που έμειναν ανεπίδοτα, σκέψεις χωρίς φωνή, λέξεις στο χαρτί που ο χρόνος τις έκανε μουτζούρες…
Έκανα κόπο πολύ, τα χέρια μου πόνεσαν, οι παλάμες μου μάτωσαν και τα δάχτυλά μου κόπηκαν στην προσπάθεια μου να σκαρφαλώνω στη ματιά σου. Εκεί, κρυμμένη στη σκοτεινή πλευρά του μυαλού σου, έριξα το σχοινί στις βλεφαρίδες σου και πιάστηκα σκαρφαλώνοντας σιγά και σταθερά μέχρι να με προσέξεις. Έμεινες έκπληκτος μπροστά στη θέα των δικών μου ματιών που κοίταζαν την απύθμενη ψυχή σου μέσα στα δικά σου μάτια… δε με περίμενες…σ’ αιφνιδίασα…
Μέσα στο σταμάτημα του χρόνου ακουμπώ ένα χάδι πάνω στο πρόσωπό σου και διακρίνω ουλές από παλιές πληγές που επουλώθηκαν, μα τα σημάδια έμειναν εκεί για να σου θυμίζουν να μη ξεχνάς. Παίρνω ένα δάκρυ σου και το ρίχνω πάνω στα διψασμένα, για αγάπη, χείλη σου…
Ο χρόνος κάνει μια ρωγμή και πιασμένοι χέρι με χέρι νιώθουμε να πέφτουμε μέσα της μα βγάζουμε φτερά και πετάμε πάνω από τον κόσμο μας παρατηρώντας τις αλλόκοτες ζωές των ανθρώπων. Ακόμα και τις δικές μας. Μας κοιτάζουμε από ψηλά να γελάμε, να κλαίμε, να ζούμε ή να νομίζουμε πως ζούμε. Με τα ‘‘θέλω’’ μας αδιάφορα μπροστά στις ανάγκες μας, άλλα ψάχνουμε και άλλα κοιτάζουμε αναζητώντας τα πάντα σε λάθος κρυψώνες…
-Γιατί δε μου μιλάς;
-Όταν αγαπώ σωπαίνω…
Παρασκευή 11/04/08 15.58
Έκανα κόπο πολύ, τα χέρια μου πόνεσαν, οι παλάμες μου μάτωσαν και τα δάχτυλά μου κόπηκαν στην προσπάθεια μου να σκαρφαλώνω στη ματιά σου. Εκεί, κρυμμένη στη σκοτεινή πλευρά του μυαλού σου, έριξα το σχοινί στις βλεφαρίδες σου και πιάστηκα σκαρφαλώνοντας σιγά και σταθερά μέχρι να με προσέξεις. Έμεινες έκπληκτος μπροστά στη θέα των δικών μου ματιών που κοίταζαν την απύθμενη ψυχή σου μέσα στα δικά σου μάτια… δε με περίμενες…σ’ αιφνιδίασα…
Μέσα στο σταμάτημα του χρόνου ακουμπώ ένα χάδι πάνω στο πρόσωπό σου και διακρίνω ουλές από παλιές πληγές που επουλώθηκαν, μα τα σημάδια έμειναν εκεί για να σου θυμίζουν να μη ξεχνάς. Παίρνω ένα δάκρυ σου και το ρίχνω πάνω στα διψασμένα, για αγάπη, χείλη σου…
Ο χρόνος κάνει μια ρωγμή και πιασμένοι χέρι με χέρι νιώθουμε να πέφτουμε μέσα της μα βγάζουμε φτερά και πετάμε πάνω από τον κόσμο μας παρατηρώντας τις αλλόκοτες ζωές των ανθρώπων. Ακόμα και τις δικές μας. Μας κοιτάζουμε από ψηλά να γελάμε, να κλαίμε, να ζούμε ή να νομίζουμε πως ζούμε. Με τα ‘‘θέλω’’ μας αδιάφορα μπροστά στις ανάγκες μας, άλλα ψάχνουμε και άλλα κοιτάζουμε αναζητώντας τα πάντα σε λάθος κρυψώνες…
-Γιατί δε μου μιλάς;
-Όταν αγαπώ σωπαίνω…
Παρασκευή 11/04/08 15.58
φωτό:http://greyguardian.deviantart.com/art/Silence-144870908
