Δε ξέρω πως και γιατί βρέθηκα πάλι στα ίδια. Από τη μια στιγμή στην άλλη επέστρεψα σε μια πραγματικότητα που διόλου δε μου αρέσει. Ακόμα και η επιδιωκόμενη δραπέτευση από αυτή μοιάζει μαρτύριο. Δεν έχω καμιά διάθεση να προσπαθήσω να βρεθώ μακριά της. Δε ξέρω αν αξίζει τον κόπο.Στιγμές… Στιγμές χαράς, στιγμές μοναξιάς, στιγμές θλίψης, στιγμές πόνου, στιγμές χαμόγελου, στιγμές αποχωρισμού. Και πάλι πίσω. Και πάλι στα ίδια. Κουράστηκα! Ακούς; Κουράστηκα! Όχι από ‘σένα. Από μένα. Που τόσα χρόνια κυνηγώ το άπιαστο, το δύσκολο, αρνούμενη να αποδεχτώ να παλέψω στα εύκολα και δεδομένα. Και πάνω που είχα αποδεχτεί πως δεν υπάρχεις, ήρθες κι έκανες αισθητή την παρουσία σου. "Εδώ είμαι! Κοίταξε με!" Σαν το τετράγωνο φρούτο το ζουμερό το πράσινο με ροζ καρδούλες, το γευστικότατο που έτρωγα χτες βραδύ στο όνειρό μου. Έψαξα σε όλους τους πάγκους με φρούτα του κόσμου, μα δε το βρήκα πουθενά. Αποδέχτηκα πως δεν υπάρχει. Μα.. να! Εκεί στην άκρη ενός πάγκου το βρήκα... μα δε μπορούσα να το πάρω. Σε βρήκα... μα δε μπορώ να σε έχω... "Ακούς;" Όχι… δεν ακούς… δεν είσαι εδώ… Ήρθε η τελευταία πριν το τέλος στιγμή που έκανε το μυαλό μου να σκεφτεί πως τελικά τα πράγματα δεν είναι όπως εκείνο τα φανταζόταν…Θέλω τόσα να σου πω, μα οι λέξεις των σκέψεων μου ταξιδεύουν πιο γρήγορα από τα δάχτυλά μου. Βγαίνουν σαν χείμαρρος από μέσα μου, γίνονται κόμπος στο λαιμό μου κι εγώ στην προσπάθειά μου να μη πνιγώ, καταπίνω να πάει παρακάτω. Λες και δε ξέρω πως κάποια στιγμή ο κόμπος θα ανέβει και πάλι. Λες και δε ξέρω πως θα με πνίξει. Λες και δε ξέρω πως η μόνη λύση για να πάψω να πνίγομαι είναι να τον σπάσω. Αν θες πες μου πως φυγοπονώ. Μπορεί και να το κάνω… δε ξέρω. Μη μιλάς. Δε μπορώ να σε ακούω πια, με πονάς. Αποφεύγω να σου μιλήσω, δε θέλω να δω το τέλος. Αν θες πες μου πως φυγομαχώ. Μπορεί και να το κάνω. Δε ξέρω…Περιμένω να δω την αλήθεια των ματιών σου. Να νιώσω τη γυμνή ανασφάλεια του κορμιού σου. Δε χρειάζεται να πεις πολλά. Δε χρειάζεται να πεις τίποτα. Μόνο που θα δω μέσα τους, θα καταλάβω. Τι είναι αυτό που θες από μένα. Ίσως έτσι ανακαλύψω τι είναι αυτό που θέλω κι εγώ από ‘σένα. Είμαι ερωτευμένη; Δε ξέρω… δε θυμάμαι καν πως είναι να είσαι ερωτευμένος. Δε μπορώ να σου μιλήσω άλλο. Δε μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια λογική σειρά. Εγκλωβισμένη σε μια φυλακή που δε μπορώ να ξεφύγω εύκολα. Παντού γύρω μου υψωμένοι τοίχοι. Όλα είναι ανάκατα στο μυαλό μου. Δε βαριέσαι… Καλό βράδυ Ξένε…
«Ό,τι είπαμε είπαμε….»
Στη μνήμη των στιγμών που στραγγαλίσαμε…
16/10/07 21.1
φωτό:http://j4d3.deviantart.com/art/deaf-79325921
