Όμορφο ταξίδι βιώνοντας ξανά και ξανά όλα όσα είχα ζήσει πριν από λίγες ώρες… κι ένα προαίσθημα που ήθελα κι έπρεπε να βγει αληθινό…
‘‘Πάρ’ τα βήματά σου, πάρ’ τα χρόνια τα δικά σου, δες τα όνειρά πετάνε μακρυά σου…
Σήκωσε το βλέμμα, έλα φτιάξε μου ένα ψέμα, έτσι να το πιω γουλιά γουλιά κοντά σου…’’
Τραγουδούσε ο Ζερβουδάκης από το ράδιο…
Είμαι ήρεμη, νιώθω πως μπορώ να ταξιδέψω ως την άκρη του κόσμου, παρέα με τις μουσικές και τη σιωπή μου…
Ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου. Βλέπω μπροστά μου μια εικόνα στην οποία διαδραματίζεται ένα τροχαίο. Βλέπω όλη τη σκηνή μπροστά στα μάτια μου. Σχεδόν τη νιώθω…
…τελειώνει…
…και…
…ΜΠΑΜ!
Νιώθω το κορμί μου κοκαλωμένο με τα χέρια τεντωμένα πάνω στο τιμόνι. Το κορμί μου ακίνητο και τα μάτια μου αγριεμένα να κοιτάζουν επιθετικά μόνο ευθεία. Έζησα την εικόνα του τροχαίου δύο φορές μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα. Η μία ήταν και η πραγματική….
Βγαίνω από το αμάξι και το βλέπω σμπαραλιασμένο ενώ παρατηρώ τα παρκαρισμένα που χτύπησα. Με πλησιάζει ο οδηγός του άλλου αμαξιού που έπεσε πάνω μου και με εκτόπισε. Μου ζητάει συγνώμη, μα δε νιώθω άσχημα γι’ αυτό το ατύχημα. Χαμογελώ. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Το είχα ζήσει ξανά λίγες στιγμές πριν. Οδηγούσα προς το πεπρωμένο μου. Και έφτασα στον προορισμό μου…
Τι τριήμερο κι αυτό… πόσο άλλαξα μέσα σε τρεις μέρες…
Κλείνω τα μάτια… καληνύχτα…
Βγαίνω από το αμάξι και το βλέπω σμπαραλιασμένο ενώ παρατηρώ τα παρκαρισμένα που χτύπησα. Με πλησιάζει ο οδηγός του άλλου αμαξιού που έπεσε πάνω μου και με εκτόπισε. Μου ζητάει συγνώμη, μα δε νιώθω άσχημα γι’ αυτό το ατύχημα. Χαμογελώ. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω. Το είχα ζήσει ξανά λίγες στιγμές πριν. Οδηγούσα προς το πεπρωμένο μου. Και έφτασα στον προορισμό μου…
Τι τριήμερο κι αυτό… πόσο άλλαξα μέσα σε τρεις μέρες…
Κλείνω τα μάτια… καληνύχτα…
Κυριακή 14/09/08 02.16
