Ξέχασα
πως είναι να μην ακούς κακή κουβέντα. Έχω μάθει όλους τους αρνητικούς
επιθετικούς προσδιορισμούς έναν προς έναν. Αλφαβητικά. Ξεκινώ απο το
"Αγενής" και φτάνω στο "Ωραιοπαθής" με ταχύτητα που σπάει
το φράγμα του ήχου (μου) και δεν ακούγομαι, ούτε κι εσύ ακούγεσαι ούτε και οι
γείτονες, τί ωραία ησυχία αυτή πολύ πρωινιάτικα. Προσπαθώ να προσδιορίσω το
αργά και το νωρίς, έννοιες ακαταλαβίστικες και παράλογες, όταν γίνεται κάτι
γίνεται πάντα στην ώρα του, ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα, "Άργησες"
μου λέει η μάνα "Δεν άργησα" της απαντώ, ήρθε η απλά τώρα η ώρα μου.
Μέρα πρώτη και όρεξη δεν έχω καθόλου, έφαγα ένα μήλο και ξόδεψα χρήματα. Μια
σχέση που μάλλον τελειώνει, σε είδα να κατεβαίνεις την κατηφόρα όταν έβγαζα τον
σκύλο βόλτα, με χαιρέτησες, δεν περίμενες να πέσεις πάνω μου, σου μίλησα
τυπικά, δε μου άρεσε και τόσο αυτή η τυπικότητα αλλά έτσι απλά μου βγήκε, δε
μου αρέσει απλά να εκμεταλλεύονται την ανοχή μου, αυτό είναι όλο, τώρα το
ξέρεις κι εσύ. Άνθρωποι γιατί πουλάτε τις αδυναμίες μου στα παζάρια; Πως θα
ζήσω χωρίς αυτές; Ξέρω, ξέρω πως θα έπρεπε απο την αρχή να μη σου πω κουβέντα
για τις προχθεσινές υπομονές μου. Τώρα να. Έπεσες πάνω μου και πίσω απο τα
γυαλιά σου δεν είχες μάτια. Είχες μόνο αντικατοπτρισμούς.
