Προχωρώντας στο μονοπάτι μου ένιωσα στα μέσα πως βαδίζω κάπου λάθος… δε μου θυμίζει τίποτα ο δρόμος πια. Και ο,τι περίμενα να βρω ξαφνικά νιώθω πως κάπου το έχω χάσει. Σε κάποιο σταυροδρόμι ίσως. Ξέχασα πως η ζωή δεν είναι μόνο ευθεία και συνεπαρμένη από τα καινούρια χρώματα, ήχους, εικόνες, κάπου… κάπου έκανα λάθος….
Ανοίγω την πόρτα της ψυχής και του μυαλού μου. Εκείνη κλείνει πίσω μου. Προχωρώ πιο μέσα. Κοντοστέκομαι. Γυρίζω πίσω. Πίσω να δω αν η πόρτα έκλεισε καλά. Πιάνω το χερούλι. Το γυρνάω ελαφρά. Η πόρτα άνοιξε. Τότε, χωρίς καν να το σκεφτώ, γυρίζω δυο φορές το κλειδί. Κλείδωσα. Δε ξέρω γιατί. Οι γύρω μου άλλαξαν και μου φεύγουν κι εγώ κλείνομαι μέσα στο μεγάλο κάστρο του εαυτού μου και μάλιστα διπλοκλειδώνω; ‘Η μήπως… άλλαξα εγώ και τους έφυγα; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα… πάντα ασυνεπής στις απαντήσεις μου όταν ο εαυτός μου, μου βάζει δύσκολα…
‘‘Όταν το παπάκι γεννήθηκε, όλα τα άλλα το κορόιδευαν επειδή δεν ήταν κίτρινο με ράμφος μικρό. ‘Ήταν άσπρο. Με ράμφος διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Όλοι το φωνάζανε «ασχημόπαπο» επειδή ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα… Μεγάλωνε, και τότε ανακάλυψε πως ήταν διαφορετικό επειδή απλά δεν ήταν παπί αλλά κύκνος.’’.
Έτσι λέει το παραμύθι. Αλλά τι γίνεται όταν μεγαλώνεις όντας κάτι διαφορετικό αλλά αποφασίζεις να γίνεις ένα με τα υπόλοιπα μέλη, και δε φαίνεσαι δα και τόσο διαφορετικός, αλλά ξέρεις πως όπως και να το κάνουμε είσαι; Τι γίνεται όταν αποφασίσεις να διεκδικήσεις το δικαίωμα της διαφορετικότητας σου; Ξέρεις πως αν ψάξεις καλά, θα βρεις και τους «δικούς» σου. Μα όταν τελικά ανακαλύπτεις πως ποτέ και πουθενά δε τους συνάντησες, προς τα πού να κοιτάξεις; Που να κατευθυνθείς; Και αν πάρεις ένα μονοπάτι που νομίζεις πως είναι σωστό, τι κανείς αν και όταν ανακαλύψεις ότι δεν είναι;
Προχωρώ στο βάθος του εαυτού μου. Νιώθω όμως πως όσο πιο βαθιά του μπαίνω, τόσο πιο πολύ χάνομαι σε έναν κόσμο που βρίσκεται μέσα μου, αλλά είναι εντελώς ανεξερεύνητος ακόμα. Θέλω να ρουφήξω τη γνώση του, μα κοντοστέκομαι λιγάκι. Ας μη φανώ εντελώς παρορμητική αυτή τη φορά. Ας προσέξω λίγο. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο… πρέπει να αναπληρώσω o,τι έχασα, να θυμηθώ o,τι ξέχασα, να φροντίσω o,τι αμέλησα, ενώ ταυτόχρονα να μη ξεχάσω να ζήσω το παρόν μου.
Βλέπω μια βαριά πόρτα, διάφανη. Πίσω από αυτή είσαι εσύ. Κάθομαι αντίκρυ σου και σε κοιτάζω. Δεν απλώνω το χέρι μου. Ξέρω πως είμαι από τη μια μεριά της πόρτας κι εσύ πάω την άλλη. Πως από συνοδοιπόροι βρεθήκαμε ο ένας από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη, ακόμα δε ξέρω. Μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει. Μάλλον δεν είχαμε δει πόσο διαφορετικοί άνθρωποι είμαστε και μεταξύ μας. «Τα αντίθετα έλκονται» .. συμβιώνουν όμως; Μπορούν να πορευτούν μια ολόκληρη ζωή; Και η φιλία είναι για μια ζωή. Όπως και η συντροφικότητα. Όπως και η αγάπη. Μη προσπαθήσεις να με πείσεις. Ούτε να με βοηθήσεις μη προσπαθείς.. απλά.. δε γίνεται.. απλά δε μπορείς. Διαφορετικός τρόπος σκέψης. Με τον τρόπο σκέψης σου θα μπορούσες να βοηθήσεις τον εαυτό σου σε μια παρόμοια περίπτωση. Όχι εμένα…
Σκαλίζω με βελόνα τις μνήμες μου.. εκείνες ματώνουν… νιώθω πως πρέπει να βρεθώ και πάλι αντιμέτωπη με αυτές. Ίσως εκεί μέσα βρω τις απαντήσεις μου. Ίσως ψάχνοντας ανακαλύψω την ύπαρξη του εαυτού μου. Ίσως την ύπαρξη ενός διττού εαυτού…
Ανοίγω την πόρτα της ψυχής και του μυαλού μου. Εκείνη κλείνει πίσω μου. Προχωρώ πιο μέσα. Κοντοστέκομαι. Γυρίζω πίσω. Πίσω να δω αν η πόρτα έκλεισε καλά. Πιάνω το χερούλι. Το γυρνάω ελαφρά. Η πόρτα άνοιξε. Τότε, χωρίς καν να το σκεφτώ, γυρίζω δυο φορές το κλειδί. Κλείδωσα. Δε ξέρω γιατί. Οι γύρω μου άλλαξαν και μου φεύγουν κι εγώ κλείνομαι μέσα στο μεγάλο κάστρο του εαυτού μου και μάλιστα διπλοκλειδώνω; ‘Η μήπως… άλλαξα εγώ και τους έφυγα; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα… πάντα ασυνεπής στις απαντήσεις μου όταν ο εαυτός μου, μου βάζει δύσκολα…
‘‘Όταν το παπάκι γεννήθηκε, όλα τα άλλα το κορόιδευαν επειδή δεν ήταν κίτρινο με ράμφος μικρό. ‘Ήταν άσπρο. Με ράμφος διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Όλοι το φωνάζανε «ασχημόπαπο» επειδή ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα… Μεγάλωνε, και τότε ανακάλυψε πως ήταν διαφορετικό επειδή απλά δεν ήταν παπί αλλά κύκνος.’’.
Έτσι λέει το παραμύθι. Αλλά τι γίνεται όταν μεγαλώνεις όντας κάτι διαφορετικό αλλά αποφασίζεις να γίνεις ένα με τα υπόλοιπα μέλη, και δε φαίνεσαι δα και τόσο διαφορετικός, αλλά ξέρεις πως όπως και να το κάνουμε είσαι; Τι γίνεται όταν αποφασίσεις να διεκδικήσεις το δικαίωμα της διαφορετικότητας σου; Ξέρεις πως αν ψάξεις καλά, θα βρεις και τους «δικούς» σου. Μα όταν τελικά ανακαλύπτεις πως ποτέ και πουθενά δε τους συνάντησες, προς τα πού να κοιτάξεις; Που να κατευθυνθείς; Και αν πάρεις ένα μονοπάτι που νομίζεις πως είναι σωστό, τι κανείς αν και όταν ανακαλύψεις ότι δεν είναι;
Προχωρώ στο βάθος του εαυτού μου. Νιώθω όμως πως όσο πιο βαθιά του μπαίνω, τόσο πιο πολύ χάνομαι σε έναν κόσμο που βρίσκεται μέσα μου, αλλά είναι εντελώς ανεξερεύνητος ακόμα. Θέλω να ρουφήξω τη γνώση του, μα κοντοστέκομαι λιγάκι. Ας μη φανώ εντελώς παρορμητική αυτή τη φορά. Ας προσέξω λίγο. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο… πρέπει να αναπληρώσω o,τι έχασα, να θυμηθώ o,τι ξέχασα, να φροντίσω o,τι αμέλησα, ενώ ταυτόχρονα να μη ξεχάσω να ζήσω το παρόν μου.
Βλέπω μια βαριά πόρτα, διάφανη. Πίσω από αυτή είσαι εσύ. Κάθομαι αντίκρυ σου και σε κοιτάζω. Δεν απλώνω το χέρι μου. Ξέρω πως είμαι από τη μια μεριά της πόρτας κι εσύ πάω την άλλη. Πως από συνοδοιπόροι βρεθήκαμε ο ένας από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη, ακόμα δε ξέρω. Μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει. Μάλλον δεν είχαμε δει πόσο διαφορετικοί άνθρωποι είμαστε και μεταξύ μας. «Τα αντίθετα έλκονται» .. συμβιώνουν όμως; Μπορούν να πορευτούν μια ολόκληρη ζωή; Και η φιλία είναι για μια ζωή. Όπως και η συντροφικότητα. Όπως και η αγάπη. Μη προσπαθήσεις να με πείσεις. Ούτε να με βοηθήσεις μη προσπαθείς.. απλά.. δε γίνεται.. απλά δε μπορείς. Διαφορετικός τρόπος σκέψης. Με τον τρόπο σκέψης σου θα μπορούσες να βοηθήσεις τον εαυτό σου σε μια παρόμοια περίπτωση. Όχι εμένα…
Σκαλίζω με βελόνα τις μνήμες μου.. εκείνες ματώνουν… νιώθω πως πρέπει να βρεθώ και πάλι αντιμέτωπη με αυτές. Ίσως εκεί μέσα βρω τις απαντήσεις μου. Ίσως ψάχνοντας ανακαλύψω την ύπαρξη του εαυτού μου. Ίσως την ύπαρξη ενός διττού εαυτού…
02/12/07 15.57
Φωτό: http://thecreeps.deviantart.com/art/walking-man-42996000
