Κρύβω μέσα μου ένα αιώνιο παιδί. Τραγουδάει τα πρωινά και μέχρι να μεσιμεριάσει έχει ξεσπάσει στο στομάχι μου. Ό,τι και αν το ρωτήσεις θα σου πει κόκκινο. Περιμένει τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες για να μου πει πως τώρα που μεγάλωσε κι άλλο έχει περισσότερες απαιτήσεις. Κι εγώ περιμένω άλλες τόσες για να του την ‘‘πω’’. Συνήθως μιλάμε μόνο εκείνη τη μέρα. Τις υπόλοιπες μου κρατάει μούτρα κι εγώ κάνω πως δε καταλαβαίνω πως τελικά είμαστε δυο.
Έχει δυο βράδυα συνεχόμενα που κάνω διακοπές στο μπροστά μπαλκόνι. Ανάβω ένα κερί για τα κουνούπια και μια δάδα που η φλόγα της φτάνει ως τον ουρανό και τον καίει. Προχτες έβαλα φουξ μαργαρίτες στα νύχια μου που δεν υπάρχουν. Και χτες έπιασα τον αφαλό μου και αναγούλιασα.
Περιμένω επισκέψεις το Σαββατοκύριακο που ακόμα και αν έκαναν την εκδρομή μου να πάρει τα πράγματα της και να πάει περίπατο, αυτές τις επισκέψεις τις περιμένω πάντα στο παράθυρο μπροστά. Θα βρέχει, λέει. Κι εγώ με ‘σένα θα βάζω τις κουρτίνες στα παράθυρα και θα φτιάξω τη σοφίτα.
Σήμερα το πρωί κοιμάμαι απο χτες το απόγευμα. Άνοιξα τα μάτια μου και κατάλαβα πως τελικά η βροχή είναι ο πιο συνεπής καλεσμένος μου. Έσταξε στα τζάμια μου να με ξυπνήσει κι εγώ έτρεξα τρέχοντας στο παράθυρο να της ανοίξω κι αισθάνομαι ντροπή που την άφησα να περιμένει απο έξω όσο εγώ κοιμόμουνα. Την είδα να πέφτει μαλακή πάνω στα μαρμάρινα περβάζια και τα πράσινα κάγκελα. Ξεπλένει τα πλακάκια στο μπαλκόνι μου, πότίζει τα λουλούδια μου, κάνει τη ζωή μου πιο εύκολη απο πριν και τη διάθεσή μου υγρή. Ανεβαίνω στι σοφίτα και ακούγεται το περπάτημά της πάνω στη σκεπή και προσπαθώ να θυμηθώ αν έτυχε ποτέ και πότε να ακούσω ξανά τα βήματά της πάνω σε κεραμύδια αλλά η ώρα πέρασε κι εγώ ακόμα δε βρήκα ανάμνηση που να ζωντανεύει πεθαμένες αναμνήσεις. Όχι, δε φταις ούτε κι εσύ ֹτι να κάνεις μέσα σε μια ζωή δεκαετίας που ζούσε πολλές πόλεις μακριά;

Φεύγω...
Φωτό: http://www.deviantart.com/print/2624289/?itemids=&itemtypeids=
Παρασκευή 29/05/09 09.52