Περπατάω πάνω σε τακούνια και νιώθω να απεγκλωβίζω τα Χριστούγεννα κι έπειτα να τα κάνω μπάλες από φελιζόλ κόκκινες και χρυσαφί που πρώτα θα πεθάνω εγώ κι έπειτα εκείνες. Έτσι είχαμε συμφωνήσει˙ γι’ αυτό διάλεξα αυτές από τις γυάλινες. Και τώρα πια δε πεθαίνουν κι έτσι είμαι καταδικασμένη να θυμάμαι κάθε Χριστούγεννα που πέρασα μαζί τους. Περιμένω να βρω λεφτά, να αγοράσω καινούριες, να στείλω τις παλιές δώρο σε κάποιον που έχει δέντρο αλλά δεν έχει μπάλες. Ανώνυμο δώρο σε κάποιον ανώνυμο που η δική μου αχαριστία θα τον κάνει ευτυχισμένο. Θα γράψω σε ένα χαρτάκι πως κουβαλάνε την κατάρα του αθάνατου και πως δε μπορείς μέσα τους να δεις τον εαυτό σου όπως τις γυάλινες αλλά υπόσχομαι πως θα κρατήσουν για χρόνια. Πάνω από δέκα. Όσα και τα χρόνια της φετινής μου ζωής. Έκανα ένα ταξίδι μεγάλο με την όπισθεν και είχα την αίσθηση πως ο χρόνος κύλισε μερικές ώρες προς τα πίσω και πως όσο περνούσαν τα λεπτά τόσο επέστρεφα στην αρχική μου κατάσταση. Μια κύστη μέσα μου μεγαλώνει αλλά δεν είναι συμπαγής αλλά δεν είναι και μη συμπαγής. Παίζει μαζί μου σαν παιδί πέντε χρονών και την κοιτάζω με απορία και θλίψη να μου λέει "ζήλια ζήλια, πιάσε με αν μπορείς, δε μπορείς να με πιάσεις, πιάσε με αν μπορείς, δε μπορείς, δε μπορείς" και κάπου μέσα μου αιμορραγώ αλλά δε μπορώ να εντοπίσω σε ποιο σημείο κι έτσι αποσιωπώ τον πόνο και την εσωτερική μου φωνή και ουρλιάζω με σιωπή και ακούγομαι τόσο δυνατά που σπάνε τα τύμπανά μου και μέχρι χτες τα ξημερώματα έψαχνα έναν ωτορινολαρυγγολόγο αλλά όταν τον βρήκα μου κοίταξε τον λαιμό και όχι τ’ αυτιά -συγνώμη; Μίλησε κανείς; Κάτι λες τώρα εσύ αλλά εγώ δεν ακούω. Μη μιλάς. Δεν έχω τύμπανα δεν ακούω. Μη μιλάς. Ακόμα και χωρίς τύμπανα δεν αντέχω να σε νιώθω να μιλάς. Οι λέξεις σου γίνονται δηλητηριώδη κεντριά θανατηφόρων μελισσών και με πεθαίνουν. Αν θες άσε με να ζήσω, να ζήσω όμως, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να πεθάνω χορεύοντας το πιο ασυνήθιστο tango. Άσε με να φύγω πάνω σε μια φιγούρα του Tango Notturno και αποχαιρέτα με, με τα βλέφαρα. Θα ξημερωθώ σε κάποιο παγκάκι σε κάποια άλλη ζωή χωρίς μνήμη να προσπαθήσω να ζήσω από την αρχή ξαναγεννημένη πάνω σε ξύλα βαμμένα κόκκινα σε κάποιο πάρκο κοντά σε κάποια πλατεία της Φλωρεντίας. Θα μιλάω Ελληνικά στα Ιταλικά και ίσως τελικά καταλήξω έτσι να γίνω κατανοητή στο πιο απρόσωπο νου της ύπαρξης. Κάθε φορά που πιάνω το στήθος μου ακούω ένα ρυθμικό ρα-πα-πα-παμ και παίζω τον μικρό τυμπανιστή με τους χτύπους της καρδιά μου. Μπορώ να πιάσω τις νότες σκαρφαλώνοντας τις οκτάβες μία μία και όλο πίσω λίγο πριν τσακιστώ από το πεντάγραμμο. Θα είναι η στιγμή λίγο πριν μαυρίσει η εικόνα του ειδώλου σου απέναντι και θα σου πω και πάλι "μη μιλάς" αλλά θα είναι λίγο πριν σωριαστώ και όχι επειδή δεν έχω τύμπανα να σε ακούω. Άλλωστε σε λίγο θα κάνω δικά μου εκείνα του μικρού τυμπανιστή. Δε καταλαβαίνεις και πολλά ε; Ούτε κι εγώ. Ας είναι…
Καληνύχτα.
…όταν κάνεις έρωτα είσαι καταδικασμένος
να εισπνέεις το μονοξείδιο των κορμιών
που καίγονται καθώς ερωτεύονται μέχρι
να πεθάνεις δηλητηριασμένος.
