Κάπως έτσι....

 Σήμερα ξύπνησα στην πιο όμορφη αγκαλιά όλου του κόσμου...
Δευτέρα 31/03/07 12.16

φωτό: http://pictureguy.deviantart.com/art/Infant-Sleeping-2090395

Για τη Στέλλα

Σωπαίνουν τώρα οι ώρες, ξαφνιάζει η οργή

Χαμένα μες τις μπόρες το τέλος κι η αρχή

Τι μου ζητάς, τα μάτια μου γιατί τυραννάς και δε μιλάς

Κι η ερημιά μου απλώνει ξανά

Ποτάμι που κυλά, τη θάλασσα ζητά, παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά…

Σημάδια που αρχίζουν σε γιορτινές παρέες

Κι απ' όσα μεγαλώνουμε φαντάζουνε κεραίες

Με δένουνε ξανά και βάζουν στα όνειρα μου φωτιά

Εκεί βαθιά κι η ερημιά μου απλώνει ξανά

Ποτάμι που κυλά τη θάλασσα ζητά

Παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά

Τι μου ζητάς, τα μάτια μου γιατί τυραννάς και δε μιλάς

Κι η ερημιά μου απλώνει ξανά

Ποτάμι που κυλά, τη θάλασσα ζητά

Παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά…

Τι μου ζητάς, τα μάτια μου γιατί τυραννάς και δε μιλάς

Κι η ερημιά μου απλώνει ξανά

Ποτάμι που κυλά, τη θάλασσα ζητά

Παγώνει πριν με ρίξει στα βαθιά…


Επειδή σου άρεσε και δε μπόρεσες να το βρεις....

Πέμπτη 27/03/08 21.53

φωτό:http://porcelainveins.deviantart.com/art/Fly-Away-II-32764364

Δε σε ξέχασα....

Αυτή η μέρα είναι γεμάτη από άγριες μωβ ανεμώνες. Αυτές ήταν οι αγαπημένες σου, αυτό ήταν το δώρο του συντρόφου σου τα τελευταία πενήντα τρία χρόνια της ζωής σου κάθε τέτοια μέρα. Όσο μεγάλωνα δίπλα σου, τόσο πιο μαγικό μου φαινόταν, όσο μεγάλωνα δίπλα σου, τόσο κατανοούσα πως μέσα στα μωβ άνθη τους κρυβόταν η μεγαλύτερη αγάπη του κόσμου…

Θυμάμαι μια από τις τελευταίες φορές που σε είδα… σου έκανα έκπληξη, κι εσύ κουρασμένη και κατάκοπη έλαμψες γεμίζοντας με φως τις ρυτίδες από το γερασμένο σου πρόσωπο… άπλωσες τα χέρια σου, που νεκρά σχεδόν, έκαναν κόπο να φτάσουν το είδωλό μου. Χαμογέλασες και μέσα στο πρόσωπο σου, είδα μια χαρά τόσο μεγάλη που άγγιζε τα όρια των χτύπων της καρδιάς σου. Μ’ αγαπάς…

Χτες το βράδυ ήρθες στον ύπνο μου, λες και φοβήθηκες μην τυχόν και ξεχάσω τη γιορτή σου. Λες και θα λησμονούσα τις μέρες που μέχρι πέρσι για όλη μου τη ζωή ήταν γεμάτες από μυρωδιές φαγητών, μπόλικο κρασί, γέλια δυνατά και τρανταχτά. Ακόμα και με χέρια ανάπηρα και κρεμασμένα για χρόνια δίπλα στο σώμα σου, ήσουν εκεί και συμμετείχες με τον τρόπο σου στο στρώσιμο του τραπεζιού, στο πώς να είναι όλα αρμονικά, όμορφα, τέλεια. Χαιρόσουν πολύ να μας βλέπεις όλους καθισμένους πλάι σου να τιμούμε την ονομαστική σου εορτή.

Χάρηκα που σε γνώρισα, που ήσουν στη ζωή μου, που πέρασα χρόνια πολλά μαζί σου, που μέχρι τα τριάντα μου σχεδόν χρόνια ήσουν εκεί να μου δίνεις, να παίρνεις αυτά που σου δίνω, να μου μιλάς, να με συμβουλεύεις. Που μου άπλωνες τα χέρια και έβαζες τα δικά μου μέσα τους καθώς μου μιλούσες, που μαλώναμε, που με εμπιστευόσουν… είσαι εδώ… το ξέρεις… εσύ καλύτερα από όλους….


-Πρέπει να φύγω…
-Να πας…
-Καλό σου απόγευμα Γιαγιά. Θα έρθω με την πρώτη ευκαιρία.
-Ναι κορίτσι μου…
-Σ’ αγαπάω, το ξέρεις, δε το ξέρεις;
-Το ξέρω… κι εγώ σ’ αγαπάω.

27 Ιουλίου 2007. Θα ήθελα να μη ξεχάσω ποτέ τον τελευταίο μας διάλογο. Χρόνια πολλά Γιαγιάκα μου!

Τρίτη 25/03/08 13.55

φωτό:http://kali1712.deviantart.com/art/Anemona-120805169

Ξύπνημα Κυριακής

Close your eyes, give me your hand, darling

Do you feel my heart beating, do you understand?

Do you feel the same, am I only dreaming?

Is this burning an eternal flame?

I believe it's meant to be, darling

I watch when you are sleeping, you belong to me

Do you feel the same, am I only dreaming

Or is this burning an eternal flame?

Say my name, sun shines through the rain

A whole life so lonely, and then you come and ease the pain

I don't want to lose this feeling

Close your eyes and give me your hand

Do you feel my heart beating, do you understand?

Do you feel the same, am I only dreaming

Or is this burning an eternal flame?

Is this burning an eternal flame?

An eternal flame?

Close your eyes and give me your hand

Do you feel my heart beating, do you understand?

Do you feel the same, am I only dreaming

Or is this burning an eternal flame?

"Eternal Flame-The Bangels"

Ξύπνημα Κυριακής από απαλούς ήχους, ρυθμικά τοποθετημένοι στον κόσμο μου, καθώς οι στάλες της βροχής μούσκευαν τα κάγκελά μου και κάνοντας θόρυβο ξύπνησα.

Ξύπνημα Κυριακής από μυρουδιές βρεγμένου χώματος, από ιδρωμένα κορμιά κάποιων ξεχασμένων σύννεφων που ήρθαν στον κόσμο μου να ξαποστάσουν.

Ξύπνημα Κυριακής, με τα χέρια μου να αγγίζουν το κορμί μου απαλά, συμμετρικά το ένα απέναντι από το άλλο γεμίζοντάς το με την ενέργεια της ζωής.

Ξύπνημα Κυριακής με μουσικές που με γύρισαν πίσω σε μια όμορφη, αντιδραστική κι ερωτιάρα εφηβεία...

Κυριακή 23/03/08 10.47

Ξέπνοες στιγμές...

Ξεχασμένες πνοές ακουμπισμένες πάνω σε άσπρα σεντόνια κάποιου ξενοδοχείου ολιγόωρης διαμονής απλώθηκαν στον χώρο καθώς γινόντουσαν μικρές κραυγές οργασμών που ξεχυνόντουσαν καθώς τις απορροφούσε ο χρόνος. Και μετά… η καρδιά γίνεται πυροτέχνημα όσο οι κραυγές γίνονται πιο έντονες και οι χτύποι της αντηχούν στους τοίχους και στα κλειστά παραθυρόφυλλα. Μάτια ερμητικά κλειστά, κορμιά ιδρωμένα και αποκαμωμένα μέσα στην πληρότητα της ολοκλήρωσης. Χάδι τρυφερό στην πλάτη και στα μαλλιά λίγο πριν η ματιά επιστρέψει σε μια αλλόκοτη πραγματικότητα… ψίθυροι που συλλαβίζουν «ευχαριστώ που υπάρχεις» χοροπηδούν πάνω στο στήθος σε έναν χορό χαρούμενο παρέα με της καρδιάς τον ρυθμό. Ξέπνοες λέξεις ακουμπισμένες ανάμεσα στο τασάκι με το τσιγάρο σου, που γρήγορα κάηκε και αυτό, και στο ρολόι που φώναζε δυνατά όσο οι φωνές των οργασμών ούρλιαζαν, πως ο χρόνος τελείωσε πριν απο ώρα….

Σάββατο 22/03/08 03.52

φωτό:http://n00ki.deviantart.com/art/some-sex-108923205

Εραστές κάποιου ονείρου...

Δυο μάτια ήρθαν και σκάλωσαν πάνω στο πρόσωπο μου… δυο μάτια που έμειναν εκεί, θαρρείς αιώνες από το πέρασμα της πρώτης συνάντησης. Δυο μάτια που μου φώναζαν ‘‘ Έλα και μείνε πλάι μου για λίγο να κάνεις παρέα στη βουβή τη μοναξιά μου…’’ μα.. εσύ, πριν από ‘μενα μου έμαθες πως αυτό δε μπορεί να γίνει… Εραστές κάποιου ονείρου είμαστε που εμφανίζεται στη σκέψη μόνο όταν η θύμησή του ξεχνιέται για να υπενθυμίσει πως αυτό το όνειρο δε πρέπει ακόμα να το πάρει ο πρώτος πρωινός ήλιος…

Ο ουρανός σήμερα έχει για συντροφιά του μεγάλα ταξιδιάρικα μαύρα σύννεφα… μικρές ψιχάλες ήρθαν και ξεκουράστηκαν πάνω στο τζάμι του αυτοκινήτου μου καθώς από το ράδιο ακουγόταν ένα τραγούδι που μιλούσε για χαμόγελα. Τα χρώματα γίνονται πιο έντονα όταν το φόντο της μέρας είναι μονόχρωμο κι έντονο. Άνθρωποι που προχωρούν γρήγορα για να μη βραχούν, σαν βιαστικοί ταξιδιώτες σε κάποιο σύντομο πέρασμα από τη ζωή.

Κλείνω. Δε θέλω να σου μιλήσω άλλο. Δεν είμαι για τέτοια τώρα. Βολεμένη σε κάθισμα από βελούδο σε κόκκινο βαθύ χρώμα που τείνει να γίνει μαύρο, ταξιδεύω χωρίς προορισμό πάνω σε ένα λεωφορείο δίχως αφετηρία…


Τετάρτη 19/03/08 17.19

φωτό: http://reginanegra.deviantart.com/art/Lovers-81973333

"Are You The One That I've Been Waiting For?"

I've felt you coming girl, as you drew near


I knew you'd find me, cause I longed you here


Are you my desitiny? Is this how you'll appear?


Wrapped in a coat with tears in your eyes?


Well take that coat babe, and throw it on the floor


Are you the one that I've been waiting for?





As you've been moving surely toward me


My soul has comforted and assured me


That in time my heart it will reward me


And that all will be revealed


So I've sat and I've watched an ice-age thaw


Are you the one that I've been waiting for?





Out of sorrow entire worlds have been built


Out of longing great wonders have been willed


They're only little tears, darling, let them spill


And lay your head upon my shoulder


Outside my window the world has gone to war


Are you the one that I've been waiting for?





O we will know, won't we?


The stars will explode in the sky


O but they don't, do they?


Stars have their moment and then they die





There's a man who spoke wonders though I've never met him


He said, "He who seeks finds and who knocks will be let in"


I think of you in motion and just how close you are getting


And how every little thing anticipates you


All down my veins my heart-strings call


Are you the one that I've been waiting for?

Are you?

Δευτέρα 17/03/08 13.15

Love 2008

<<>>

Βράδυ Σαββάτου με ήχους από πονεμένες φωνές που κλαίνε, με κορμί να παραπαίει από την κούραση προχωρώ και βγαίνω σε έναν αέρα δροσερό να κάνω τσιγάρο. Ιδρωμένη από το τρέξιμο της δουλειάς, ένιωσα το σώμα μου να ανατριχιάζει από το κρύο, μα σαν ναρκομανής που ζητά τη δόση του, έμεινα εκεί μέχρι εκείνο να καεί στα δάχτυλά μου…

Μια φωνή κάλεσε το όνομά μου και βρέθηκα απέναντι από δύο γνώριμα μάτια να μου χαμογελάνε, που είχα καιρό να τα δω να με χαϊδεύουν… «Γεια….»

Ήρθες και στάθηκες δίπλα μου σαν παρουσία από κάποιο όνειρο παιδικό που είχα να δω από τότε. Έμεινα δίπλα σου αφήνοντας το μυαλό μου να ξελογιάζεται μέσα στον ήχο της φωνής σου. Και ομιλίες….

Το κρύο με διαπέρασε. Ήρθες κι έμεινες δίπλα μου, τύλιξες τα γυμνά μου χέρια με τα δικά σου κι έτσι κρατώντας με, με πήρες προς τα μέσα και με περπάτησες σε σκοτεινούς διαδρόμους μέχρι το τέρμα αυτών…

Μου ζήτησες να βάλω τα χέρια μου πάνω σου. Χάρηκα που ένοιωσες τη ζεστασιά τους, χάρηκα που ένιωθες παραδομένος σε αυτά, χάρηκα που ένιωσες καλύτερα. Δε μιλούσες… μόνο ένοιωθες τη ζέστη που έβγαινε από μέσα μου και κατέληγε στα χέρια μου δίνοντας σου ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει, ό,τι πολυτιμότερο είχα να σου δώσω… ζεστασιά αγάπης πάνω στον πονεμένο σου ώμο…

Πόσο μικρός φαίνεται ο κόσμος σήμερα το βράδυ μέσα από τα μάτια μιας μικρής πόλης που ολοφώτιστη απλώνεται μπροστά στα μάτια μας… πόσο θαμπά είναι τα φώτα της, μπροστά στις λάμψεις των δικών μας ματιών… είσαι καλύτερα.. κι εγώ ακόμα πιο καλά που σε φρόντισα απόψε…

Σηκώθηκες όρθιος. Στάθηκες απέναντι μου και για λίγα δευτερόλεπτα νομίζω πως ο χρόνος έμεινε εκεί, στάσιμος, να μας κάνει για λίγο τη χάρη να απολαύσουμε αυτό το αντίκρισμα. Ωκεανός τα μάτια σου και βούλιαξα μέσα τους κολυμπώντας γυμνή στα πεντακάθαρα κρυσταλλένια νερά του. Έσκυψες και ακούμπησες τα χείλη σου πάνω στα δικά μου και άφησες ένα απαλό, τρυφερό, υπέροχο, υγρό φιλί. «Ευχαριστώ…»

Είδα τη λευκή φιγούρα σου να χάνεται καθώς το ημίφως ακουμπούσε πάνω σου και το απορροφούσε ολόκληρη σου η ύπαρξη…

-Καληνύχτα Μαρία…
-Καληνύχτα Μίλτο…



Κυριακή 16/03/08 08.47

φωτό:http://tonyr.deviantart.com/art/Healing-Hand-126096962http://tonyr.deviantart.com/art/Healing-Hand-126096962/

<>

Είμαι άρρωστη και πονάω.. πονάω παντού… το μόνο που θέλω είναι να χωθώ κάτω από ζεστά σκεπάσματα και να χαθώ στην ονειροχώρα των ζαχαρωτών και των χαμόγελων. Να μείνω εκεί, ώρα πολύ, να δοκιμάσω κίτρινες, πράσινες και πορτοκαλί λαστιχένιες καραμέλες να κόψω ένα κομμάτι κέικ από τη σκεπή του απέναντι σπιτιού, να γίνω η Γκρέτελ στο παραμύθι ψάχνοντας τον Χανς…

Μια γουλιά ζεστό τσάι του βουνού με μπόλικο μέλι… ήδη με κάνει και νιώθω καλύτερα. Ξέρω όμως πως η ευδαιμονία της ανακούφισης είναι παροδική.. μέχρι να τελειώσει το ρόφημα, θα έχει τελειώσει και η γλυκιά γεύση του μελιού που επουλώνει τις γρατζουνιές του λαιμού μου. Μετά αγκάθια θα απλωθούν στον κήπο του σώματος μου και θα με γρατζουνάνε όσο θα με πεθαίνουν μη αφήνοντας με να ανασάνω. Φτερνίζομαι. «Γείτσες κορίτσι μου!» λέω και συνεχίζω…

Μάτια πρησμένα και κόκκινα, λες και θρηνούσα για μέρες τον χαμό ενός μεγάλου Έρωτα. Μεγάλες σταγόνες βροχής πέφτουν από αυτά, σαν εκείνες της χτεσινής μπόρας, που έχασα, δυστυχώς, γιατί δε την πήρα χαμπάρι… κλεισμένη στα υπόγεια ανάμεσα σε μολύβδινους τοίχους, δεν έχω την επιλογή να ακούω ή να βλέπω τι γίνεται γύρω μου…

Πάω στο κρεβάτι μου. Μπαίνω κάτω από τις κουβέρτες. Δεν είμαι σίγουρη αν μου κάνει και πολύ καλό αυτό. Νιώθω να μου κόβεται η ανάσα όταν ξαπλώνω… πρέπει να αναρρώσω ή έστω να νιώσω λίγο καλύτερα μέσα στις επόμενες 2 ώρες… πρέπει να πάω για εργασία…


«Ονειρέψου για δυο ώρες», με καλώ, και κλείνω τα πρησμένα μου βλέφαρα…



Τετάρτη 12/03/08 09.29

φωτό:http://www.deviantart.com/

Τα ενυδρεία του Έρωτα

Νύχτα Σαββάτου με σαξόφωνα ιδρωμένα
άνεμος φέρνει τα τραγούδια και τα παίρνει
ήσουν δικιά μου μια στιγμή κι ύστερα ξένη
πίστη και άρνηση στα δυο σου μάτια ένα

Άστεγοι άγγελοι με τη βροχή στο αίμα
φωτιές ανάβουν στις πλαγιές του φεγγαριού
όσα μου έκρυβες που τα 'πες μ' ένα ψέμα
τη νύχτα που έτρεμες σαν φλόγα του κεριού

Δε με πειράζει, έτσι είναι το παιχνίδι
βάλε τη μάσκα σου για ακόμα ένα ταξίδι
στα δίχτυα του έρωτα όσοι έχουνε πιαστεί
μόνο στα λάθη τους θα μείνουνε πιστοί

Νύχτα Σαββάτου με ποτά ζαχαρωμένα
άνεμος φέρνει τις αγάπες και τις παίρνει
ήσουν ωραία σαν εικόνα δακρυσμένη
μηδέν και άπειρο στα δυο σου μάτια ένα

Πόσο μικρή απόψε μοιάζει η πολιτεία
κι εγώ μια θάλασσα γυρεύω ν' ανοιχτώ
έλα σαν άνεμος και σαν παλιά αμαρτία
όποιο κι αν είναι το ποτό σου θα το πιω

Δε με πειράζει, έτσι είναι το παιχνίδι
βάλε τη μάσκα σου για ακόμα ένα ταξίδι
στα δίχτυα του έρωτα όσοι έχουνε πιαστεί
μόνο στα λάθη τους θα μείνουνε πιστοί



Πρωινό ξύπνημα από Φως γεμάτο μουσικές... έψαξα και σε βρήκα κάπου μέσα σε στίχους γεμάτους απαλές μελωδίες... δώσε μου μια νότα να πιαστώ να ταξιδέψω, πάνω σε πεντάγραμμο να γλιστρήσω, να κάνω τον γύρω του θανάτου τσιρίζοντας πάνω στο κλειδί του Σολ...


Καθαροδευτέρα 10/03/08 09.42

Μάσκα

Δε μου αρέσουν οι αποκριές… γιατί, τάχα, οι άνθρωποι πρέπει να φορούν μάσκα για να μπορούν να νιώθουν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι τους κατεβεί στο κεφάλι; Να υιοθετούν ρόλους, να γίνονται «κάποιοι» πίσω από ένα προσωπείο… γιατί να μη μπορούν να κάνουν ό,τι χαζομάρα τους κατέβει στο κεφάλι όλη τη χρονιά; Γιατί τόση ανελευθερία;


Όταν ήμουν μικρή η μαμά μου με έντυσε «Νεράιδα της νύχτας». Η στολή μου ήταν γαλάζια με μαύρο μπούστο, το καπέλο μου μαύρο με γαλάζιο τούλι και πάνω του χιλιάδες κεντημένα άστρα. Το ραβδί μου μακρύ με ένα μεγάλο άστρο ασημί στην άκρη του. Περπατούσα και νόμιζα πως ήμουν μια πραγματική Νεράιδα. Ακουμπούσα με το ραβδάκι μου τα έπιπλα, τους ανθρώπους και όλα τα αντικείμενα που έβρισκα μπροστά μου. Ήμουν Νεράιδα. Μπορούσα να μετατρέπω τα πάντα σε φως…

Έπειτα άρχισα να μεγαλώνω. Σε ηλικία 9 χρονών είχα άποψη. Μου άρεσε ό,τι είχε σχέση με τη Λατινική κουλτούρα… έτσι… εκείνες τις Αποκριές ντύθηκα ‘‘Σπανιόλα Χορεύτρια’’. Πήγα σε ένα παιδικό πάρτυ και λίκνιζα το σώμα μου σε ρυθμούς Latin.. Μέσα μου ήμουν μια Ισπανίδα Χορεύτρια που το κατακόκκινο μου φόρεμα αέριζε ακολουθώντας το σώμα μου. Τα μαύρα μου παπούτσια, τα πόδια μου. Το κόκκινο λουλούδι στα μαύρα μαλλιά μου, έπεφτε συχνά πυκνά, μα δεν αποφάσιζα να το παρατήσω πετώντας το πάνω σε κανέναν καναπέ μέχρι να καταλήξει κάτω από κανένα λασπωμένο παπούτσι και να το ψάχνω πριν φύγω…

Τις επόμενες αποκριές ή στολή της Σπανιόλας Χορεύτριας μου ήταν κοντή και στενή. Οι Τσικνοπέμπτη ήταν κοντά κι εγώ καθόμουν μόνη στο παιδικό μου δωμάτιο να σκέφτομαι τι θα μπορούσα να υποδυθώ. Μέρες με απασχολούσε αυτό το ζήτημα! Τι θα είμαι φέτος… σηκωνόμουν όρθια μπροστά στον καθρέφτη παλεύοντας με την περσινή μου στολή να με αφήσει να μπω μέσα της και να ξαναγίνω η Σπανιόλα Χορεύτρια. Μάταιος κόπος.... έτσι…

…έτσι αποφάσισα να μη γίνω τίποτα. Είμαι αυτή που είμαι. Στο παιδικό πάρτυ εκείνης της χρονιάς ήμουν ο εαυτός μου. Χόρεψα Μάμπο, πέρασα εξ’ ίσου όμορφα και να σου πω κάτι Αγαπημένο μου Ημερολόγιο; Εκείνη τη χρονιά είδα τόσα φώτα όσα η Νεράιδα της Νύχτας δε κατάφερε να φτιάξει…

Καλές Αποκριές λοιπόν…


Κυριακή 09/03/08/ 08.25

φωτόhttp://kim-92.deviantart.com/art/The-mask-99010859

Βροχή μου

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα, σ’ αυτή την αγκαλιά
Στα σκουριασμένα σύννεφα, στα φύλλα, στις βρεγμένη γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ
Βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά, τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς χορεύουν τα παιδιά
Στάζει ο θεός τις προσευχές στο ντέφι, στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ
Βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά, τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες, το δρόμο και το νου
Και βούλιαξε το βήμα μου, ποτάμι, κι άθελα μου με τραβάς αλλού


Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα μέσα στα χείλια σου εγώ
Βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά, τούτο το σώμα που διψά

Σςςς... η Φύση τραγουδάει...

Μικρές σταγόνες βροχής ακούμπησαν το πρόσωπο μου κι έγιναν δάκρυα καθώς ο δρόμος σου σε παίρνει μακριά μου…


Βρέχει… και μου αρέσει… κι ας άπλωσα πριν από καμιά ώρα τα φρεσκοπλυμένα μου ρούχα… περιμένω το μπλακ άουτ της ΔΕΗ για να βρω αφορμή να ανάψω κεριά ακούγοντας το μοναχικό της τραγούδι…


Παρασκευή 07/03/08 18.15

φωτόhttp://bartoz.deviantart.com/art/Rain-86092287

Άραγε θα βρέξει σήμερα;

Με τα μάτια καρφωμένα στον συννεφιασμένο ουρανό της πόλης μου, διακρίνω χρώματα γνώριμα πίσω από τη θαμπάδα ενός μεγάλου σύννεφου… ο ουρανός μοιάζει σαν να περιμένει τη Γη να κάνει ένα νεύμα για να κλάψει…

Φλερτάροντας ο ήλιος με τη βροχή, μοιάζει αναποφάσιστος… θέλει να κάνει μια βόλτα και σήμερα στον ουρανό μου, μα προτιμά να φλερτάρει με τα σύννεφα παίζοντας μαζί του κρυφτό. Μοιάζουν να χορεύουν μαζί σε έναν χορό γεμάτο ερωτισμό. Έντονο και με πάθος λίγο πριν τη στιγμή της μεγάλης έκρηξης…


Ακουμπισμένη με τα χέρια στα σκονισμένα κάγκελα του μπαλκονιού μου παρατηρώ το ερωτικό παιγνίδι το Ανοιξιάτικο τους. Σκέψεις που ξεπηδούν και περπατούν πάνω σε ξύλινα παλιά σανίδια που τρίζουν, κάνουν έναν θόρυβο που μοιάζει με ρυθμό από αργά βήματα. Πόσο μου έλειψε μια βόλτα στην παραλία!

Με αφημένο το βλέμμα στο άπειρο, αφουγκράζομαι μια φυσική μουσική… Κελαηδίσματα πουλιών που μυρίζουν τη βροχή, πριν ακόμα εκείνη έρθει, μαρτυρούν την αγωνία τους για κρυψώνα πριν τον ερχομό της ή τη χαρά τους για μια αναπάντεχη νεροποντή που θα ξεπλένει λίγο τα φτερά τους για να μπορούν αύριο να πετάξουν πιο ψηλά..

Μπαίνω στο σαλόνι μου και στρίβω τσιγάρο παίρνω και τον έτοιμο καφέ μου και βγαίνω πάλι στην ομορφιά του διαφορετικού που έχει αυτή η μέρα. Το χρώμα της είναι γκριζοκίτρινο που για άλλη μια φορά μαρτυρά το παιγνίδι των δύο εραστών.

Σήμερα η μέρα έχει μια κοσμική ισορροπία. Έχει τόση δροσιά όση για να μη κάνει ζέστη. Τόση όση χρειάζεται για να ξυπνάει τη διάθεση μου. Έχει τόσο φως, όσο χρειάζεται για να μην έχει σκοτεινιά. Τόση φασαρία, όση χρειάζεται για να μη νιώθει κανείς μόνος…

Τιτιβίσματα πουλιών, μυρωδιές Ανοιξιάτικες, χρώματα πολλά… τελικά η Φύση κρύβει απίστευτη μαγεία μέσα της. Άραγε…

…θαβρέξει σήμερα;


Πέμπτη 06/03/08 14.51

φωτό:hhttp://r-assumpcao.deviantart.com/art/Only-when-it-s-raining-179307922

Βουνό ή Θάλασσα;

Μια δύσκολη εφημερία έφτασε στο τέλος της... μα... δε προλαβαίνω να κοιμηθώ... πρέπει να ασχοληθώ με το σπίτι μου.. να το κάνω αντάξιο των απαιτήσεων μου... μου αρέσει να το φροντίζω, να το καθαρίζω, να το περιποιούμαι, να ανοίγω τα παραθυρόφυλλά του να μπαίνει καθαρός αέρας, να μυρίζει ο τόπος Άνοιξη...

Μου αρέσει το βουνό... ανέκαθεν δηλαδή... το αγάπησα στην ηλικία των 10 χρονών, όταν ανέβηκα πρώτη φορά στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού της Θάσου. Από τότε, κάθε καλοκαίρι, για αρκετά καλοκαίρια ακόμα, το έκανα. Κάθε φορά κουραζόμουν, μου έβγαινε η γλώσσα από την κούραση, κάθε φορά γκρίνιαζα, κάθε φορά έλεγα "δε θα το ξανά ανεβώ" και κάθε φορά αναθεωρούσα όταν στην κορυφή έβλεπα τα χρώματα μιας καλοκαιρινής Δύσης, ανάπνεα έναν αέρα που διάφορος ήταν από όλους τους άλλους αέρηδες που εισέπνεα όλο τον χρόνο... με μάγουλα κατακόκκινα από το ζόρισμα του οργανισμού καθόμουν στον βράχο και αγνάντευα την απεραντοσύνη του άπειρου...

Πριν από 5 χρόνια αποφάσισα να ανέβω στον Όλυμπο. Δεν έχω πάει ποτέ. Ούτε και τότε πήγα. Ο λόγος είναι πως μερικά χρόνια πριν είχε πάει ο παιδικός μου, προ 18ετίας, φίλος και τους έπιασε μια ωραιότατη χιονοθύελλα. Ακόμα κι εκείνος φοβήθηκε... φαντάσου εγώ που δεν είμαι ορειβάτης σαν εκείνον... έτσι.. έμεινε στη μέση κι αυτό. Είπαμε να πάμε Σεπτέμβριο ή Απρίλιο κάποιους χρονιές μα... εγώ επιθυμώ χιόνι, κρύο, καταφύγιο, τζάκι, κρασί, βελέντζες, συζητήσεις που μπορεί να ξεκινήσουν από την αναφορά μιας απλής καθημερινής στιγμής και να καταλήξουν σε βαριές φιλοσοφικές συζητήσεις... γέλια να αντηχούν, νοσταλγίες να ξυπνούν αναμνήσεις... έτσι φανταζόμουν τη διαμονή μου στο βουνό των Θεών...

Το βουνό σε σχέση με τη θάλασσα μου δίνει αλλά πλεονεκτήματα. Μπορώ να το εξερευνήσω, να το περπατήσω, να διαλέξω μονοπάτια, να έχω επιλογές χρωμάτων, να ακούω ήχους πουλιών μια ανοιξιάτικη ή καλοκαιρινή μέρα, να μαντεύω κρυψώνες των αέρηδων ανάμεσα στις φυλλωσιές. Η θάλασσα... μου αρέσει μα ακόμα κι αν θα μπορούσα κι εκείνη να την εξερευνήσω, δε θα το έκανα ποτέ.. τη φοβάμαι... μια φορά θέλησε να με πάρει μαζί της και από τότε απλά κοιτάζω μόνο την επιφάνεια της. Με μαγεύει να τη βλέπω να παίζει παιγνίδια με το μυαλό και να φαντάζει δυνατή μα... δεν είναι... έρμαιο του ανέμου είναι... πάει όπου φυσάει εκείνος... έτσι, για 'μενα καταντάει ανιαρή. Βεβαία το χειμώνα τα συναισθήματα μου για εκείνη αλλάζουν. Μου αρέσει να τη βλέπω θυμωμένη, αγριεμένη, γκρίζα, να σπάει σε βράχους, να σηκώνει κύματα, να ξεχειλίζει αφρίζοντας...

Η τελευταία φορά που ανέβηκα σε βουνό ήταν πριν από 3 χρόνια. Διακοπές στο κάμπινγκ φυσικής διαβίωσης στη Σαμοθράκη. Μέσα στο Δάσος, σε ένα αντίσκηνο για 11 μέρες, μακριά από κάθε είδους πολιτισμό. Όχι ζεστό νερό, όχι ηλεκτρικό, όχι τηλεόραση και κινητά τηλεφώνα, όχι ιδιωτικοί χώροι για ντους. Η απόλυτη ελευθερία που με γύρισε στις ρίζες μου. Εκείνο το νησί η γύμνια είναι κομμάτι της φύσης και δεν αποτελεί ταμπού. Ελεύθερος και γυμνός να βουτάς στα καταπράσινα, παγωμένα νερά μιας λίμνης που τη γεμίζει ένας ορμητικός καταρράχτης. Γύρω γύρο υψωμένα καταπράσινα επιβλητικά βουνά κι εγώ μέσα σε αυτά, λες και ήμουν στον κρατήρα ενός ηφαιστείου, να κοιτάζω ψηλά για να δω ουρανό....

-Που χάθηκες πάλι με το μυαλό σου;
-Ξέρεις που…


Τετάρτη 5/03/08 09.04

φωτογραφίες:http://viart.deviantart.com/art/In-front-of-the-mountain-110230785
http://jean-genie.deviantart.com/art/The-Sea-11422891

Μάτια μου όμορφα...

Μάτια μου όμορφα μη ρίχνετε ψιχάλες
Είναι μικρή η ζωή και οι χαρές δεν είναι πολλές
Πήρε ο χρόνος μαύρη κλωστή κεντάει
Αυτόν τον δύσκολο τον κόσμο με μαύρες στιγμές

Λίγα τα όμορφα λίγα τα μαγεμένα
Τις πίκρες ξέχασε, ψάξε βρες τα και δες
Πως πάνω απ’ όλα μονάχα μετράει
Να μου χαμογελάς, καθώς περνάει το χτες

Στα όμορφα μάτια σου το γκρίζο μη το βάζεις
Δε σου ταιριάζει σου λέω, δεν είναι καλό
Το φως αγάπη μου μη θες να το σκιάζεις
Με παραμύθια που ‘χουνε τέλος κακό

Κοιτά ματάκια μου τον ήλιο που ξυπνάει
Κι ανάσα δίνει στου κόσμου αυτού τα νεκρά
Σε τούτη τη ζωή που μας κακογερνάει
Σκούπισ’ τα μάτια σου και κοίτα ψηλά

Μάτια λουσμένα με τ’ ουρανού το χρώμα
Τα γκρίζα σύννεφα διώξε τα μακριά
Διώξε μαζί κι όλα τα πικραμένα
Που σου ματώνουν τόσο καιρό την καρδιά

Μάτια μου όμορφα μάτια μου μαγεμένα
Από τα βλέφαρα σου κρέμομαι σαν φύλο ξερό
Μη μου δακρύζεις γιατί μπορεί να πέσω
Και να με σύρει ο άνεμος στης μοναξιάς το κενό


Τρίτη 04/03/08 14.29

Ξεσκονισμένες θύμησες...

Σκονισμένες αναμνήσεις μιας ζωής που έζησα μα δε θυμάμαι καν. Βρέθηκαν μπροστά μου από μια συνωμοσία Συμπαντική μια που το προηγούμενο βράδυ προσπαθούσα να θυμηθώ ερωτευμένους ανθρώπους που δεν ήξερα πως θα μπορούσαν να είναι. Λες και δεν έζησα ποτέ μαζί τους. Λες και δε μεγάλωσα ποτέ πλάι τους. Και ήρθαν οι φωτογραφίες εκείνης της εποχής να μου δείξουν πως μοιραστήκαμε όχι αναμνήσεις μα ζωές…

Κιτρινισμένες ξέθωρες ζωές, αποτυπωμένες στιγμές πάνω σε φωτογραφικό χαρτί μιας δεκαετίας που μόλις είχε ξημερώσει για ‘μένα. Άλλη μόδα, άλλη ζωή, άλλες σκέψεις. Πρόσωπα εφηβικά που τα βλέπω να γερνούν μέρα με τη μέρα. Λάμψεις που θάμπωσαν. Χαμόγελα που έθλιψαν. Ματιές που από φως γέμισαν σκοτάδι και δάκρυα. Κι εγώ κάπου εκεί, λίγο καιρό αργότερα, μέσα σε μωρουδίστικα φορμάκια να βρίσκομαι σε αγκαλιές που είχα ξεχάσει πως υπήρξαν. Μέσα στα χέρια ανθρώπων νέων που με χαμόγελα με σήκωναν ψηλά και χαμογελούσαν από λαχτάρα να μου πουν πως αγαπούν μα λέξεις δεν έβγαιναν… οι φωτογραφίες είναι βουβές…

Ευχαριστώ που μου έδειξες αυτή τη ζωή. Είναι περίεργο, μα όσο τις κοιτούσα, τόσο θυμόμουνα. Λες και ήμουν υπνωτισμένη και θυμόμουν στιγμιότυπα προηγούμενης ζωής. Μου θύμισες πως υπάρχω επειδή η Αγάπη μεγαλούργησε άλλη μια φορά δίνοντας λάμψεις και φως. Κι ας ξεθώριασαν οι λάμψεις. Κι ας έσβησαν τα φώτα της παράστασης…



03/03/08 09.19
φωτο:http://timseward.deviantart.com/art/red-vase-19441956

Σήμερα που βρέχει....

...λείπω... μη με ψάξεις, δεν είμαι εδω... βρέθηκα κάπου να καλωσορίζω την Άνοιξη...

Σάββατο 01/03/08 23.51

φωτό: http://blacktspawn.deviantart.com/art/Raining-158587017