Αυτή η μέρα είναι γεμάτη από άγριες μωβ ανεμώνες. Αυτές ήταν οι αγαπημένες σου, αυτό ήταν το δώρο του συντρόφου σου τα τελευταία πενήντα τρία χρόνια της ζωής σου κάθε τέτοια μέρα. Όσο μεγάλωνα δίπλα σου, τόσο πιο μαγικό μου φαινόταν, όσο μεγάλωνα δίπλα σου, τόσο κατανοούσα πως μέσα στα μωβ άνθη τους κρυβόταν η μεγαλύτερη αγάπη του κόσμου…
Θυμάμαι μια από τις τελευταίες φορές που σε είδα… σου έκανα έκπληξη, κι εσύ κουρασμένη και κατάκοπη έλαμψες γεμίζοντας με φως τις ρυτίδες από το γερασμένο σου πρόσωπο… άπλωσες τα χέρια σου, που νεκρά σχεδόν, έκαναν κόπο να φτάσουν το είδωλό μου. Χαμογέλασες και μέσα στο πρόσωπο σου, είδα μια χαρά τόσο μεγάλη που άγγιζε τα όρια των χτύπων της καρδιάς σου. Μ’ αγαπάς…
Χτες το βράδυ ήρθες στον ύπνο μου, λες και φοβήθηκες μην τυχόν και ξεχάσω τη γιορτή σου. Λες και θα λησμονούσα τις μέρες που μέχρι πέρσι για όλη μου τη ζωή ήταν γεμάτες από μυρωδιές φαγητών, μπόλικο κρασί, γέλια δυνατά και τρανταχτά. Ακόμα και με χέρια ανάπηρα και κρεμασμένα για χρόνια δίπλα στο σώμα σου, ήσουν εκεί και συμμετείχες με τον τρόπο σου στο στρώσιμο του τραπεζιού, στο πώς να είναι όλα αρμονικά, όμορφα, τέλεια. Χαιρόσουν πολύ να μας βλέπεις όλους καθισμένους πλάι σου να τιμούμε την ονομαστική σου εορτή.
Χάρηκα που σε γνώρισα, που ήσουν στη ζωή μου, που πέρασα χρόνια πολλά μαζί σου, που μέχρι τα τριάντα μου σχεδόν χρόνια ήσουν εκεί να μου δίνεις, να παίρνεις αυτά που σου δίνω, να μου μιλάς, να με συμβουλεύεις. Που μου άπλωνες τα χέρια και έβαζες τα δικά μου μέσα τους καθώς μου μιλούσες, που μαλώναμε, που με εμπιστευόσουν… είσαι εδώ… το ξέρεις… εσύ καλύτερα από όλους….
-Πρέπει να φύγω…
-Να πας…
-Καλό σου απόγευμα Γιαγιά. Θα έρθω με την πρώτη ευκαιρία.
-Ναι κορίτσι μου…
-Σ’ αγαπάω, το ξέρεις, δε το ξέρεις;
-Το ξέρω… κι εγώ σ’ αγαπάω.
27 Ιουλίου 2007. Θα ήθελα να μη ξεχάσω ποτέ τον τελευταίο μας διάλογο. Χρόνια πολλά Γιαγιάκα μου!
Θυμάμαι μια από τις τελευταίες φορές που σε είδα… σου έκανα έκπληξη, κι εσύ κουρασμένη και κατάκοπη έλαμψες γεμίζοντας με φως τις ρυτίδες από το γερασμένο σου πρόσωπο… άπλωσες τα χέρια σου, που νεκρά σχεδόν, έκαναν κόπο να φτάσουν το είδωλό μου. Χαμογέλασες και μέσα στο πρόσωπο σου, είδα μια χαρά τόσο μεγάλη που άγγιζε τα όρια των χτύπων της καρδιάς σου. Μ’ αγαπάς…
Χτες το βράδυ ήρθες στον ύπνο μου, λες και φοβήθηκες μην τυχόν και ξεχάσω τη γιορτή σου. Λες και θα λησμονούσα τις μέρες που μέχρι πέρσι για όλη μου τη ζωή ήταν γεμάτες από μυρωδιές φαγητών, μπόλικο κρασί, γέλια δυνατά και τρανταχτά. Ακόμα και με χέρια ανάπηρα και κρεμασμένα για χρόνια δίπλα στο σώμα σου, ήσουν εκεί και συμμετείχες με τον τρόπο σου στο στρώσιμο του τραπεζιού, στο πώς να είναι όλα αρμονικά, όμορφα, τέλεια. Χαιρόσουν πολύ να μας βλέπεις όλους καθισμένους πλάι σου να τιμούμε την ονομαστική σου εορτή.
Χάρηκα που σε γνώρισα, που ήσουν στη ζωή μου, που πέρασα χρόνια πολλά μαζί σου, που μέχρι τα τριάντα μου σχεδόν χρόνια ήσουν εκεί να μου δίνεις, να παίρνεις αυτά που σου δίνω, να μου μιλάς, να με συμβουλεύεις. Που μου άπλωνες τα χέρια και έβαζες τα δικά μου μέσα τους καθώς μου μιλούσες, που μαλώναμε, που με εμπιστευόσουν… είσαι εδώ… το ξέρεις… εσύ καλύτερα από όλους….
-Πρέπει να φύγω…
-Να πας…
-Καλό σου απόγευμα Γιαγιά. Θα έρθω με την πρώτη ευκαιρία.
-Ναι κορίτσι μου…
-Σ’ αγαπάω, το ξέρεις, δε το ξέρεις;
-Το ξέρω… κι εγώ σ’ αγαπάω.
27 Ιουλίου 2007. Θα ήθελα να μη ξεχάσω ποτέ τον τελευταίο μας διάλογο. Χρόνια πολλά Γιαγιάκα μου!
Τρίτη 25/03/08 13.55
φωτό:http://kali1712.deviantart.com/art/Anemona-120805169
