Βουνό ή Θάλασσα;

Μια δύσκολη εφημερία έφτασε στο τέλος της... μα... δε προλαβαίνω να κοιμηθώ... πρέπει να ασχοληθώ με το σπίτι μου.. να το κάνω αντάξιο των απαιτήσεων μου... μου αρέσει να το φροντίζω, να το καθαρίζω, να το περιποιούμαι, να ανοίγω τα παραθυρόφυλλά του να μπαίνει καθαρός αέρας, να μυρίζει ο τόπος Άνοιξη...

Μου αρέσει το βουνό... ανέκαθεν δηλαδή... το αγάπησα στην ηλικία των 10 χρονών, όταν ανέβηκα πρώτη φορά στην κορυφή του πιο ψηλού βουνού της Θάσου. Από τότε, κάθε καλοκαίρι, για αρκετά καλοκαίρια ακόμα, το έκανα. Κάθε φορά κουραζόμουν, μου έβγαινε η γλώσσα από την κούραση, κάθε φορά γκρίνιαζα, κάθε φορά έλεγα "δε θα το ξανά ανεβώ" και κάθε φορά αναθεωρούσα όταν στην κορυφή έβλεπα τα χρώματα μιας καλοκαιρινής Δύσης, ανάπνεα έναν αέρα που διάφορος ήταν από όλους τους άλλους αέρηδες που εισέπνεα όλο τον χρόνο... με μάγουλα κατακόκκινα από το ζόρισμα του οργανισμού καθόμουν στον βράχο και αγνάντευα την απεραντοσύνη του άπειρου...

Πριν από 5 χρόνια αποφάσισα να ανέβω στον Όλυμπο. Δεν έχω πάει ποτέ. Ούτε και τότε πήγα. Ο λόγος είναι πως μερικά χρόνια πριν είχε πάει ο παιδικός μου, προ 18ετίας, φίλος και τους έπιασε μια ωραιότατη χιονοθύελλα. Ακόμα κι εκείνος φοβήθηκε... φαντάσου εγώ που δεν είμαι ορειβάτης σαν εκείνον... έτσι.. έμεινε στη μέση κι αυτό. Είπαμε να πάμε Σεπτέμβριο ή Απρίλιο κάποιους χρονιές μα... εγώ επιθυμώ χιόνι, κρύο, καταφύγιο, τζάκι, κρασί, βελέντζες, συζητήσεις που μπορεί να ξεκινήσουν από την αναφορά μιας απλής καθημερινής στιγμής και να καταλήξουν σε βαριές φιλοσοφικές συζητήσεις... γέλια να αντηχούν, νοσταλγίες να ξυπνούν αναμνήσεις... έτσι φανταζόμουν τη διαμονή μου στο βουνό των Θεών...

Το βουνό σε σχέση με τη θάλασσα μου δίνει αλλά πλεονεκτήματα. Μπορώ να το εξερευνήσω, να το περπατήσω, να διαλέξω μονοπάτια, να έχω επιλογές χρωμάτων, να ακούω ήχους πουλιών μια ανοιξιάτικη ή καλοκαιρινή μέρα, να μαντεύω κρυψώνες των αέρηδων ανάμεσα στις φυλλωσιές. Η θάλασσα... μου αρέσει μα ακόμα κι αν θα μπορούσα κι εκείνη να την εξερευνήσω, δε θα το έκανα ποτέ.. τη φοβάμαι... μια φορά θέλησε να με πάρει μαζί της και από τότε απλά κοιτάζω μόνο την επιφάνεια της. Με μαγεύει να τη βλέπω να παίζει παιγνίδια με το μυαλό και να φαντάζει δυνατή μα... δεν είναι... έρμαιο του ανέμου είναι... πάει όπου φυσάει εκείνος... έτσι, για 'μενα καταντάει ανιαρή. Βεβαία το χειμώνα τα συναισθήματα μου για εκείνη αλλάζουν. Μου αρέσει να τη βλέπω θυμωμένη, αγριεμένη, γκρίζα, να σπάει σε βράχους, να σηκώνει κύματα, να ξεχειλίζει αφρίζοντας...

Η τελευταία φορά που ανέβηκα σε βουνό ήταν πριν από 3 χρόνια. Διακοπές στο κάμπινγκ φυσικής διαβίωσης στη Σαμοθράκη. Μέσα στο Δάσος, σε ένα αντίσκηνο για 11 μέρες, μακριά από κάθε είδους πολιτισμό. Όχι ζεστό νερό, όχι ηλεκτρικό, όχι τηλεόραση και κινητά τηλεφώνα, όχι ιδιωτικοί χώροι για ντους. Η απόλυτη ελευθερία που με γύρισε στις ρίζες μου. Εκείνο το νησί η γύμνια είναι κομμάτι της φύσης και δεν αποτελεί ταμπού. Ελεύθερος και γυμνός να βουτάς στα καταπράσινα, παγωμένα νερά μιας λίμνης που τη γεμίζει ένας ορμητικός καταρράχτης. Γύρω γύρο υψωμένα καταπράσινα επιβλητικά βουνά κι εγώ μέσα σε αυτά, λες και ήμουν στον κρατήρα ενός ηφαιστείου, να κοιτάζω ψηλά για να δω ουρανό....

-Που χάθηκες πάλι με το μυαλό σου;
-Ξέρεις που…


Τετάρτη 5/03/08 09.04

φωτογραφίες:http://viart.deviantart.com/art/In-front-of-the-mountain-110230785
http://jean-genie.deviantart.com/art/The-Sea-11422891