Δυο μάτια ήρθαν και σκάλωσαν πάνω στο πρόσωπο μου… δυο μάτια που έμειναν εκεί, θαρρείς αιώνες από το πέρασμα της πρώτης συνάντησης. Δυο μάτια που μου φώναζαν ‘‘ Έλα και μείνε πλάι μου για λίγο να κάνεις παρέα στη βουβή τη μοναξιά μου…’’ μα.. εσύ, πριν από ‘μενα μου έμαθες πως αυτό δε μπορεί να γίνει… Εραστές κάποιου ονείρου είμαστε που εμφανίζεται στη σκέψη μόνο όταν η θύμησή του ξεχνιέται για να υπενθυμίσει πως αυτό το όνειρο δε πρέπει ακόμα να το πάρει ο πρώτος πρωινός ήλιος…
Ο ουρανός σήμερα έχει για συντροφιά του μεγάλα ταξιδιάρικα μαύρα σύννεφα… μικρές ψιχάλες ήρθαν και ξεκουράστηκαν πάνω στο τζάμι του αυτοκινήτου μου καθώς από το ράδιο ακουγόταν ένα τραγούδι που μιλούσε για χαμόγελα. Τα χρώματα γίνονται πιο έντονα όταν το φόντο της μέρας είναι μονόχρωμο κι έντονο. Άνθρωποι που προχωρούν γρήγορα για να μη βραχούν, σαν βιαστικοί ταξιδιώτες σε κάποιο σύντομο πέρασμα από τη ζωή.
Κλείνω. Δε θέλω να σου μιλήσω άλλο. Δεν είμαι για τέτοια τώρα. Βολεμένη σε κάθισμα από βελούδο σε κόκκινο βαθύ χρώμα που τείνει να γίνει μαύρο, ταξιδεύω χωρίς προορισμό πάνω σε ένα λεωφορείο δίχως αφετηρία…
Τετάρτη 19/03/08 17.19
Ο ουρανός σήμερα έχει για συντροφιά του μεγάλα ταξιδιάρικα μαύρα σύννεφα… μικρές ψιχάλες ήρθαν και ξεκουράστηκαν πάνω στο τζάμι του αυτοκινήτου μου καθώς από το ράδιο ακουγόταν ένα τραγούδι που μιλούσε για χαμόγελα. Τα χρώματα γίνονται πιο έντονα όταν το φόντο της μέρας είναι μονόχρωμο κι έντονο. Άνθρωποι που προχωρούν γρήγορα για να μη βραχούν, σαν βιαστικοί ταξιδιώτες σε κάποιο σύντομο πέρασμα από τη ζωή.
Κλείνω. Δε θέλω να σου μιλήσω άλλο. Δεν είμαι για τέτοια τώρα. Βολεμένη σε κάθισμα από βελούδο σε κόκκινο βαθύ χρώμα που τείνει να γίνει μαύρο, ταξιδεύω χωρίς προορισμό πάνω σε ένα λεωφορείο δίχως αφετηρία…
Τετάρτη 19/03/08 17.19
φωτό: http://reginanegra.deviantart.com/art/Lovers-81973333
