Incidentally

Τα νέα  μου. Τί να σου γράψω για να σου πω πόσο καλά περνάω και να μη φανεί θλιβερό και μαύρο. Είναι η εκ γενετής μου παρόρμηση προς αυτό το χρώμα και προς αυτό το συναίσθημα κάθε φόρα, ακόμα και στις πιο λευκές μου μέρες. Σου μοιάζω. Μετά απο πολλά χρόνια συμβίωσης με το εγώ σου μετατράπηκα σε Εσύ και τώρα άντε να μαζέψω τα αμάζευτα. Δεν είναι πως είναι κακό αυτό, είναι πως σε απέρριψα κι έτσι θα μοιάζει σαν να απορρίπτω τον εαυτό μου. Κάποτε σου είχα πει όταν σε πλήγωσα πως όταν λες  αλήθειες παίρνεις το ρίσκο της διαπίστωσης πως ίσως τελικά να μη σε αγαπούν τόσοι όσοι ήξερες αλλά αν μείνει έστω κι ένας, έστω και αν αυτός ο ένας είναι ο εαυτός, τότε έχεις παρέα για καινούρια ξεκινήματα. Και είναι ωραία τα καινούρια ξεκινήματα. Ειδικά αν ξεκινούν απο την παλάμη σου. Εκείνη την υπέροχη απαλή παλάμη που μοιάζει απαίδευτη στα σκληρά αγγίγματα. Όταν τις νύχτες την ακουμπάς πάνω μου νομίζω πως θεραπεύομαι απο τις νοσηρές μου εμμονές. Όταν χαϊδεύεις το σημείο στη σχισμή του στήθους μου στον καναπέ παίρνω ανάσες. Λιώνω όμορφα στα χέρια σου, θυμάσαι; Κι όσο θα λιώνω σε θερμοκρασία δωματίου, θα τριγυρίζεις σαν κάλαντο γύρω απο τον εαυτό σου σήμερα τη στιγμή που θα πλάθω κουλουράκια με τα δυο χεράκια. Θα μου φέρεις τούρτα και κεράκια τριάντα τέσσερα. Σκέφτομαι καμιά φορά πως μεγαλώνω ταυτόχρονα με τις αμαρτίες μου. Και αυτόματα τις Πρωτοχρονιές. Σήμερα, μάτια μου, θα εκπληρώσω τις τελευταίες μου ευχές και θα χαρώ που το τέλος του κόσμου ήρθε μέσα μου στην ώρα του και ξεκίνησα απο την αρχή. Ούτε ξέρεις, ούτε φαντάζεσαι το πόσο όμορφα θα χαμογελώ στην αλλαγή του χρόνου. Σε ένα χρόνο απο σήμερα δε ξέρω που θα βρίσκομαι, αν θα βρίσκομαι. Γι αυτό θα βάλω το κόκκινο κραγιόν μου και τα μαύρα ρούχα μου. Θα γεμίσω κοκκινάδια τον λαιμό σου. Και όταν δε με ξαναδείς ποτέ σου θα καταλάβεις πόσο πολύ λάτρεψα τις μπούκλες σου...

...για το ανείπωτο...

για όλα όσα

δεν είπαμε ποτέ ...

...για όλα

όσα ποτέ δε

 θα ειπωθούν ποτέ

μεταξύ μας...

Promises

Μια μέρα θα με φιλήσεις όπως δε φίλησες ποτέ σου...

...σου το υπόσχομαι...

photo

Beginning

Let's

Βάλε τα καλά σου αγάπη μου. Θα πάμε βόλτα ως την άκρη του κόσμου. Θα περπατήσουμε πάνω σε βουνά χιονισμένα με άχνη. Εκεί που δεν υπάρχουν περίεργοι άνθρωποι να σε κοιτούν λοξά με το χέρι στο στόμα να ψιθυρίζουν και μετά έρχονται καμουφλαρισμένοι σε φίλοι, λες και η Φιλία είναι στολή που τη φοράμε τις απόκριες. Δε θα υπάρχουν εκείνοι που σπεύδουν να χαρούν με τον πόνο σου. Ούτε εκείνοι που έρχονται να σε λυπηθούν λίγο πριν πεθάνεις. Δε θα ακούς ποτέ σου το "ψου ψου ψου" απο τα χείλη των αναμάρτητων που κάνει τα πλήθη να μοιάζουν με σμήνη απο αλογόμυγες. Ο αέρας δε θα μυρίζει απο τη σαπίλα πεθαμένων ψυχών. Θα πάμε στη Χαλκιδική, θα περπατήσουμε στους δύο βαθμούς με υγρασία και δε θα φοράμε τα ρούχα μας. Θα ανέβουμε τον Χολομώντα με στις μύτες των ποδιών μας. Θα πάμε στο Καϊμάκτσαλαν να σου πετάξω χιονόμπαλες και μετά στο Πόζαρ να σε στολίσω σταγόνες εξατμισμένες και ξαναγινομένες. Αγκάλιασέ με, κάνει παγωνιά έξω. Άναψε το τζάκι να ανάψω το τσιγάρο μου. Μπορείς να σταθείς απέναντί μου στάζοντας έρωτα για μένα ικανοποιώντας την υπεροψία μου. Να θυμάσαι πως πάντα θα θέλουν να κλέψουν τις σκέψεις, τη φιλοσοφία και τις ιδεολογίες σου τα μυαλά χορτασμένα απο ημιμάθεια. Το πανέμορφο οξυδερκές μυαλό σου. Μη γίνεις ποτέ σαν τους άλλους που μυρίζουν δηθενιά απο χιλιόμετρα. Μη γίνεις ούτε σαν εμένα που οι θυμοαποθήκες μου έχουν αποθέματα. Μόνο τις νύχτες να πλαγιάζεις δίπλα μου. Να ακούω την αναπνοή σου και να ονειρεύομαι τη Χώρα των Θαυμάτων. Θα τσουλήσουμε παρέα ως την άκρη της λαγουδότρυπας. Δε θα ξεχάσω να σου πω το πρωί που θα ξυπνήσεις το φιλί μου. Θα θαυμάσω για λίγο τα κλεισμένα σου μουρμουρητά και θα θυμηθώ απο την αρχή το πώς είναι μια καινούρια ζωή χωρίς μελλούμενα και καθωσπρεπισμούς. Θα γίνω χυδαία για να ακούω τα βογκητά σου να σπαράζουν πάνω μου και να κατασπαράζουν οτιδήποτε δεν είναι αναμάρτητο. Θέλω να έρθεις και να στάξεις πάνω μου. Κι έπειτα αμαρτωλά φτιαγμένη απο χώμα και νερό θα γεννηθώ με την πνοή του οργασμού σου. Αγκάλιασέ με και πάρε με να φύγουμε απο 'δω. Μόνο να φύγουμε απο 'δω αγάπη μου...

πάμε...

Restitution

Το ομορφότερο έργο τέχνης είναι η καμπύλη της λεκάνης σου. Εκεί που σταματάει το ψέμα και ορίζεται η γυμνή αλήθεια σου. Εκεί που τις νύχτες μπλέκομαι μπερδεμένη κοιτώντας τα υπέροχα μισάνοιχτα σου όνειρα. Μυρίζεις ιδρώτα κι εξάντληση. Μοσχοβολάς. Πλέεις δίπλα μου σε πελάγη ικανοποίησης και δε σου είναι τίποτα να κάνεις μακροβούτια στο κορμί μου με μια αναπνοή. Έλα, πες την αλήθεια... δε με ονειρεύτηκες ποτέ εν αγνοία σου; Μόνο αν μου πεις Αλήθειες θα σε αγαπήσω απο την αρχή...

...και

όποιος πληγωθεί

πληγώθηκε...

Redefinition

Σε ονειρεύτηκα απόψε. Να ξαπλώνεις δίπλα μου και να με αναζητάς με τις άκρες των δακτύλων σου εξαρτημένα. Κι εγώ να τραβώ το δέρμα μου για να μη με αγγίξεις. Δε θέλω να με  αγγίξεις. Και όσο τραβιόμουν τόσο άπλωνες τις παλάμες σου κι εγώ έκλαιγα γιατί μάτωνα την επιδερμίδα μου κι εσύ μου έγλειφες τις πληγές και μ' αγαπούσες. Σε χτύπησα.  Στο πρόσωπο. Έκανες να φύγεις. Και δεν έφυγες. Κουρδίζω τις σκέψεις μου για να παίζουν τον ίδιο ήχο. Ξανά και ξανά και ξανά. Μονότονα. Βοηθάει τη Λήθη να προλάβει το δρομολόγιο των επτά και οκτώ ώρα Θεσσαλονίκης για Αθήνα. Ξεκουρδίζομαι απο μόνη μου και αρχίζω να θυμάμαι πόσο αργά μπορώ να κάνω πως μιλάω μόνο και μόνο για να ξεχνάω τί είπα πριν το πω ξανά. Κάνει κρύο έξω απο τις σκέψεις μου.  Γι αυτό κλείνομαι σ' αυτές. Πιάνω το στήθος μου να σκληραίνει και δεν είναι μόνο που όταν κοιμάσαι το κλείνεις στη χούφτα σου. Δεν είναι μόνο που όταν ξαπλώνεις πάνω μου τα χείλη σου ακουμπούν το δέρμα μου και ανατριχιάζω. Είναι που όταν αναπνέεις παίζει μουσική κι εγώ ανοίγω ολόκληρη και περιμένω ανυπόμονα να βάλεις τα χέρια σου πάνω μου και μέσα μου μέχρι να μη μπορώ πια να αναπνέω, να ζω απο τη δική σου ανάσα τη δανεική. Και όταν θα τη χρειαστείς θα μου τη ζητήσεις πίσω αλλά τώρα πια είναι δική μου και δε ξέρω αν έχω όρεξη να σου τη δώσω. Γι αυτό μη μου δίνεις τίποτα δανεικό εμένα. Στην προκειμένη, χύσε με και μετά άφησέ με να πεθάνω...

...μην επιστρέφεις

σε κάτι όταν

δεν είσαι σίγουρος

πως μπορείς

να του προσφέρεις...

Mess

Στην καμπούρα

του γερασμένου

χρόνου μου

θα παρατήσω

αυτά που 

δε μπορώ να

θάψω...

Mirage

Κάθε κατεργάρης 

στον πάγκο του. 

Τακτοποιημένοι 

όλοι, στοιχισμένοι 

με σειρά 

σημαντικότητας.

 Και τώρα έξω! 

Εν δυο, εν-δυο, εν-δυο, ένα.....

photo 

Twice

...εδώ είμαι. 

απλά

δεν έχω

κάτι

να πω

photo

Suffer

Κάνει μοναξιά ή εγώ πληγώνομαι;

Tingles

Μέσα μου τοποθετώ σκαλωσιές πολύχρωμες για να θυμάμαι το τάδε και το δείνα. Πιάνομαι απο τις μνήμες και σκαρφαλώνω κι εγώ πολύχρωμα. Το να τις διαγράψω μπορεί να είναι μια λύση μα τότε θα υποφέρω στην επόμενη ζωή μου απο εγκεφαλικό θάνατο. Δε θα μάθω ποτέ αν ξαναγεννήθηκα γιατί δε θα θυμάμαι αν υπήρξα ποτέ μου. Αν σε συναντήσω ξανά, θα σπάω το κεφάλι μου για να θυμηθώ που σε έχω ξαναδεί. Και θα χαραμίσω άλλη μια ζωή για να σε θυμάμαι αόριστα. Δε θα ξέρω αν υπάρχουν φαντάσματα, ξέρω πως υπάρχεις εσύ που κυκλοφορείς σαν φάντασμα τριγύρω μου. Απο εκείνα που φυσούν στο πρόσωπό και κάνουν την επιδερμίδα να τρομάζει. Πονάει το στομάχι μου απο όλα εκείνα που κατάπια στη ζωή μου και ακόμα δε τα ξέρασα στα πρόσωπα εκείνων που με τη βία μου ανοίξανε το στόμα και μου τα χώσανε κατευθείαν στον οισοφάγο μου. Εκείνων που με βίασαν κι εγώ αντί να τους ξεσκίσω τις σάρκες πήγαινα και κρυβόμουν φοβισμένη. Και τώρα που μπήκαν βαθιά στο δέρμα μου, έγινα εγώ βιαστής και ασελγώ πάνω στις σάρκες ανθρώπων που αγάπησα κατασπαράζοντας τες. Με σιχαίνομαι απο φόβο μη με αγαπήσω. Γιατί αν με αγαπήσω θα τους φοβάμαι όλους αυτούς που θα θέλουν να με αποσπάσουν απο μένα και να γίνω σαν εκείνους. Η μάνα τις προάλλες μου έδωσε οδηγίες χρήσεως για το πως να κοιτάζω τον εαυτό μου γαμώντας τους άλλους. Κι εγώ της είπα πως δε θέλω να κάνω παιδί απο φόβο μη του δώσω τις ίδιες συμβουλές. Κρατώ τις οδηγίες της καρμικά και τώρα πια ποθώ μια πυρκαγιά που θα κάψει τις σημειώσεις μου. Όταν νιώσω έτοιμη να θρηνήσω τη ζωή μου πάνω απο στάχτες θα βάλω φωτιά να κάψω τα αποκαΐδια της προηγούμενης. Ο αυχένας μου κουβαλάει εκατό τόνους σκέψεων και αρχίζει να πονάει και μαζί του και ο δεξής μου ώμος. Όχι αγάπη μου, δε θα πάψω να σε κοιμίζω πάνω στον δεξή μου ώμο για να μη πονάω ακόμα και όταν φεύγεις, φύγεις, έφυγες. Θα σε κρατώ εκεί μερόνυχτα μέχρι επιτέλους να μουδιάσω και να μην αισθάνομαι. Είναι ζωγραφιά όλα τα εκείνα που ονειροβατήσαμε, ακόμα κι εκείνα που πότισαν με αίμα και, λίγο μυρίζουν σφαγείο κι έχουν γεύση σκουριασμένου σιδήρου. Ξέρω γιατί ο αιματοκρίτης μου είναι λίγο πριν τα επίπεδα της αφαίμαξης. Έχασα πολύ αίμα κυνηγώντας τα όνειρά μου. Αλλά δε το μετανιώνω. Και θα συνεχίσω να το κάνω ακόμα κι αν πρόκειται να χάσω κάθε κόκκινη σταγόνα μου που κυλά στις φλέβες. Έτσι θέλω. 

...θέλω έναν

καφέ σαν

εκείνον

που ήπια τις προάλλες

με ένα άγνωστο

πρόσωπο με

γνωστή προσωπικότητα...

Censored

(Με) φοβάμαι όταν δε με νοιάζει(ς)

Delicately

Τα λέω σε 'μένα να τ' ακούσω εγώ.

Fragile

Ο Αναρχικός είναι ρομαντικός. Φιλόσοφος. Πάει κόντρα στο σύστημα γιατί πολεμάει για  ένα σύστημα δικαιοσύνης. Είναι φιλοτέχνης. Και καλλιτέχνης. Έχει πάθος. Και φωνή. Και σιωπή. Στοχεύει στην αφύπνιση και στην ελπίδα. Φτιάχνει ζωή. Με ζωή. Ο Αναρχικός γράφει συνθήματα σε τοίχους που σκαλώνουν τα βλέμματα. Και τα μυαλά. Φιλιέται μέσα σε καπνογόνα για δείξει πως η αγάπη βρίσκεται παντού. Είναι ιδεολόγος. Φοράει all star. Ακόμα και με κοστούμι. Φοράει σχισμένο τζην. Ακόμα και με γραβάτα. Ο Αναρχικός είναι το χέρι που σε τραβάει από τον καναπέ. Έχει έμπνευση. Είναι ζωγράφος των δρόμων. Και ποιητής αξιών. Δεν κρύβει το βλέμμα του. Ούτε τη φωνή του. Είναι θυμωμένος. Όχι τσατισμένος. Σέβεται και, απαιτεί τον σεβασμό. Είναι πολεμιστής αξιών. Στην πρώτη σειρά. Πάντα. Πολεμάει στον πόλεμο που κηρύσσουν οι άλλοι. Δε δημιουργεί πολέμους. Φωνάζει για να ακουστεί. Και να ξεσηκώσει.  Όχι για να τρομοκρατήσει. Έχει μάτια ανήσυχα. Και βλέμμα διεκδικητικό. Είναι ελπίδα.

                                                                                                          

 ..είναι όσα δεν είναι ο άναρχος....

Revolution

                          -Τι γίνεται Σοφία; Πως πάει η επανάσταση;
                          -Γαμιέται...

"γλυκιά συμμορία"

Θενκς Κωστή....

Influenced

....επηρεασμένη...

Missed me

Missed me, missed me, now you've got to kiss me. 

If you kiss me, mister, I might tell my sister. 
If I tell her, mister, she might tell my mother and my 
mother, mister, she might tell my father and my father, 
mister, he won't be too happy and he'll have his lawyer 
come up from the city and arrest you, mister, 
so I wouldn't miss me if you get me, mister, see?

Missed me, missed, me now you've got to kiss me. 
If you kiss me, mister, you must think I'm pretty. 
If you think so, mister, you must want to fuck me. 
If you fuck me, mister, it must mean you love me. 
If you love me, mister, you would never leave me 
it's as simple as can be! 

Missed me, missed me, now you've got to kiss me. 
If you miss me, mister, why do you keep leaving 
if you trick me, mister, I will make you suffer 
and they'll get you, mister, put you in the slammer and forget 
you, mister, then you'll miss me won't you, miss me 
won't you miss me? 

Missed me, missed me, now you've got to kiss me. 
if you kiss me, mister, take responsibility. 
I'm fragile, mister, just like any girl would be 
and so misunderstood so treat me delicately. 
Missed me, missed me, now you've gone and done it, 
hope you're happy in the county penitentiary 
it serves you right for kissing little girls, but I will visit, if you miss me.
Say you miss me. 
How's the food they feed you? 
Do you miss me? 
Will you kiss me through the window? 
Do you miss me, miss me? 
Will they ever let you go? 
I miss my mister so.

Big Black Eyes

Έχω τα κέφια μου αλλά δε το καταλαβαίνεις γιατί και αυτά έχουν χρώμα αλλόκοτο. Μοιάζει με το μωβ των νυχιών μου αλλά δεν είναι μωβ. Κάνω "χου-χου" ανάμεσα στις παλάμες μου και βγαίνουν υδρατμοί από τη διαφορά θερμοκρασίας του κορμιού και της ανάσας. Δε θέλω να βρεθώ κοντά στα πόδια σου γιατί φοβάμαι μη με τσαλαπατήσεις. Και δε φοβάμαι μη με λιώσεις, φοβάμαι που δεν είμαι καλή στα πάζλ και θα με παρατήσω πριν καταφέρω να με συναρμολογήσω. Επίσης φοβάμαι μη βάλω λάθος τα κομμάτια και βγω ένα τέρας που στο κεφάλι θα έχει πόδια και στα πόδια, μάτια. Και μετά θα με αγαπάς από τύψεις που μου γάμησες την ομορφιά με την πατούσα σου κι εγώ θα σε μισώ μια που με πάτησες και δυο που με λυπάσαι. Θέλω λουλούδια και αγάπες. Και μερικά πράσινα άλογα. Και μερικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Θέλω σκούντημα στην πλάτη -σήκω να δεις τι θέλει η μικρή- και θέλω "μμμμμμ..." και κρεβατομουρμούρα στις δύο παρά έξι. Θέλω μάτια στο κεφάλι μου και πόδια στον κορμό μου. Και αν είμαι μόνο μάτια, είναι γιατί δε χορταίνω να κοιτάζω τα πελώρια, μεγαλοπρεπή δικά σου.  Κρέμομαι από το χερούλι του κορμιού μου για να ισορροπήσω μέσα μου το καλό και το κακό. Και όταν παραπατώ γαζώνομαι από το δέρμα μου. Και γδέρνομαι και χαρίζω τις νυχιές μου σε όποιον καταφέρει να με εξηγήσει. Και λόγω αδυναμίας της απαίτησής μου με λίγο σάλιο επαναφέρω το δέρμα μου στην αρχική του κατάσταση. Κρυώνω πεντανόστημα δάκρυα. Θα πιω με το στόμα μου μερικές γουλιές πριν με καταπιεί αυτό. Βλέπω το μικρό ξανθό μωρό με βέλος να κάθεται στην απέναντι σκεπή και σκέφτομαι πως προς τα όπου και να στοχεύει, πάλι μαλακία θα γίνει στο τέλος, να το δεις. Η Φρόσω δε θυμώνει ποτέ στον Ιππέα. Ηλίθια γυναίκα εκ γενετής. Έχω μια αίσθηση Χειμώνα στο σαλόνι μου δίπλα στο τζάκι. Χώθηκα κάτω από το πάπλωμα. Τσούζω.

 ...Έχω μια

υποψία γρι

στη σπονδυλική

στήλη μου...

Λύκη

Μ' έσυρες έξω απ' το σπίτι στα τέσσερά μου χρόνια. Ξεροστάλιαζες στα χαλάσματα, στην άκρη της πόλης, εκεί, στην άκρη του αγνώστου, για ένα σου μόνο βλέμμα. Μ' έβρισκες τότε πολύ μικρή, η νίκη σου πάνω μου με μάγεψε και ύπουλα περίμενες την εφηβεία να τρυπώσεις στο σώμα μου, να μου κρυφτείς εκεί και να νιώθω από μέσα τη καυτή, βρωμερή σου ανάσα. Η πείνα σου κατοίκησε τα μάτια μου, το ουρλιαχτό σου στοίχισε το τραγούδι μου, η ψυχή μου αγρίεψε.  Και αφού καταβρόχθισες τα χρόνια μου κι όλα τα ευγενικά μου δώρα, άρχισες να κυνηγάς σώματα ξένα. Έγινα η σκιά σου, όμως τέρας, σπάνια έβγαινες πια στο φως και για να γλυτώσεις από μένα, τρύπωνες όλο και πιο πολύ στο πιο βαθύ σκοτάδι. Δε λέω, υπήρξαν και καλές στιγμές. Κάποιες φορές, πλημμύριζε ο ουρανός σου άστρα για λίγο, για όσο κρατάει ένα βλέμμα, κι έπειτα, κάθαρμα, με έσερνες όλο πιο βαθιά στο σκοτεινό σου δάσος. Σ' ένα κυνήγι, ανελέητο. Χειρότερα κι από αγρίμια μπλεχτήκαμε σε πάλη έως εσχάτων, ξεσκίσαμε την ψυχή μας, πασαλειφτήκαμε αίμα. Με έμαθες να ζητάω για να σε δω να δίνεις όχι σε μένα, αλλού, και τώρα έτσι κι αλλιώς δεν είμαι πια για σένα. Και 'συ, που όλα όσα θέλεις μα δε μπόρεσες, δεν είσαι πια για μένα. Λύκε μου, πήγαινέ με πίσω, να πάρουμε το παραμύθι απ' την αρχή, βάλε μου δράκους, βάλε μου μάγισσες, δε θα κωλώσω. Μονάχα εκεί, στην άκρη-άκρη, βάλε ένα σπίτι με ένα φωτάκι τόσο δα, να ένα τόσο δα μικρό φωτάκι, για να 'χω την ψευδαίσθηση πως ίσως κάποιος εκεί, κρατάει αναμμένη μια φωτιά κι ότι με περιμένει. Σ' αφήνω λύκε. Πάω να βρω τους φίλους μου. Θα πω τ' ανομολόγητα. Και θα σε καταδώσω.

Bereavement

Νύχτωσε και πήρα τη νύχτα για σκεπαστώ. Αναρωτιέμαι αν η αναπνοή μου έχει ρυθμό ή η καρωτίδα στο λαιμό μου χτυπάει ακανόνιστα και στραβομούτσουνα από μόνη της. Θέλω να πιω μαζί σου ένα ποτό, από εκείνα που μεθάνε το μυαλό και κάνουν τις σκέψεις αλλιώτικες. Οι άνθρωποι της ζωής μου με ξεκουφαίνουν. Μιλούν ακατάπαυστα και μετά με προσπερνούν αδιάφορα. Θα μετρήσω τους άντρες που πήγα μαζί τους από έρωτα και θα μετρήσω μόνο τρεις.  Οι άλλοι είναι ηδονές σκορπισμένες σαν σκόνη που πάνω της ζωγραφίζω καρδούλες σκαλιστές και ερωτιάρες. Πάθη που ξεκουφαίνουν βογκητά, βογκητά που ξεκουφαίνουν πάθη. Ο Φόβος και η Ελπίδα κυλούν στο αίμα μου μα δεν εθίστηκα ούτε στον μεν ούτε στη δε. Με πονούν οι μέρες σαν πληγή. Φεύγω δίχως αντίο...

"...I'm drowning

in my own fucking

mind"

Precisely

Αλλάζω σχήμα, αλλάζω μορφή και από μένα αναγνωρίζω μόνο τα μάτια και τα χείλη μου. Τα βράδια ονειρεύομαι το αλλιώς και το αλλού και το πρωί ξυπνάω σε μια αλλόκοτη πραγματικότητα. Φοράω τις γόβες μου και πίσω από τη πόρτα του μπάνιου την πατάω με το τακούνι μου. Και καθαρίζω τα απομεινάρια της με χαρτί υγείας.  Κι έπειτα σαν να μην έγινε τίποτα, βάφω τα χείλη μου με κόκκινο κραγιόν. Σου αρέσει να με φωτογραφίζεις όταν βάφω τα χείλη μου και τα ματοτσίνορα μου, δεν έχω ιδέα γιατί, δε ξέρω τί σε εμπνέει και το κάνεις. Κι εγώ που το ευχαριστιέμαι σου γελάω πουτανίστικα. Ξέρεις πως εννοώ. Δήθεν αδιάφορα. Και δήθεν δε γελάω. Και δήθεν δε κοιτάω. Και δήθεν δε το ευχαριστιέμαι αλλά μέσα μου στάζω ως το πάτωμα. Κι εσύ δήθεν δε το ξέρεις. Και μετά σαν να μη προηγήθηκε όλη αυτή η φαντασίωση σε ρωτάω αν σήμερα πίνεις τον καφέ σου όπως χτες. Στρίβω τσιγάρο. Μπορεί και να μου λείψεις για το υπόλοιπο της μέρας. Έφυγα-έφυγες-φύγαμε. Σιγά, δεν έγινε και τίποτα. Άφησα επίτηδες υγρές πατημασιές στα πλακάκια το πρωί που βγήκα από το μπάνιο στάζοντας για να μπορείς να με βρεις ευκολότερα. Για να μη νομίζεις πως....... 

I'm broken...

Continuing

...για να το ακούς όταν με σκέφτεσαι...

...για να με σκέφτεσαι όταν δε θα με θυμάσαι...

Separation

...και ο καθένας

μας  περνά

τη ζωή του στο

παράλληλο 

Σύμπαν του...

photo

Storm

photo

Downfall

Ποτέ δε σου άρεσε η βροχή. 

Ούτε όσο με αγαπούσες.

Δε φταις 

που είμαι καταιγίδα...

Literally

Τα είπα όλα...(;)

Ξέρω χίλιους τρόπους

να σωθώ μα

κανένας τους

δε μου ταιριάζει...

Cloudiness

Το σαλόνι είναι κατά δύο χρυσόψαρα

 ζωντανότερο. Το ένα θα το πω Φρόσω.

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;

photo

Compatibility

Το ξέρεις πως όσο περνάει ο καιρός οι λέξεις μου μένουν πίσω μου; Τα ερωτικά λόγια βρίσκονται κάτω από τα νύχια μου και γδέρνουν περασμένες μνήμες. Η αγιοσύνη του κορμιού μου χάθηκε πριν τα δώδεκα. Και ίσως την ψάχνω μέσα μου, μέσα σου, μέσα μας αλλά και πάλι δεν είμαι σε θέση να σου πω αν σου μιλάω με σιγουριά ή με ψευτοδιανοούμενο ύφος πλανόδιου πωλητή συναισθημάτων. Πέρασα τις προάλλες από την Άννα. Η αγκαλιά της Άννας έχει μυρωδιά. Μυρίζει μαμαδίλα και μαμαδοστοργηκίλα. Δε ξέρω αν υπάρχουν πιο όμορφα αρώματα, λένε πως όχι, εγώ δε μύρισα ποτέ μου έτσι. Καμιά φορά φοβάμαι πως ένα υπόλειμμα μέσα μου σάπισε και μου άφησε κουσούρι στους πνεύμονες γι αυτό και δε μπορώ να ανασάνω. Η αγκαλιά της Άννας μυρίζει όλα εκείνα που σε μένα μυρίζουν σαπίλα. Ακούω το ρολόι μου να χτυπάει ρυθμικά και το ξυπνητήρι πάντα στην ώρα του. Κάθε εικοσιοκτώ και δώδεκα ακούω καμπανάκια. Έχω νεύρα. Μου γυρίζεις την πλάτη και κοιμάσαι. Δε φταις εσύ. Φταίω εγώ που σου ζήτησα να μάθω για τη ζωή σου χωρίς να σε ρωτήσω αρχικά αν ήθελες. Και μετά σου χρέωσα το φευγιό μου. Καμιά φορά νομίζω πως είσαι τοποθετημένες λέξεις σε μια σειρά και τίποτ' άλλο.  Δε με νοιάζει το χρώμα των ματιών σου, δε με νοιάζει ο ήχος από την ηχώ σου, με νοιάζει ο θόρυβος που κάνει το μυαλό σου όταν σκέφτεται. Μοιάζει με ήχο γραναζιών σε λειτουργία και απλά να σου πω πως μερικές φορές δεν έχουμε τη δύναμη να ξεφύγουμε από τον ήχο αυτό αλλά όσοι δε τα καταφέρνουμε μοιάζουμε λίγοι για τους άλλους, να το θυμάσαι. Και μεταξύ μας, είμαστε λίγοι αν δεν είμαστε σε θέση να μυρίζουμε δύναμη από χιλιόμετρα. Θεωρητικά θα έπρεπε να μυρίζω τη δύναμή σου ακόμα και αν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου. Σε νιώθω μέσα μου σαν ήχο βροχής. Πλατς πλατς τσαλαβουτάω πάνω σου και μου γαργαλάς τις πατούσες και γελάω και είναι ευλογία και βλασφημία να γελάς τη σήμερον ημέρα αλλά εγώ νιώθω μαγική. Θα περάσω ξυστά από δίπλα σου, θα σε γρατζουνίσω για να σε κάνω να ματώσεις. Μπας και στρέψεις την προσοχή σου στα αίματά σου. Και ίσως τότε βρεις τις απαντήσεις που λες πως δεν έχεις. Ή που δε λες...

Clarify

Ονειρεύτηκα ξανά τον γυάλινο άνθρωπο. Το άγγιγμά του είναι κρύο και τα μάτια του γυαλιστερά σαν κλαμένα. Τα μαλλιά του είναι μακριά και κατασκευασμένα από ρινίσματα σιδήρου. Συνήθως τον φοβάμαι. Χτες τον συμπαθούσα. Μου μίλησε για πρώτη φορά και ο ήχος του ήταν οξύς και μακρόσυρτος. Έλεγε κάτι για αγάπη, συμπόνια, αγκαλιά και θλίψη. Είχα πει μια φορά πως θα του μοιάσω σε δύναμη αλλά, κάποιο βράδυ που με κρατούσε σφιχτά και με πονούσε, του ξέφυγα και είδα την αδυναμία του. Πονάει κάθε φορά που του λέω να με αφήσει και στην όψη έχει κάτι οδυνηρό, μοιάζει με φιγούρα τραγική. Κάνω μυστικές συμφωνίες με την ενοχή μου και του απαλύνω τον πόνο. Του ανήκω με κάποιον τρόπο ή έτσι πιστεύει. Το βράδυ της προπαραμονής των Χριστουγέννων του δύο χιλιάδες τρία του είπα να με αφήσει ήσυχη επιτέλους και με έπιασε από τον λαιμό ουρλιάζοντας "Είσαι δίκη μου" και, τον κλώτσησα. Έσπασε το ένα του πόδι και από τότε κυκλοφορεί κουτσός. Γυάλινε άνθρωπε μη κλαις  δε φταις εσύ που είμαι φτιαγμένη από δέρμα. Δε μοιάζεις με κανέναν από αυτούς που με τη δικαιολογία του εσωτερισμού στρέφονται τόσο πολύ στον εαυτό τους, καταπίνονται από αυτόν και, ξεχνούν πως είναι κομμάτι του Όλου. Αδιαφορούν και απαξιώνουν ότι συμβαίνει γύρω, απομυζούν και παρασιτούν για να ζήσουν. Αυτοαποκαλούνται "πνευματικοί άνθρωποι" μα στην πραγματικότητα μοιάζουν με άναρχα κύτταρα ενός ζωντανού οργανισμού που λειτουργούν παρασιτικά, αυτόνομα, τρέφονται από το αίμα των άλλων κυττάρων για να ζήσουν μέχρι να πεθάνουν τα πάντα. Αυτό επιστημονικά λέγεται Καρκίνος. Ευτυχώς υπάρχουν και οι άλλοι. Εκείνοι που αντιλήφθηκαν πως η ομορφιά είναι στο μοίρασμα. Γυάλινε άνθρωπε, στέκεσαι μπροστά μου και προσπαθείς να μου κρύψεις τον Θεό μα δε μπορείς, είσαι διάφανος. Γυάλινε άνθρωπε είσαι ότι πιο καθαρό συνάντησα ποτέ. Κι ας φοβάμαι τον τρόπο που με κοιτάς... 

Δε φτάνει μόνο

να θες.

Πρέπει και να

μπορείς. Και το

αντίστροφο.

Bystanders

Κοιμάσαι εσύ έξω κι εγώ μέσα. Ισορροπώ τεντωμένη στη σχισμή του στήθους μου σε κατάσταση ταχυπαλμίας. Το δέρμα μου μυρίζει πλαστικό και τα μαλλιά μου αιθυλική αλκοόλη. Όταν με ονειρευτείς ξανά, θα βάλω το χέρι μου μέσα από το παντελόνι σου και θα σε σφίξω στη χούφτα μου. Θα σε κοιτάζω τα μάτια. Θα μου γρατζουνάς το στήθος για να κρατήσεις μερικά επιθήλια μου. Το μόνο που θα απομείνει στο τέλος θα είναι μερικά νεκρά κύτταρα κάτω από τα νύχια σου. Και μερικές σπασμωδικές συσπάσεις της μήτρας μου ανεκπλήρωτες. Παίρνω φόρα κι εκτοξεύομαι στο Σύμπαν κατακόρυφα. Γαντζώσου από τη θλίψη μου. Μπορεί να σε πάει μίλια μακριά από τη δική σου. Θέλω να κοιμηθώ πριν ξυπνήσεις. Να με αγκαλιάσεις σφιχτά να μη φοβάμαι και να γίνει ολόκληρο το σώμα σου αγκαλιά. Θα κουλουριάσω το σώμα μου για να χωρέσω μέσα μου. Θα γίνω έμβρυο για να με προσέχω μην αποβληθώ. Οι μέρες πλησιάζουν αλλά δε σου είπα τίποτα για να μη κλάψεις. Άλλοι ξεχνούν και άλλοι θυμούνται. Αυτοί που θυμούνται, είναι συνήθως εκείνοι που έχουν τις πληγές στο σώμα τους...

"Δεν αρκεί να έχεις

στόχους. 

Πρέπει να ξέρεις

και σημάδι..."

Unhooking

Δύο χούφτες νερό κι αυτές μετρημένες σταγόνα σταγόνα. Τις προάλλες έκανα πως είχα μακριά μαλλιά και τα τίναζα προς τα πίσω κι εσύ γελούσες. Νομίζω πως ονειρευόμουν αλλά δεν είμαι σίγουρη. Μου έχει δημιουργηθεί ένας χώρος κάπου κοντά στον αφαλό μου που κατοικεί μια ανάγκη για αγκαλιά. Αν βάλω τα χέρια μου μπορώ να διαπιστώσω πόσο απτός είναι. Μετράω τα τετραγωνικά του με τις πιθαμές μου. Χόρτασα εικόνες και δε χόρτασα σιωπές. Και μ' αρέσει άμα σωπαίνεις. Αν αποφεύγεις τα "πρωτίστως" δεν θα έχεις να φοβηθείς τίποτα με τα "δευτερευόντως". Είναι η δεύτερη φορά που επιχειρώ να (σου) γράψω δίχως αποτέλεσμα. Παντού κρυμμένες συνωμοσίες σε χρώμα λαχανί. Οι πορτοκαλί βρίσκονται κάτω από τα σκεπάσματα και πετάχτηκα όρθια από τον βρόγχο τους και μου πιάσανε το σχήμα του κορμιού μου. Φόβος. Θα σε κρύψω στη σχισμή του στήθους μου. Αθόρυβα θα σε αναπνέω και μετά θα βουλιάζω έντονα. Μέχρι να γίνεις καλά. Και όταν ανοίξεις τα πόδια σου και η ρίζα σου δε θα αιμορραγεί πια, θα πάμε παρακάτω δίχως έλεος. Θα έχουμε ξεχάσει τα πάντα και δίχως μνήμες θα παρηγορούμε άλλους. Μα ως τότε στρίψε τσιγάρο κι έλα να μου πεις τα νέα σου. Θα σε ακούω δίχως να αναπνέω για να μην αφήνω τα χνάρια μου στις λέξεις σου. Θα σου μιλήσω μόνο για κάτι έρωτες που νόμιζα πως ξέχασα, θα σωπάσεις στα μούτρα μου, θα χυθώ στα δικά σου, θα με σκουπίσεις και θα γίνω μια σιωπή όμοια με κουβάρι, έτσι κουλουβάχατα που έκανες τις λέξεις μου. Θα σου ζητήσω να πιω κάτι άλλο την επόμενη φορά. Και θα σου πω πως οι σιωπές σου μοιάζουν με βατόμουρα...

... απαγκιστρώθηκα...

The unsaid

...κι εσύ δε μιλάς, δεν έχεις τίποτα να πεις, τί να πεις όταν πονάς, τί πόνος να μην έχεις κάτι να πεις. Μου αρέσει να γράφω χιλιόμετρα με τη φωνή σου μα περισσότερο μ' αρέσει όταν σωπαίνεις. Μου πιάνεις τα μαλλιά και δε σου λέω ότι μ' εκνευρίζει, σε καταλαβαίνω απόλυτα από τότε που τα έκοψα κοντά, δε σε καταλάβαινα όταν κάλυπταν τους ώμους μου και κούρνιαζα να μου τα χαϊδέψεις.

...εμείς είμαστε άνθρωποι προορισμένοι να ζουν μαζί.

...σήκω έχει φασίνα,

...άσε με δε θέλω να μιλήσω...

...πάμε μια βόλτα με το αμάξι...

...στρίψε μου ένα τσιγάρο...

...έστριψα όλα τα τσιγάρα μας...

...τα δικά σου είναι νοστημότερα...

...είσαι μακριά μου...

...θέλω να κλάψω...

...κλάψε...

...σιωπηλά...

...σώπα...

...δε μου μιλάει...

...έφυγε...

...δικαίωμά του...

...και δικό σου...

...τι...

...τίποτα...

...καλά...

...καλά...

...ξημέρωσε;

...όχι ακόμα...

...χάιδεψέ μου τα μαλλιά...

...τα δικά μου όχι...

...φεύγω...

...πάλι...

...πάντα...

...θα γυρίσεις..

...πάντα γυρίζω...

...γιατί;

...για να μη φορτωθώ την εγκατάλειψη...

...

...θα πεις να βρέξει;

...θα πω...

photo

...ρε μαλάκα

εσένα 

δε θέλω να

σε βαρεθώ...

εσένα όχι...

Passers

Ευχαριστώ

Φίλη...

The L name

Η Παρασκευή το βράδυ μου τονώνει το ηθικό. Ξέρεις εσύ πως να συμφωνείς μαζί μου όταν το χρειάζομαι. Επίσης ξέρεις πως όταν δε θα έχω ανάγκη τη συμφωνία σου δε θα θυμώσω που μου είπες όλα όσα απλά ήθελα να ακούσω. Γίνεσαι πολύ σκληρή μερικές φορές, είναι που δεν ανέχεσαι τα πλασματικά χάπια ευτυχίας. Θα σου ζητήσω να καθίσουμε στον απορροφητήρα. Έχω ανάγκη να θυμηθώ τον εαυτό που είχα όταν σε πρωτογνώρισα δέκα σχεδόν χρόνια πριν. -Πάμε στον καναπέ, θα μου πεις και θα μου θυμίσεις πως πέρασα τα τριάντα εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια. Θα σε μισήσω στιγμιαία και θα σε μισήσεις κι εσύ μια που θα θυμηθείς πως πέρασες τα σαράντα λίγους μήνες πριν. -Μεγαλώσαμε θα πεις πάλι κι εγώ θα σου αποδείξω πως όσο και να μεγαλώσαμε είμαστε ακόμα ίδιες. Και θα βάλω τα σκαμπό αντίκρυ. Και θα σου πιάσω την παλάμη και θα σε τραβήξω από το χέρι ως την κουζίνα. Θα σου κάνω "ααααααα" για να μου δώσεις το placebo χάπι μου. Θα σου πω "κάνε αααααααααααα" και θα σου δώσω το δικό σου. Και μετά την επήρεια της ουτοπίας θα κλάψουμε μαζί. Και μετά θα γαμήσουμε τον πόνο και θα γαμιόμαστε στα γέλια μέχρι το ξημέρωμα. Όχι ύπνος την Παρασκευή το βράδυ. Μου το χρωστάς από την προηγούμενη. Θα πάει επτά το πρωί και θα πάρουμε την κουβέρτα και θα καθίσουμε στον καναπέ στο μπαλκόνι να βλέπουμε τις ζωές των άλλων να ξυπνούν. Και μετά θα πάμε για ύπνο τις δικές μας. Εγώ στον έναν καναπέ κι εσύ στον άλλο. Και όταν πάει μεσημεράκι θα ξυπνήσω και θα ετοιμάσω καφέδες. Ζεστούς αχνιστούς καφέδες. Θα σου ψιθυρίσω πάλι "έλα, γύρνα" και θα σου τρίβω την πλάτη για να σε ακούω να βογκάς " εκεί- εκεί, πωωωωωωωωπωωωωωω" και να μου λες πόσο μ' αγαπάς και πως θα με αγαπάς για πάντα γιατί είμαι η Νεραϊδοφίλη σου. Θα σου φέρω τσιγάρα και θα μου έχεις έτοιμο γλυκό αποβραδίς. Θα γλείφω τα δάχτυλά μου από τη γλύκα κι έπειτα θα γλείφω και τα δικά σου με τη δικαιολογία πως δε θέλω να πιάσεις πουθενά και λερωθείς. Θα μου λες πως κάνω πουτανιές κι εγώ θα γελάω με πουτανιά που όμοιά της δε θα έχεις ματα-ξαναδεί. Και θα μου βάλεις ένα κομμάτι ακόμα για να με δεις να πασαλείβομαι και να γελάς με την ψυχή σου. Κι εγώ θα είμαι χαρούμενη που θα σε κάνω να γελάς και θα βάλω μια δαχτυλιά κρέμα στη μύτη μου για να σε κάνω να γελάσεις παραπάνω. Και όταν θα γελάς πολύ, θα βάλω μια δαχτυλιά κρέμα στη δική σου τη μύτη και τότε θα πάψεις να γελάς γιατί θα εκνευριστείς. Και μετά θα βάλω και άλλη μια δαχτυλιά κρέμα στο μάγουλό σου και τα γίνεις έξαλλη. Και μετά θα με πασαλείψεις. Και μετά θα σε πασαλείψω κι εγώ. Και πάνω που θα είμαστε έτοιμες η μία να γλείψει τους πόνους της άλλης, θα σου πω "φεύγω". Κι εσύ δε θα λυπηθείς γιατί θα έχεις γεμίσει από μένα. Θα βάλω πρώτη και θα ξεκινήσω. Λίγο πριν τα Γιαννιτσά, θα βγάλω δεξί φλας και θα σταματήσω στην άκρη. Θα σου στείλω ένα μήνυμα στο κινητό. Θα μου απαντήσεις με τελείτσες. Δε θα σου απαντήσω. Μόλις μπω στη Θεσσαλονίκη, θα σου υποσχεθώ πως μια άλλη Παρασκευή βράδυ θα είμαστε πάλι μαζί όπως τότε. Τότε που θα βρεθώ στο σπίτι των εκπλήξεων που ποτέ δε θα ξαναπώ πως αποκλείεται να βρω εκεί αυτό που θέλω...Τρίτη σήμερα. Ε, και; Η Παρασκευή το βράδυ είναι πιο κοντά από όσο και οι δυο μας πιστεύουμε.

....παραπλανούμε
τους εαυτούς μας 
αποπλανόντας
τους εαυτούς
 των άλλων

Disaffected

Δε φοβάμαι τον πάτο. Φοβάμαι 

τη διαδρομή ως εκεί. 

Έχω τις

μαύρες

μου...

Synchronicity

Μοιάζει το κορμί σου πρωτόπλαστο. Κάθε φορά που το αντικρίζω είναι για πρώτη φορά και κάθε φορά σαν πρώτη φορά εκπλήσσομαι από την αρχή. Χτες αποφάσισα να πάω στο γιατρό μετά από ένα χρόνο δυσλειτουργίας. Πάρε να 'χεις εξετάσεις τώρα και σκασμός. Μπαμπά φοβάμαι μερικές φορές όταν μου μιλάς. Μοιάζεις αποφασισμένος και μου χαλάς τα βολέματά μου. Δε λέω, δικαίωμά σου. Κι εμένα δικό μου να σου κρύβω τα κλάματα μου. Μόνο όταν ρουφώ τη μύτη μου με καταλαβαίνεις. Και τότε αρχίζω να γελάω για να ξεγελάσω το γεγονός πως μεγαλώνουμε μαζί με φόβο. Ξημερώνει γαμώτο κι εγώ δε κατάφερα ούτε σήμερα ν κοιμηθώ. Το "ούτε" δε σημαίνει πως έχω αϋπνίες, το λέω για να κλέψω τις εντυπώσεις. Ναι ρε μαλάκα, στο λέω στα ίσια, ήθελα να σε εντυπωσιάσω, να σου δείξω ποια είμαι και να μη μπορείς χωρίς εμένα. Όχι με ψέματα. Με αλήθειες. Σάμπως αλήθεια δεν είναι και πως χτες δε κοιμήθηκα; Να, βάλε το χέρι σου στο κεφάλι μου και αν καταφέρεις να δεις τί ονειρεύτηκα χτες να μου τρυπήσεις τη μύτη. Ξημερώνει, το μπάνιο γεμίζει ατμούς  θα κάνω μπάνιο με μυρωδικά σήμερα για αρχή. Θα τρίψω τον δεξί μου αστράγαλο για να μου χαϊδέψεις απαλά τη λιβελούλα μου. Πιάστηκε η κούρασή μου από το μπράτσο μου και θέλω κι άλλο τέντωμα. Και θέλω και άλλον ύπνο. Και τέντωμα. Και ύπνο.  Και μερικά σαβουριασμένα όνειρα...

...γιατί ρε πούστη μου

πρέπει όλοι να 

ανοίγετε τα

παντζούρια σας

την ίδια ώρα;

Moth

...το ίδιο πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλ............

Αλλαγές γίνονται

δεκτές κάθε μέρα 

σε ώρες καταστημάτων.

Γιατί πάντα έρχεσαι

όταν κατεβάζω τα ρολά;

Soulmates never die...

Μπορώ να στέκομαι όρθια στις χούφτες σου χωρίς να πέφτω. Ξεκινώ να μιλάω ανοιγοκλείνοντας το στόμα μου δίχως ήχο. Και φυσικά με καταλαβαίνεις. Έχεις τη μαγευτική ιδιότητα να ακούς τα ανείπωτα και τη μαγική ικανότητα να τα κατανοείς. Πλασμένη από χώμα και νερό. Είμαι πήλινη και, όταν βρέχει επιστρέφω στην αρχική μου μορφή και στα υλικά από τα οποία είμαι κατασκευασμένη. Και γίνομαι εύπλαστη. Ειδικά τώρα που μαλάκωσα γίνομαι ακόμα πιο ευέλικτη κι έτσι μπορείς να μου δώσεις ότι σχήμα θες. Προχτές συνειδητοποίησα πως δύο γυμνά κορμιά μπορούν να είναι καλλιτεχνικά είδωλα όταν κοιμούνται μπλεγμένα. Και πως το σχήμα τους είναι τέχνη από μόνο του. Κοιμήσου. Κι εγώ θα σου ψιθυρίζω καθώς κοιμάσαι...

.

...θες να γίνω

τα πάντα σου;

Revision

Καφές, τσιγάρο και πάμε. Άραγε θυμάσαι πως πίνω τον καφέ μου;

Καταλαβαίνω το Φθινόπωρο από την βήχα μου. Φοράω μια μπλούζα με τρία πρόβατα κι ένα λύκο. Χρώματος πρώην μαύρου. Ετοίμασα φθινοπωρινές δουλειές. Ξύλα για το τζάκι, τον τύπο που μου φέρνει τα χαλιά, μια μικρή σόμπα αλογόνου. Πέρσι τέτοιον καιρό ετοίμαζα ταξίδι πολλαπλασιασμού. Και μοναξιάς.  Θυμάμαι το τρακάρισμα και τον θόρυβο που έκανε στ’ αυτιά μου η μηχανή που έπεσε πάνω μου προσπερνώντας με αντικανονικά.  Φοβήθηκα κι έπιασα την κοιλιά μου. Ένα χρόνο μετά πάρα δύο μέρες νιώθω πως επιτέλους μαλάκωσα. Μου έφυγε ο θυμός. Και ο μισανθρωπισμός επίσης. Έγινα εκείνη η μελαγχολική σταγόνα που κυλάει στα μάγουλα των τολμηρών που περπατούν αργά χωρίς ομπρέλα όταν ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Και των άτολμων που φοβούνται να κλάψουν…

. 

...με το γνωμικό μου 

παρέα στο διπλανό κάθισμα.

 «Η ζωή ξέρει….»

Needy

Μου αρέσει που δεν έχω τίποτα να πω και κάθε μέρα βρίσκομαι στις λέξεις. Ο τρόπος που ξεγελάω τον εαυτό μου είναι τόσο μοναδικός όσο και οι υπόλοιποι. Σήμερα που έβρεξε βρήκα ευκαιρία να ποτίσω τις μνήμες μου. Τα γράμματα μου είναι τόσο ανορθόδοξα όσο και οι σκέψεις μου. Και οι σκέψεις μου τόσο ανορθόγραφες όσο και οι απορίες μου. Αν είχες τα κότσια θα έλεγες αλήθεια.  Αν είχα τα κότσια, θα αυτοκτονούσα πριν εκπληρωθείς. Αν δεν είχα τα κότσια δε θα σε ψηλαφούσα ποτέ μου. Στέκομαι μπροστά σου και ακούω στο κενό να κραυγάζει μια σιωπή σε απόγνωση. Ικεσία στα πλαίσια της γυμνής επιστροφής σου. Δεν έχω που να πάω… βοήθησέ με…

Παραχωρημένες ήττες παρωχημένων σκέψεων 

σε μπουκαλάκι ακριβού αρώματος. 

Λυτρώσου. Κι εγώ θα γλείψω τις πληγές. 

Μη ξυπνάς ακόμα. Είναι πολύ νωρίς 

για τα όνειρα να τελειώσουν…