7.10.12

The unsaid



...κι εσύ δε μιλάς, δεν έχεις τίποτα να πεις, τί να πεις όταν πονάς, τί πόνος να μην έχεις κάτι να πεις. Μου αρέσει να γράφω χιλιόμετρα με τη φωνή σου μα περισσότερο μ' αρέσει όταν σωπαίνεις. Μου πιάνεις τα μαλλιά και δε σου λέω ότι μ' εκνευρίζει, σε καταλαβαίνω απόλυτα από τότε που τα έκοψα κοντά, δε σε καταλάβαινα όταν κάλυπταν τους ώμους μου και κούρνιαζα να μου τα χαϊδέψεις.

...εμείς είμαστε άνθρωποι προορισμένοι να ζουν μαζί.
...σήκω έχει φασίνα,
...άσε με δε θέλω να μιλήσω...
...πάμε μια βόλτα με το αμάξι...
...στρίψε μου ένα τσιγάρο...
...έστριψα όλα τα τσιγάρα μας...
...τα δικά σου είναι νοστημότερα...
...είσαι μακριά μου...
...θέλω να κλάψω...
...κλάψε...
...σιωπηλά...
...σώπα...
...δε μου μιλάει...
...έφυγε...
...δικαίωμά του...
...και δικό σου...
...τι...
...τίποτα...
...καλά...
...καλά...
...ξημέρωσε;
...όχι ακόμα...
...χάιδεψέ μου τα μαλλιά...
...τα δικά μου όχι...
...φεύγω...
...πάλι...
...πάντα...
...θα γυρίσεις..
...πάντα γυρίζω...
...γιατί;
...για να μη φορτωθώ την εγκατάλειψη...
...
...θα πεις να βρέξει;
...θα πω...






...ρε μαλάκα
εσένα 
δε θέλω να
σε βαρεθώ...
εσένα όχι...