Για 'σένα εαυτέ μου...

Πατημασιές παντού…πάνω στη σκάλα, στο πάτωμα, στους τοίχους στο ταβάνι... θέλω να ξεφύγω από κάπου κάνοντας συνεχώς κύκλους μέσα σε άδεια και υγρά δωμάτια. Που φυλακίστηκε η ψυχή μου;

Μοιάζει με κελί… δεν είναι. Είναι ένα τεράστιο άδειο από ανθρώπους, φωνές, γέλια και κλάματα δωμάτιο. Ένα δωμάτιο που το βλέπω άδειο μα νιώθω παρουσίες σαν σκιές που με περιεργάζονται…

Ακούω ψιθύρους. Πάω στο παράθυρο να το ανοίξω για να ακούσω καλυτέρα. Είναι κλειδωμένο. Πάω προς την πόρτα, επίσης. Από παντού πόρτες κλειστές…

Πως βρέθηκε εδώ μέσα η ψυχή μου; Εγκλωβισμένη ανάμεσα σε επιλογές που καμιά δε μου κάνει. Ορθωμένοι τοίχοι μπροστά μου στέκονται ακίνητοι και περιμένουν να αποδεχτώ τη φυλακή μου ή να τους γκρεμίσω. Μα το μόνο που κάνω προς το παρόν είναι απλά να τους κοιτώ, σαν απορημένη, λες, στεκόμενη παθητικά απέναντι τους…

Η ψυχολογία στον πάτο, μα η διάθεση στα ύψη. Πως συμβαίνει αυτό; Μη με ρωτήσεις, πάλι, δεν έχω να σου δώσω απάντηση. Καμιά απάντηση. Ούτε σε ‘σένα. Ούτε καν σε ‘σένα, κρυφέ εαυτέ μου. Κρύβομαι πίσω από τους τοίχους μου, κρύβομαι από ‘σένα, ακόμη και από ‘σένα…

Ξέρω πως σε λίγο θα αρχίσεις τις ερωτήσεις και θα με στριμώξεις. Σε βλέπω απέναντι μου, ακούω τους δικούς σου ψιθύρους στο κεφάλι μου, διαβάζω την απορία σου
‘‘ Ως πότε θα είμαστε εδώ μέσα;’’ μα είμαι άδεια από σκέψεις. Σαν βιβλίο με κενές σελίδες. Αν θες, γράψε μόνος σου, εαυτέ μου, ένα βιβλίο ανακαλύπτοντας με… εγώ… φυγομαχώ…εσύ πάρε τα δύσκολα…

Με μεταξωτό μαντίλι έκλεισα τα μάτια μου. Γυρίζω πέρα δώθε παίζοντας τυφλόμυγα μαζί σου. Και αν σε πιάσω… τι;

Παίρνω τη σιωπή μου και αποχωρώ. Ξέρω που είσαι, μα δε θα σε φωνάξω σήμερα ζητώντας την παρέα σου, εαυτέ μου. Μείνε σιωπηλός όπως κι εγώ…

-…
-…

Δευτέρα 30/06/08 23.37

φωτό:http://reejka.deviantart.com/art/blind-103844484

Αναθεώρηση περι πόνου....

Αναθεώρηση της προ προηγούμενης αναρτημένης σκέψης. Μπορεί και να πονάω τελικά. Και μη βιαστείς να μου πεις πως ‘‘Αν πονούσες θα το ήξερες’’. Είναι μερικές πληγές που αιμορραγούν μόνο εσωτερικά. Βαθιά πολύ και σταγόνα σταγόνα. Αντιλαμβάνεσαι τον πόνο της πληγής, όταν η βρύση που γεμίζει με αίμα την ψυχή ρίξει την τελευταία σταγόνα της…

Ο πόνος είναι ζωή… κουβαλά κάτι ζωντανό μέσα του…

Χτες όλο το βραδύ σε είχα μαζί μου στα όνειρα μου. Ακόμα κι εκεί σε περίμενα, ακόμα κι εκεί η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, που, καθώς κοιμόμουνα έβαζα το χέρι μου στο αριστερό μου στήθος και την ένιωθα να χορεύει μέσα στην παλάμη μου.. Νομίζω πως πρώτη φορά σε ονειρεύομαι. Νομίζω πως πρώτη φορά ήρθες επίσκεψη στα λημέρια των κρυφών επιθυμιών μου…

Ανοίγω τα μάτια μετά από δώδεκα ώρες ύπνου. Ήσουν εκεί και τις δώδεκα θαρρώ. Το κορμί μου πιάστηκε, η πλάτη μου πονάει, μα το πρώτο που έκανα μόλις ξύπνησα, με κλειστά ακόμα μάτια, ήταν να χαμογελάσω. Και μετά να αρχίσω να βλαστημώ.

-Αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, δε νομίζεις;
-Πολύ, αλλά έτσι κάνουν οι ερωτευμένοι…
-Δεν είμαι ερωτευμένη σου λέω! Καλά, το παραδέχομαι, είμαι. Όχι! Δεν είμαι! Φύγε!
Μη μου μιλάς!
-Φεύγω…

Χτες το απόγευμα πήγα με τη Ντίνα για καφέ. Μετά από ένα χρόνο σιωπής δε μπόρεσα να κρύψω τη λαχτάρα και τον εκνευρισμό μου αντικρίζοντας σε. Δε ξέρω αν έκανα λάθος. Αν έκανα συγγνώμη εκ των προτέρων. Απλά δεν άντεχα. Και η Λένα με τη Σταυρούλα είναι μακριά…

Ουφφφφ…. Πότε θα περάσει γαμώτο…


Φωτό: http://ectrhoi.deviantart.com/art/Love-Is-Such-a-Pain-50087599

Παρασκευή 27/06/08 10.22

Στιγμές blues...

Days are longer

By yourself

You sold your soul to someone else

Now you're paying, can't you see

You want to pass it back to me

Told you once, told you twice

When you're gone don't expect to come back

Things don't work out like I planned

'Cause you've got yourself another man

Danger signal, danger ahead

I know you'd be better if you thought,

if you thought I was dead

I won't tell you, I won't tell you no lie

I'll come back and haunt you as another guy

Things don't work out like I planned them

'Cause you've got yourself another man


Μπλουζιές κι ένα στριφτό τσιγάρο συντροφεύουν τη μοναξιά μου σήμερα βράδυ. Το μυαλό μου ταξιδεύει σε σκηνές ταινίας μέσα σε ένα κακόφημο μπαρ με χαμηλωμένα φώτα. Άνθρωποι μοναχικοί οι θαμώνες, άλλοι πίνουν για να ξεχάσουν μια γκόμενα και άλλοι για να βρουν την αυτοπεποίθηση να την ψάξουν. Και στο κέντρο του μπαρ μια σκηνή με μια μοναχική αδειανή ψηλή καρέκλα στο κέντρο της. Το φως είναι πάνω της καθώς η μουσική αρχίζει να παίζει και μια γυναικεία μελαχρινή φιγούρα ντυμένη με ένα άσπρο προκλητικό φόρεμα πιάνει το μικρόφωνο και αρχίζει να βγάζει πονεμένους βραχνούς ήχους μουσικής μελωδίας. Στο πάτωμα ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα κι ένα αναμμένο να καίγεται, ενώ δίπλα βρίσκεται ένα χαμηλό ποτήρι με ουίσκι σκέτο…

-Γιατί γυναίκα;
-Γιατί είναι η δική μου φαντασίωση, και την κάνω ό,τι θέλω…

Νιώθω μόνη απόψε το βράδυ. Νιώθω ευάλωτη, επιρρεπής. Νιώθω το κορμί μου να χορεύει αργά πάνω σε ερωτικές στιγμές καθώς η σκέψη μου κολυμπάει σε κατακκόνινα ποτάμια ορμητικά. Θέλω να τεντωθώ να τρέχει αίμα μέχρι τα ακροδάχτυλά μου. Να αγγίξω το άπειρο μέσα σε μια στιγμή και να το αφήσω πάλι σε μια άλλη. Να ακουμπήσω τα χείλη μου σε απαλό κορμί να νιώσω θεά…

Παίρνω τα όνειρά μου και φεύγω. Το ξενυχτήσαμε πάλι απόψε…

-Φεύγεις;
-Ναι…
Να σου πω… σαν πολύ δε μιλάς τελευταία;
-Αλήθεια;

Φωτό: http://moorin1.deviantart.com/art/Blues-woman-76101379

Πέμπτη 26/06/08 03.39

Δείξε μου τον τρόπο...

Η ώρα είναι 07.23 και πριν λίγο είπα καλημέρα στον κόσμο σου… αφήνω τη βουβαμάρα μου, προσεκτικά τοποθετημένη πάνω στο κόκκινο βελούδινο ράφι δίπλα στις σκέψεις που μόνο εσύ μπορείς να τις ακούσεις…

Δεν έχω και πολύ διάθεση για γράψιμο τελευταία, είναι η αλήθεια. Λες και στέρεψαν οι σκέψεις μου. Λες και έπαψα να νιώθω, να αισθάνομαι, να γελώ. Ο πόνος είναι πηγή έμπνευσης. Είναι μούσα, μα εγώ δε πονάω… μόνη, και πάλι, ανάμεσα σε εκατοντάδες πονεμένους ανθρώπους που γοερά θρηνούν πάνω από ένα πεθαμένο όνειρο…

Με πλησιάζεις. Μου πιάνεις δυνατά τα χέρια κι έπειτα με αφήνεις και πέφτω κάτω με την πλάτη. Ανοίγεις τα μάτια, με πιάνεις, με παίρνεις αγκαλιά, με χαϊδεύεις απαλά… μένω μέσα σου και αποκοιμιέμαι σαν αερικό σε μαγεμένα όνειρα…

‘‘Δείξε μου τον τρόπο, κι αν θέλει κι άλλο κόπο, εγώ θα προσπαθώ………….’’

Φωτό: http://tearsoofanangel.deviantart.com/art/A-Fairy-16422911

Τετάρτη 25/06/08 07.54

Η πρώτη επαφή...

Σήμερα έκανα το πρώτο μπάνιο του φετινού καλοκαιριού…

Η ώρα είναι ήδη 03.31 και πριν λίγο επέστρεψα σπίτι…Με το μπλε-μωβ καινούριο μου φόρεμα, μακρύ ως το πάτωμα, περπατούσα στην παραλία παρέα με ανθρώπους πραγματικά δικούς μου… δικούς μου…κομμάτι από τον κόσμο μου…

Έβγαλα τα σανδάλια από τα πόδια μου, πέταξα το φόρεμά μου ψηλά στον σκοτεινό ουρανό της Περαίας ακολουθώντας της γυμνή επιθυμία μου να μπω μέσα στα σκοτεινά νερά της θάλασσας που έλουζε με άστρα και σύννεφα τον ορίζοντα των σκέψεών μου…

-Πάμε;
-Δε φοράω σουτιέν…
-…
-Πάμε…

Χώθηκα μέσα στα σκοτάδια της μαζί με τις άλλες δυο, αποτιναγμένες από οποιαδήποτε ενοχή της γύμνιας, ξεσκονισμένες από οποιαδήποτε ντροπή για τους γύρω μας κι έτσι ελεύθερες και γυμνές παίζαμε στα ήρεμα νυχτερινά νερά της θάλασσας που (και) φέτος έγινε αφορμή για το πιο όμορφο ταξίδι... γεμάτο από γέλια γάργαρα, παιγνίδι παιδικό. Τα πόδια να ενοχλούν την ήρεμη επιφάνεια του νερού, οι φωνές να τραυματίζουν τη σιωπή της νύχτας με βέλη του έρωτα, με αγνότητα λευκή και μουσικές παράτονες…

Ευχαριστώ… πιο πολύ εσένα που μου έδειξες το δρόμο με το δάχτυλο του χεριού σου και μου είπες ‘‘Περπάτα τον, αν, θες, και αν δε σου αρέσει γύρισε πίσω…’’ ‘Ήξερες πως μου έδινες τη ζωή που ονειρεύτηκα…

φωτό:http://flypi.deviantart.com/art/Innocence-49392215
φωτό: http://jogiart.deviantart.com/art/No-Profit-Man-33544117
Δευτέρα 23/06/08 04.04

Δάκρυα...

Έμεινα με τα μάτια καρφωμένα στο ηλιοβασίλεμα, με τα χέρια ακουμπισμένα πάνω σε ένα ανδρικό κορμί που ξαπλώνει μπρος μου και με τα πόδια οκλαδών να κάθομαι μπροστά του. Κάνω παρέα στον ήλιο καθώς τον συνοδεύω με το βλέμμα μου προς τον δρόμο του γυρισμού του για το σπίτι…

Κλείνω τα μάτια και νιώθω δόνηση σε όλο μου το σώμα καθώς αφήνομαι στη γλυκιά ροή του ποταμού που περνάει από μέσα μου. Και ακούω λυγμό…

Ξέρω πως έρχεται από τη μεριά σου… μα μου κάνει εντύπωση. Δε σε είχα ακούσει ποτέ να κλαις. Γυρίζω και σε κοιτώ βλέποντας το πρόσωπό σου να πονά, τα μάτια σου να βρέχουν και τον λυγμό σου να γίνεται κραυγή. Νιώθω ξαφνικά τη μύτη μου να ‘‘τρέχει’’. Μπορεί άραγε να επηρέασες το σώμα μου; Δε ξέρω…

Αντανακλαστικά σχεδόν το σώμα μου ακολουθεί μια ταλάντευση που γίνεται ερήμην μου και με οδηγεί προς το μέρος σου. Μα πριν κουνηθώ καν από τη θέση μου στέκομαι και πάλι. ‘‘ Ο καθένας μόνος του…’’ δε μπορούσα να σε βοηθήσω εκείνη τη στιγμή. Αν και δε νομίζω πως χρειαζόσουν βοήθεια. Μάλλον αυτό το κλάμα ήταν η βοήθεια που έδινες εσύ στον εαυτό σου…

Ήρθα και ξάπλωσα δίπλα σου… δε σου μίλησα, απλά σε παρατηρούσα. Έπειτα έβαλα το χέρι μου πάνω στο δικό σου…

-Δε θυμάμαι να σε εδώ δει ποτέ να κλαις…
-Ούτε εγώ με θυμάμαι… δε κλαίω συχνά…
-Τότε πρέπει να ήταν όμορφο…
-…


Καλή σου νύχτα…

Σε φιλώ απαλά…

Φωτό: http://heartlesskitty.deviantart.com/art/Tears-from-the-Moon-8431320
Φωτό: http://wolfblood43512.deviantart.com/art/Tears-44327329

Δευτέρα 16/06/08 01.38

Να θυμηθώ πριν να ξεχάσω, να ξεχάσω πριν να θυμηθώ ξανά...

Τακ….
Τακ…
Τακ…
Τακ, τακ, τακ…
Τακ, τακ, τακ, τακ, τακ, τακ, τακ, τακ……………..

Συνεπής στο ραντεβού της…

Ήρθε και με ξύπνησε απαλά, ξυπνώντας τη μελαγχολική, για σήμερα, διάθεση μου… κάθομαι και τις μιλώ. Να θυμηθώ και να ξεχάσω. Να θυμηθώ πριν να ξεχάσω. Να ξεχάσω πριν να θυμηθώ ξανά…

Φωτό: http://dust-digital.deviantart.com/art/Rain-Dance-83258130

Παρασκευή 13/06/08 09.54

Το πρώτο ηλιοβασίλεμα του καλοκαιριού

Πώς να μη θαυμάζω αυτή την ομορφιά; Πώς να μη νοσταλγήσω το χέρι μου μέσα στο δικό σου; Πώς να μη γυρέψω τις σιωπές μας;

-Σταμάτα πια με τις φωτογραφίες!
-Άσε με! Αφού μου αρέσει!
-Γαμώτο… δε βγήκα μαζί σου σήμερα… με Γιαπωνέζα τουρίστρια βγήκα!
-Κοίτα… σου αρέσει;
-Είναι πανέμορφη…
-Μμμμ… είναι…

Πως γίνεται να μη βλέπεις; Σκούπισε το τζάμι που θόλωσε η βροχή. Κοίτα πέρα από τον ορίζοντα των ματιών σου και άσε το βλέμμα σου να σκαλίσει με το χέρι την ψυχή μου…

Φωτό: Από την ερασιτεχνική κάμερα του κινητού μου…

Πέμπτη 12/06/08 10.52

Ancora vivo

Non si gioca coi sentimenti
non ho giocato mai...
ma se dai retta a quel che senti,
quanti guai

io non volevo ferir nessuno
eppur l'ho fatto sai
chissà cosa darei...
ma è troppo tardi ormai

ciò che è riamasto, quel che c'èi
o l'ho già dato a te
e ho ricevuto, lo sai anche tu
molto di più

tu sei arrivata quando io
non ti aspettavo ormai
sei la mia vita tu...
tutte le donne tu...

Ancora vivo
sì, ancora vivo
esagerato dentro e invece fuori schivo
emozionato, innamorato
ma con un fondo opaco un poco addolorato

mi piove dentro
il tetto è aperto
il mio passato com'è non ha il coperchio
ma io ti amo
tu non sei sola, la tua presenza adesso quanto mi consola...

L'entusiasmo che avevo quan'ero bambino
ogni tanto ritorna e mi esplode nel cuore
specialmente se a volte mi vieni vicino
e mi sento arrivare ondate d'amore

Ancora vivo
sì, ancora vivo
esagerato dentro e invece fuori schivo
emozionato, innamorato
ma con un fondo opaco un poco addolorato

Non si gioca coi sentimenti
non ho giocato mai...
ma se dai retta a quel che senti,
quanti guai
io non volevo ferir nessuno
eppur l'ho fatto sai
chissà cosa darei...

ma è troppo tardi ormai

-Το ξέρεις πως την Παρασκευή θα βρέξει;

-Νομίζω πως πάντα το ξέρω…

Φωτό: http://rockthenations.deviantart.com/art/sadness-64267947

Τετάρτη 11/06/08 16.26

Βρόχερές παρέες, βρόχινες σκέψεις

Η πόλη έχει βάλει τα βρόχινά της εδώ και μέρες˙ από την Παρασκευή νομίζω… προλαβαίνω να μυρίσω το λάγνο της άρωμα καθώς έρχεται και μένει ώρα. Ώρες. Μέρες και Νύχτες…

-Λες να βρέξει;
-Σίγουρα.
-Και που το ξέρεις;
-Είμαι σίγουρη σου λέω!

Έλαμψε ο ουρανός πίσω από τα μαύρα σύννεφα και μια βροντή έκανε τους γύρω μου να ταρακουνηθούν. Χαμογελώ και κλείνω για λίγο τα μάτια. Μεγάλες ψιχάλες έπεφταν με την ορμή ενός παιδιού που βγαίνει για πρώτη φορά στον κόσμο. Γύρισες και κοίταξες τα καρφωμένα πάνω στον ουρανό μάτια μου.

-Όποτε βρέχει σε θυμάμαι…
-…

Ο ουρανός ξεκίνησε να ξεναγεί τα σύννεφα στον κόσμο μου. Κι εκείνα, πιστοί σύντροφοί του, έμειναν να ταξιδεύουν μαζί του στο απέραντο. Οι σταγόνες έγιναν νερό που κυλούσε στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις χαραμάδες του μυαλού και της καρδιάς.

-Γιατί σου αρέσει τόσο πολύ η βροχή;
-Εσένα δε σου αρέσει;
-Ναι, να τη χαζεύω, μερικές φορές.
-Εμένα μου αρέσει να τη ζω.
-Δε μου απάντησες όμως….
-Κλείσε τα μάτια σου και άφησε τις σταγόνες να κυλίσουν σαν δάκρυα στο πρόσωπό σου… θα βρεις, ίσως, εκεί μέσα έναν δικό σου λόγο να την αγαπήσεις…

Φωτό: http://gorefaery.deviantart.com/art/In-the-rain-45202323

Δευτέρα 09/06/08 13.27

Υπάρχουν Νεράιδες...

Δυο χέρια να βρίσκονται απαλά πάνω μου… να ακουμπούν το κεφάλι μου, έπειτα την καρδιά μου, να φτάνουν μέχρι τη ρίζα του κορμιού μου και να το ζεσταίνουν απαλά, σαν τη ζεστασιά που έχει το χάδι της γιαγιάς. Ξαπλωμένη με την πλάτη να ακουμπάει στο πάτωμα, γυρίζω το κεφάλι μου και κοιτάζω έξω από το ανοιχτό παράθυρο τη θάλασσα, ενώ στο βάθος του ορίζοντα μαύρα σύννεφα κάνουν μια μουσική χορωδία από βροντές και κεραυνούς. Ο ουρανός σκίζεται από λαμπερές γραμμές αστραπής και η νύχτα ξημερώνει στιγμιαία, όσο διαρκεί η λάμψη ενός χαμόγελου πριν σωπάσει και πάλι.

‘‘ Έρχεται μπόρα’’ ψυθιρίζω στον εαυτό μου και χαμογελώ ικανοποιημένη. Από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει κρύος αέρας περνάει ανάμεσα από τους μικρούς σωλήνες που κρέμονται από την οροφή του και ο χώρος γεμίζει με μουσικές μεταλλικές μα απαλές, λες και ταξίδεψαν από τη Νεραϊδοχώρα ως τ’ αυτιά μου…

-Υπάρχουν Νεράιδες, το ξέρεις;
-Ναι… το ξέρω… υπάρχουν….

Τα μάτια μου έκλεισαν και άφησα όλο μου το κορμί και τις αισθήσεις μου να ταξιδέψουν πάνω σε ήχους βροχής και ανέμου. Για μια στιγμή νομίζω πως χάθηκα, σε μέρη γνώριμα που ξεναγήθηκα πριν από αρκετούς μήνες και μου άρεσαν. Το κορμί παραδόθηκε, το μυαλό ηρέμησε, η βροχή ξεκίνησε τη μουσική συμφωνία με τη Φύση. Όλα γύρω μου μυρίζουν βροχή…

Ο άνεμος παίρνει μερικές χοντρές σταγόνες και τις στροβιλίζει κι έπειτα τις αφήνει στο πρόσωπό μου…

-Φύγε… θα σε κάνω να λάμπεις!
-Πάντα…
-Πάντα σε κάνω να λάμπεις;
-Ε.. ναι.. όχι.. καληνύχτα…
-Καληνύχτα….

φωτό:http://regs.deviantart.com/art/Little-Gold-79160147

Δευτέρα 09/06/08 01.03

Κάτι θα συμβεί

Αλλάζει η εποχή κι έχω μαζέψει τα χαλιά
και στη ντουλάπα μου έχω κλείσει το χειμώνα
Με σχέδια πολλά και όνειρα καλοκαιρινά

Από το μυαλό μου φύγαν όσα με πληγώναν

Γιατί η ζωή τελικά κλείνει το μάτι πονηρά
Σε όσους ξέρουν να τη βλέπουν θετικά

Κάτι, κάτι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι
Κάτι, θα ‘ρθει να με βρει τον έρωτα να φέρει
Κάτι, κάτι θα συμβεί το νιώθω πλησιάζει
Το καλοκαίρι που θα 'ρθει με άλλο σε θα μοιάζει


Αλλάζει ο καιρός και στο μπαλκόνι έχω βγει
στα κοντομάνικα έχω μια αδυναμία
Κι από ένα ανοιχτό αμάξι έρχεται στ' αυτί

Ένα τραγούδι που μιλάει για ευτυχία

Γιατί η ζωή τελικά κλείνει το μάτι πονηρά
σε όσους ξέρουν να τη βλέπουν θετικά

Κάτι, κάτι θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι
Κάτι θα ‘ρθει να με βρει τον έρωτα να φέρει
Κάτι, κάτι θα συμβεί το νιώθω πλησιάζει
Το καλοκαίρι που θα 'ρθει με άλλο σε θα μοιάζει

φωτό:http://noahlee.deviantart.com/art/summer-05-28626575
Πέμπτη 05/06/08 01.24

Το χρονικό μιας βροχής... (συνέχεια μέρος τρίτο και τελευταίο...)

Μια φευγαλέα ματιά και μια υπόσχεση για την επόμενη σίγουρη συνάντησή μας…


Μεγάλες σταγόνες βροχής ήρθαν για λίγο, όσο κράτησε και η αλήτικη βόλτα μου σήμερα. Με ξεγέλασε κι έπειτα με ένα γελάκι τσιριχτό προσπέρασε κι έφυγε… ως την επόμενη φορά.

φωτό:http://sielojramu.deviantart.com/art/Rain-theme-20646090

φωτό:http://mengzi.deviantart.com/art/Jiangjing-86655179

Το χρονικό μιας βροχής... (συνέχεια δεύτερη...)

φυσάει....

φωτό:http://foureyes.deviantart.com/art/the-smell-of-salt-air-3596635

Το χρονικό μιας βροχής... (συνέχεια...)

σκοτείνιασε....

φωτό:http://kedralynn.deviantart.com/art/Pretty-Clouds-11819197

Το χρονικό μιας βροχής...

Μπουμπουνίζει...

Πρωινό ξύπνημα Τρίτης

Χτυπάει το τηλέφωνο κι εγώ πετάγομαι όρθια από τον ύπνο μου τρομαγμένη. Τραβάω με δύναμη τη μάσκα που κρύβει τα μάτια μου κι εκείνα πονάνε από το φως που γεμίζει το δωμάτιο. Τρέχω, παραπατώ πάνω στις παρατημένες από χτες το βράδυ γόβες μου, βλαστημώ και πηδάω πάνω στον καναπέ να πιάσω το ασύρματο.

-Εμπρός;
-Την Έλσα θέλω
-(''Την Έλσα; Ποια Έλσα; Τί λέει;'' Λέω χωρίς φωνή στον εαυτό μου, ανοιγοκλείνοντας μόνο τα χείλη μου και ανασηκώνοντας ελαφρώς τους ώμους.). Λάθος κάνετε..
-Τουτ τουτ τουτ τουτ…

Χωρίς συγνώμη που μου χάλασε το πρωινό μου ξύπνημα ο τύπος, μου το έκλεισε κατάμουτρα…

Με τη μάσκα στο μέτωπο πηγαίνω προς τη κουζίνα. Ανοίγω τα μάτια μου και λέω δυνατά στον εαυτό μου ‘‘Καφέ!’’. Νερό στον βραστήρα, μια καφέ, τρεις ζάχαρη και μπόλικο γάλα. Με την κούπα στο δεξί χέρι και το κουταλάκι στο αριστερό να ‘‘χτυπάει’’ τον καφέ κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Έχει συννεφιά. Προχωρώ και μπαίνω στο σαλόνι μου, βάζω μουσική και πηγαίνω προς το ενυδρείο μου. Και πάνω στην καλημέρα μου, πέφτω στο πεθαμένο κορμί του Ζαχαρία. Πήρε σβάρνα και μου σκοτώνει τα χρυσόψαρα ο Ψαροχάρος. Τώρα αρχίζω και φοβάμαι για τον Σίμο και τη Βαγγελιώ. Βάζω μέσα την απόχη, βγάζω το πεθαμένο του σώμα και το πετάω στην αυλή. Χμμμ.. δε ξεκίνησε και πολύ καλά αυτή η μέρα…

-Γκρινιάζω; Μη μου λες όχι! Γκρινιάζω! Κι εσύ κάνεις υπομονή. Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο κάνεις υπομονή, αλλά αν αυτό θες δε μου πέφτει λόγος.

φωτό:http://robin-goodfellow.deviantart.com/art/Awake-55190200

Τρίτη 03/06/08 10.58

Αλήτικα σεριάνια...

Είπανε θα βρέξει σήμερα… κι εγώ έμεινα με το βλέμμα στο παράθυρο να ταξιδεύει πάνω στα σύννεφα…

Το χτες έγινε προβλέψιμο, μα το σήμερα είναι δομημένο από ανατροπές. Απολαμβάνω τα απρόοπτα της μέρας και κλείνομαι για λίγο στον κόσμο των εκπλήξεων. Αράζω και ξεχνιέμαι… μπαίνω στο μυαλό σου και στροβιλίζομαι στη σκέψη σου.

Τελικά…

…λέω να αλητέψω λίγο σήμερα….

φωτό:http://lanceramoth.deviantart.com/art/Summer-Time-77250551

Δευτέρα 02/06/08 14.35