Βρόχερές παρέες, βρόχινες σκέψεις

Η πόλη έχει βάλει τα βρόχινά της εδώ και μέρες˙ από την Παρασκευή νομίζω… προλαβαίνω να μυρίσω το λάγνο της άρωμα καθώς έρχεται και μένει ώρα. Ώρες. Μέρες και Νύχτες…

-Λες να βρέξει;
-Σίγουρα.
-Και που το ξέρεις;
-Είμαι σίγουρη σου λέω!

Έλαμψε ο ουρανός πίσω από τα μαύρα σύννεφα και μια βροντή έκανε τους γύρω μου να ταρακουνηθούν. Χαμογελώ και κλείνω για λίγο τα μάτια. Μεγάλες ψιχάλες έπεφταν με την ορμή ενός παιδιού που βγαίνει για πρώτη φορά στον κόσμο. Γύρισες και κοίταξες τα καρφωμένα πάνω στον ουρανό μάτια μου.

-Όποτε βρέχει σε θυμάμαι…
-…

Ο ουρανός ξεκίνησε να ξεναγεί τα σύννεφα στον κόσμο μου. Κι εκείνα, πιστοί σύντροφοί του, έμειναν να ταξιδεύουν μαζί του στο απέραντο. Οι σταγόνες έγιναν νερό που κυλούσε στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στις χαραμάδες του μυαλού και της καρδιάς.

-Γιατί σου αρέσει τόσο πολύ η βροχή;
-Εσένα δε σου αρέσει;
-Ναι, να τη χαζεύω, μερικές φορές.
-Εμένα μου αρέσει να τη ζω.
-Δε μου απάντησες όμως….
-Κλείσε τα μάτια σου και άφησε τις σταγόνες να κυλίσουν σαν δάκρυα στο πρόσωπό σου… θα βρεις, ίσως, εκεί μέσα έναν δικό σου λόγο να την αγαπήσεις…

Φωτό: http://gorefaery.deviantart.com/art/In-the-rain-45202323

Δευτέρα 09/06/08 13.27