"Έσπασε η αγαπημένη μου κούκλα..."

Το μικρό ξωτικό βγήκε από την κρυψώνα του και άρχισε να χοροπηδάει γύρω της περιμένοντας ένα της χαμόγελο για να ανάψει το παιγνίδι για τα καλά.. Αλλά εκείνη σήμερα δεν είναι γελαστή. Δεν έχει καμιά όρεξη να παίξει μαζί του. Είναι θλιμμένη..
‘‘Τι έχεις;’’ Ρώτησε το μικρό ξωτικό. ‘‘Έσπασε η αγαπημένη μου κούκλα’’ απάντησε εκείνη. ‘‘Το πορσελάνινο πρόσωπό της έγινε κομμάτια…’’

Το ξωτικό κατέβασε το κεφάλι του. Προσπάθησε να την παρηγορήσει, αλλά μάταια. Δεν ήταν στεναχωρημένη…θλιμμένη ήταν. Με την κούκλα της ανάμεσα στα χέρια και με το κεφάλι σκυμμένο από πάνω με βλέμμα που δηλώνει άρνηση να πιστέψει…

Το ξωτικό έφυγε… μόνο και στεναχωρημένο… την αγαπούσε… πονούσε να τη βλέπει θλιμμένη…πήγε και κάθισε στη μοναχική γωνιά του πάρκου πάνω στην κούνια ακόμα πιο θλιμμένο από εκείνη...

29/12/07 11.46

φωτό: http://stuupid.deviantart.com/art/dolls-35419996

Ψάξε λίγο....

Ψάξε λίγο… ανάμεσα σε δίσεκτα λόγια που πόνεσαν κάποτε. Ανάμεσα στα μικρά συρτάρια που μέσα τους στριμώχτηκαν στιγμές αλλοτινές, εικόνες γεμάτες χρώματα ή και ασπρόμαυρες, φωνές χαρούμενες, κλάματα βουβά…

Ψάξε λίγο… κάπου εκεί ανάμεσα στα ντουλάπια που με προσοχή τακτοποιούσαμε όλα εκείνα που επρόκειτο να βγάζαμε προς τα έξω. Στιγμές φανταχτερές με μικρά κρύσταλλα που λαμπιρίζουν στολισμένα πάνω τους…

Ψάξε λίγο… ίσως κάτω από τον καναπέ, που έκρυβε όλα εκείνα που έπρεπε βιαστικά να κρύψουμε. Με το πόδι και χαμογελώντας σκουντούσαμε από κάτω του τη θλίψη της ημέρας, έναν έντονο τσακωμό, και μερικές φορές λέξεις οργισμένες ή πονεμένες που έμοιαζαν με οδυρμό, κάθε φορά που αντηχούσε στους τοίχους η λέξη ‘‘χωρισμός’’…

Ψάξε λίγο… ίσως βρεθείς στο πατάρι ανάμεσα στα κουτιά που φιλοξενούσαν τα όνειρα μας κάθε Χριστούγεννα. Είναι εκείνα που μας κάνανε θα αιθεροβατούμε πάνω σε μικρά συννεφάκια από βαμβάκι ή μετάξι και μας πήγαιναν πότε σε εκείνο το όμορφο μέρος και πότε στο άλλο. Τα όνειρα μας που μαζί τους θα βάζαμε φωτιά και θα καίγαμε όλο τον κόσμο. Τα όνειρα μας που τόσο μοιάζουν με εφηβικά…

Ψάξε λίγο... μπορεί εκεί πίσω από το βρεγμένο τζάμι που η βροχή του χάρισε για παρέα μικρά κρύα δάκρυα νερού που χορεύουν πάνω του ακανόνιστα και πότε πάνε από εδώ, πότε από εκεί, σαν να θέλουν να απατήσουν το βλέμμα σου. Πότε ακολουθούν μια μοιραία πορεία που χάραξε πριν κάποια άλλη σταγόνα, πότε κυλώντας όλες μαζί και γίνονται χείμαρρος που παίρνει κάθε σκόνη από το κρύο τζάμι, μαζί με τις σκέψεις μας που μας έκαναν τα ταξιδεύουμε μαζί σε μοιραία ταξίδια που τελικά δεν έγιναν ποτέ και σκονίστηκαν…

Ψάξε λίγο… κάπου θα βρεις το κορίτσι που με τόσο πάθος αγαπηθήκατε κάποτε…

φωτό: http://amatorka.deviantart.com/art/Look-At-Your-Game-Girl-141413097

20/12/07 09.27

Ό,τι ονειρευτήκαμε...

'Ό,τι ονειρευτήκαμε...

...βρίσκεται πίσω απο τα κλειστά μας βλέφαρα....

Τρίτη 18/12/07 10.23

φωτό:http://lelaihah.deviantart.com/art/Some-happynes-131452277

Φεύγοντας...

-Μίλα μου…
-Τι να σου πω;
-Αυτή η σιωπή σου "τρυπάει" τ’ αυτιά μου…


Εκείνος κατέβασε το κεφάλι. Ήξερε πως η Μαρία έχει δίκιο. Πάει καιρός που εκείνη του ζητάει να συζητήσουν. Εκείνος όμως φυγομαχεί και μάλιστα με άκομψο τρόπο. Και αυτό κάνει τη Μαρία να φλέγεται από θυμό. Σαν να ‘‘γρατζουνάει’’ κάποιες χορδές στο μυαλό της και τις κάνει να πάλλονται ακατάστατα. Πήγε να σηκωθεί απότομα από τον καναπέ. Ένιωσε πως δεν έχει με τίποτα να ασχοληθεί πια μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. Έβαλε τις παλάμες της στα γόνατα. Μια σκέψη την έκανε να σηκωθεί δύσκολα. Μια κούραση συσσορεύτηκε και ήρθε να αράξει στους ώμους της. Σηκώθηκε και χωρίς να μιλήσει έφυγε από το δωμάτιο και κατευθύνθηκε προς το γραφείο. Εκεί είναι το μόνο μέρος που οι σκέψεις της παίρνουν φωνή και εκφράζονται μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και ανούσιες τυπικές ερωτήσεις…

Άναψε το μεγάλο κερί που βρισκόταν στο πάτωμα και αμέσως φώτισε ο κόσμος της. Έβαλε λίγη απαλή μουσική και άφησε την φαντασία της να καλπάσει στα πιο πράσινα λιβάδια της φαντασίας της. Θα ήθελε να βρισκόταν κάτω από έναν καταρράχτη και να λούζεται. ‘Η σε κάποιο ξύλινο δωμάτιο ενός καταφυγίου μπροστά στο τζάκι πίνοντας κόκκινο ημίγλυκο κρασί διαβάζοντας ή γράφοντας. ‘Η απλά απολαμβάνοντας αλλόκοσμες εικόνες.

Κάποιοι στίχοι απο το τραγούδι ήρθαν και αναταράξαν λίγο τα νερά της ήσυχης λίμνης που κοιτούσε.

"Nothing to win nothing left to to loose"

Σαν λιβελούλα που πετούσε πάνω από τη λίμνη απολαμβάνοντας τις μοναδικές είκοσι τέσσερις ώρες ζωής που έχει και πετάχτηκε αιφνιδιασμένη από το κύμα που προκάλεσε η πτώση ενός βότσαλου μέσα στη λίμνη, τινάχτηκε και η Μαρία και σκέψεις αυτογνωσίας έκαναν την παρουσία τους αισθητή. Δεν ήρθαν τώρα. Υπήρχαν. Απλά παρέμεναν σιωπηλές, περιμένοντας, θαρρείς, μια συμφωνία από το Σύμπαν πριν αρχίσουν να χτυπούν δυνατά τα πόδια τους στο πάτωμα με ρυθμό για να υπενθυμίσουν ή να δηλώσουν πως βρίσκονται ήδη απέναντι της και ας πάλευε εκείνη να τις κλείσει μέσα στο κουτί της λησμονιάς. Ούτε κι

εκείνη ήταν σίγουρη για το αν τον αγαπούσε πια…

Άρχισε να σκέφτεται. Να σκέφτεται τόσο πολύ που το μυαλό της μούδιασε. Σηκώθηκε όρθια. Κοίταξε το ρολόι της. Ήταν εννιά το βράδυ. Τίναξε απαλά τους ώμους της να διώξει ό,τι περιττό κουβαλούσε μέχρι σήμερα. Ό,τι δεν της άνηκε και το κουβαλούσε επειδή κάποτε αποφάσισε να υποχωρήσει. Βγήκε από το γραφείο. Έριξε μια ματιά γύρω της. Όλα ξένα και ψυχρά. Άοσμα. Άγευστα. Ανέβηκε ως το υπνοδωμάτιο της. Άνοιξε τη βαλίτσα και έβαλε μερικά πράγματα μέσα. Όχι τόσο πρακτικά, όσο αναμνήσεις μιας μικρής ζωής πλάι σε εκείνον. Δε μπορούσε να τον κατηγορήσει που έπαψε να την αγαπάει!

Κατέβηκε τη μεγάλη ξύλινη σκάλα. Έφτασε μπροστά του. Του χάιδεψε απαλά το πρόσωπο, του χαμογέλασε και κίνησε προς την ξύλινη εξώπορτα που οδηγούσε έξω από το μεγάλο σπίτι της που όσο μεγάλο ή μεγαλύτερο και να ήταν δε θα έκανε τη φυλακή της πιο άνετη.

-Μαρία…;
-Μη πεις τίποτα. Όχι τώρα.
-Μη φεύγεις…
-Έχω φύγει εδώ και χρόνια…
-Κάθισε να μιλήσουμε.
-…
-Μίλα μου.
-…
-Αυτή η σιωπή σου, Μαρία, μου "τρυπάει" τ’ αυτιά

Τον φίλησε απαλά κι έκλεισε την πόρτα πίσω της διεκδικώντας το δικαίωμα να βρεθεί κάτω από εκείνον τον καταρράχτη ή σ' εκείνο το καταφύγιο που λίγες στιγμές πριν φιλοξενούσαν τα πιο φανταστικά ταξίδια της…


Δευτέρα 17/12/07 21.46

φωτο:http://cnv.deviantart.com/art/Prison-133706927

Χιονίζει..

Η ευτυχία μπορεί να κρυφτεί μέσα σε μικρές, τόσες δα, νιφάδες χιονιού που πέφτουν από τον ουρανό απαλά χωρίς το βάρος τους σχεδόν ασταμάτητα από χτες βράδυ…

Σάββατο 15/12/07 14.37

φωτό: http://haze717.deviantart.com/art/Snowing-in-March-156605127

Ο Πιανιστας

Το πρώτο πράγμα που κοίταξα προχτές σε σένα ήταν τα δάχτυλα σου.. τα δάχτυλα σου καθώς ακουμπούσαν πάνω στα ασπρόμαυρα πλήκτρα του πιάνου σου. Το βλέμμα σου τα παρακολουθούσε με ευλάβεια ακολουθόντας τα σε κάθε τους κίνηση καθώς εκείνα ταξίδευαν πάνω στη σκακιέρα του κόσμου σου εκείνη τη στιγμή, ή σκαλώνοντας πάνω σε μια μελωδία ταξίδευαν σε κόσμους αλλοτινούς.

Θαύμαζα τα δάχτυλά σου κάθε φορά που εκείνα απαλά ακουμπούσαν τις νότες, σαν να ήθελαν να πουν ένα μυστικό ή απλά να χαρίσουν ένα χάδι. Ακόμα και της φορές που ακουμπούσαν δυνατά και βίαια τους βγάζοντας μουσικές γεμάτες πάθος. Θαύμαζα τους ώμους σου που σηκωνόντουσαν, το κεφάλι σου που έγερνε απαλά προς τα πίσω.

Δε σε ξέρω, μα…

...σε θαύμασα…

φωτό:http://indiae.deviantart.com/art/Dirge-pianist-update-71089839

Παρασκευή 14/12/07 10.57

Ξύπνημα

Η γρίπη κόλλησε πάνω μου σαν μωρό που έχει διάθεση να παίξει τη στιγμή που εσύ πρέπει να φύγεις. Είμαι μέρες τώρα έτσι.. Έρπω το κορμί μου που μοιάζει με κουφάρι, ανήμπορο να σταθεί όρθιο, όπως η Φύση του έμαθε πριν αρκετά χρόνια….


Σήμερα σηκώθηκα νωρίς. Στις 07.30 ήμουν ξύπνια και σύρθηκα κάτω από την παρατημένη κουβέρτα του καναπέ. Έπιασα να διαβάζω το βιβλίο, που παράτησα μαζί με την κουβέρτα, στον τριθέσιο καναπέ του σαλονιού μου. Έχει συννεφιά σήμερα. Βρέχει. Έπεσε το μάτι μου λίγο προς την μπαλκονόπορτα. Έχω κάτι λιγοστά ρούχα έξω απλωμένα. Δε ξερώ αν βρέχονται κάτω από την τέντα αλλά δεν έχω ούτε διάθεση, ούτε κουράγιο να πάω να το διαπιστώσω…


Μέσα από την κουζίνα μου ακούω το «κλικ» του βραστήρα που μου δηλώνει "φωνάζοντας" πως το νερό έχει βράσει. Σηκώνομαι και σέρνοντας το κορμί μου πάλι πηγαίνω στην κουζίνα. Βάζω στην κούπα μου, που γραφεί το όνομα μου, μια κουταλιά καφέ, τρεις ζάχαρη μαύρη, και μπόλικο γάλα. Ρίχνω το καυτό νερό κι έρχομαι πάλι να πλαγιάσω.


Πριν φτάσω στον καναπέ μου, κάνω μια στάση να δω τι κάνουν τα ψαράκια μου μέσα στο ενυδρείο. Με τούτα και με ‘κείνα δε ξέρω καν αν τα τάϊσα χτες. Το διαπίστωσα όταν όλα όρμηξαν προς την επιφανεια του νερού στα πρώτα φυλλαράκια τροφής. Αν το έκαναν αυτό χωρίς να τα ρίξω τροφή, θα έλεγα πως πρόκειται για ομαδική αυτοκτονία . Εγώ δε με αντέχω τόσες μέρες άρρωστη. Αυτά θα με άντεχαν;

Κάθομαι και τα παρατηρώ. Μετά τον χαμό του Ισίδωρου, του γατόψαρου μου, νιώθω λιγάκι άδειο το ενυδρείο μου. Εκείνος μου έκανε παιχνίδια και νάζια. Πολλές φορές νόμιζα πως είχε πεθάνει. Κολυμπούσε στο νερό ακόμα και ανάποδα. Έτρεχα προς το μέρος του, άνοιγα το καπάκι, έβαζα απαλά το δάχτυλο μου πάνω του κι εκείνος τρομαγμένος άρχισε να τρέχει και να κρύβεται ανάμεσα στα φυτά και στο ναυαγισμένο στοιχειωμένο πλοίο στο κέντρο του «κόσμου» του. Χαμογελούσα. Πάλι με ξεγέλασε. Μονό που μια μέρα… όταν τον ακούμπησα δε σάλεψε πια….Ένας ολόκληρος υδάτινος κόσμος βρίσκεται στη γωνιά του σαλονιού μου. Από την Κατερίνα που πρόκειται να γίνει μητέρα και αναρωτιέμαι πως κουβαλάει το κορμί της και κολυμπάει με τέτοια κοιλιά, μέχρι τον Προκόπη, το σαλιγκάρι που προχτές πήρε «αγκαλιά» το θερμόμετρο και το έκανε βόλτες… περίεργος τρόπος ζωής τελικά.. Περίεργος… χμμμ… διαφορετικός, διορθώνω….


Πηγαίνω και πάλι με την κούπα στο δεξί μου χέρι γεμάτη ζεστό και λαχταριστό καφέ προς τον καναπέ. Ξαπλώνω. Αφήνω την κούπα στο γραφείο μου, φοράω τα γυαλιά οράσεως μου και συνεχίζω να "λερώνω" με υπογραμμίσεις και σημειώσεις το βιβλίο που κρατώ στα χεριά μου…

Κυριακή 09/12/07 10.05

φωτό:http://shathas.deviantart.com/art/Sick-130722676

Μοναξιά και Μοναχικότητα...

...υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα. Όταν νιώθεις μοναξιά, σκέφτεσαι τον άλλον, σου λείπει ο άλλος, είσαι εξαρτημένος. Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση. Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho "Από τη μοναξιά στη μοναχικότητα"  

φωτό:http://hatemypoisionedkiss.deviantart.com/art/Devon-smoking-61314549

@@@

Προχωρώντας στο μονοπάτι μου ένιωσα στα μέσα πως βαδίζω κάπου λάθος… δε μου θυμίζει τίποτα ο δρόμος πια. Και ο,τι περίμενα να βρω ξαφνικά νιώθω πως κάπου το έχω χάσει. Σε κάποιο σταυροδρόμι ίσως. Ξέχασα πως η ζωή δεν είναι μόνο ευθεία και συνεπαρμένη από τα καινούρια χρώματα, ήχους, εικόνες, κάπου… κάπου έκανα λάθος….

Ανοίγω την πόρτα της ψυχής και του μυαλού μου. Εκείνη κλείνει πίσω μου. Προχωρώ πιο μέσα. Κοντοστέκομαι. Γυρίζω πίσω. Πίσω να δω αν η πόρτα έκλεισε καλά. Πιάνω το χερούλι. Το γυρνάω ελαφρά. Η πόρτα άνοιξε. Τότε, χωρίς καν να το σκεφτώ, γυρίζω δυο φορές το κλειδί. Κλείδωσα. Δε ξέρω γιατί. Οι γύρω μου άλλαξαν και μου φεύγουν κι εγώ κλείνομαι μέσα στο μεγάλο κάστρο του εαυτού μου και μάλιστα διπλοκλειδώνω; ‘Η μήπως… άλλαξα εγώ και τους έφυγα; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα… πάντα ασυνεπής στις απαντήσεις μου όταν ο εαυτός μου, μου βάζει δύσκολα…

‘‘Όταν το παπάκι γεννήθηκε, όλα τα άλλα το κορόιδευαν επειδή δεν ήταν κίτρινο με ράμφος μικρό. ‘Ήταν άσπρο. Με ράμφος διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Όλοι το φωνάζανε «ασχημόπαπο» επειδή ήταν διαφορετικό από τα υπόλοιπα… Μεγάλωνε, και τότε ανακάλυψε πως ήταν διαφορετικό επειδή απλά δεν ήταν παπί αλλά κύκνος.’’.

Έτσι λέει το παραμύθι. Αλλά τι γίνεται όταν μεγαλώνεις όντας κάτι διαφορετικό αλλά αποφασίζεις να γίνεις ένα με τα υπόλοιπα μέλη, και δε φαίνεσαι δα και τόσο διαφορετικός, αλλά ξέρεις πως όπως και να το κάνουμε είσαι; Τι γίνεται όταν αποφασίσεις να διεκδικήσεις το δικαίωμα της διαφορετικότητας σου; Ξέρεις πως αν ψάξεις καλά, θα βρεις και τους «δικούς» σου. Μα όταν τελικά ανακαλύπτεις πως ποτέ και πουθενά δε τους συνάντησες, προς τα πού να κοιτάξεις; Που να κατευθυνθείς; Και αν πάρεις ένα μονοπάτι που νομίζεις πως είναι σωστό, τι κανείς αν και όταν ανακαλύψεις ότι δεν είναι;

Προχωρώ στο βάθος του εαυτού μου. Νιώθω όμως πως όσο πιο βαθιά του μπαίνω, τόσο πιο πολύ χάνομαι σε έναν κόσμο που βρίσκεται μέσα μου, αλλά είναι εντελώς ανεξερεύνητος ακόμα. Θέλω να ρουφήξω τη γνώση του, μα κοντοστέκομαι λιγάκι. Ας μη φανώ εντελώς παρορμητική αυτή τη φορά. Ας προσέξω λίγο. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο… πρέπει να αναπληρώσω o,τι έχασα, να θυμηθώ o,τι ξέχασα, να φροντίσω o,τι αμέλησα, ενώ ταυτόχρονα να μη ξεχάσω να ζήσω το παρόν μου.

Βλέπω μια βαριά πόρτα, διάφανη. Πίσω από αυτή είσαι εσύ. Κάθομαι αντίκρυ σου και σε κοιτάζω. Δεν απλώνω το χέρι μου. Ξέρω πως είμαι από τη μια μεριά της πόρτας κι εσύ πάω την άλλη. Πως από συνοδοιπόροι βρεθήκαμε ο ένας από τη μια μεριά και ο άλλος από την άλλη, ακόμα δε ξέρω. Μάλλον έτσι έπρεπε να γίνει. Μάλλον δεν είχαμε δει πόσο διαφορετικοί άνθρωποι είμαστε και μεταξύ μας. «Τα αντίθετα έλκονται» .. συμβιώνουν όμως; Μπορούν να πορευτούν μια ολόκληρη ζωή; Και η φιλία είναι για μια ζωή. Όπως και η συντροφικότητα. Όπως και η αγάπη. Μη προσπαθήσεις να με πείσεις. Ούτε να με βοηθήσεις μη προσπαθείς.. απλά.. δε γίνεται.. απλά δε μπορείς. Διαφορετικός τρόπος σκέψης. Με τον τρόπο σκέψης σου θα μπορούσες να βοηθήσεις τον εαυτό σου σε μια παρόμοια περίπτωση. Όχι εμένα…

Σκαλίζω με βελόνα τις μνήμες μου.. εκείνες ματώνουν… νιώθω πως πρέπει να βρεθώ και πάλι αντιμέτωπη με αυτές. Ίσως εκεί μέσα βρω τις απαντήσεις μου. Ίσως ψάχνοντας ανακαλύψω την ύπαρξη του εαυτού μου. Ίσως την ύπαρξη ενός διττού εαυτού…

02/12/07 15.57

Φωτό: http://thecreeps.deviantart.com/art/walking-man-42996000

Προδοσία...

Εκεί κρυμμένη σε μια γωνία βρισκόταν πάντα. Κοιμόταν τόσο απαλά που μια μικρή ηλιαχτίδα της καινούριας ζωής μπορούσε να την αφυπνίσει. Και τότε… σαν κόκκινος δράκος που ελλοχεύει καρτερικά έρχεται και χορεύει πάνω από τα σκουπίδια της συντρημιασμένης ζωής…

Μοναξιά. Πόνος. Θυμός. Οργή. Απογοήτευση. Λέξεις απλές, μικρές, συναισθήματα σύνθετα, μεγάλα. Γιγαντιαία βλέποντας τα, όντας μικροσκοπικός μπροστά τους, επειδή αιφνίδια μπήκαν με το ‘‘έτσι θέλω’’ στην καθημερινότητα της ζωής. Λέξεις κοινές. Συναισθήματα που είχα ξεχάσει πως υπάρχουν. Με ‘‘πιάσανε’’ στον ύπνο και με λυγίσανε. Δεν ήμουν προετοιμασμένη. Δε πίστευα πως…

‘‘ Θα έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτική’’ σκέφτηκα, δεδομένου οτι ήμασταν παλιοί γνωστοί , πως και στο παρελθόν δώσαμε τα χέρια με την προδοσία σε μια συνάντηση γνωριμίας που θα ήθελα να μη την είχα κάνει ποτέ. Εγώ με κατεβασμένα μάτια ψάχνοντας τις απαντήσεις στα παπούτσια μου, κι εκείνη κοιτώντας με, με χαιρέκακο γέλιο...μα τη σημασία έχει; Μήπως πρόσεξα και ποτέ; Σχεδόν πάντα λειτουργούσα και λειτουργώ παρορμητικά. Τι να γίνει… έτσι είμαι…

Προσπαθούσα να θυμηθώ αν ο πόνος της προδοσίας που προέρχεται από φίλο ή από εραστή είναι μεγαλύτερος. Αδιέξοδο. Ακόμα δε κατέληξα. Προσπάθησα να βρω απαντήσεις. Μάταια. Δεν υπάρχουν. Ούτε κι εσύ υπάρχεις πια…

01/12/07 16.22

φωτό:http://gardenofbadthings.deviantart.com/art/The-Betrayal-151201504

Οι εραστές του 612

-Κλείσε τα μάτια σου…
-Γιατί;
-Θα δεις…κλείσε τα…


...κι εκείνη τα έκλεισε αφήνοντας τον εαυτό της να γίνει έρμαιο σε κάθε του επιθυμία… εκείνος της ακούμπησε απαλά τα χείλη και έβαλε τα χέρια του στην πλάτη της. Ένα τίναγμα που έγινε ερήμην της, του έδωσε να καταλάβει πως η πλάτη της είναι το σημείο που μόλις την ακουμπά την χτυπάει ρεύμα ηλεκτρικό. Έχοντας ακόμα το στόμα του μέσα στο δικό της, άφησε τα δάχτυλα του να σεργιανίσουν στη ραχοκοκαλιά της. Εκείνη παραδόθηκε εκεί, όρθια με την πλάτη της μουδιασμένη και σχεδόν ακουμπισμένη στον τοίχο.

Εκείνος άφησε την ανάσα του να κάψει κάθε γωνιά του κορμιού της. Από τα χείλη της στο λαιμό της και από εκεί στο στήθος της. Κι έτσι απαλά όπως τη χάιδευε έβαλε το δεξί της στήθος στη χούφτα του και της το έσφιξε. Εκείνη άνοιξε απότομα τα μάτια της και το βλέμμα της ήταν γεμάτο από πάθος και ξάφνιασμα. Άρχισε να τη φιλάει έντονα στο στόμα, σαν δυο εραστές που βρεθήκαν μετά από χρόνια. Την κόλλησε στον τοίχο με την πλάτη ενώ το χέρι του προσπαθούσε να τρυπώσει στο κέντρο του κόσμου της που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια της. Μια πνιγμένη κραυγή βγήκε από μέσα της.

Έγειρε λίγο το κεφάλι της προς τα πίσω με τα μάτια κλειστά. Έπειτα το σήκωσε και πάλι και άνοιξε τα ματιά της καρφώνοντας τα μέσα στα δικά του. Έφερε το πρόσωπο της σε απόσταση αναπνοής από το δικό του. Δε το άγγιζε όμως… τον κοιτούσε μέσα στα μάτια και βαριανάσαινε. Χωρίς να τη νοιάζει αν είναι προβλέψιμη, έβαλε το χέρι της μέσα από το παντελόνι του. Τον ένιωσε τόσο έντονα μέσα στο χέρι της, που νόμιζε πως αν λίγο τον χάιδευε θα γινόταν έκρηξη, σεισμός, χαλασμός. Εκείνος τη γύρισε βίαια με το στήθος στον τοίχο. Της έπιασε με το χέρι του το δεξί της πόδι και το σήκωσε ψηλά. Μπήκε μέσα της με δύναμη όσο πιο βαθιά γινόταν κι έμεινε εκεί για λίγη ώρα. Με τεντωμένο κορμί κολλημένο πάνω στην πλάτη της. Έσκυψε κάτι της είπε στο αυτί. Εκείνη γύρισε και πάλι το κεφάλι της, τον κοίταξε και χαμογέλασε δείχνοντας του πόσο πολύ της άρεσε αυτό που άκουσε…

…ένα της χαμόγελο σαν εκείνο ήταν ικανό να τον ανατινάξει. Άρχισε να μπαινοβγαίνει μέσα της όλο και πιο γρήγορα, ενώ εκείνη άφηνε το κορμί της να του προσφέρει όλη την ηδονή που μπορεί να κρύψει μια Γυναίκα. Άρχισε το σώμα της να «μιλάει» τρέμοντας. Μόλις εκείνος το ένιωσε πάνω του, ένιωσε επιβήτορας, και άφησε όλο το αίμα του που κυλούσε στο κορμί του να σωρευτεί σε ένα σημείο… στο σημείο που σε λίγα δευτερόλεπτα θα έσκαγαν τα πιο εντυπωσιακά πυροτεχνήματα και η νύχτα θα γέμιζε ουρλιαχτά πάθους και ηδονής………

27/11/07 18.14

φωτο: http://skystill.deviantart.com/art/So-Sex-90351273

Χωρισμός...

Είναι μαγικός ο τρόπος, η διαδικασία και ο ρυθμός που αλλάζουν όλα στον κόσμο μου. Εναλλασσόμενα συναισθήματα. Θλίψη. Θυμός. Λύτρωση. Ανακούφιση. Στεναχώρια. Παράπονο. Δε ξέρω τι νιώθω.. δε ξέρω ΑΝ νιώθω.. η ζωή μου άλλαξε δρόμο μέσα σε 30 λεπτά στρίβοντας σε μια απότομη στροφή με χειρόφρενο..

«Οι άνθρωποι χωρίσουν.. Γιατί;» ρώτησα ανοίγοντας τα μάτια μου κι άλλο για να μην αφήσω τις μικρές σταγόνες θλίψης να κυλίσουν στο μάγουλό μου. Δεν ήθελα να με δεις να κλαίω.. «Οι άνθρωποι χωρίζουν γιατί καμιά φορά το να μένουν μαζί είναι τόσο καταστροφικό, όσο η στασιμότητα.» μου απάντησες. Έσκυψα το κεφάλι. Προσπαθώ να σκεφτώ τη ζωή μου δίχως εσένα. Μετά από τόσα χρονιά, χωρίς εσένα. Περίεργα όμορφο. Περίεργα οδυνηρό..

Με δυο αλλαξιές εσώρουχα και δυο πράγματα μέσα σε μια μικρή βαλίτσα, στάθηκες στην πόρτα. «Θα περάσω μέσα στην εβδομάδα να πάρω και τα υπόλοιπα» είπες κι έφυγες. Κλείνοντας πίσω η πόρτα άρχισα επιτέλους να κλαιω. Μα δε μπορούσα να μεταφράσω τα δάκρυα μου. Να αποκωδικοποιήσω τον λόγω ύπαρξης τους. Το μόνο που ήξερα είναι πως ήθελα να κλάψω…

Στέκομαι μόνη στο σπίτι που πριν χρονιά νοίκιασα μόνη μου. Που το περιποιήθηκα, το έντυσα, το φρόντισα με το δικό μου προσωπικό στοιχείο. Όταν ήρθες, στην αρχή σε ένιωθα για «εισβολέα» ήμουν αμυντική απέναντι σου. Τώρα.. τώρα νιώθω μονή. Τι μαλακία συναίσθημα η μοναξιά! Όταν την αποζητάς δεν έρχεται ποτέ! Όταν δε τη θες, μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο μαζί με τον παγωμένο αέρα και δεν είσαι σίγουρος ακριβώς αν κρυώνεις λόγω μοναξιάς ή λόγω αέρα. Όταν καταλάβεις…. Είσαι ήδη μονός…

Ξέρω πως δε θα βρεθείς ποτέ εδώ να με διαβάσεις. Γιατί αν και μετά από χρόνια κοινής ζωής, δε φαντάστηκες πως μπορώ να σου γράψω. Δε φαντάστηκες ποτέ αν έπεσες τυχαία ‘‘πάνω’’ μου διαβάζοντας με εδώ πως μπορεί να είμαι εγώ. Αλλά... δεν έχει σημασία… να θυμάσαι μονό πως δε πρέπει να ξεχνάς….

Δευτέρα 19/11/07 15.25

φωτο: http://pinkililli.deviantart.com/art/Ghosts-That-Broke-My-Heart-120706936

...για 'σένα...

Αλλάζεις, αν και αυτό δεν είναι κάτι που με ενοχλεί. Το αντίθετο θα έλεγα.. μου αρέσει να σε κοιτάζω όσο εσύ βρίσκεις τον δρόμο σου, ακόμα και αν αυτός σε παίρνει μακριά μου. Η αγάπη είναι ανιδιοτέλεια. Άλλωστε έτσι δε σε αγάπησα ως τώρα; Χωρίς θυμούς, εγωισμούς, ανασφάλειες. Ο καθένας βρίσκει τον δικό του δρόμο. Έτσι κι εγώ πλησιάζω στην αφετηρία του δικού μου σιγά σιγά. Δε ξέρω αν συναντιέται κάπου με τον δικό σου σε κάποιο σταυροδρόμι. Μπορεί και όχι. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε μπορούμε να είμαστε μαζί.

Τα όριά σου ίσως να είναι διαφορετικά από τα δικά μου και για ‘μενα η ελευθερία να εκφράζεται μέσα από διαφορετικά πράγματα. Εγώ νιώθω ελεύθερη. Δε ξέρω αν είμαι. Νιώθω όμως. Εσύ;

Δε θέλω το βήμα μου διπλά στο δικό σου δρομολογώντας το. Ούτε το δικό σου πλάι μου με αυτόν τον τρόπο. Θέλω απλά να πορευτούμε μαζί γιατί έτσι έπρεπε να γίνει. Όπου και να πας, ότι και να διαλέξεις ξέρεις πως δε θα χάσεις ούτε για μια στιγμή την πρώτη θέση στην καρδιά μου στην κατηγορία σου. Απλά.. να μη ξεχάσεις να περνάς όμορφα εκεί που θα βρεθείς…

Σαν γράμμα αποχαιρετισμού μου κάνει όλο αυτό. Δε ξέρω αν είναι έτσι. Νιώθω να τρέχει θλίψη από τα μάτια μου. Νιώθω το κορμί μου γεμάτο από αυτή. Δεν είμαι στεναχωρημένη. Θλιμμένη είμαι. Θλιμμένη που νιώθω την ανεπάρκεια να αντιμετωπίσουμε όλη την ομορφάδα της ζωής μας. Δε βαριέσαι…ίσως ήταν πολύ μεγάλο για τα μέτρα μας…




Βγήκα στο μπαλκόνι μου. Έχει πολύ ομίχλη έξω. Όπως και την προχτεσινή νύχτα. Βρήκα ευκαιρία να μείνω εκεί, πίσω από το «παραβάν» αυτής, που με κόβει από τον υπόλοιπο κόσμο. Βγήκα στον αέρα να γεμίσω τα πνευμόνια μου με ζωή έχοντας το πλεονέκτημα να είμαι αόρατη…

Μόνο για σήμερα δε θυμώνω.

Μόνο για σήμερα δεν ανησυχώ.
Μόνο για σήμερα δείχνω εκτίμηση.
Μόνο για σήμερα δουλεύω σκληρά με τον εαυτό μου.
Μόνο για σήμερα δείχνω καλοσύνη στους άλλους.

Παρασκευή 16/11/07 09.17

φωτο:http://mejjad.deviantart.com/art/friends-21287748

Το λάγνο φόρεμα της Νυχτας...

Από το βραδύ ακόμα η νύχτα φόρεσε ένα ημιδιάφανο πέπλο ομίχλης. Σαν να ήθελε να κρύψει κάτι. Σαν να ήθελε απλά να προκαλέσει φορώντας το αραχνοΰφαντο ρούχο της που άφηνε απροκάλυπτα, ότι βρίσκεται πίσω από εκείνο να φεγγίζει… χιλιάδες μικρά στολίδια που λαμπίριζαν στο κορμί της. Έχει έναν ερωτισμό αυτή η νύχτα. Με λάγνο ύφος σεργιανίζει στα σοκάκια των σκέψεων των ανθρώπων, μέχρι που βρέθηκε και στο δικό μου…

Έχω πολύ πρωινό ξύπνημα αύριο. Μα δε μου κάνει κέφι να πάω να κοιμηθώ νωρίς. Την απόλαυσα τη νύχτα. Έμεινα μαζί της ως τις πρώτες πρωινές ώρες ακούγοντας μουσική, καπνίζοντας, διαβάζοντας, χαζεύοντας, γράφοντας. Που και που, σήκωνα το βλέμμα μου και το άφηνα να χαθεί για λίγο στο σκοτάδι της προσπαθώντας να διακρίνει τι θα μπορούσε να κρύβεται κάτω από το φόρεμα της… μα… δεν ήταν μόνο το ρούχο της που δε το επέτρεπε, αλλά και τα κλειστά όρια της ελευθερίας της σκέψης και της φαντασίας μου που σκοντάφτουν συνήθως πάνω σε τοίχους διπλανών και απέναντι οικοδομών… Το καλοκαίρι στο μπαλκονάκι μου σήκωνα ψηλά το βλέμμα. Τώρα, δε τολμώ να το κάνω… βαρύς ο Χειμώνας του Βορρά..


Τα ματιά μου βάρυναν. Μαζί τους και το κορμί μου. Σχεδόν έρποντας, από την κούραση και τη νύστα, φτάνω στο κρεβάτι μου. Το σώμα μου έπεσε σαν κουφάρι πάνω στο στρώμα. ‘Ήθελα να μείνω εκεί μέρες και να κοιμάμαι μα… το τηλέφωνο χτύπησε και μια απλή, χαμηλή φωνή από την άλλη γραμμή μου λέει: «Καλημέρα! Πήγε 06:00 η ώρα! Έχετε αφύπνιση!». Η απάντηση στη χαμηλόφωνη καλημέρα μου ήταν μια ξερή ευχαριστήρια καλημέρα…

Άνοιξα τα μάτια. Διαπίστωσα πως η νύχτα ακόμα φορούσε τα καλά της. Σαν να μη μεσολάβησε ο ολιγόωρος ύπνος μου. Σαν να ήταν εκεί, διπλά μου και να με περίμενε μέχρι να ξυπνήσω. Σαν να με παρατηρούσε όσο κοιμόμουνα. Λες και ήθελε κάτι να μου πει. Αλλά δεν ήταν σίγουρη. Έτσι λάγνα και σκοτεινή μου έκανε παρέα όσο ετοιμαζόμουν για να πάω να εργαστώ. Και αργότερα, χωρίς να βγάλει το διάφανο φόρεμα της, έδωσε τη σειρά της στη μέρα. Αλλά τι να το κάνεις… ρούχο «δανεικό» δεν είναι τόσο όμορφο πάνω στη Μέρα όσο στη Νύχτα. Λες και της είναι πολύ μεγάλο το φόρεμα. ‘Η πολύ μικρό. Μερικά πράγματα είναι μοναδικά γιατί έτσι πρέπει να είναι…

Η Ερωτιάρα Νύχτα πήγε για ύπνο. Η Μέρα ήρθε να φωτίσει τον κόσμο και να τον ξεμπροστιάσει. Κι εγώ που δεν έχω πια που να κρύψω τις σκέψεις μου, αποφάσισα πως πρέπει απλά να το αποδεχτώ……

Πέμπτη 15/11/07 14.23

 φωτο:http://silent-reverie.deviantart.com/art/Night-Butterflies-22529921

Στο σπίτι των εκπλήξεων...

...πέρασα το χτεσινό βράδυ. Ένα σπίτι που όπως πολύ χαρακτηριστικά μου είπες "ποτέ μη πεις πως κάτι αποκλείεται να το βρεις εδώ..." και ναι.. πόσο δίκιο έχεις...

Το σπίτι "κοιμήθηκε". Η σιωπή απλώθηκε ήρεμα, μόνο εμείς στην αρχή δε μπορούσαμε να τη νιώσουμε. Ένταση. Διαφωνίες. Μέχρι που παλέψαμε κι όλας στο τέλος. Αλλά όλα αυτά είναι κομμάτι της βραδιάς...

Οι καρέκλες πήραν τη θέση τους κάτω από τον αποροφητήρα που μαζεύει τη νικοτίνη, την πίσσα, την κάπνα, τα λόγια μας, τα μυστικά μας, τις σκέψεις μας από τον χώρο. Το φως του άναψε. Καθίσαμε στις καρέκλες μας, άπλωσα τα πόδια μου πάνω στον πάγκο, πάνω από τα δικά σου, κι εσύ κάθισες αναπαυτικά... η βραδιά μας ξεκίνησε. Γυναίκες τόσο διαφορετικές μα που τόσο μοιάζουν. Εσύ δυναμική, με πάθος για ζωή, κυνική, σκληρή. Εγώ νοσταλγική, τρυφερή, ονειροπόλα, ρομαντική. Ό,τι έλειψε απο τη μία βρέθηκε στην άλλη...

Τα φώτα όλα έσβησαν. Μόνο το κερί έκαιγε και προσπαθούσε να φωτίσει τις στιγμές μας. Έστριψα ένα τσιγάρο για 'μένα. Κι ένα για 'σένα. Αλλά δε το είδες... " Ένα έστριψες;" με ρώτησες. Σε κοίταξα αποδοκιμαστικά. Δεν απάντησα. Παρατήρησες λίγο καλύτερα. "Φίλη μου.. έστριψες και για 'μένα; " Σε κοίταξα ξανά. "Φυσικά...!" σου απάντησα...

Λόγια πολλά, συζητήσεις ατελείωτες, γέλια πνιγμένα για να μη ξυπνήσουν τα παιδιά και ο σύζυγος, μελαγχολικές στιγμές, όμορφες στιγμές, στιγμές έντονες με πάθος για ζωή. Στιγμές κινηματογραφικές. Το φως έσβησε πάλι για λίγο. Μόνο το κερί έμεινε. Μετά από λίγο άναψε ξανά..

Η ώρα πέρασε πια. Πήγε 04.30. Πρέπει να κλείσουμε τη βραδιά μας. Αύριο έχει πρωινό ξύπνημα. Η μία ακολουθούσε την άλλη προς το πίσω μέρος του σπιτιού που οδηγεί στα υπνοδωμάτια. "Καλό βράδυ φιλενάδα" μου είπες και πήγες προς τα δεξιά. "Να ονειρευτείς όμορφα απόψε" σου απάντησα και πήρα την αντίθετη πορεία...

Οι ακατάστατες ζωές των δυο γυναικών πήγαν να ονειρευτούν ακούγοντας τον αέρα που λυσσομανούσε έξω και τις νανούριζε.......

Σάββατο 10/11/07 16.27

φωτό: http://deadlycase.deviantart.com/art/Friends-75581135

Όνειρα....

Σαν ξωτικά έρχονται και μαζεύονται γύρω μου χοροπηδώντας, τραγουδώντας και γελώντας. Όνειρα Κόκκινα σαν Φωτιά. Άσπρα σαν Αγνότητα. Όνειρα Ροζ, ανακατεμένα με Πάθος και Παιδικότητα. Όνειρα όμορφα, τόσο όμορφα που δε θυμάμαι πως να τα αντιμετωπίσω και φοβάμαι μήπως από τον φόβο μου να βρεθώ απέναντι τους τσιμπήσω το μπράτσο μου και ξυπνήσω ξαφνικά....

Ο χειμώνας έχει αυξάνει τους ρυθμούς άφιξής του. Το σπίτι μου έχει ντυθεί στα χειμωνιάτικά του. Η γωνιά των κεριών μου άναψε και φέτος για να ζεστάνει τη χλιαρή μου διάθεση και να φωτίσει τη θαμπή ασπρόμαυρη και μουντή εικόνα των ματιών μου. Προχτές πήγα και αγόρασα καινούριο θερμοστάτη για το ενυδρείο μου. Χειμώνιασε. Κάνει κρύο πια...

Πάνω που εκείνη ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει το κρύο και αυτού του χειμώνα μόνη, ξαφνικά, ένα Σαββατόβραδο είδε ένα όνειρο. Ένα όνειρο με έναν Άντρα με βαθυγάλανα μάτια. Τη κοιτούσε επίμονα. Αμήχανα σχεδόν. Όταν σήκωνε το βλέμμα της προς τα εκείνον, εκείνος κοιτούσε το δικό της για λίγη ώρα και μετά χαμήλωνε και πάλι τα μάτια του. Δε μιλούσε πολύ. Τη κοιτούσε όμως. Πότε με ερωτισμό, πότε αμήχανα, πότε με απορία. Εκείνη κάθε φορά προσπαθούσε να μαντέψει. Ήθελε να πλησιάσει μα τη σταματούσε το αόρατο χέρι του φόβου...

Πέρασε έτσι απέναντι του και αμίλητη ολόκληρο το βράδυ. Ώσπου εκείνος σηκώθηκε. Πλησίασε προς την έξοδο του δωματίου. Εκείνη σηκώθηκε από πίσω του και τον ακολούθησε προς την έξοδο. Κοιτάχτηκαν πάλι στα μάτια. Εκείνος έσκυψε και της φίλησε το στόμα. Εκείνη, στο όνειρο της, έκλεισε τα μάτια της να απολαύσει την ευδαιμονία της ονειρικής εκείνης στιγμής. Όταν άνοιξε τα μάτια της ο Άντρας είχε χαθεί από μπροστά της...

"Περίεργο όνειρο" σκέφτηκε. Ζωντανό όσο και οι επιθυμίες της...

Πάω να ξαπλώσω να ονειρευτώ.......

Τετάρτη 07/11/07 17.17

φωτό:http://dante-mk.deviantart.com/art/dreams-106118592

Το κορίτσι της βροχής...

 Την είδε μπροστά του μουσκεμένη ως το κόκαλο από τη βροχή που από χτες βράδυ δεν έπαψε στιγμή να πέφτει. Χτύπησε την πόρτα του. Εκείνος άνοιξε. Δε περίμενε να τη βρει εκεί έξω. Εκείνη κρυώνει. Τρέμει σαν το ψάρι. Σπαρταράει. Από τα μουσκεμένα της ρούχα; Από το κρύο; Από την αγωνία; Δε ξέρει κι εκείνη να πει...

Τον κοίταξε στα μάτια. "Περπάτησα μες τη βροχή, με αμφίβολο το αίσθημα της αποδοχής μου. Ήθελα απλά να σε δω..." του είπε. Εκείνος την κοίταξε απορημένα. Δε την περίμενε. Εκείνη σκέφτηκε να φύγει, μα κοντοστάθηκε. Δεν είναι η πρώτη φορά που αναθεωρεί σχεδόν άμεσα. Τον κοίταξε στα μάτια. Τα βρεγμένα μαλλιά της είχαν κολλήσει στο πρόσωπό της. Τα χέρια της τύλιγαν το μουσκεμένο κορμί της στην προσπάθειά της να το ζεστάνει. Είναι κουρασμένη και ξαφνικά ένιωσε να κρυώνει ακόμα πιο πολύ. Δεν έχει ιδέα γιατί. Ίσως η παγωμένη ματιά εκείνου. Έχει έναν θυμό στο βλέμμα του. Έναν παγωμένο θυμό. Θυμό για εκείνη; Δε γνωρίζει. Μα θέλει να μάθει...

"Πέρασε μέσα. Θα πουντιάσεις εντελώς" της είπε και ανοίξε κι άλλο την πόρτα για να μπει. Εκείνη προχωράει στον διάδρομο. Γυρίζει το βλέμμα της πίσω και τον συναντά με μια κουβέρτα στο χέρι. Εκείνος την άνοιξε ανάμεσα στα χέρια του και την προσκάλεσε να μπει μέσα τους να ζεσταθει. Εκείνη κοντοστέκεται και πάλι. Έχει ανάγκη να πιαστεί από κάπου. Ταλαιπωρημένη, με παπούτσια που έχει περάσει όλη η βροχή του κόσμου από πάνω τους, με πόδια κομμένα από τα γόνατα και κάτω από το περπάτημα και σε ημιλυπόθυμη κατάσταση, αποφασίζει πως δεν έχει άλλη επιλογή πέρα από το να πάει να πιαστεί από εκείνον. Πλησιάζει και σχεδόν κρέμεται από πάνω του. Τη βαστάει...

...ενώ πηγαίνουν να καθίσουν στον καναπέ. Ο ένας απέναντι από τον άλλο. "Ήρθα γιατί δεν άντεχα άλλο μακριά σου. Ήρθα να σου πω όλα όσα φοβήθηκα πως ποτέ δε θα προλάβω να ξεστομίσω." Του μιλούσε συνέχεια. Την άκουγε με τόση προσοχή, σα να μη του έφτανε ο ήχος της φωνής της και διάβαζες τα χείλη της. Έσκυψε και τη φίλησε. Τα κορμιά τους έκαναν τον πιο υπέροχο Έρωτα το ένα στο άλλο. Εκείνη ένιωσε πως την αποχαιρετούσε με το σώμα του. Ίσως έτσι ένιωσε κι εκείνος. Είναι αλήθεια; Κανείς δε ξέρει...

21/10/07 13.44

φωτό: http://delun.deviantart.com/art/Raining-Sorrow-20606210

"Ακούς;"

 Δε ξέρω πως και γιατί βρέθηκα πάλι στα ίδια. Από τη μια στιγμή στην άλλη επέστρεψα σε μια πραγματικότητα που διόλου δε μου αρέσει. Ακόμα και η επιδιωκόμενη δραπέτευση από αυτή μοιάζει μαρτύριο. Δεν έχω καμιά διάθεση να προσπαθήσω να βρεθώ μακριά της. Δε ξέρω αν αξίζει τον κόπο.Στιγμές… Στιγμές χαράς, στιγμές μοναξιάς, στιγμές θλίψης, στιγμές πόνου, στιγμές χαμόγελου, στιγμές αποχωρισμού. Και πάλι πίσω. Και πάλι στα ίδια. Κουράστηκα! Ακούς; Κουράστηκα! Όχι από ‘σένα. Από μένα. Που τόσα χρόνια κυνηγώ το άπιαστο, το δύσκολο, αρνούμενη να αποδεχτώ να παλέψω στα εύκολα και δεδομένα. Και πάνω που είχα αποδεχτεί πως δεν υπάρχεις, ήρθες κι έκανες αισθητή την παρουσία σου. "Εδώ είμαι! Κοίταξε με!" Σαν το τετράγωνο φρούτο το ζουμερό το πράσινο με ροζ καρδούλες, το γευστικότατο που έτρωγα χτες βραδύ στο όνειρό μου. Έψαξα σε όλους τους πάγκους με φρούτα του κόσμου, μα δε το βρήκα πουθενά. Αποδέχτηκα πως δεν υπάρχει. Μα.. να! Εκεί στην άκρη ενός πάγκου το βρήκα... μα δε μπορούσα να το πάρω. Σε βρήκα... μα δε μπορώ να σε έχω... "Ακούς;" Όχι… δεν ακούς… δεν είσαι εδώ… Ήρθε η τελευταία πριν το τέλος στιγμή που έκανε το μυαλό μου να σκεφτεί πως τελικά τα πράγματα δεν είναι όπως εκείνο τα φανταζόταν…Θέλω τόσα να σου πω, μα οι λέξεις των σκέψεων μου ταξιδεύουν πιο γρήγορα από τα δάχτυλά μου. Βγαίνουν σαν χείμαρρος από μέσα μου, γίνονται κόμπος στο λαιμό μου κι εγώ στην προσπάθειά μου να μη πνιγώ, καταπίνω να πάει παρακάτω. Λες και δε ξέρω πως κάποια στιγμή ο κόμπος θα ανέβει και πάλι. Λες και δε ξέρω πως θα με πνίξει. Λες και δε ξέρω πως η μόνη λύση για να πάψω να πνίγομαι είναι να τον σπάσω. Αν θες πες μου πως φυγοπονώ. Μπορεί και να το κάνω… δε ξέρω. Μη μιλάς. Δε μπορώ να σε ακούω πια, με πονάς. Αποφεύγω να σου μιλήσω, δε θέλω να δω το τέλος. Αν θες πες μου πως φυγομαχώ. Μπορεί και να το κάνω. Δε ξέρω…Περιμένω να δω την αλήθεια των ματιών σου. Να νιώσω τη γυμνή ανασφάλεια του κορμιού σου. Δε χρειάζεται να πεις πολλά. Δε χρειάζεται να πεις τίποτα. Μόνο που θα δω μέσα τους, θα καταλάβω. Τι είναι αυτό που θες από μένα. Ίσως έτσι ανακαλύψω τι είναι αυτό που θέλω κι εγώ από ‘σένα. Είμαι ερωτευμένη; Δε ξέρω… δε θυμάμαι καν πως είναι να είσαι ερωτευμένος. Δε μπορώ να σου μιλήσω άλλο. Δε μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια λογική σειρά. Εγκλωβισμένη σε μια φυλακή που δε μπορώ να ξεφύγω εύκολα. Παντού γύρω μου υψωμένοι τοίχοι. Όλα είναι ανάκατα στο μυαλό μου. Δε βαριέσαι… Καλό βράδυ Ξένε…

«Ό,τι είπαμε είπαμε….»

Στη μνήμη των στιγμών που στραγγαλίσαμε…

16/10/07 21.1

φωτό:http://j4d3.deviantart.com/art/deaf-79325921

Για εκείνους που φεύγουν...

Ποτέ δε κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι έρχονται αφού δεν έχουν σκοπό να μείνουν. Γιατί επενδύουν σε συναίσθημα, αφού πρόκειται να φύγουν. Φεύγουν από φόβο; Από ανεπάρκεια; Δεν έχω ιδέα…

-Με πνίγεις το καταλαβαίνεις;
-Ηρέμησε… μην εκνευρίζεσαι…
-Μα με πνίγεις! Λιγοστεύει ο αέρας μου! Πως γίνεται να μη κλωτσάω;
-Έλα… ηρέμησε… συγνώμη…
-Δε μπορώ το καταλαβαίνεις; Δε μπορώ έτσι…
Δε μπορώ…
Δε….
-Σςςςςςς…ηρέμησε κορίτσι μου… συγνώμη…

Και κάπως έτσι εκείνος πήρε αγκαλιά εκείνη… Της έδωσε ένα μεγάλο φιλί, την έκρυψε στην αγκαλιά του μέχρι το πρωί. Κι εκείνη ήρεμη και γαλήνια, έμεινε εκεί αποχαιρετώντας το Φθινόπωρο και καλωσορίζοντας τον Χειμώνα. Έμεινε όλο το βράδυ, γιατί ήξερε πως η μέρα που ξημέρωνε θα τον έπαιρνε και πάλι μακριά της. Ίσως για πάντα. Από φόβο; Από ανεπάρκεια; Δεν έχω ιδέα…



16/10/07 03:03

φωτό: http://blackcloudconnected.deviantart.com/art/Alone-29284646

Το μεγάλωμα της μέρας....

 07:22. Τα φώτα της πόλης ανάβουν ακόμα λες και ο ουρανός δεν έχει καμιά πρόθεση να ξημερώσει. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο του γραφείου μου παρατηρώντας τον ενώ εκείνος έχει πάρει ένα χρώμα βαθύ μπλε να φορέσει για ρούχο. Τα αστέρια έσβησαν ή κρύφτηκαν πίσω από τα σύννεφα που εδώ και μερικές μέρες κάνουν συντροφιά στην μελαγχολική μου διάθεση. Δε νιώθω άσχημα όμως μέσα σε αυτή. Η μελαγχολία, είναι η μούσα των σκέψεών μου. Μου αρέσει να σκέφτομαι και να γράφω. Να γράφω όταν σκέφτομαι...

07:28. Σα να άνοιξε λιγάκι το χρώμα του του ουρανού. Ξημερώνει σιγά σιγά. Τη νύχτα διαδέχεται η καινούρια μέρα. Έχει μια γαλήνια ησυχία έξω. Πόσο αγαπώ αυτή την πόλη τούτες τις ώρες! Είμαι μόνη, κάτι που απολαμβάνω κι επιδιώκω πολλές φορές, με επιτυχία τις περισσότερες. Ακόμα και ανάμεσα στο πλήθος. Παλιότερα τη μισούσα τη μοναξιά μου, ερχόταν απρόσκλητη και της περισσότερες φορές μου έκανε αρμένικη βίζιτα. Προσπαθούσα να απαλαγώ από αυτή, μα η μοναξιά λειτουργεί αυτόνομα, σαν τον Έρωτα. Δε σε ρωτάει πότε θα έρθει. Δεν υπακούει σε κανόνες. Μα όσο μεγαλώνω τόσο την αναζητώ. Δε με χωράει τούτος ο κόσμος. Δεν ανήκω σε αυτόν...

07:36. Ο ουρανός φαίνεται γαλανός πίσω από τα σύννεφα. Θα ήθελα να πετάξω πάνω από αυτά, να κοιτάξω πρώτη από όλους τον ήλιο να βγαίνει. Να ρίξω μια ματιά στον κόσμο από ψηλά, να παρατηρήσω το ξύπνημά του. Θα μπορούσα να το κάνω, ίσως, μα φοβάμαι μη καούν τα φτερά μου. Ειδικά τώρα που η ώρα πήγε...

...07.49 και πάνω δεξιά μου βλέπω το κιτρινόλευκο χρώμα που προδίδει την κρυψώνα του ήλιου πίσω από τα σύννεφα που αραίωσαν γύρω του. Η πόλη ξύπνησε. Οι ήχοι έγιναν δυνατότεροι. Οι κόρνες των αυτοκινήτων, οι ήχοι των λεοφωρείων, τα φώτα των απέναντι διαμερισμάτων, κάνουν σαφή την εικόνα της πόλης που ξυπνάει. Πίνω μια γουλιά καφέ. Με μια βαθιά ρουφηξιά τελειώνω το τσιγάρο μου. Σηκώνομαι και ανοίγω το παράθυρο να βγει ο καπνός από τον χώρο και ψιθυρίζω στις 07:58

......καλημέρα....

13/10/07 07.59

φωτό: http://adoniswerther.deviantart.com/art/Sunrise-51088084

Το τραγούδι της Βροχής...

Ένας γνώριμος ήχος ήρθε και ακούμπησε στο κέντρο της αίσθησης της ακοής μου. Μεγάλες σταγόνες βροχής χτυπούσαν με μανία τη λαμαρινένια επιφάνεια της τέντας μου. Ξύπνησα. Ένα αίσθημα ευχαρίστησης διαπέρασε το κορμί μου σαν ηλεκτρικό ρεύμα κάνοντας το να ριγήσει…

Σηκώθηκα από τον καναπέ του σαλονιού μου που τα τελευταία χρόνια φιλοξενεί το κουρασμένο μου κορμί. Δε ξέρω αν το ξεκουράζει περισσότερο από το διπλό κρεβάτι του υπνοδωματίου μου, μα σαν απόφαση που πάρθηκε ερήμην μου τα πόδια μου πάντα οδηγούν το σώμα μου σε αυτόν…

Προχώρησα τη ματιά μου και την άφησα να παρακολουθεί έξω από το παράθυρο που βρισκόταν πάνω από το κεφάλι μου. Η βροχή μαστίγωνε τα φύλα των φυτών του μικρού μπαλκονιού μου και των δέντρων που βρίσκονται γύρω από το σπίτι μου, ενώ εκείνα, μαζοχιστικά θαρρείς, φαίνονται να το απολαμβάνουν…

Απλώνω το δεξί μου χέρι και ανοίγω το παράθυρο. Η βροχή ακουμπούσε το πρόσωπό μου ενώ εγώ την απολάμβανα με τα μάτια κλειστά. Κάθε μου κύτταρο «ρουφούσε» τη βροχή και από κάθε μου πόρο ξεχείλιζε ευχαρίστηση. Κι εκεί, με τα μάτια κλειστά έμεινα σιωπηλή να αγαπώ την κάθε στιγμή που περνούσε από πάνω μου προσφέροντας εμπειρία στο συνειδητό μου, ενώ ενώ την επόμενη καινούρια στιγμή έμπαινε στο ασυνείδητο.

Την ευδαιμονία των στιγμών έμελε να διακόψει ο δυνατός ήχος μιας βροντής που έκανε το μυαλό μου να κουνηθεί και το κορμί μου να αναπηδήσει. Άνοιξα τα μάτια. Τον ήχο της βροντής τον διαδέχτηκε η λάμψη μιας αστραπής και αμέσως μετά ο ήχος του κεραυνού που έπεσε κάπου σε μια κοντινή περιοχή. Ήχος εκκωφαντικός που ενεργοποίησε τους συναγερμούς των αυτοκινήτων. Δέος…

Ακουμπώ το μέτωπο μου στο δροσερό τζάμι, παρατηρώντας τις στάλες της βροχής να κυλούν ακανόνιστα στο παράθυρο. Θα μπορούσα να βάλω στοίχημα πως μια σταγόνα θα πήγαινε προς τα «εκεί» μα αυτή αυτόβουλη κι ελεύθερη, τη βλέπω να κυλά αλλιώς αλλάζοντας πορεία. Ξεγελάστηκα… χαμογελώ.

Σηκώνομαι και πάλι. Έχω ανάγκη να βρεθώ κοντά στη βροχή που μουσκεύει τον κόσμο γύρω μου και να την αφήσω να μουσκέψει και τον δικό μου που βρίσκεται μέσα μου. Παίρνω μια κουβέρτα και τυλίγω το κορμί μου. Θέλω να νιώσω τη δροσιά της, μα όχι το κρύο της. Θέλω να νιώθω χαλαρή απολαμβάνοντας τη και όχι σφιγμένη στην προσπάθεια μου να ζεσταθώ. Βγαίνω στο μπαλκόνι μου κάτω από τη τέντα. Κανείς δε βρίσκεται έξω. Από αλάτι, λες, όλοι κλείστηκαν στα σπίτια τους. Κι εγώ, ή άτρωτη, θαρρείς, στο μπαλκονάκι μου, να την ακούω, γεμίζοντας ήχους και εικόνες το μυαλό μου που σιγά σιγά μετουσιώνονται σε σκέψεις. Σκέψεις δικές μου, σαν μυστικά καλά φυλαγμένα. Κλείνω και πάλι τα μάτια. Αφουγκράζομαι. Αφήνω τη βροχή με αγγίξει χωρίς το βάρος της, απαλά, τόσο απαλά σαν να κάνει Έρωτα στο κορμί μου…

Ένας ξένος ήχος διαταράσσει την φυγή μου από τα εγκόσμια, λες και ήρθε σκόπιμα για να με γυρίσει σε αυτά. Ένας εκνευριστικός ήχος τηλεφώνου, που ήρθε να μου υπενθυμίσει πως ο χρόνος μου έγινε λιγοστός και πρέπει να ανεβάσω ρυθμούς. Δε ξέρω αν νιώθω εκνευρισμό ή απογοήτευση, μα πρέπει να αποδεχτώ πως πρέπει να γυρίσω εκεί που δεν ανήκω, μεν, αλλά κατοικώ, δε. Στον κόσμο τον οποίο οι άνθρωποι φοβούνται τη βροχή. Τυλίγω την κουβέρτα λίγο καλύτερα πάνω μου, μια που και αυτή βρήκε ευκαιρία να ξεφύγει λίγο πριν από τα χαλαρά χέρια μου και σηκώνω το πόδι μου να μπω στο σαλόνι μου επιστρέφοντας ταυτόχρονα στα εγκόσμια…

10/10/07 22.37

φωτό: http://emelody.deviantart.com/art/rain-84626272

Μοναξιά μου...

Η μοναξιά μου που γνωριστήκαμε τα τελευταία χρόνια δίνοντας η μία το χέρι στην άλλη, σχεδόν συγκαταβατικά, τη στιγμή που ανακαλύψαμε πως δεν υπάρχει άλλη επιλογή, δεδομένου ότι αυτός ο πόλεμος μεταξύ μας ήταν ίσος προς ίσο. Δε θα είχε νικητή ούτε ηττημένο...
Συνεχίζοντας την πορεία μου κάπου κοντοστάθηκα. Έσκυψα το κεφάλι. Το σήκωσα και πάλι, με σκοπό να συνεχίσω πιο αποφασιστικά από πριν. Κοίταξα πίσω για λίγο. Το μονοπάτι μου μακρύ, μα είχε σχεδόν σβηστεί, μια που η ματιά μου στο βάθος το ένωνε με τον ορίζοντα. Δεν έχει δρόμο για μισεμό...
12/09/07 17.47

φωτό:http://dafni.deviantart.com/art/Timeless-114930281

Απολαμβάνοντας τον ερχομό του Φθινοπώρου...

Βγήκα για λίγο στο μπαλκόνι μου. Έστριψα ένα τσιγάρο και το άναψα. Σκέφτηκα τη ζωή των τελευταίων δύο ημερών μου. Το μάτι μου δε μπορούσε να ταξιδέψει πέρα από τα τείχη των διπλανών οικοδομών. Ασφυκτικά κλεισμένη η ματιά μου από παντού... από παντού... από παντού;

Σηκώνω τα μάτια και βλέπω ένα κομμάτι ουρανού. Δε βλέπω αστέρια. Δε βλέπω φεγγάρι. Κι όμως, βλέπω τη λάμψη αυτών που κάνουν τη νύχτα ελαφρώς πιο φωτεινή. Το μπαλκόνι μου μικρό για να ανοίξω τα φτερά των πιο παράτολμων σκέψεών μου...
Μέσα στη σιωπή ακούω έναν ευχάριστο ήχο. Ένα κελάηδισμα που ερχόταν από κάπου στα δεξιά. Θα μπορούσε να είναι το φυλακισμένο καναρίνι του απέναντι μπαλκονιού μου που αποφάσισε να "μιλήσει" σήμερα. Είχα να το ακούσω να κελαηδά από πέρσι, μάλλον. Κάτι έλεγε... ίσως ένα θλιμμένο τραγούδι μιας ανελεύθερης ψυχής. Κλείνω τα μάτια... αφουγκράζομαι...

Μια ευχάριστη οσμή ήρθε να ερεθίσει το κέντρο της αίσθησης της όσφρησής μου. Το νυχτολούλουδο στο μπαλκόνι μου έβγαλε άνθη κι εγώ μόλις που το αντιλήφθηκα... Γοργοί οι ρυθμοί μου. Περισσότερο γρήγοροι από την αντίληψη των αισθήσεων μου μερικές φορές... το νυχτολούλουδό μου έχει ανθίσει εδώ κι ένα μήνα περίπου, κάτι το οποίο είχα σχεδόν λησμονήσει. Με κλειστά μάτια μένω να ακούω το τραγούδι του θλιμμένου καναρινιού και να μυρίζω το άρωμα του ξενυχτισμένου νυχτολούλουδου. Ευχάριστη αίσθηση...

Ανοίγω τα μάτια και σκέψη μου η ταξιδιάρα σκοντάφτει και πάλι στους τοίχους. Το τσιγάρο μου κάηκε σχεδόν μόνο του. Το φέρνω προς το στόμα μου και απολαμβάνω την τελευταία ρουφηξιά του. Μια τελευταία μάτιά στον ουρανό. Μια τελευταία σκέψη να αφήσω εκεί πάνω στα άρματά του που μαύρα, λόγω νύχτας, ακολουθούν την πορεία του ανέμου. Μια τελευταία σκέψη. Και μια υπόσχεση στον εαυτό μου...."Αύριο πάλι...."

10/09/07 23.43

φωτό: http://raymondus.deviantart.com/art/waiting-55992725

Πρωτοβρόχι....

Δύσκολο το χτεσινό βράδυ. Με κούρασε πολύ στη δουλειά. Κοίταξα το ρολόι. 03.40. και περιμένω υπομονετικά να περάσει και αυτή η βάρδια. Μετά από μισή ώρα περίπου, κοιτάζω και πάλι το ρολόι. 03.45. Μέσα σε μισή ώρα δικής μου αντίληψης, πέρασαν μόλις πέντε λεπτά. Φρικαλέο! Δε θα τελειώσει ποτέ τούτο το βράδυ...

Κι όμως πέρασε. Πήγε 06.00 κι επιτέλους τελείωσα. Κατέβηκα να πάω στο αμάξι που μόλις εκείνη τη στιγμή παρατήρησα πόσο χαζά το είχα παρκάρει. Μια έντονη δροσιά μου τρύπησε το κορμί και ξύπνησε για τα καλά το μυαλό και το σώμα μου. Ή... έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Έφτασα σπίτι. Έπεσα για ύπνο...

Το ξυπνητήρι χτυπά και πάλι. 14.30. Πρέπει να σηκωθώ. Να ντυθώ, να πλυθώ, να φορέσω το καλό μου χαμόγελο να πάω να εργαστώ. Ένας ήχος, όχι άγνωστος, αλλά ανεπιθύμητος αυτή τη στιγμή, έρχεται στ'αυτιά μου. Βρέχει...

Βλαστημάω. Κρυώνω και προσπαθώ να εντοπίσω με το δέρμα μου στο μπαλκόνι τι ρούχα πρέπει να φορέσω. Όχι καλοκαιρινά πάντως. Σίγουρα όχι χειμωνιάτικα. Αρχίζω και θυμώνω... πέρασε και αυτό το καλοκαίρι...

Ανάκατες μνήμες διακοπών, μνήμες από την τελευταία μας έξοδο για ρετσίνα αυτό το καλοκαίρι, στο "μπιτ παζάρ". Μνήμες από εκείνη τη ρετσίνα που μάλλον καθόρισαν κάποια πράγματα στη ζωή μου..."Τελικά, σε όλα τα πράγματα που με δρομολόγησαν φέτος το καλοκαίρι ήσουν παρών. Ακούς;" Τι να σημαίνει αυτό... ;


Συνεχίζοντας να βλαστημώ ξεκινώ τη μέρα μου. Το κουρασμένο αλλά ταυτόχρονα ακούραστο κορμί μου πήγε μέχρι τη κουζίνα για καφέ. Η μέρα ξεκίνησε. Πίνω μια γουλιά καφέ, κοιτάζω μια στιγμή έξω από το παράθυρο ενώ ανακατευτώ τον καφέ μου με το κουταλάκι έτσι ώστε καφές, γάλα, ζάχαρη να γίνουν ένα. Την επόμενη στιγμή ξεκινώ τη διαδικασία αποχώρησης. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη. Αρνούμαι να βγάλω τις ροζ χειμωνιάτικες πιζάμες μου. Κρυώνω! Δε θέλω να αφήσω το σπίτι μου τώρα που βρέχει. Αλλά δε γίνεται διαφορετικά...

Με γκρίνια αναπόφευκτη, και μπόλικο εκνευρισμό, λόγω κούρασης, μάλλον, ξεκίνησα αυτή τη μέρα.

...καλό χειμώνα....

07/09/07 15.17
http://nanami-yuki.deviantart.com/art/In-the-Rain-5092885

Περιμένοντας...

Καθισμένη στην παραλία μόνη, πάνω στην πετσέτα, να ακούω τραγούδια και να συνδέω τις λέξεις αυτών με τον ήχο των κυμάτων... έμεινα να περιμένω εκείνη τη φωνή μιας παρουσίας που θα ερχόταν να καθίσει πλάι μου και να μου πει: "Τι σκέφτεσαι;" Να με κοιτάξει με χαμόγελο, να σηκωθεί, να μου απλώσει το χέρι να με βοηθήσει να σηκωθώ κι έπειτα να με πιάσει φιλικά από τον ώμο και να μου πει: "Έλα! Έχω πολλά να σου πω και ακόμα πιο πολλά να σου δείξω!" Να ακολουθήσω νιώθοντας ασφαλής και να απομακρυνθώ από το οπτικό μου πεδίο χαμογελώντας...
Δεν εμφανίστηκε ποτέ.. μα... ξέρω πως υπάρχει....

19/08/07 16.11

φωτό: http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=sitting+at+beach#/d23d894

Ταξίδι στη χώρα της αναζήτησης

Κάποιοι για κάποιον λόγο είναι ξύπνοι... άλλοι εργάζονται, άλλοι έχουν αϋπνία, άλλοι νιώθουν έντονη μοναξιά, άλλοι φοβούνται... Κάπου εκεί, ανάμεσα σε εκείνους βρέθηκα να παρακολουθώ την πορεία της νύχτας. Εκείνη απλωμένη παντού, να κάνει τους θορύβους πιο δυνατούς μέσα στη σιωπή. Θόρυβοι που ξαφνιάζουν που και που, αλλά έρχονται να θυμίσουν στο μυαλό πως δεν είναι εντελώς μόνο το σώμα και το πνεύμα που το φιλοξενεί...

Σςςςς... σιωπή. Όλες οι αισθήσεις βρίσκονται σε εγρήγορση. Η καρδιά χτυπάει πιο δυνατά. Τα γόνατα κόβονται. Η ανάσα γίνεται έντονη. Το σώμα ριγεί. Τα μάτια "σαρώνουν" τον χώρο. Ένας θόρυβος διαφορετικός από τους άλλους ξύπνησε το αίσθημα του φόβου. Χαμόγελο. Από το ανοιχτό παράθυρο μπήκε αέρας που έκανε το ξύλινο βάζο στο τραπεζάκι να πέσει... πλησιάζω... σηκώνω το βάζο και προχωρώ προς το παράθυρο απολαμβάνοντας τον δροσερό αέρα που σεργιανίζει ακόμα στα σοκάκια και τους δρόμους το άρωμα της βροχής που πριν λίγη ώρα ξέπλυνε τους δρόμους, τα παγκάκια, τα πεζοδρόμια και το μυαλό από τη σκόνη...

Πηγαίνω προς το ραδιόφωνο και βάζω τον αγαπημένο μου σταθμό. Σιγανές μπαλαντούλες αφήνουν τις νότες της μουσικής τους να χορέψουν ανάμεσα στις λέξεις και στον ήχο του ανέμου... Κλείνω τα μάτια... τα ανοίγω και πάλι... σιγοτραγουδώ ένα κομμάτι που ακούγεται από το ραδιόφωνο. Χίλιες σιωπηρές σκέψεις. Αφήνω και πάλι το μυαλό μου να επεξεργαστεί τις εικόνες. Και εκείνες να τις κάνω λέξεις μέσα στο νου μου...

05.49. Σε λίγα λεπτά θα έχω το πλεονέκτημα να παρακολουθήσω το μεγάλωμα της μέρας. Κι εγώ ανάμεσα σε εκείνους που εργάζονται, που έχουν αϋπνία, που νιώθουν μοναξιά, που φοβούνται. Είναι όμορφη η απόδραση από τα εγκόσμια που και που! Κι ας μπαίνεις σε έναν κόσμο φανταστικό που δεν υπάρχει ή σε έναν που υπάρχει και είναι όμορφος αλλά υπό προϋποθέσεις.

Και τώρα, πλησιάζοντας στο τέλος, αναρωτιέμαι: Τι είναι αυτό που γεννά σε κάποιους την ανάγκη για φυγή; Έστω και αν εκείνη μετουσιώνεται με ένα ταξίδι του μυαλού; Η αναζήτηση της αλήθειας του καθενός; Μια λέξη; Μια μουσική; Μια ανάμνηση που έφερε ο άνεμος κουβαλώντας τη από μακριά; Η μοναξιά; Όλα αυτά; Τίποτα απ' όλ' αυτά; Κάτι επιπλέον;



Η βάρδιά μου φτάνει στο τέλος της... καλημέρα...

19/08/07 05.53

φωτό:http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=alone#/d12cp19

Ψάχνοντας το δικό μου κόσμο....

Η ζωή μοιάζει διαφορετική όταν βρίσκομαι μόνη, από επιλογή, πάνω σε μια πετσέτα με τα ακουστικά στ' αυτιά να ακούω τραγούδια της επιλογής μου μπροστά στη θάλασσα, ενώ τα κύματα βρέχουν τα πόδια μου...
Αποκόβομαι από τα εγκόσμια και μπαίνω στον δικό μου κόσμο όπου νιώθω πιο ασφαλής, πιο γαλήνια. Δεν ακούω τις φωνές γύρω μου και το μόνο που έρχεται στ' αυτιά μου είναι η μουσική, τα λόγια και λιγάκι στο βάθος η θάλασσα η αγριεμένη. Ακόμα και οι σκέψεις κάνουν ησυχία γιατί σέβονται τον κόσμο μου... αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν! Γεμάτος από σκέψεις ο κόσμος μου!
Και η θάλασσα ολόρθη να φαντάζει η μόνη δύναμη μπροστά μου κι ας πάει όπου φυσάει ο άνεμος...

07/08/07 02.16

φωτό:http://browse.deviantart.com/?qh=&section=&q=waiting#/d1cmngg

Προσμονή...

Η προσμονή γίνεται πυρωμένο σίδερο και καίει το δέρμα...

Η θύμηση γίνεται πόνος και προσπαθεί να πείσει τη λήθη να την πάρει στην αγκαλιά της για πάντα...
Η καρδιά αντιδρά μα το λογικό επιτάσσει τη διαγραφή των αναμνήσεων ως μοναδική λύση άμυνας απέναντι στον πόνο...
Πόλεμος...
Τα καυτά δάκρυα κυλούν ερήμην και αφήνουν το ίχνος της πορείας τους πάνω στο πρόσωπο...
Κάθε προσπάθεια υποταγής στο λογικό καταλήγει σε όλεθρο. Ο πόλεμος συνεχίζεται... Νικητής και ηττημένος θα υπάρξει άραγε;

20/07/07 14.13

φωτό: www.google.gr/images

Επιστρέφοντας...

Με το μυαλό να αρνήται να φύγει από τα σοκάκια του κόσμου που τριγυρίζει, θαρρείς σαν χαμένο, βουλιάζοντας ολοένα μέσα στις σκέψεις, μάζεψα το κορμί μου και το επέστρεψα σπίτι. Το "μπαμ" της εξώπορτας που έκλεισε πίσω μου, με επανάφερε βίαια στην πραγματικότητα, λες και κάποιος τρύπησε με βελόνα το συννεφάκι που βρισκόταν πάνω από το κεφάλι μου. Με μια "καλησπέρα ", βγάζω τα παπούτσια μου στην αποθήκη. Τα πόδια μου με οδηγούν στην κρεβατοκάμαρα. Βγάζω τα ρούχα μου που όλη μέρα με κρατούσαν ζεστό το σώμα μου κι αυτό ριγεί από το απρόσμενο αεράκι που μπήκε από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Ανεβάζω ρυθμούς. Βάζω πιζάμες...

Πλησιάζω προς την κουζίνα. Ανοίγω το ψυγείο για να ταΐσω το άδειο στομάχι μου. Τίποτα δε μου κάνει κέφι. Παίρνω ένα μπουκάλι κρύο νερό και με λαχτάρα πίνω αχόρταγα νιώθοντας το να κυλά στον οισοφάγο μου και να πηγαίνει σε κάθε διψασμένο μου κύτταρο. Νιώθω και πάλι ρίγος. Μια σταγόνα έχασε το δρόμο της και κύλισε στο λαιμό μου. Τη σκουπίζω βιαστικά κλείνοντας το ψυγείο πίσω μου...

Έρχομαι στο σαλόνι. Ήχοι γηπέδου ηχούν στ' αυτιά μου. Βαριέμαι.......... κάνω login και αφήνω σκόρπιες σκέψεις να σχηματίσουν λέξεις. Βάζω να ακούσω το κομμάτι που πρόσφατα μου χάρισε η Φίλη μου... "Εγώ κι εσύ μαζί" Αν και η φασαρία του αγώνα συνεχίζεται μέσα από τα σχόλια της αθλητικής εκπομπής, εγώ ακούω το τραγούδι μου και την "κοπανάω" και πάλι από τα εγκόσμια βρισκόμενη με ανθρώπους που ήξερα από χρόνια και μου έλειψαν. Με ανθρώπους που ξέρω λίγο και με εξιτάρει αυτό, γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να τους ανακαλύψω... Ένα τραγούδι για τον καθένα μου φέρνει στο μυαλό θύμησες.......

14/10/07 21:16

φωτό:http://browse.deviantart.com/?q=waiting&order=9&offset=24&offset=24#/dezyd7