Από το βραδύ ακόμα η νύχτα φόρεσε ένα ημιδιάφανο πέπλο ομίχλης. Σαν να ήθελε να κρύψει κάτι. Σαν να ήθελε απλά να προκαλέσει φορώντας το αραχνοΰφαντο ρούχο της που άφηνε απροκάλυπτα, ότι βρίσκεται πίσω από εκείνο να φεγγίζει… χιλιάδες μικρά στολίδια που λαμπίριζαν στο κορμί της. Έχει έναν ερωτισμό αυτή η νύχτα. Με λάγνο ύφος σεργιανίζει στα σοκάκια των σκέψεων των ανθρώπων, μέχρι που βρέθηκε και στο δικό μου…
Έχω πολύ πρωινό ξύπνημα αύριο. Μα δε μου κάνει κέφι να πάω να κοιμηθώ νωρίς. Την απόλαυσα τη νύχτα. Έμεινα μαζί της ως τις πρώτες πρωινές ώρες ακούγοντας μουσική, καπνίζοντας, διαβάζοντας, χαζεύοντας, γράφοντας. Που και που, σήκωνα το βλέμμα μου και το άφηνα να χαθεί για λίγο στο σκοτάδι της προσπαθώντας να διακρίνει τι θα μπορούσε να κρύβεται κάτω από το φόρεμα της… μα… δεν ήταν μόνο το ρούχο της που δε το επέτρεπε, αλλά και τα κλειστά όρια της ελευθερίας της σκέψης και της φαντασίας μου που σκοντάφτουν συνήθως πάνω σε τοίχους διπλανών και απέναντι οικοδομών… Το καλοκαίρι στο μπαλκονάκι μου σήκωνα ψηλά το βλέμμα. Τώρα, δε τολμώ να το κάνω… βαρύς ο Χειμώνας του Βορρά..
Τα ματιά μου βάρυναν. Μαζί τους και το κορμί μου. Σχεδόν έρποντας, από την κούραση και τη νύστα, φτάνω στο κρεβάτι μου. Το σώμα μου έπεσε σαν κουφάρι πάνω στο στρώμα. ‘Ήθελα να μείνω εκεί μέρες και να κοιμάμαι μα… το τηλέφωνο χτύπησε και μια απλή, χαμηλή φωνή από την άλλη γραμμή μου λέει: «Καλημέρα! Πήγε 06:00 η ώρα! Έχετε αφύπνιση!». Η απάντηση στη χαμηλόφωνη καλημέρα μου ήταν μια ξερή ευχαριστήρια καλημέρα…
Η Ερωτιάρα Νύχτα πήγε για ύπνο. Η Μέρα ήρθε να φωτίσει τον κόσμο και να τον ξεμπροστιάσει. Κι εγώ που δεν έχω πια που να κρύψω τις σκέψεις μου, αποφάσισα πως πρέπει απλά να το αποδεχτώ……
Έχω πολύ πρωινό ξύπνημα αύριο. Μα δε μου κάνει κέφι να πάω να κοιμηθώ νωρίς. Την απόλαυσα τη νύχτα. Έμεινα μαζί της ως τις πρώτες πρωινές ώρες ακούγοντας μουσική, καπνίζοντας, διαβάζοντας, χαζεύοντας, γράφοντας. Που και που, σήκωνα το βλέμμα μου και το άφηνα να χαθεί για λίγο στο σκοτάδι της προσπαθώντας να διακρίνει τι θα μπορούσε να κρύβεται κάτω από το φόρεμα της… μα… δεν ήταν μόνο το ρούχο της που δε το επέτρεπε, αλλά και τα κλειστά όρια της ελευθερίας της σκέψης και της φαντασίας μου που σκοντάφτουν συνήθως πάνω σε τοίχους διπλανών και απέναντι οικοδομών… Το καλοκαίρι στο μπαλκονάκι μου σήκωνα ψηλά το βλέμμα. Τώρα, δε τολμώ να το κάνω… βαρύς ο Χειμώνας του Βορρά..
Τα ματιά μου βάρυναν. Μαζί τους και το κορμί μου. Σχεδόν έρποντας, από την κούραση και τη νύστα, φτάνω στο κρεβάτι μου. Το σώμα μου έπεσε σαν κουφάρι πάνω στο στρώμα. ‘Ήθελα να μείνω εκεί μέρες και να κοιμάμαι μα… το τηλέφωνο χτύπησε και μια απλή, χαμηλή φωνή από την άλλη γραμμή μου λέει: «Καλημέρα! Πήγε 06:00 η ώρα! Έχετε αφύπνιση!». Η απάντηση στη χαμηλόφωνη καλημέρα μου ήταν μια ξερή ευχαριστήρια καλημέρα…
Άνοιξα τα μάτια. Διαπίστωσα πως η νύχτα ακόμα φορούσε τα καλά της. Σαν να μη μεσολάβησε ο ολιγόωρος ύπνος μου. Σαν να ήταν εκεί, διπλά μου και να με περίμενε μέχρι να ξυπνήσω. Σαν να με παρατηρούσε όσο κοιμόμουνα. Λες και ήθελε κάτι να μου πει. Αλλά δεν ήταν σίγουρη. Έτσι λάγνα και σκοτεινή μου έκανε παρέα όσο ετοιμαζόμουν για να πάω να εργαστώ. Και αργότερα, χωρίς να βγάλει το διάφανο φόρεμα της, έδωσε τη σειρά της στη μέρα. Αλλά τι να το κάνεις… ρούχο «δανεικό» δεν είναι τόσο όμορφο πάνω στη Μέρα όσο στη Νύχτα. Λες και της είναι πολύ μεγάλο το φόρεμα. ‘Η πολύ μικρό. Μερικά πράγματα είναι μοναδικά γιατί έτσι πρέπει να είναι…
Η Ερωτιάρα Νύχτα πήγε για ύπνο. Η Μέρα ήρθε να φωτίσει τον κόσμο και να τον ξεμπροστιάσει. Κι εγώ που δεν έχω πια που να κρύψω τις σκέψεις μου, αποφάσισα πως πρέπει απλά να το αποδεχτώ……
Πέμπτη 15/11/07 14.23
φωτο:http://silent-reverie.deviantart.com/art/Night-Butterflies-22529921
